Steve Von Till

No Wilderness Deep Enough

Neurot (2020)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 27/07/2020
Ο αγαπημένος μουσικός περπατάει σε αχαρτογράφητες ηχητικές περιοχές και παραδίδει ένα ιδιαίτερα συγκινητικό και ατμοσφαιρικό άλμπουμ
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Παρά το γεγονός ότι ο Steve Von Till δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, βρίσκει την έμπνευση και την όρεξη να δημιουργήσει έναν δίσκο που δεν μοιάζει με οποιονδήποτε άλλο της θαυμαστής καλλιτεχνικής του καριέρας. Το πέμπτο του προσωπικό άλμπουμ τον βρίσκει να αναπτύσσεται (όπως λέει και ο ίδιος), εξερευνώντας μια νέα εκφραστικότητα στις τυπικές πνευματικές του αναζητήσεις.

Το "No Wilderness Deep Enough" γράφτηκε αρχικά σαν μια συλλογή ambient/folk θεμάτων με mellotron και ήπια ηλεκτρονικά. Στη συνέχεια προστέθηκαν cello, French horn και πιάνο και, ενώ η αρχική πρόθεση ήταν να κυκλοφορήσει ως instrumental, ο Steve πείστηκε από τον μηχανικό ήχου Randall Dunn (Marissa Nadler, Earth) να προσθέσει φωνητικά, σε ένα ηχητικό τοπίο πολύ μακριά από το comfort zone του. Το ότι τελικά το τόλμησε είναι ευχής έργο: το τραχύ συναίσθημα της φωνής του αναδύεται ακόμα περισσότερο μέσα από την αντίθεση που χτίζει αυτή η πρωτόγνωρη για εκείνον ενορχήστρωση. Το συναίσθημα ξεχειλίζει.

Οι έξι συνθέσεις του άλμπουμ είναι πλήρεις ατμόσφαιρας. Τα αργά μελαγχολικά θέματα, τα μινιμαλιστικά αγγίγματα στο πιάνο και οι πινελιές των εγχόρδων δημιουργούν μια μουσική ευρέων χώρων και ορθάνοιχτων οριζόντων. Το να χαράξουμε μια παράλληλη γραμμή με τις πρόσφατες δουλειές του Nick Cave - όπως μας προτρέπει το δελτίο τύπου - υποτιμάει, κατά τη γνώμη μου, το βάθος της δουλειάς του Von Till, τουλάχιστον για όσους από εμάς συντάσσονται με την άποψη του υπέροχου Αντώνη Αντωνιάδη.

Οι ανοιχτοί χώροι της μουσικής δεν σημαίνουν έλλειψη πολυδιάστατων αναφορών. Έτσι, εκτός της ambient και neoclassical ατμόσφαιρας, στο υπόβαθρο των τραγουδιών κοιμάται ήσυχα μια συγκαλυμμένη americana. Στην κορυφή όλων, η φωνή του Von Till ακούγεται καθάρια και δυνατή, συχνά ξεχειλίζοντας από συναίσθημα και - ναι! - γλυκύτητα. Το μαγικό "Indifferent Eyes" έχει μια αρκετά οικεία βασική μελωδία, τη στιγμή που άλλα μικρά έπη όπως το "Dream Of Trees" και "Shadows On The Run" μοιάζουν με άγνωστη γη. Άγνωστη, μα φιλόξενη και ζεστή.

Και μιλώντας για γη, να πούμε και το αυτονόητο: η μισή ομορφιά κάθε δουλειάς του Von Till έχει να κάνει με το στιχουργικό κομμάτι. Σταθερά συνδεδεμένος με τον φυσικό κόσμο και τις δυνάμεις της γης που λειτουργούν σαν προέκταση του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου, τραγουδάει για την απώλεια και για τις μεταξύ μας αποστάσεις με τη γνωστή, σχεδόν παγανιστική του σοφία. Είναι στίχοι μοναξιάς αλλά και σύνδεσης, αγριάδας αλλά και αναζήτησης μιας πιο τρυφερής ανθρώπινης επαφής. Είναι όλα όσα θα περίμενε κανείς από έναν καλλιτέχνη που έχει παραδώσει πολλάκις τα φυσιοκρατικά και υπαρξιακά του διαπιστευτήρια.

Αν και το "A Grave Is A Grim Horse" παραμένει ο αγαπημένος μου, το "No Wilderness Deep Enough" είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές της Von Till δισκογραφίας. Προφανώς, δεν είναι ένα άλμπουμ για όλες τις ώρες αλλά μια όμορφη μουσική συντροφιά για στιγμές εσωτερικού στοχασμού. Η ομορφιά, η μελαγχολία και η δύναμη του, σε πλήρη αρμονία, αποτελούν εγγύηση για ποιοτικές και φιλικές ακροάσεις. Το γεγονός ότι κυκλοφορεί σε έκδοση μαζί με την ποιητική συλλογή του Steve Von Till με τίτλο "Harvestman" κάνει το όλο πακέτο ακόμα πιο ελκυστικό. Έξι τραγούδια και 23 ποιήματα, το δώρο ενός καλλιτέχνη που κάθε φορά, κερδίζει ξανά την αγάπη μας.

  • SHARE
  • TWEET