Band Of Friends, Sakis Dovolis Τrio Αnd Nick Dounoussis @ Gagarin 205, 07/02/25

Πιστοί στο καθιερωμένο ετήσιο ραντεβού τους, οι Band Of Friends του Gerry McAvoy επέστρεψαν για να τιμήσουν για ακόμη μια φορά τα έργα και τις ημέρες του πολυαγαπημένου Rory Gallagher, συνεχίζοντας να κρατούν ζωντανή και να αποδίδουν όπως της αξίζει, ζωντανά και παθιασμένα, τη μουσική του κληρονομιά. Μαζί τους, ο Νίκος Ντουνούσης και οι Sakis Dovolis Trio θα εκπλήρωναν την περσινή τους υπόσχεση για ένα χορταστικό tribute στη μουσική του σπουδαίου Stevie Ray Vaughan, με το γνωστό μαγαζί της Λιοσίων να είναι από νωρίς αρκετά γεμάτο, όπως και θα άξιζε σε μια τέτοια περίσταση.

Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά τους, ο Νίκος Ντουνούσης δεν έχει πάρει αδίκως το προσωνύμιο του Έλληνα Stevie Ray Vaughan, αφού ο έμπειρος κιθαρίστας έχει μελετήσει εις βάθος τον ήχο και το έργο του θρυλικού SRV και αυτό διαφαίνεται από τις πρώτες νότες που μας χάρισε με την - κατάλληλα διακοσμημένη με το αναμενόμενο φτερό - κιθάρα του. Η συνεργασία του, δε, με τους Sakis Dovolis Trio στάθηκε για άλλη μια φορά υποδειγματική επί σκηνής, με τους Κοζανίτες μουσικούς του power trio να είναι παικταράδες, να περνάνε καταρχάς οι ίδιοι καλά αποδίδοντας αυτούς τους ύμνους, και να χαρίζουν ένα υπέροχο φόρο τιμής σε αυτόν τον κορυφαίο - και αδικοχαμένο - κιθαρίστα.

Άλλωστε, τα τραγούδια από μόνα τους έφεραν την βαρύτητα του αδιαμφισβήτητου, είτε μιλάμε για τα "Crossfire" και "Texas Flood", είτε για τη διασκευή - στη - διασκευή του "Voodoo Child", κομμάτι - σήμα κατατεθέν του Hendrix, της μεγαλύτερης επιρροής του SRV. Αναμένουμε περισσότερες λεπτομέρειες για μελλοντικά tribute που ανακοίνωσε ο διοργανωτής επί σκηνής, αφού τα hard rockin’ blues αξίζει και πρέπει να συνεχίσουν να διαδίδονται, πόσο μάλλον από τόσο καταρτισμένους μουσικούς που «νιώθουν» τα όσα τραγουδούν και παίζουν.

Μιλώντας για hard rockin’ blues, ένας από τους σπουδαιότερους και πλέον αγαπημένους μουσικούς που τα τίμησαν, λείπει από τα εγκόσμια εδώ και τρεις ολόκληρες δεκαετίες. Ο λόγος, φυσικά, για τον αξέχαστο Rory Gallagher, τη μουσική κληρονομιά του οποίου συνεχίζει να τιμά και να μοιράζεται ο σταθερός του συνοδοιπόρος, ο Gerry McAvoy και η Band Of Friends του. Μια πραγματική παρέα φίλων, που απαρτίζεται από τον μακροβιότερο drummer στην πορεία του Rory προς την αθανασία, τον Brendan O’ Neill, αλλά και τους εξαιρετικούς Jim Kirkpatrick (γνωστού από τους AOR βετεράνους FM) και Paul Rose στις κιθάρες του εγχειρήματος.

Εκκίνηση, λοιπόν, στην εορταστική βραδιά με το "Double Vision", σε ένα κατάμεστο Gagarin που είχε ζήσει κι ανέπνεε με τα τραγούδια του Rory στο θυμικό του. Ο ήχος καταιγιστικός και δυνατός, η μπάντα επί σκηνής αλάνθαστη, και με το χαμόγελο του McAvoy να μην σβήνει για κανένα λόγο - ούτε κι όταν, λίγο αργότερα, φανέρωσε τη «γαλλική» του παιδεία σε ένα κάπως αγενή θεατή στα αριστερά της σκηνής. Άλλωστε, τα τραγούδια μιλούσαν από μόνα τους και η παρουσία των McAvoy και O’Neill είναι μια ξεκάθαρη σφραγίδα αυθεντικότητας, ένα κομμάτι της ιστορίας που διατηρείται αγέρωχο για να συνεχίσει να τη μοιράζεται ολάκερη με τον κόσμο που την αναζητεί.

Το "Moonchild" ήρθε και πάλι κάπως νωρίς στη συνολική ροή του set, έχοντας την απόκριση που θα έπρεπε από το κοινό κι επαληθεύοντας την ταμπέλα του αιώνιου highlight, με τους Kirkpatrick και Rose να αναδεικνύονται σε πρωταγωνιστές για ξεχωριστούς, ο καθένας, λόγους. Ο πρώτος, για το καθάριο παίξιμο του και την σεβαστική φωνητική απόδοση τόσων και τόσων ύμνων, ενώ ο έτερος για το σαφώς πιο «βρώμικο» και παιχνιδιάρικο ήχο του, έχοντας τη στόφα του έμπειρου performer, δίχως αμφιβολία.

Επί προσωπικού, το αγαπημένο "I Fall Apart" υπήρξε μια απόλυτα συναισθηματική στιγμή, καθώς η απόδοση του τραγουδιού έφερε τη δέουσα συναισθηματική αύρα, ενώ το "Tattoo’d Lady" άνοιγε το δρόμο για το σερί από κορυφώσεις που θα ακολουθούσαν. Όπως έχει γράψει σε αυτές τις σελίδες γνωστός φίλος συντάκτης, το "A Million Miles Away" στέκει, για όσο παίζεται ζωντανά και σε οποιαδήποτε περίσταση, το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ, με τα rockers "Bad Penny" και "Shadow Play" να ακολουθούν και να ξεσηκώνουν.

Πάντοτε, για όσο αυτή η παρέα γερόλυκων συνεχίζει να στέκει γερά στα πόδια της, δεν θα θέλουμε απλώς "one, two or three more" στα άσματα ζωής που έχουν προσφέρει οι αιώνιες πενιές του λατρεμένου Ιρλανδού κιθαρίστα, αλλά την επανάληψη τους μονίμως, όσο το θυμικό το προστάζει και τα ποτήρια είναι γεμάτα. Έτσι, το "Bullfrog Blues" δεν αποτέλεσε, στην πραγματικότητα ένα αντίο, αλλά ένα «εις το επανιδείν» μέχρι του χρόνου, ή μέχρι κάποιος δίσκος του Rory ξαναβρεί το δρόμο του για τα ηχεία.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος