Spiritualized @ Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, 29/05/25

Για να τα λέμε όπως είναι, λίγα μέρη στην Αθήνα μοιάζουν τόσο ταιριαστά για μια συναυλία των Spiritualized όσο το Θέατρο Λυκαβηττού. Καρφωμένο κάπου ανάμεσα στον αστικό τοπίο και τον ουρανό, με τα φώτα της πόλης να αναμετρούνται με τα αστέρια του ουρανού, το ανοιχτό θέατρο μεταμορφώθηκε στις 29 Μαΐου σε έναν τόπο τελετουργίας όπου οι ηλεκτρικές κιθάρες, το gospel, και η ψυχεδέλεια συνυπήρξαν σε μια πραγματικά μαγευτική βραδιά.

Η αλήθεια είναι πως περίμενα να δω περισσότερο κόσμο. Εξάλλου, το συγκρότημα μας έχει χαρίσει μερικές σπουδαίες δισκογραφικές στιγμές ενώ, όσοι τουλάχιστον παρακολουθούν την πορεία τους, γνωρίζουν πως συνεχίζει μέχρι σήμερα να κυκλοφορεί εξαιρετικά άλμπουμ. Αυτό που ήταν βέβαια αναμενόμενο, ήταν ο μέσος όρος ηλικίας να είναι σχετικά ανεβασμένος με τους λίγους κάτω των 30 να μοιάζουν οριακά έφηβοι μέσα στο πλήθος των 40+ που κυριάρχησε στον χώρο.

Όπως και να έχει, υπό τον φόβο της βροχής να έχει κοπάσει και την δυσκολία της πρόσβασης λόγω της απεργίας των taxi να έχει ξεπεραστεί αφήνοντας με κατάκοπο και χωρίς ανάσες, ο Jason Pierce εμφανίστηκε στη σκηνή με την αύρα ενός καλλιτέχνη που δεν έχει τίποτα να αποδείξει καθώς η μουσική του έχει την ικανότητα να μας μιλήσει από μόνη της, όπως δηλαδή και έκανε. Η έναρξη με το υπέροχο "Hey Jane" έδωσε το στίγμα της βραδιάς καθώς οι 9 μουσικοί (με τρεις κιθάρες και τρεις κοπέλες στα φωνητικά) έκαναν σαφές πως μιλάμε για σχήμα πολύ υψηλού επιπέδου, ικανού να μας χαρίζει ενορχηστρώσεις που θα μας πορώσουν και, παράλληλα, θα μας αναγκάσουν να περιπλανηθούμε στο ηχητικό σύμπαν τους.

Δεν ξέρω με πόσα και ποια γκρουπ μπορούν να συγκριθούν οι Spiritualized. Και αυτό γιατί από τη μία έχουν καταφέρει να αιχμαλωτίσουν αυτή την βρετανική εκδοχή της αμερικανικής ψυχεδέλειας όπως εκφράστηκε π.χ. από τους Beatles αλλά, από την άλλη, δεν φοβούνται καθόλου να χαθούν μέσα στον θόρυβο όπως π.χ. οι Bad Seeds και, παράλληλα, να γκρουβάρουν σαν τους Primal Scream στις λιγότερο ηλεκτρονικές τους στιγμές. Όπως και να έχει, σταδιακά, με το "She Kissed Me (It Felt Like A Hit)" και το συγκλονιστικό "Shine A Light" από το μακρινό ντεμπούτο τους, ο χρόνος άρχισε να επιβραδύνεται με τα κομμάτια να ξεδιπλώνονται σαν προσευχές μέσα στη νύχτα, αφήνοντας μας να χάσκουμε λόγω της φοβερής ικανότητας του συγκροτήματος να ανεβοκατεβάζει τις εντάσεις με μαεστρία ενώ ο φοβερός ήχος, σε όλη την διάρκεια του set τους, και το προσεγμένο light show, μετέτρεπαν την βραδιά σε μια υπερβατική, ανά φάσεις, εμπειρία.

Ακολούθησε το "The Morning After", όπου το συγκρότημα ξετύλιξε την πιο νευρώδη φύση του προτού το "Here It Comes (The Road) Let's Go" μας επαναφέρει σε πιο μελωδικά μονοπάτια, και από εκεί ταξιδέψαμε μαζί τους στα πιο πρόσφατα "Let It Bleed (For Iggy)" και "The A Song (Laid In Your Arms)", με το συγκρότημα να σου δίνει την εντύπωση πως αιωρείται πλέον πάνω στη σκηνή και, σύντομα, θα εκτοξευθεί στο διάστημα. Εξάλλου αν κάτι είναι πραγματικά εντυπωσιακό με τους Spiritualized είναι το πως τα καινούργια τους κομμάτια ταιριάζουν απόλυτα δίπλα στα παλιότερά τους, μη έχοντας απολύτως τίποτα να ζηλέψουν από αυτά. Και αυτό έγινε απολύτως σαφές στο "Damaged" και στο "Sail On Through" όπου το συγκρότημα μας άφησε να παραμιλάμε προτού μας χαρίσει μια απρόσμενη έκπληξη.

Κανένας εξάλλου δεν πρέπει να περίμενε να ακούσει κάτι από το "Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space", πόσο μάλλον το εκπληκτικό "Cop Shoot Cop...". Και όταν όλα έδειχναν να έχουν ειπωθεί, ήρθε το "So Long You Pretty Thing" για να κλείσει την βραδιά μέσα από έναν υπέροχο αποχαιρετισμό.

Οι Spiritualized εγκαινίασαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το συναυλιακό μας καλοκαίρι, αλλάζοντας συνεχώς πρόσωπα και ακροβατώντας ανάμεσα σε genres, συνδυάζοντας το groove με την μελωδία και το gospel με τον θόρυβο. Το ξέραμε αλλά, μετά από αυτή τους την εμφάνιση, επιβεβαιώθηκε για τα καλά. Οι Spiritualized είναι ένα πραγματικά μεγάλο συγκρότημα και ο Pierce ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς και ενορχηστρωτές της γενιάς του. Όσοι λείψατε, να είστε εκεί την επόμενη φορά. Δεν θα χάσετε σίγουρα.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής