The White Stripes

Elephant

Sum (2003)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Καθώς η χρονιά τελείωνει, παντού παρουσιάζονται λίστες με τα καλύτερα του χρόνου που μας αφήνει... Στο τομέα της μουσικής ένα από τα καλύτερα album που κυκλοφόρησαν το 2003 (αν όχι το καλύτερο) είναι η τελευταία ηχογράφηση των White Stripes, “Elephant” που ήρθε να ταράξει τα λυμνάζοντα νερά της επανάληψης και της αντιγραφής, αλλά και να δημιουργήσει ένα μεγάλο κύμα παραφιλολογίας...

Και τι δεν έχω διαβάσει... Ότι είναι "το καλύτερο album της δεκαετίας" (ποιάς δεκαετίας όμως δεν κατάφερα να καταλάβω), ότι είναι το νέο “Nevermind” και ο Jack White ο νέος Kurt και ότι πρέπει να συγκαταλέγεται γενικώς στα καλύτερα albums ever της μουσικής που ακούμε...

Έχοντας ακούσει το album πολλές φορές, έψαχνα και ξαναέψαχνα τα παραπάνω στοιχεία... Όχι πως το album είναι μέτριο... Είναι καλό έως πολύ καλό... Αλλά νομίζω ότι μόνο η ιστορία θα μπορέσει να επαληθεύσει ή όχι τους παραπάνω ισχυρισμούς... Εγώ για αρχή, θα προσπαθήσω απλώς να κρίνω την μουσική του 2003.

Φανταστείτε σκηνικό: Οι Beatles παίρνουν στα χέρια τους το πιάνο του McCartney (Όλοι μαζί. Ακόμα και αυτοί που μας άφησαν. Το πιάνο είναι βαρύ όργανο, μην το ξεχνάτε...) και κατευθύνονται προς ένα studio για να ηχογραφήσουν ένα νέο album. Στον δρόμο βρίσκουν τον Kurt και τον Novocelic (πώς γίνεται αυτό; Γίνεται!) και τους παίρνουν μαζί τους για να το γράψουν όλοι μαζί (επειδή τους συμπάθησαν). Μπαίνουν στο studio και ξαφνικά από κάπου πετάγεται ο Jack White που απαιτεί να τραγουδήσει. Και οι υπόλοιποι δέχονται... Στην μέση των ηχογραφήσεων, σκάνε μύτη κάτι μακρινά (έγχρωμα) ξαδέρφια του White από Mississippi μεριά και λένε «Θέλουμε να ηχογραφήσουμε και εμείς κάποια solo!». Όταν τελειώσουν, κυκλοφορούν το “Elephant” με το όνομα White Stripes.

Νομίζω ότι αν αγνοήσετε το γεγονός ότι κάποιοι από τους παραπάνω έχουν πεθάνει, θα αναγνωρίσετε επακριβώς την μουσική ταυτότητα αυτού του (πολύ καλού, επιμένω) συγκροτήματος, εν έτει 2003. Ο Jack με τον απόλυτα μινιμαλιστικό ήχο (κυρίως κιθάρα-ντραμς και καμιά φορά πιάνο) κάνει δικαιολογημένα τους υπόλοιπους να φάνε τη σκόνη του. Το album έχει μια πολύ προσεγμένη παραγωγή (εκσυγχρονισμένη μεν, αλλά με παλιομοδίτικο ήχο) και πολλά πολύ καλά κομμάτια. Λογικό επακόλουθο είναι και οι Stripes να απολαμβάνουν τεράστιας εκτίμησης από το σύνολο της μουσικής βιομηχανίας αυτή τη στιγμή, με το hitάκι του δίσκου “Seven Nation Army” να γίνεται beatάκι (είναι αισχρό μεν, αλλά αντιλαμβάνεστε πόσο και κυρίως σε ποιους πουλάνε οι Stripes) και να υποχρεώνει τους Metallica να το διασκευάσουν σε ένα medley που είχαν παίξει πρόσφατα για το Mtv.

Λίγα όργανα, πολύ έμπνευση όμως για τον Jack White και την αδερφή (;) του Meg και η αποθέωση έρχεται τρέχοντας. Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα τραγούδια, γιατί νομίζω πως το τρίπτυχο των επιρροών τους (Beatles-Nirvana-Blues) έχει πιαστεί χέρι-χέρι και κάνει περιοδικά την εμφάνιση του στα τραγούδια (άλλα πιο bluesy, αλλά πιο μελαγχολικά και άλλα πιο βάρβαρα). Σαν συν (ή μήπως στα πλην;) του album καταχωρούμε επίσης τα τυπικά βρετανικά - "τραβηχτά" φωνητικά του White (αν και δεν θα παρεξηγούσα κάποιον που θα τα θεωρούσε αστεία), όπως και το απόλυτα μινιμαλιστικό εξώφυλλο και booklet που κολλάνε απόλυτα με το ύφος του δίσκου.

Εν κατακλείδι, δεν ξέρω αν ο Jack White είναι ο νέος Cobain ή αν οι White Stripes θα γίνουν οι Rolling Stones της δικιάς μας γενιάς... Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι το καθαρόαιμο rock (υπάρχει ακόμα;) χρειαζόταν ένα τέτοιο δίσκο... Συγχαρητήρια κύριε White.

  • SHARE
  • TWEET