Robbie Williams @ Καλλιμάρμαρο Στάδιο, 02/10/25

Τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχουμε ξαναμπεί στον χάρτη των μεγάλων συναυλιών, με αρκετά μεγάλα ονόματα να επισκέπτονται την Ελλάδα. Για φέτος, το μεγαλύτερο ήταν ο Robbie Williams, που μάλιστα «μετακόμισε» από τη Μαλακάσα όπου είχε παίξει πριν από δέκα και πριν από δύο χρόνια, στο Καλλιμάρμαρο. Περπατώντας ακόμα προς τον χώρο, διαπιστώσαμε ότι ανάμεσα στο κοινό υπήρχαν πολλοί άνθρωποι από χώρες του εξωτερικού και μάλιστα παρέες ολόκληρες και όχι μόνο μεμονωμένα άτομα ή ζευγάρια, κάνοντας τη συναυλία διεθνές γεγονός.

Την προγραμματισμένη ώρα έναρξης το στάδιο γέμιζε ακόμα με κόσμο που εξακολουθούσε να έρχεται, με τη ροή να είναι συνεχής. Με ένα τεταρτάκι καθυστέρηση, στις 9 ακριβώς η μουσική σταμάτησε, τα φώτα έσβησαν, η ένταση από τις φωνές ανέβηκε και η πολυπληθής μπάντα του Robbie Williams, η οποία περιλάμβανε και πολλά άτομα που χόρευαν, πάτησε τη σκηνή. Ένα εισαγωγικό βίντεο μας απέσπασε την προσοχή θέτοντας ερωτήματα για το μέλλον του entertainment σε συνδυασμό με τον επερχόμενο καλπασμό του AI, ώσπου έσκασε μύτη ο Robbie για το φρεσκότατο “Rocket” από τον επερχόμενο δίσκο “Britpop” – με συμμετοχή Tony Iommi, παρακαλώ.

Η κόκκινη φόρμα με τα στρας θύμιζε λίγο τον φίλο του (και πρότυπό του, προφανώς) Elton John. Αμέσως μετά, στο εντυπωσιακό “Let Me Entertain You” που πάντα έρχεται νωρίς στο setlist, τα πνευστά της μπάντας έδωσαν ρέστα την ώρα που ο Robbie μας έδειχνε τον πωπό του. Τραγουδώντας ήδη στίχους, οι περίπου σαράντα χιλιάδες παρευρισκόμενοι καταλάβαμε από την αρχή κιόλας ότι μπροστά μας μάλλον θα ξεδιπλωνόταν μια πολύ ωραία βραδιά.

Ένα ποτ πουρί από γνωστά κομμάτια όπως το “Livin’ On A Prayer” και το “Song 2” χρησίμευσαν για να μπριζώσει και καλά ο Robbie το κοινό ότι οι Τούρκοι στον επόμενο σταθμό της περιοδείας θα είναι καλύτεροι από εμάς. Το “Moonsoon” το ευχαριστήθηκε πιο πολύ από εμάς και το “Rock DJ” το τραγουδήσαμε και το χορέψαμε όλοι μαζί: εμείς, ο Robbie, οι τραγουδίστριες που είχε στη σκηνή, ακόμα και η φλοκάτη που είχε φορέσει για το κομμάτι.

Ο αυτοσαρκασμός σχετικά με το ότι η ταινία του είναι καλύτερη από το “Shawshank Redemption” ή το “Godfather Part II” ήταν καλοδεχούμενος, όπως επίσης και η εξομολόγηση για το ότι η γνωριμία του με τη μητέρα των τεσσάρων παιδιών του (γνωστή και ως “that bitch” μεταξύ κάποιων θαυμαστριών του, όπως ακούσαμε από τον ίδιο) του άλλαξε τη ζωή. Αφιέρωσε τόσο στην οικογένειά του όσο και στις δικές μας το “Love My Life”, σε μια συναισθηματική και προσωπική στιγμή.

Έπειτα, μέσω μιας συνομιλίας που είχε ζωντανά με έναν deepfake νεαρό του εαυτό ουσιαστικά μας εξομολογήθηκε ότι κάνει ακόμα ψυχανάλυση εξ’ αιτίας των όσων είχε κάνει στα νιάτα του και τα κουβαλάει ακόμα και σήμερα ως βαρίδια. Μπορεί κάτι τέτοιο να μην είναι μουσικής φύσης, αλλά όταν κάποιος διάσημος και πλούσιος συζητά και εκθέτει δημοσίως απενοχοποιημένα τέτοια ευαίσθητα θέματα, αυτό ενδέχεται να αγγίξει ή και να βοηθήσει πολλούς ανθρώπους. Όμορφη ήταν και η εκτέλεση του “Strong” αμέσως μετά, με μεγάλη συμμετοχή μας στους στίχους.

Κάπου εκεί ήρθε η αποκλειστικότητα της εκτέλεσης του “Me And My Monkey”, το οποίο όπως μας είπε ο ίδιος είναι δημοφιλές μόνο στη χώρα μας και γι’ αυτό το έπαιξε μόνο εδώ (αλήθεια είναι). Πιθανολογώ ότι αυτή η ντόπια δημοφιλία προέρχεται από το ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είχε ακουστεί σε τηλεοπτικό ριάλιτι τηλεπαιχνίδι σχετικό με τη μουσική την περίοδο που είχε βγει. Ήταν από τις πιο καλές στιγμές, με τον κόσμο να το ευχαριστιέται και τον Robbie Williams να δείχνει πολύ χαρούμενος για το ότι του δείξαμε ότι μας άρεσε τόσο.

Το γεγονός ότι το Καλλιμάρμαρο είναι αρκετά μακρόστενο δημιουργούσε το πρόβλημα ότι όσοι ήμασταν στο πίσω διάζωμα ή κοντά στο πέταλο είχαμε αρκετή απόσταση από τη σκηνή, αλλά οι οθόνες στο πλάϊ τόσο της σκηνής όσο και στη μέση της αρένας βοήθησαν πολύ στο να αμβλυνθεί αυτό. Αντίστοιχη μέριμνα είχε ληφθεί έτσι ώστε να πηγαίνει παντού και ο κατάλληλος ήχος.

Μετά από αρκετό – και λίγο κουραστικό – πρόλογο, μας είπε το “Relight My Fire” των Take That. Ήταν να το τραγουδήσει για να μπει στον δίσκο τους το πάλαι ποτέ, αλλά το είχε πει πάρα πολύ χάλια στο studio, με αποτέλεσμα τελικά να το αναλάβει ο Gary Barlow. Τριάντα και βάλε χρόνια μετά, ακόμα παίρνει την εκδίκησή του γι’ αυτό. Το ωραίο δίδυμο “Something Beautiful” και “Millennium” είχε έναν αέρα από big band κι από George Michael, με πνευστά, πλήκτρα, πολυφωνίες, με το δεύτερο να μου φέρνει πάντοτε στο μυαλό ατμόσφαιρα James Bond.

Η συνέχεια ήταν σε παρόμοιο στυλ, με τη διασκευή του “Theme From New York” να έρχεται αφού ο Robbie έφαγε μια μπανάνα για να ανακτήσει δυνάμεις – ακολουθώντας πλέον αυτή τη συνταγή αντί της παλιότερης που είχε κοκαΐνη και strippers. Το “Come Undone” μας επανέφερε σε λίγο πιο rock μονοπάτια, ώσπου είχε έρθει η ώρα για τις συστάσεις. Κάθε μέλος που έβγαινε μπροστά έπαιζε μέρος από ένα γνωστό κομμάτι (τύπου “YMCA”, “Beat It”, “Enter Sandman” και δε συμαζεύεται) σε μια διαδικασία που κράτησε κάνα τέταρτο και ήταν μάλλον λίγο παραπάνω απ’ ό,τι άντεχα.

Η τυχερή Χάϊδω που είχε ταξιδέψει από τη Θεσσαλονίκη απόλαυσε το πρόσωπό της να πλημμυρίζει τις οθόνες δίπλα στην εικόνα του Robbie ενώ αυτός τραγουδούσε το “She’s The One” για πάρτη της, αφού πρώτα είχε κατέβει μπροστά της. Η έκπληξη της βραδιάς ήταν το ότι η εκτέλεση του “Desire”, κομματιού που έχει γραφτεί για να αποτελέσει τον ύμνο του Μουντιάλ του 2026, βιντεοσκοπήθηκε για να γίνει video clip. Σα να μην έφτανε αυτό, συμμετείχε επίσης και η Laura Pausini, η οποία ήρθε μόνο και μόνο γι’ αυτό στην Ελλάδα κάνοντας ένα ιδιαίτερο και σπάνιο ζωντανό ντουέτο με τον Robbie Williams.

Η κουβέντα για την ανυπέρβλητη αξία που έχει να το να ζούμε το «σήμερα» και να δημιουργούμε αναμνήσεις για το αύριο, για όταν αγαπημένα μας πρόσωπα δε θα είναι πια μαζί μας, κορυφώθηκε με το μοναδικό “My Way”, που έκλεισε και το set μετά από δύο γεμάτες ώρες, με όλους μας να το τραγουδάμε. Κάτι έλειπε όμως κι ευτυχώς η μπάντα και ο Robbie Williams επέστρεψαν στη σκηνή για να τελειώσουν αυτό που είχαν αφήσει ανολοκλήρωτο. Δύο από τα μεγαλύτερα hits, το υπέροχο “Feel” και το σπουδαίο “Angels” απόλαυσαν δύο πιο «μαζεμένες» - αλλά και πάλι φοβερές – εκτελέσεις σε σχέση με την extravaganza της οποίας είχαμε γίνει μάρτυρες για το προηγούμενο δίωρο.

Η μεγαλύτερη ξένη συναυλία της χρονιάς δεν ήταν κάτι λιγότερο από αυτό που περιμέναμε. Ο Robbie Williams απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι είναι ένας πολύ καλός τραγουδιστής και ένας ακόμα καλύτερος performer, γνωρίζοντας άριστα το «παιχνίδι» της σκηνής και καταφέρνοντας να κρατάει συνεχώς το ενδιαφέρον του κόσμου. Προσωπικά θα προτιμούσα λίγο περισσότερη μουσική και λίγο λιγότερα λόγια, όμως αυτό που είδαμε ήταν μια δομημένη παράσταση με άψογη εικόνα και ήχο που άφησε την πλειοψηφία του κόσμου (που ήταν μάλλον πάνω από σαράντα χιλιάδες) με μεγάλα χαμόγελα και με καλή διάθεση. Ήταν δηλαδή, ο ορισμός της διασκέδασης.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος