Οι προσωπικότητες των '10s: Chelsea Wolfe

Όταν ο πόνος αντικατοπτρίζει ομορφιά και η προσωπική αισθητική συνυπάρχει με καλλιτεχνικές ανησυχίες

Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 02/07/2020 @ 11:55

To Rocking.gr επέλεξε τις 10 σημαντικότερες προσωπικότητες της μουσικής των '10s και σας τις παρουσιάζει. Μπορείτε να βρείτε εδώ τα υπόλοιπα άρθρα του αφιερώματος σε μια λίστα που θα ανανεώνεται συνεχώς μέχρι να δημοσιευτούν όλα.

H Chelsea Wolfe, είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση καλλιτέχνιδας. Αν δεχτούμε πως υπάρχει κάποιο προκαθορισμένο πλαίσιο για το τι θεωρεί ο κόσμος πλέον, ίνδαλμα των μουσικών που παρακολουθούμε, τότε η Wolfe ταυτόχρονα ταιριάζει αλλά και αδικείται από αυτό. Η διαρκής ανοδική της πορεία προς την, σχεδόν καθολική, εκτίμηση κοινού και κριτικών, βασίστηκε κυρίως στην ποιότητα των κυκλοφοριών της και στις διαρκείς της περιοδείες. Εδώ όμως έγκειται και μια κρίσιμη παράμετρος σχετικά με την αποδοχή αυτή.

Υφολογικά, οι μουσικές της Wolfe απέχουν αρκετά από αυτό που θα χαρακτηρίζαμε σύγχρονο rock και metal. Την ίδια στιγμή, ένα μεγάλο μέρος της υποστήριξής της, ειδικά στο ξεκίνημά της, προήλθε από οπαδούς του ακραίου ήχου. Κάποιος θα μπορούσε να αναζητήσει την προέλευση αυτής της υποστήριξης σε εκείνη τη διασκευή στο "Black Spell Of Destruction" των Burzum που είχε προκαλέσει έναν σχετικό ντόρο, εμφανώς μεγαλύτερο από αυτή στο "Hypnotize" του Notorious B.I.G. την ίδια περίοδο. Η σχέση της με τον σκληρό ήχο, πέρα από διαρκή επιρροή, τόσο αισθητική όσο και ηχητική, ειδικά στα "Abyss" και "Hiss Spun", παρέμεινε τακτική. Συμμετοχή σε δίσκους των Russian Circles, Deafheaven, Myrkur, ιδιαίτερες επί σκηνής συμπράξεις με τους Converge.

Στον αντίποδα, η σκοτεινή, γοτθική folk/rock μουσική αποτελούσε ανέκαθεν τον κύριο εκφραστικό της πυρήνα. Η πρώτη της αποτυχημένη, απόπειρα, ήταν εκείνο το ακατέργαστο "Mistake In Parting", μια προσωπική διαφυγή από τους δαίμονές της. Η ουσιαστική της εκκίνηση όμως, το "The Grime And The Glow" (2010), προϊόν μιας περιόδου εσωτερικής της αναζήτησης προς την ιδανική καλλιτεχνική έκφραση, και κυρίως το "Apocalipsis" έναν χρόνο μετά, της παρείχαν ένα ασφαλές πεδίο έκφρασης.

Η αγάπη για το σκοτάδι όμως, την ώθησε σε δυο EP διασκευών σε Rudimentari Peni, επειδή απλά της άρεσαν οι στίχοι, συνεργασία με τον King Dude, τον Lanegan, και την κυκλοφορία του "Unknown Rooms" A Collection of Acoustic Songs (2012)", την πρώτη της κυκλοφορία υπό τη σκέπη της δισκογραφικής Sargent House.

Η εύθραυστη προσωπικότητά της, που αδιαφορούσε συνεχώς την αποδοχή της, δεν της επέτρεπε να κατασταλάξει ηχητικά. Πιθανώς, στην τόσο εξωστρεφή μουσικά, φύση της, μια νέα γενιά να είδε τον ψυχισμό της να εκφράζεται. Η πληθώρα ακουσμάτων, που συχνά συνενώνεται από λεπτά αισθητικά νήματα, προσωποποιήθηκε στο χλωμό αυτό πρόσωπο μιας δημιουργού που, με τη στάση της, δεν ήταν ποτέ «πρότυπο», ούτε εμπορικά καταξιωμένη, όπως νοούταν στο παρελθόν.

Είναι όμως ένας άνθρωπος που μιλάει διαρκώς, άφοβα, για όσα την ταλαιπωρούν ή την εκφράζουν, σχετικά απομακρυσμένη από τη δημόσια σφαίρα, αναζητώντας διαρκώς προσωπικές αποτυχίες, ώστε να τις αντιμετωπίσει μέσω drone θορύβων και αιθέριων φωνητικών. Έτσι, αποτέλεσε ένα τούνελ που ένωσε υπόγειες υποκουλτούρες, διανθίζοντας τα ακούσματά τους, φροντίζοντας ώστε, κατά έναν τρόπο, η τροφοδότηση να ήταν αμοιβαία.

Θα θεωρήσετε όμως πως αυτή η «επιτυχία» της, είναι ελαφρώς κοινότυπη δεδομένων των περιστάσεων στη μουσική σκηνή της προηγούμενης δεκαετίας. Από το "Pain Is Beauty" και έπειτα, αυτή η αναγνώριση, πήρε και μεγαλύτερες διαστάσεις. Πρεμιέρες τραγουδιών σε trailer των Game Of Thrones, How To Get Away With Murder, Fear The Walking Dead. To "Carrion Flowers", βρέθηκε σε διαφημιστικό spot της Jaguar. Η ίδια, επεκτάθηκε και σε εμπορικές κινήσεις εκτός μουσικής, με προϊόντα δικής της παραγωγής. Ταυτόχρονα, φρόντιζε να επιμελείται διαρκώς τις στυλιστικές της επιλογές με τη βοήθεια ενδυματολόγων. Όλα αυτά, ενώ, σύμφωνα με κατά καιρούς συνεντεύξεις της, το σημαντικότερο πράγμα για την ίδια παρέμενε η σχέση με τα αγαπημένα της πρόσωπα.

Αν υπήρχε ένα μεταμοντέρνο σύγχρονο μουσικό πρότυπο για τα τελευταία χρόνια, μάλλον θα ήταν εμπνευσμένο από τη διαρκή anti-star persona της Wolfe, χωρίς τα παραδοσιακά σημεία καμπής. Χωρίς το ξεκάθαρο breakthrough άλμπουμ, ή κάποιο συμβάν που να τη στιγμάτισε στα μάτια των εξωτερικών παρατηρητών, τα μεγάλα συμβόλαια, το ραδιοφωνικό airplay.

Μια μείξη από διαφορετικές υποκουλτούρες, μια προώθηση της ευαίσθητης και «τρωτής» πλευράς του «μεγάλου καλλιτέχνη», με μόνο larger than life στοιχείο τους ηχητικούς τοίχους που ανυψώνει για να βρει καταφύγιο αυτή και οι ακροατές της. Μια προσωπικότητα που, ακόμα και αν διαφωνείς με αρκετές τοποθετήσεις της, όπως εγώ, σε συναρπάζει το πώς μεταδίδει μια γαλήνη μέσα από το ηχητικό χάος, φέρνοντας μουσικούς κόσμους και ανθρώπους όσο κοντά θα έπρεπε να βρίσκονται σε μια εναλλακτική πραγματικότητα.

  • SHARE
  • TWEET