Ρέγκε, ρέγγαι και σαρδέλαι

To αγαπημένο μου παιχνίδι στην αμμουδιά, όταν αυτή συνορεύει με κάποιο beach bar, είναι να μετράω τα λεπτά μέχρι να ακουστεί ο πρώτος Bob Marley.

Στην Ελλάδα και, κυρίως, στο εξωτερικό. Ακόμα πιο κυρίως, σε χώρες που πιστεύουν ότι η ρέγκε πάει πακέτο με τις ρέγγαι. Κυματάκι, αλμύρα και "Exodus".

Eάν ζούσε σήμερα ο φουκαράς ο Bob, θα ξεκινούσε παγκόσμια περιοδεία για να πετάξει στη θάλασσα όσους χρησιμοποιούν την ιερή μουσική του για soundtrack σε πιτσιλίσματα λουομένων.

Εμένα, τουλάχιστον, μου έχει δημιουργήσει αντανακλαστικά που θα τα ζήλευε και το σκυλί του Παβλόφ.

Ακούω το "Iron Lion Zion" και αυτομάτως σηκώνομαι για βουτιά, ακόμα κι αν είναι καταχείμωνο μπροστά στο τζάκι.

Πιάνει το αυτί μου την εισαγωγή από το "Buffalo Soldier" και πετάγομαι πάνω για να πάρω στο κυνήγι τους ενοχλητικούς που παίζουν ρακέτες - ώσπου συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι μέσα στο αυτοκίνητο, μποτιλιαρισμένος στην Αλεξάνδρας.

Ξέρω, ξέρω. Αν δεν υπήρχε ο Marley, θα έπαιζαν eurotrash χιτάκια σαν αυτό που κέρδισε τη Γιουροβίζιον. Ή το "Kokomo" μέχρι τελικής πτώσεως από ναυτία. Ή τις καμπύλες της Σακίρας σε συσκευασία χορού.

Ή, αν μιλάμε για Ελλάδα, ελεεινά σκυλάδικα για να λικνίζονται μαυρισμένα, μαγιοφορεμένα ουρί.

Οπότε, ας το πιούμε μονορούφι το γλυκόπικρο ποτήρι. Τουλάχιστον, ο Μarley έχει γεύση από μαύρο ρούμι και ευωδιά από εξίσου μαύρο χορταράκι της Καραϊβικής.

Στην ανάγκη, κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι ταξίδια μακρυνά ως τη Τζαμάικα, την Αντίγκουα, τη Ντομινίκα, το Σεντ Μάαρτεν και το Κουρασάο.

Εκεί, ναι, έχουν κάθε δικαίωμα να παίζουν Marley μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων. Οι απόγονοι των Αφρικανών σκλάβων έχουν ακόμη αποτυπωμένους στο dna τους, τους στίχους του "Redemption Song".

Kυριακή μεσημέρι στην κατάμεστη Αίγινα, στο μπαρ ενός σχετικά απόμερου ξενοδοχείου που κάποτε κάποτε οργανώνει και live εμφανίσεις. Αφίσα «Μαραβέγιας Ιλεγκάλ» από το 2014 και παραδίπλα κάτι άλλο, που δεν συγκράτησα.

Και πιο μέσα, στο διάβα προς την τουαλέτα, ένα αναμνηστικό από παλαιότερη διεθνή μουσική βραδιά:

«Julian Marley, live on the beach in Aegina, Αugust 15, 2010»!

Προσπέρασα με επιδέξιο σλάλομ τη γιαγιά που μπούκωνε τα εγγόνια μακαρόνια με κιμά και βούτηξα με το κεφάλι στη θάλασσα. Για να βεβαιωθώ ότι δεν με κυνηγούσαν φαντάσματα.