Fabrika Night 2022 (Lebanon Hanover, Selofan, The Glass Beads) @ Fuzz Club, 17/12/22

H επανεκκίνηση των καθιερωμένων νυχτών της Fabrika Records έπειτα από τρία χρόνια απουσίας θα πραγματοποιούνταν με ένα απολύτως αρμοστό line-up. Έτσι, σε ένα κατάμεστο Fuzz, οι κομβικοί και ιστορικοί Selofan θα πλαισιώνονταν από τους ανερχόμενους Ουκρανούς The Glass Beads που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας και από τους σπουδαίους Lebanon Hanover στην πολυαναμενόμενη δισκογραφική τους επιστροφή. Με δύο σχήματα που βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή της άκρως ποιοτικής αναγέννησης που βιώνει το darkwave, ήταν αναμενόμενο πως το βράδυ του Σαββάτου θα προσέφερε μια εξαίρετη συναυλιακή εμπειρία.

Τηρώντας το πρόγραμμα, και ενώ ήδη το venue είχε σχεδόν γεμίσει, δείγμα της ανυπομονησίας του διψασμένου κοινού που παρευρέθηκε στη συναυλία, οι The Glass Beads ξεπρόβαλλαν στη σκηνή. Μινιμαλιστικοί, νεοκλασικοί, αρκούντως αισθαντικοί και υποβλητικοί, για περίπου 40 λεπτά ξεδίπλωσαν τη δική τους οπτική πάνω στο ηχόχρωμα. Οι ατμόσφαιρες απαιτούσαν προσήλωση για να αναδειχθούν, το low tempo και τα βαρύτονα φωνητικά ήταν πιο απαιτητικά από όσο άφηνε η πρώτη αίσθηση, και η αλήθεια είναι πως η εκκίνηση της συναυλίας ήταν αυτόματα μια βουτιά σε βαθιά σκοτεινά νερά. Οι Ουκρανοί με τη διαφοροποίησή τους ανέδειξαν τη διαφορετικότητα του ήχου και παρά το ότι δεν προσκάλεσαν σε χορό από νωρίς το κοινό, δεδομένα συνεισέφεραν στο ζέσταμά του με το cold wave τους.

Όταν το ντουέτο των εγχώριων ηρώων Selofan εμφανίστηκε στο stage του Fuzz, από τις αντιδράσεις του κόσμου κατέστη άμεσα σαφές πως επρόκειτο να βιώσουμε μια headline εμφάνιση διεθνούς βεληνεκούς. Με τη σκηνή να δίνει μια ρέτρο αίσθηση με το στήσιμό της, τον φωτισμό ιδανικό και έναν εξαιρετικό ήχο, το σχήμα εν μέσω αποθέωσης δεν έχασε στιγμή μέχρι να επιβάλλει την αισθητική του, αρχής γενομένης από το "Η Μοναξιά Είναι Της Μόδας". Έκτοτε, με τα σύνθια να ακούγονται πιο έντονα, το μπάσο διαυγέστατο και ογκώδες, τα φωνητικά ελαφρώς πιο πίσω αλλά άκρως ταιριαστά, και τους ρυθμούς να δεσπόζουν, το σχήμα φρόντισε σταδιακά να εκλύει όλο και περισσότερη ενέργεια.

Με ένα σετ που βασίστηκε στα πρόσφατα "Vitrioli" και "Partners In Hell" αλλά πραγματοποίησε περάσματα από όλη τη δισκογραφία των Selofan και με μια εκπληκτική σκηνική παρουσία, η περίπου μια ώρα της εμφάνισής τους ήταν, οριακά καταιγιστική. Ο χορός και οι επευφημίες έδιναν και έπαιρναν, και «στο σκοτάδι όλα μοιάζουν λίγο πιο ρομαντικά». Πράγματι, με συνθέσεις όπως το καταραμένο hit "There Must Be Somebody", το "Μαυσωλείο", το κορυφαίο "Ist Liebe Tot?" ή το διαχρονικό και ξεσηκωτικό "Shadowmen", ακόμα και ένα αμύητο άτομο ήταν βέβαιο πως θα εγκληματιζόταν, όπως και έγινε. Οι Selofan με κάθε ευκαιρία ανταπέδιδαν την αγάπη του κοινού, και δίνοντας τα όλα στη σκηνή, όντας άκρως επικοινωνιακοί, μας υπενθύμισαν πόσο μας έλειψαν, αλλά πλέον η τάξη αποκαταστάθηκε. Και άκουσα και την προσωπική μου αδυναμία "Billie Was A Vampire".

Έπειτα από ένα σύντομο κενό που μεσολάβησε, τα κεριά άναψαν και η ώρα των Lebanon Hanover είχε έρθει. Προσωπικά θεωρούσα ιδιαίτερα δύσκολο να συνεχίσει η βραδιά την ανοδική της πορεία, αλλά η άλλη πτυχή του ήχου που είναι οι Lebanon Hanover με διέψευσε πανηγυρικά. Η δυάδα των Larissa Iceglass και William Maybelline στήθηκε αριστερά και δεξιά της σκηνής, με τα έγχορδά τους ανά χείρας. Ο ήχος, παρέμεινε διαυγής, τα φωνητικά κρυστάλλινα, οι εντάσεις παρούσες και οι διακυμάνσεις που χαρακτηρίζουν τον υπνωτικό ήχο των Lebanon Hanover μετατράπηκαν σε εκρήξεις.

Υποτονικά beats, μοιρασμένα ανδρόγυνα φωνητικά που καθοδηγούσαν και τα ηχοτοπία, και μπροστά στα μάτια μας ένα σχήμα που αποδείκνυε με περίσσεια άνεση γιατί λογίζεται ως κορυφαίο. Το "Golden Child" ήταν η πρώτη στιγμή που ο παλμός του Fuzz συντονίσθηκε κατά το σετ των Lebanon Hanover, ενώ το αγαπημένο "Kiss Me Until My Lips Fall Off" παρουσιάστηκε σε μια εκπληκτική απόδοση. Το μυστικό βέβαια που μετέτρεψε την εμφάνιση των Lebanon Hanover σε σπουδαία, δεν ήταν ούτε η ποιότητα των συνθέσεών τους και το πώς παρουσιάζονταν, ούτε η ασταμάτητη ανταλλαγή ενέργειας με το κοινό. Κομμάτια όπως φανταστικό "Digital Ocean" που αποδόθηκε σε υπερένταση, μετέτρεπαν τη δυάδα σε φιγούρες που ενσάρκωναν την ουσία και την ψυχή που είναι αυτή η αισθητική, ειδικά με τα όσα έκανε επί σκηνής, σαν σε παροξυσμό, ο William.

Τα ‘80s έχουν επιστρέψει, και η απήχηση ύμνων όπως το "Gallowdance", που δόνησε το Fuzz, ή του ταιριαστού encore "Babes Of The ‘80s", σε ένα κυνικό μπορεί να φανεί και αναμενόμενη πλέον. Η πραγματικότητα όμως είναι στιγμές, και κάθε εποχή έχει, ειδικά μουσικά, τους ήρωές της. Με εμφανίσεις όπως αυτές του Σαββάτου, με σερί σαν των "Kunst" και καπάκια "Totally Rot", οι Lebanon Hanover, που απευθύνθηκαν και στο κοινό αρκετές φορές και με ελληνικές εκφράσεις, και απέδειξαν πως το τσιτάτο τους, "sadness is rebellion", είναι μια κοσμοθεωρία, μετατροπής της ασχήμιας και της μαυρίλας σε κάτι δημιουργικό, συλλογικό, ευαίσθητο. Αυτό το τελευταίο, είναι που επιτρέπει σε συναυλίες όπως αυτή, που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά ανάλογων που αγκάλιασε το εγχώριο κοινό, να μην είναι απλώς μια dark wave βραδιά αλλά με ζωντανή μουσική.

Η σκηνική παρουσία και η αφοσίωση που επέδειξαν οι Lebanon Hanover, καθώς και οι Selofan νωρίτερα, σε συνδυασμό με την ποιότητα των συνθέσεών τους, χάρισαν ένα κορυφαίο live για το ιδίωμα, ικανό να μυήσει κόσμο σε αυτό, γιατί φρόντισε να ξεδιπλώσει τις θεατές και μη, ηχητικές και μη, συνιστώσες που βρίσκουν έρεισμα διαρκώς σε νεότερο κοινό, αγκαλιάζοντας τη διαφορετικότητα και το σκοτάδι. Οι Selofan με τη Fabrika Records αλλά και με τη δισκογραφία τους έχουν συνεισφέρει τα μέγιστα στην ανάδειξη και καθιέρωση αυτού του κύματος στο διεθνές underground, και η φετινή Fabrika Night ήταν άκρως επιτυχημένη, αρχής γενομένης από τρείς άψογες εμφανίσεις.