Μια μέρα στο δρόμο με τους Vodka Juniors και τους Despite Everything

Η εμπειρία του να βρίσκεσαι στο ίδιο όχημα, στο ίδιο σπίτι, στην ίδια σκηνή με μία αγαπημένη σου μπάντα

Από τον Δημοσθένη Ιωάννου, 02/09/2016 @ 13:03

Το punk rock είναι ευχή και κατάρα. Είναι το μπάσταρδο του rock 'n' roll. Ουσιαστικά ισορροπεί ανάμεσα στο αφελές και στο ώριμο, στο αστείο και στο τραγικό. Ακόμη και μέσα από ένα «εφηβικό» πρίσμα, καμιά φορά, ευαισθητοποιείται για θέματα που αρκετοί από εμάς αγνοούμε, γυρίζουμε την πλάτη ή τα αντικρίζουμε μέσα από γυαλισμένες οθόνες φευγαλέα και επιδερμικά. Προφανώς δεν αναφέρομαι στους μιξιάρικους πιτσιρικάδες που βρήκαν πρόσφορο έδαφος σε ένα image για να νιαουρίσουν και μια δικαιολογία για επανάσταση εκ του ασφαλούς... Αναφέρομαι σ' εκείνους τους ανθρώπους που γνώρισαν το περιθωριακό, το απροσάρμοστο, το μαύρο πρόβατο και που προτίμησαν να θυσιάσουν το λογικό και δοκιμασμένο για κάτι αληθινό. Punk rock είναι η ζωντάνια, η ενέργεια, η αθωότητα, αλλά και η άρνηση, η αντίρρηση σε οτιδήποτε σε γερνάει ή σε ξεπουλά. Είναι, λοιπόν, μια ταμπέλα που πολλοί φορούν και λίγοι τιμάνε, και ο καλύτερος τρόπος για να το γνωρίσει κανείς είναι κοντά σε μια σκηνή. Πάνω της, από κάτω, δίπλα, όρθιος, στον αέρα, όπως του βγει. Αρκεί να είναι αυθόρμητο, ακομπλεξάριστο και λίγο χαριτωμένο.

Ευτυχώς για μας, τα τελευταία τριάντα χρόνια, η εγχώρια μουσική σκηνή έχει αναδείξει αρκετές αξιόλογες μπάντες, κάποιες από τις οποίες είναι ακόμη ζωντανές και αρνούνται να ωριμάσουν. Ευτυχώς για μένα η αγαπημένη μου εξ αυτών, μέσα από τον απρόβλεπτο και χαοτικό κόσμο των social media, έτυχε να με συμπεριλάβει σε ένα μονοήμερο ταξίδι για συναυλία στον Πύργο Ηλείας. Έτσι βρέθηκα στην αυλή ενός σπιτιού κάπου στα νότια προάστια της Αθήνας μαζί με όλο το crew των Vodka Juniors και των Despite Everything και τον εξοπλισμό τους, έτοιμος να μπω στο van στις 12:00 το πρωί της 31ης Ιουλίου...

Vodka Juniors Despite Everything

Την ίδια τύχη με μένα είχε και ο Ηλίας, φωτογράφος στο επάγγελμα, ο οποίος φρόντισε την κάλυψη της συναυλίας, αλλά και της εκδρομής μέσα από τον φακό του. Στιγμιότυπα πραγματικά από το εσωτερικό σύμπαν της μπάντας, από το στήσιμο της σκηνής, από την ίδια τη συναυλία. «Επιτέλους!» αποκρίθηκε ανακουφισμένος ο στωικός Κωστής (κιθάρα - φωνή), «σπάνια έχουμε φωτογραφίες από τις συναυλίες μας στην επαρχία». Αυτόματα έρχεται στο μυαλό μου ο τρελαμένος φωτογράφος από εκείνη τη συναυλία στο Academy στην Πειραιώς τον περασμένο Φλεβάρη. Ο τύπος με την camera του να βιντεοσκοπεί, βουτάει από τη σκηνή στο κοινό και απαθανατίζει την τρέλα του show των Vodka κάνοντας stage diving. Δεν είναι και εύκολο, εδώ που τα λέμε, να βρεθεί ένας τέτοιος σε κάθε πόλη.

Βέβαια, πρέπει να τονίσω, πως το γεγονός ότι ο Ηλίας είναι φωτογράφος και εγώ συντάκτης του Rocking.gr ήταν κάτι που οι Vodka Juniors δεν γνώριζαν. Δεν είχαμε γνωρίσει καν τα μέλη της μπάντας στο παρελθόν. Ούτε ο Ηλίας και εγώ γνωριζόμασταν. Ήταν σύμπτωση του κερατά! Μας επέλεξαν τυχαία μέσα από μία ανοιχτή πρόσκληση που έκαναν στα τέλη Ιουλίου μέσω της σελίδας τους στο facebook και ορισμένοι σίγουρα θα τη θυμούνται. Το ότι αυτό το κείμενο κατέληξε να δημοσιεύεται δεν το περίμενε ούτε το Rocking, ούτε οι Vodka, ούτε και εγώ. Συνέβη, όπως όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή, κατά τύχη και καλή θέληση. (Όντως αισθανόμουν σαν ένας τυχερός μπάσταρδος.)

Εν τω μεταξύ κόσμος περνάει από μπροστά μας κουβαλώντας καλώδια, κιθάρες, ηχεία και κάθε λογής εξοπλισμό. Αρνούνται την κάθε μας προτροπή για βοήθεια με ύφος του τύπου: «Αυτή είναι εύκολη δουλειά, είμαστε συνηθισμένοι, εσείς χαλαρώστε». Γύρω στις 12:30 έρχεται ο Χάρης (κιθάρα- φωνή), ο οποίος με τα χρόνια μετατρέπεται σε Ιρλανδό ροκαμπιλά, και μας λέει: «Έτοιμοι μάγκες; Την κάνουμε!». Το βαν είναι γεμάτο ως την οροφή, ενώ η πίσω πόρτα που συγκρατεί όλο το βάρος των κιθάρων και των ενισχυτών δεν κλείνει καλά, «Ε, αν ανοίξει λογικά θα το καταλάβουμε!» λέει γελώντας. Έτσι οι μισοί βρέθηκαν σε ένα μικρό Ι.Χ. και οι υπόλοιποι βρεθήκαμε στο άσπρο βανάκι.

Το ταξίδι ξεκινά...

Εκεί, λοιπόν, που περίμενα ν’ ακούσω συζητήσεις για crust hardcore μπάντες από τα Ιμαλάια, ή κάτι κουλό και ψαγμένο τέλος πάντων, περιβάλλομαι από punk rockers που τραγουδούν το "Blitzkrieg Bop"! Ξεκινάμε κουβέντα περί μουσικής και ανακαλύπτω πόσο γουστάρουν τους Rich Kids On LSD. Έτσι η διαδρομή προς τον Πύργο είχε περισσότερο χαβαλέ απ’ ότι περίμενα. Γνωριστήκαμε επίσης και με τον Νικήτα (πνευστά-samples) τον νεότερο από την ομάδα των Vodka και τον Δημήτρη (κιθάρα) των Despite Everything. Οι δύο μπάντες πλέον έχουν μετατραπεί σε μία οικογένεια, μια παρέα μιας και έχουν δύο μέλη κοινά. Τον Jack (μπάσο στους VJ και μπάσο - φωνητικά στους DE) και τον τρελαμένο και πάντα αυθόρμητο Ορέστη (τύμπανα στους VJ και κιθάρα - φωνή στους DE). Όλοι τους είναι ιδιαίτερα κοινωνικοί και προσγειωμένοι, όχι πως δεν το περίμενα, όμως εκτίμησα το γεγονός, και επαληθεύτηκαν οι προσδοκίες μου.

Φθάνοντας στον Πύργο κατά τις 17:30, οδηγούμαστε από δύο ντόπιους στο σπίτι που έμελλε να μας φιλοξενήσει. Ο καθένας πιάνει μια θέση για να τεντωθεί και να χαλαρώσει μόνο και μόνο για να σηκωθεί με το που έπεσε σύρμα πως στην κουζίνα μας περιμένει ένα ταψί γεμιστά με λουκάνικα (τρελός συνδυασμός). Το τιμήσαμε. Ένα μισάωρο αργότερα ξαναμπαίνουμε στα οχήματα και φθάνουμε στον συναυλιακό χώρο. Ήταν ένα ανοιχτό venue διαστάσεων περίπου σαν ένα γήπεδο του μπάσκετ, σε μία τεράστια πλατεία όπου μαζεύονταν να παίξουν οι πιτσιρικάδες της περιοχής. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή υποδοχή μας ετοίμαζαν οι Πυργιώτες διοργανωτές, καθώς με το που παρκάραμε, οι Rancid με το "Roots Radical" στα ηχεία ανέτρεψαν την ησυχία του μέρους μια και καλή.

Το στήσιμο της σκηνής ξεκινάει και όλοι κουβαλούν βαλίτσες, θήκες, ενισχυτές-γαϊδούρια και τύμπανα με punk rock μουσική υπόκρουση. Δεδομένου ότι μιλάμε για τον Πύργο Ηλίας στη μέση του καλοκαιριού εδώ θα πρέπει να αναφέρω πως η υγρασία και η ζέστη έχουν φτάσει σε εξωγήινα επίπεδα. Αυτό το μέρος αψηφά τους νόμους της θερμοδυναμικής και εκεί που ελπίζεις πως νυχτώνοντας η κατάσταση θα βελτιωθεί, η λύτρωση δεν ήρθε ποτέ. Παρ' όλα αυτά το soundcheck ξεκινά και όσοι βρισκόμαστε εκεί παίρνουμε μια πρώτη γεύση για το τι θα ακολουθήσει. Ύστερα ο Κωστής με ενημερώνει πως ο Γιώργος από τους ιστορικούς Χάσμα βρίσκεται γύρω και όταν τον συνάντησα ο διάολος μέσα μου άρχισε να ουρλιάζει το ρεφρέν του "Φυλακή Με Χαρά". Αυτός χαμογέλασε ευγενικά, ίσως, όμως, και να έζησε την πιο αμήχανη στιγμή της ζωής του εξαιτίας μου. Ειλικρινά το λατρεύω αυτό το κομμάτι και δεν θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Στη συνέχεια, όμως, έγινε μια συζήτηση που έκοψε απότομα το χαβαλέ.

Ο Κωστής είχε υποβληθεί πρόσφατα σε μία επέμβαση και λόγω του κλίματος και της ταλαιπωρίας αισθάνεται το αριστερό του χέρι μουδιασμένο. Τότε είναι που συνειδητοποίησα πως αυτός ο τύπος, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά, περνάνε χοντρό λούκι προκειμένου να φέρουν τη μουσική τους σε μέρη όπου ο κόσμος διψάει για rock 'n' roll. Έτσι, αυτή η κουβέντα γίνεται η αφορμή για να μάθω από τους ίδιους πόσα πράγματα θυσίασαν κατά καιρούς ούτως ώστε να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Πόσες κερδοφόρες προτάσεις απέρριψαν λόγω αμφιλεγόμενων συμφερόντων, από πόσες δουλειές παραιτήθηκαν προκειμένου να έχουν τη δυνατότητα να βγαίνουν στο δρόμο. «Όταν ξεκινάς να παίζεις, όλα αυτά τα ξεχνάς. Δεν έχουν σημασία» μου λένε και αυτό δεν είναι κλισέ μάγκες, είναι η πραγματικότητα.

Ώρα 20:30 και οι Πυργιώτες Perfect Mess ανεβαίνουν στη σκηνή. Ο ήχος τους έχει αρκετό ενδιαφέρον και η απόδοσή τους είναι σωστότατη. Μου θύμισαν Foo Fighters με πιο τεχνικά μέρη και εναλλαγές. Το κοινό ζεσταίνεται ενώ δείχνει αρκετό ενδιαφέρον για τη μουσική και κάποια ταπεινά moshpits αρχίζουν να δημιουργούνται. Περιμένω την πρώτη τους δουλειά, καθώς μου φάνηκαν αρκετά σοβαροί και παθιασμένοι.

Vodka Juniors Despite Everything

Στη συνέχεια οι Despite Everything μας έδωσαν τη δόση που περιμέναμε. Οι άνθρωποι που όλη μέρα συναναστρέφομαι και σαχλαμαρίζω βρίσκονται στο σανίδι. Εμφανώς έμπειροι και εξοικειωμένοι στα lives, προσκαλούν τους ήδη τρελαμένους Πυργιώτες να πλησιάσουν τη σκηνή και τα πρώτα κουτάκια μπύρας εκσφενδονίζονται (και όχι μόνο τα άδεια!). Η απόδοσή τους είναι εντυπωσιακή και ο Ζάχος (τύμπανα) αποδεικνύεται εξαιρετικός παίχτης. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω πως οι Despite ανέβηκαν να παίξουν χωρίς soundcheck, όχι γιατί δεν νοιάζονται για τον ήχο τους, αλλά όπως μου ανέφερε ο Δημήτρης όταν τον ρώτησα: «Έκαναν τα αδέρφια μας και αφού είναι ΟΚ γι' αυτούς τους εμπιστευόμαστε». Αυτό για να πάρετε μια γεύση του τι σημαίνει crew και αδελφότητα ανάμεσα στις μπάντες. Τα τραγούδια από το άλμπουμ τους "The Dawn Chorus" δουλεύουν εκπληκτικά στη σκηνή και θα μπορούσα να τους ακούω για ώρες χωρίς να βαρεθώ. Μου θυμίζουν Social Distortion χωρίς την κλάψα, «Κι εμείς κλαίμε», μου λένε, «απλώς μάλλον στο live δεν φαίνεται!».

Vodka Juniors Despite Everything

Περίπου μία ώρα αργότερα οι Despite αποχωρούν και έρχεται η σειρά των Juniors. Αποχωρούν είπα; Λάθος. Ο Jack και ο Ορέστης παραμένουν γιατί αποτελούν το rhythm section των Vodka, όπως προανέφερα, οπότε τα παιδιά δουλεύουν διπλοβάρδια. Έτσι φτάνει η ώρα του επικού πανζουρλισμού. Καπνογόνα σε κάθε τραγούδι! Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πανικό από 300-400 άτομα. Ο χώρος έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Το "ClubRiot", ως ο πιο πρόσφατος δίσκος της μπάντας, όχι μόνο είχε την τιμητική του, αλλά ο κόσμος συμμετείχε, γνώριζε τους στίχους και με τις φωνές του κάλυπτε τα ηχεία και τα μικρόφωνα. Άγρια σκηνικά. Εν τω μεταξύ ο Ηλίας, ο φωτογράφος που βρέθηκε στην εκδρομή όπως εγώ, διακινδυνεύει τη ζωή της κάμεράς του αδιάκοπα προκειμένου να απαθανατίσει κάποιες από τις στιγμές. Ενίοτε περνάει και από το μέρος που ήμουν εγώ για κάνα τσούγκρισμα και ένα ρεφρέν. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως ένας πιτσιρικάς έχει βάλει στο μάτι τον Χάρη και όλες του οι μπύρες καταλήγουν πάνω του! Ο Χάρης, βέβαια, δεν ψαρώνει και γελάει ενώ παίζει και τραγουδάει ασταμάτητος. Ο Κωστής από την άλλη δεν δίνει καμία αίσθηση κούρασης ή τραυματισμού, η αδρεναλίνη έχει κάνει τη δουλειά της. Ο Νικήτας, πάντα χαμογελαστός, παλεύει για να ακουστεί η τρομπέτα του μέσα στην ηλεκτρική καταιγίδα, ενώ ο Ορέστης και ο Jack δίνουν πόνο και χτυπιούνται σαν τρελοί. Ξαφνικά το setlist κάνει μια στροφή στα παλιά και ο Φουντούκης (πρώην μπασίστας των Vodka Juniors - επίσης τραυματίας) ανεβαίνει στη σκηνή για καθαρόαιμο hardcore punk. Και δεν ήταν ο μόνος καθώς στο φινάλε της συναυλίας όλα τα παιδιά, που ταξιδεύαμε μαζί, ανέβηκαν για να τραγουδήσουν παραπατώντας πάνω σε αμέτρητες μπύρες, καλώδια και ιδρώτα...

Vodka Juniors Despite Everything

Αφού το κοινό τους αποθέωσε, οι μπάντες ξεκίνησαν το ξεστήσιμο. Μία διαδικασία που στα δικά μου μάτια φαντάζει αδιανόητη μετά από όλα αυτά. «Σαν tetris είναι», μου λέει ο Ζάχος σα να μην τρέχει τίποτα, «μετά από δέκα φορές το συνηθίζεις». Μετά από τόσο τρέξιμο η βραδιά έχει ακόμα δρόμο μπροστά της. Αφού, λοιπόν, το βαν γέμισε πάλι ασφυχτικά με όλο τον εξοπλισμό που λίγη ώρα πριν μοίραζε τη μουσική στον Πύργο, ξεκινάμε να τα λέμε με τη συνοδεία αλκοόλ. Οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί πάλι στους προσγειωμένους, συμπαθέστατους τυπάδες που έβλεπα από το πρωί. Χωρίς ίχνος έπαρσης. Εδώ γίνεται μια δεύτερη αναφορά στους Rich Kids On LSD και πλέον είμαι σίγουρος πως τους λατρεύουν. «Σχετικά ήρεμα ήταν σήμερα», με πληροφορεί ο Κωστής, «άλλες φορές στην επαρχία μας πετάνε σόμπες και καρέκλες πάνω όταν παίζουμε!». Παράλληλα στο background ακούμε το Βέβυλο, ο οποίος ήταν ο headliner της βραδιάς και το κοινό συνεχίζει να τα σπάει.

Vodka Juniors Despite Everything

Η ώρα περνά και κάποιοι από εμάς καταλήγουμε στο μοναδικό ροκόμπαρο της περιοχής, ενώ οι υπόλοιποι επέστρεψαν στο σπίτι για να κοιμηθούν. Ο Γιώργος από τους Χάσμα, ως ντόπιος, μας οδηγεί και με ύποπτα σοβαρό βλέμμα μας λέει: «Μάγκες σε αυτό το μέρος δεν αστειεύονται, αν σου δώσουν τσίπουρο το πίνεις αναγκαστικά και δεν σε αφήνουν να φύγεις αν δεν σουρώσεις!». Τελικά ήπιαμε ένα μπυρόνι στα βιαστικά και φύγαμε προτού η φάση γίνει ζόρικη. Τσιμπήσαμε τα βρώμικά μας και επιστρέψαμε σπίτι, όπου οι υπόλοιποι ήδη κοιμούνταν, και ξαπλώσαμε στρωματσάδα.

Η μέρα έφτασε στο τέλος της.

Το πρωί μας βρήκε να πηγαίνουμε για μπάνιο σε μια πανέμορφη παραλία το όνομα της οποίας δεν συγκράτησα. Καθώς πίνουμε τον καφέ μας κάνουμε και μια τρίτη κουβέντα για τους Rich Kids και πλέον δεν έχω αμφιβολία, οι Vodka πιστεύουν σ' αυτούς σαν θρησκεία! H ώρα κυλάει χαλαρά και γύρω στις 15:00 αναχωρήσαμε για την Αθήνα. Αυτήν τη φορά βρίσκομαι στο αμάξι παρέα με τον Ηλία, το Χάρη και τον Κωστή να «χαλαρώνουμε» ακούγοντας το "Suffer" των Bad Religion, το "Punk In Drublic" των NOFX και το "Milo Goes Τo College" των Descendents, άλμπουμ που «έτυχε» να βρίσκονται στην τσάντα μου. Δεν χρειάζεται να αναφέρω πως ξέρουν τους στίχους απ' έξω σε όλα.

Κατά τις 19:30 της 1ης Αυγούστου, λοιπόν, επέστρεψα σπίτι μου. Ένα ταξίδι τριάντα ωρών μαζί με τους Vodka Juniors και τους Despite Everything ολοκληρώθηκε.

Ήταν ιδιαίτερη χαρά για 'μένα, καθώς καταλαβαίνετε, να γνωρίσω όχι μόνο τις μπάντες, αλλά και ένα μέρος της καθημερινότητάς τους. Να βρεθώ στο ίδιο αυτοκίνητο, στο ίδιο σπίτι, στην ίδια σκηνή μ’ αυτούς. Να επαληθεύσω όλα όσα πιστεύω για την punk rock σκηνή μέσα από ανθρώπους που θαυμάζω. Ελπίζω μέσα από αυτό το κείμενο να σας έδειξα πως ζει και πως συμπεριφέρεται μια μπάντα στον δρόμο, όπως το είδα μέσα από αυτήν την εμπειρία μου. Μια μπάντα αρκετά ακομπλεξάριστη ώστε να προσκαλέσει κάποιον άγνωστο σαν και 'μένα για να το ζήσει μαζί τους. Τους ευχαριστώ γι' αυτό, και για να κλείσω επέλεξα κάποιες φράσεις από το κείμενο που βρίσκεται στο επίσημο site των Vodka Juniors:
"To all the insane kids that make our shows such an unbelievable experience. Thanx for spreading the madness and creating mayhem wherever we go... We wish we could play every day. This is our life one show at a time..."

Φωτογραφίες: Ηλίας Κωστάρας

SETLIST

Intro Trumpet
Champions
Can We Play Now?
Remains
Count On Me
Tear It Down
Blood In Your Eyes
Your Authority Means Shit To Me
School Days
Drunk And Loud
Gasoline
Rise Up
Bong
Walk With Me
Deep Chaos
Too Drunk To Fuck (Διασκευή Dead Kennedys)
Rollercoaster
For The Kids
Whiskey And The Rain
Last Chance
Trash This Place Up
Shadows In The Sunset
Gold Cage Freedom
  • SHARE
  • TWEET