«A Beginner's Guide»: Swedish Melodeath

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Το Σουηδικό μελωδικό death metal δε γεννήθηκε στη Σουηδία! Υπεύθυνοι για τον πρώτο δίσκο που έφερε ξεκάθαρη αυτή την ταυτότητα στον χώρο του ακραίου ήταν οι Βρετανοί Carcass στο "Heartwork". Κι ας κυκλοφόρησαν ήδη από την προηγούμενη χρονιά οι At The Gates το "The Red Sky Is Ours" - και την ίδια το "With Fear I Kiss The Burning Darkness". Μπορεί επίσης οι Dark Tranquility να είχαν, λίγους μήνες πριν, προλάβει να δώσουν το "Skydancer" (με τον Anders Friden στα φωνητικά μάλιστα), αλλά σε αυτά τα άλμπουμ ο ήχος ήταν πιο τραχύς, επιθετικός και τελικά μάλλον περισσότερο πρέπει να τα αναφέρουμε ως death metal με μελωδία, χωρίς το melodic να μπαίνει μπροστά. Το "Heartwork" είναι το πρώτο τέτοιο άλμπουμ, που δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο melodic, βάζοντας μάλιστα Iron Maiden επιρροές στα σόλο, τα lead αλλά και πιο heavy metal ριφ. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν το Σουηδικό melodeath γεννήθηκε στη Βρετανία. Μόνο που ακόμα κι εκεί, στη γέννησή του, υπήρχε το Σουηδικό μάτι παρόν, αφού η μία κιθάρα των Carcass τότε, ήταν ο κύριος Michael Amott (παρά το ότι δεν έγραψε ποτέ αυτός τις ρυθμικές, για ένα χαμένο διαβατήριο στο Ισραήλ).

Το πέρασμα όμως στη Σουηδία και την πρωτεύουσα του melodic death metal, το Γκέτεμποργκ, έγινε ουσιαστικά την επόμενη χρονιά, το 1994, με τους At The Gates να κυκλοφορούν το μνημειώδες "Terminal Spirit Disease" και τους In Flames το ντεμπούτο, "Lunar Strain". Ειδικά το πρώτο ήταν που άλλαξε τη ροή της ιστορίας της ακραίας σκηνής, θέτοντας τις βάσεις ώστε το 1995 να έρθει το "Slaughter Of The Soul", ένας από τους πιο επιδραστικούς metal δίσκους των '90s.

Ο απόηχος εκείνης της σκηνής ακούγεται εκκωφαντικός ακόμα και σήμερα, σε κάθε live των Bullet For My Valentine, σε κάθε δίσκο των Trivium, σε κάθε ριφ των Killswitch Engage και κάθε νέα μπάντα που ξεπετάγεται στον ήχο κάνοντας πάταγο, βλέπε Orbit Culture, Avatar, Shadow Of Intent και λοιπά. Σε τούτον εδώ τον οδηγό λοιπόν θα πιάσουμε το Σουηδικό melodeath, με δεκαπέντε δίσκους ορόσημα της Σουηδικής σκηνής, και έναν καινούργιο, που δε βγήκε καν στη Σουηδία, αλλά χτυπάει στη νοσταλγία του τότε όσο κανένα άλλο εδώ και χρόνια. Δε μένουμε μόνο στα '90s και δεν περιοριζόμαστε στους τρεις μεγάλους του Γκέτεμποργκ, πιάνουμε μια ευρύτερη εικόνα της πορείας του είδους - στη χώρα που το καθιέρωσε.

Rocking Melodeath Spotify playlist

At The Gates - Slaughter Of The Soul
Earache (1995)

Πιθανότατα το σημαντικότερο άλμπουμ αυτής της σχολής. Το "Slaughter Of The Soul" έφερε σε επαφή το death metal με το ριφογενές thrash, τις hardcore καταβολές του Lindberg με τις μελωδικές γραμμές των Bjorler και όλα αυτά με μια γερή δόση από το groove των Kreator. Οι κιθάρες που υπάρχουν εδώ μέσα γέννησαν τη νόρμα της εξέλιξης του ήχου αλλά και, στην πορεία, τις επόμενες γενιές της σκληρής μουσικής, αφού το μελωδικό metalcore, και όχι μόνο, στηρίχθηκε ξανά και ξανά στην παρακαταθήκη τους. Το σύνολο είναι τόσο συμπαγές που δεν υπάρχει ούτε μία αλλαγή που να μην πονάει σβέρκο, οι στίχοι ουρλιάζονται με μανία σε κάθε live τους, τριάντα χρόνια τώρα - με ένα μικρό διάλειμμα ξεκούρασης. Η εισαγωγή του "Blinded By Fear" και το όπλο που γεμίζει στο "Suicide Nation" θα αντηχούν στην αιωνιότητα, το σήμα πολέμου - go - στο ομώνυμο και ο στίχος Under A Serpent Sun, We Shall All Live As One έχουν για πάντα τη θέση τους στην ιστορία της σκληρής μουσικής.

Check also: "Terminal Spirit Disease"

Dark Tranquillity - The Gallery
Century Media (1995)

Ίσως ο δίσκος που οριοθέτησε καθαρότερα από οποιονδήποτε άλλο το Γκέτεμποργκ metal. Πιο μελωδικός από κάθε κυκλοφορία τότε, με την επιρροή των Iron Maiden εμφανή καθόλη τη διάρκεια του, και τον Stanne να ουρλιάζει αλλά πάνω σε δομημένες φωνητικές γραμμές, όχι άναρχα ούτε τυχαία σε μια, ότι να ναι, συνοδεία της μουσικής. Η ποικιλία των υφών, από επιθετικά και γρήγορα κομμάτια, με επικά και κολλητικά μέρη, μέχρι αργές, ισοπεδωτικές συνθέσεις διαμορφώνουν ένα άλμπουμ ταυτόχρονα καθοριστικό αλλά επίκαιρο όσο λίγα μέχρι και σήμερα. Το "Punish My Heaven", το "Edenspring" και το ομώνυμο έχουν προσδιορίσει τα κύρια χαρακτηριστικά της σχολής, κι ακόμα ανοίγουν pit στα διάφορα club και τις αρένες αυτού του κόσμου. Όλα καλά ως εδώ, αλλά με κάποιον τρόπο πρέπει να αναφερθούμε τώρα και σε ένα από τα ωραιότερα και πιο συγκινητικά, μελωδικά τραγούδια που έγραψαν ποτέ οι Dark Tranquility, και προσωπικό αγαπημένο. "Lethe", δεν έχει σωστά λόγια για τούτο.

Check Also: "Projector", "Damage Done", "Fiction"

A Canorous Quintet - Silence Of The World Beyond
No Fashion Records (1996)

Καταπληκτικό άλμπουμ από μια τρομερή μπάντα. Ίσως το καλύτερο old school melodeath που δεν έχεις ακούσει ακόμα. Μελωδίες που βρίσκουν κέντρο καρδιάς, φωνητικά με ψυχή, κιθάρες με ιδέες και ειλικρίνεια, παιξίματα με συναίσθημα και ένας φυσικός ήχος που βγάζει μαγεία. Το "The Orchid's Sleep" είναι από τα κορυφαία κομμάτια της πρώτης περιόδου του melodic death metal. Η μπάντα στο μέλλον συνέχισε ως This Ending, αλλά ποτέ δεν έβγαλε κάτι που να φτάσει αυτό εδώ το έπος. Θεωρητικά σήμερα είναι ενεργοί και οι δύο αλλά δεν έχουμε πάρει κάποιο αποτέλεσμα της επανένωσης στα χέρια μας. Δεν ξέρω αν θέλω πάντως, κάποια πράγματα είναι όμορφο να μένουν ανέγγιχτα, στο ρομαντικό μεγαλείο του μυστηρίου ενός υπέροχου αλλά μακρινού παρελθόντος.

Check also: "The Only Pure Hate"

Eucharist - Mirrorworlds
Self Released (1997)

Οι Eucharist είναι από τις πρώτες μπάντες του Σουηδικού melodeath κύματος. Δημιουργήθηκαν το αρχαίο 1989 και τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο τον έβγαλαν το 1993, με τίτλο "A Velvet Creation", δεν είναι λίγα μάλιστα αυτά που θεωρούν τους Eucharist τους πραγματικούς πατέρες του μελωδικού death metal. Αν και στην πραγματικότητα το πρώτο τους άλμπουμ ήταν πιο ακατέργαστο και ωμό, τα μελωδικά στοιχεία ήταν εκεί και κάποιο μπορεί όντως να δει τη σύνδεση με τον ήχο του Γκέτεμποργκ στην πρώτη τους δουλειά. Εκεί όμως που απέκτησαν καθαρά τα χαρακτηριστικά της σκηνής είναι στο πάρα πολύ καλό "Mirrorworlds". Ριφάρες, τρομερές μελωδίες με τα στοιχεία που καθιέρωναν ταυτόχρονα τους In Flames, και λίγο νωρίτερα τους At The Gates, παρόντα σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Α ναι, μέλη της μπάντας ήταν και οι Daniel Erlandsson και Tobias Gustafsson μαζί με τον, ακόμα εκεί και ηγέτη τους, Markus Johansson.

Check also: "A Velvet Creation"

Gates Of Ishtar - At Dusk And Forever
Invasion Records (1998)

Εκτός από τη μεγάλη τριάδα του Γκέτεμποργκ και αυτούς που τελικά έγιναν πασίγνωστοι στο χώρο, μία από τις γνωστές μπάντες τότε - που μάλιστα έστησε και το δικό της μύθο - ήταν οι Gates Of Ishtar. Το όνομα τους πάντα ακούγονταν στους οπαδούς του χώρου, με το demo τους, "Seasons Of Frost", να θεωρείται ένα μεγάλο δημιούργημα που κάπου υπάρχει (και ναι, είναι, είναι, εί-ναι!), λίγα όμως είχαν ακούσει πραγματικά τις δουλειές τους. Το "At Dusk And Forever" του 1998 τελικά κατάφερε, ευτυχώς, να κρατήσει τη θέση του στην ιστορία. Πιο μελωδικό, με επιρροές από το power metal, ο επικός του προσανατολισμός ταίριαξε με το πιο κλασικό κοινό, αυτό που πιο μετά αγκάλιασε και τους Amon Amarth. Οι In Flames αναφορές, κυρίως, είναι ξεκάθαρες αλλά οι Gates Of Ishtar δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να κατηγορηθούν για έλλειψη προσωπικότητας. Θεωρητικά υπάρχουν ακόμα, στην πράξη όμως μάλλον στέκονται στον παγωμένο βορρά, κρατώντας το μύθο τους ακριβώς όπως και τότε. Σε κάθε περίπτωση αξίζει κάποιο να ακούσει το "At Dusk And Forever" και επιβάλλεται να ακούσει το demo, "Seasons Of Frost".

Check also: "Seasons Of Frost", "The Dawn Of Flames"

Ebony Tears - A Handful Of Nothing
Dissonance Productions (1999)

Οι Ebony Tears είναι από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της Σουηδικής σκηνής. Με εφαλτήριο τη Στοκχόλμη και όχι το Γκέτεμποργκ ο ήχος τους στο δεύτερο άλμπουμ ήταν πολύ κοντά στους At The Gates και τους The Haunted των δύο πρώτων δίσκων και όχι στους κλασικούς του death metal της πόλης τους. Διάολε, εκτός από τις συνθέσεις και την παραγωγή, μέχρι και ο τραγουδιστής τους Johnny Wranning, που έχει περάσει κι από Manegarm, ήταν η πιο κοντινή φωνή που θα μπορούσες να βρεις στον Tomas Lindberg. Τύμπανα στην μπάντα έπαιζε ο Richard "Ricky" Evensand που έχει περάσει από Therion, Soilwork, Chimaira, Sorcerer, Toehider και πολλούς άλλους, δίνοντας ένα καταιγιστικό, πιο thrash ρυθμικό μέρος στα γεμάτα σουηδίλα ριφ. Το "Cosmical Transformation" είναι χαρακτηριστική και ατελείωτη κομματάρα του ύφους του δεύτερου δίσκου (στον πρώτο είναι πολύ πιο κοντά στους In Flames της ίδιας και της επόμενης εποχής, με πολύ φολκ και βιολί παρακαλώ). Όποια θέλουν έναν ποιοτικό, μελωδικό thrash/death δίσκο, στα πρότυπα των Bjorler και του Jensen που έρχεται από το 1999 και ήταν ατελείωτο σφυροκόπημα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο εδώ θα βρουν αυτό που ζητούν. Πρωτοτυπίες και διαφοροποιήσεις δεν έχει, μιλάμε μόνο για ξύλο.

Check also: "Tortura Insomniae"

Gardenian - Soulburner
Nuclear Blast (1999)

Οι Gardenian έγιναν γνωστοί ως η μπάντα που έπαιζε ο Niclas Engelin, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτός είναι ο εντελώς λάθος τρόπος να τους θυμάται κάποιο. Τα χρόνια εκείνα δεν είχαν περάσει απαρατήρητοι αλλά ο ήχος τους ήταν τόσο έντονα προσωπικός, ίσως και υπερβολικά μπροστά από την εποχή του, που δεν έκαναν ποτέ το μεγάλο βήμα προς την καταξίωση. Ήρθε κάποια στιγμή και το σπάσιμο με την παντοδύναμη τότε, Nuclear Blast οπότε τελικά οδηγήθηκαν στη διάλυση με μόλις τρεις δίσκους στον κατάλογό τους. Παρόλα αυτά το "Soulburner", όσο δυσεύρετο κι αν είναι - ευτυχώς στην τεράστια αποθήκη του YouTube υπάρχει κι αυτό, είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος με το δικό του χαρακτήρα. Μελωδικές κιθάρες, όπως αυτές που θα βρει κάποιο στους In Flames ή τους σημερινούς The Halo Effect, περίεργα ριφ, groove και βρώμικα core μέρη, καθαρά φωνητικά, του Eric Hawk, στα ρεφρέν που άλλοτε δείχνουν το κλασικό heavy metal και τον Dickinson, αλλού μελωδικό hard rock, ενώ φτάνουν μέχρι και πιο συμφωνικές prog/goth μουσικές που ακόμα δεν είχαν καθιερωθεί. Πολύ μπροστά λέμε. Γενικά οι Gardenian έπρεπε να είναι σαφώς μεγαλύτερη μπάντα απ' ότι τελικά έγινε, αλλά από την άλλη δε μας χαλάει να υπάρχουν ακόμα θησαυροί που μένουν ανεξερεύνητοι.

Check also: "Sindustries"

In Flames - Clayman
Nuclear Blast (2000)

Το Clayman μπορεί να μην είναι από τους δίσκους που καθόρισαν τον ήχο στο ξεκίνημα του, όπως είναι για παράδειγμα το "The Jester Race", αλλά είναι αυτός που έβαλε το melodeath, σε μια πρώτη εξελιγμένη εικόνα του, στα κεντρικά σαλόνια του metal ανοίγοντας το δρόμο για τις μεγάλες αρένες. Το "Only For The Weak" μπορεί να είναι το κορυφαίο κομμάτι του ρεύματος που ξεκίνησε στο Γκέτεμποργκ, τί μπορεί - προφανώς είναι, αλλά δε στέκει μόνο του. Ο δίσκος έχει απίστευτες κομματάρες που κάθε μία θα μπορούσε να είναι το κορυφαίο τραγούδι που έχει γράψει σχεδόν οποιαδήποτε άλλη μπάντα ασχολήθηκε με το είδος. "Bullet Ride", "Pinball Map", το ομώνυμο, το καταπληκτικό "Satellites And Astronauts" και το υπέροχο, και ίσως υποτιμημένο ακόμα κι από τους ίδιους, "Swim". Αυτά είναι μόνο οι κορυφές του δίσκου, όχι μάλλον λάθος, αυτά είναι μόνο κάποιες από τις κορυφές του δίσκου! Το "Clayman" είναι τεράστιο άλμπουμ και προσωπικά είναι αυτό που με έκανε να λατρέψω τη σχολή του, πιθανότατα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.

Check also: "The Jester Race", "Whoracle", "Colony", "Reroute To Remain"

The Haunted - Made Me Do It
Earache (2000)

Ο δεύτερος δίσκος των The Haunted είναι η απόλυτη μίξη του χύμα, αλήτικου και τσαμπουκαλεμένου thrash που παρουσίασαν στο πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ, με τη χαρακτηριστική δομή και τις συνθέσεις που καθιέρωσαν τους At The Gates στο δεύτερο μισό των '90s. Οι ριφομηχανές των Jensen και Bjorler παρήγαγαν τον έναν ύμνο μετά τον άλλο κι ο Per Moller Jensen, στα τύμπανα, τους ανέβασε σε επίπεδο god mode. Παραμένει άλυτος γρίφος ποιο από τα δύο πρώτα τους είναι καλύτερο, κι αν προσωπικά ίσως προτιμώ το πρώτο, αυτό εδώ είναι πιο κοντά στον ήχο του melodeath. Οι Slayer επιρροές είναι εμφανείς, τα φωνητικά του Aro υπολείπονται μόνο λίγο σε σχέση με του αξεπέραστου Dolving και στο σύνολο του, το "The Haunted Made Me Do It", είναι τελικά ο καλύτερος δίσκος που έπρεπε να βγει από τα αδέρφια το 2000. Δε θα μπορούσαμε να κλείσουμε την αναφορά στο συγκεκριμένο άλμπουμ χωρίς να μιλήσουμε για το ιστορικό του εξώφυλλο, που νομίζω ότι είναι καθολικά αποδεκτό ως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά της γενιάς του.

Check also: "The Haunted", "Revolver"

Arch Enemy - Anthems Of Rebellion
Century Media (2003)

Λίγες μπάντες έχουν φάει τόσο κράξιμο όσο οι Arch Enemy, ταυτόχρονα λίγες μπάντες έχουν καταφέρει να φτιάξουν ένα τόσο μεγάλο brand ξεκινώντας από αφετηρία που αν μη τι άλλο τη λες ακραία. Η μπάντα που έκανε πιο γνωστό από οποιαδήποτε άλλη τον Michael Amott και έφερε τα γυναικεία κάφρικα φωνητικά σε mainstream θέση, με την τρομερή Angela Gossow, προφανώς κάτι έκανε από καλά έως πολύ καλά για να πάει τόσο ψηλά. Και όχι, δεν είναι μόνο θέμα marketing, ούτε φταίνε οι οπαδοί που δεν ξέρουν να ακούνε μουσική, οι Arch Enemy είναι μη συζητήσιμο ότι έχουν κυκλοφορήσει μερικούς πολύ καλούς δίσκους, με κάποια απόλυτα καλογραμμένα τραγούδια, από κάθε άποψη. Το "Anthems Of Rebellion" είναι η κορυφαία κυκλοφορία τους, με πολύ δυνατούς ύμνους μέσα όπως "Silent Wars", "We Will Rise", "Dead Eyes See No Future" και "Leader Of The Rats" να ξεχωρίζουν και να έχουν μείνει ως highlights της πορείας τους. Ναι, σε κάθε περίπτωση μιλάμε για έναν εξαιρετικό δίσκο μελωδικού death.

Check also: "Burning Bridges", "Wages Of Sin", "Doomsday Machine"

Amon Amarth - Fate Of Norns
Metal Blade (2004)

Οι Amon Amarth είναι οι Βίκινγκ της παρέας. Οι στιβαροί deathάδες με το επικό ύφος που πατάνε στην κλασική heavy παράδοση, τη σκανδιναβική κληρονομιά και το βαρύ ακραιομέταλο. Δεν ακολουθούν τα σημεία της σχολής του Γκέτεμποργκ αλλά σε κάθε περίπτωση παίζουν κι αυτοί μελωδικό death metal. Το να βρεις την καλύτερη κυκλοφορία τους είναι μάλλον περισσότερο υποκειμενικό θέμα, αλλά για μένα είναι το "Fate Of Norns". Το άλμπουμ που τους ανέβασε επίπεδο με κομματάρες αξεπέραστες που αποτελούν σημεία αναφοράς στη δισκογραφία αλλά και στις συναυλίες τους ακόμα και σήμερα. "An Ancient Sign Of Coming Storm", "Valkyries Ride", "Arson" και φυσικά το τεράστιο και ισοπεδωτικό "The Pursuit Of Vikings", είναι οι σημαντικότεροι λόγοι που βάζω το "Fate Of Norns" στην κορυφή του βουνού του χαμού, αν και σε κάθε περίπτωση κι οι δύο επόμενοι δίσκοι τους δεν υπολείπονται καθόλου.

Check also: "With Oden On Our Side", "Twilight Of The Thunder Gods", "Deceiver Of The Gods"

Darkane - Layers Of Lies
Nuclear Blast (2005)

Και μόνο το πρώτο ριφ του "Secondary Effects", αρκεί για να πεισθείς ότι ο δίσκος αυτός πρέπει να βρίσκεται σε τούτη εδώ τη λίστα. Μοντέρνο, με πατήματα τόσο στις παραδόσεις της Σουηδικής σκηνής και το thrash metal όσο και στην πιο U.S. oriented πορεία των In Flames στα zeros, ένα σύγχρονο δυνατό melodeath άλμπουμ που έδωσε ανάσα φρεσκάδας στο χώρο. Τα χρόνια εκείνα το δίλημμα εξέλιξη ή πίστη στις βάσεις ήταν πολύ έντονο στο melodic death metal, οι Darkane δώσανε την απάντηση πατώντας και στα δύο μονοπάτια. Φυσικά βοήθησε και η πολλή σύγχρονη για τότε παραγωγή του "Layers Of Lies" αλλά ήταν συνολική η δουλειά που πέτυχε το σκοπό της, φωνητικά με διακυμάνσεις, επιθετικά και τεχνικά ριφ που όμως στα ρεφρέν ανοίγουν δίνοντας χώρο στις μελωδικές γραμμές, γκρουβάτα τύμπανα και εξαιρετικά σόλο. Παρά το ότι ο τέταρτος δίσκος των Darkane δεν είναι ολόκληρος στο ίδιο επίπεδο, έδειξε ότι εκτός από το μπροστά και το πίσω υπάρχει και το λοξά.

Check also: "Expanding Senses"

Scar Symmetry - Pitch Black Progress
Nuclear Blast (2006)

Τί φωνάρα ήταν αυτή! Όσο κι αν οι Scar Symmetry είναι πιο μακριά από τον τυπικό Σουηδικό melodeath ήχο, σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να λείπει από αυτά τα κείμενα ο Christian Alvestam. Πέρα από αυτό, μιλάμε για έναν υπέροχο μελωδικό, progressive αλλά και λίγο death metal δίσκο. Οι Scar Symmetry μπορεί να μην είχαν μετά τη φυγή του τραγουδιστή τους τη συνέχεια που θα θέλαμε αλλά αυτό το άλμπουμ, και το επόμενο, είναι γεμάτα κομματάρες, τόνους συναισθήματος, τρομερά παιξίματα - με πολύ υψηλή τεχνική - και πάρα πολύ έμπνευση στο songwriting. Χωρίς να κάνει καθόλου κοιλιά έχει και τις κορυφές του που δύσκολα πατάει μπάντα, "Illusionist", ομώνυμο, "Mind Machine", το έπος "The Kaleidoscopic God" είναι όλα τεραστιές κομματάρες. Επιτυχία κάνανε οι Scar Symmetry, κι ακόμα κάνουν, αλλά και πάλι υποτιμημένους θα τους πω εγώ. Ειδικά εκείνη την εποχή, τους άξιζαν περισσότερα.

Check also: "Holographic Universe"

Hypocrisy - A Taste Of Extreme Divinity
Nuclear Blast (2009)

Οι Hypocrisy είναι από τη Σουηδία, παίζουν death metal φουλ στις μελωδικές κιθάρες και φωνητικές γραμμές - κι όμως είμαι σίγουρος ότι πολλά ξαφνιάζονται με την ύπαρξη τους σε μια melodeath λίστα. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την αφετηρία της μπάντας που ήταν πολύ πιο ακραία και βαθιά μέσα στο ατόφιο death metal αλλά όταν μιλάμε για δίσκους όπως το "A Taste Of Extreme Divinity", μιλάμε για καθαρό melodic death και μάλιστα από το πάνω - πάνω ράφι. Δηλαδή, "Valley Of The Damned" και "Weed Out The Weak" είναι από τα κορυφαία της δεκαετίας στο είδος ξέρω γω. Γενικά ο δίσκος είναι κομματάρα πάνω στην κομματάρα, πιάνοντας άριστα με αρκετούς διαφορετικούς τρόπους. Ο Peter Tagtgren όσο γνωστός μουσικός κι αν είναι, νομίζω ότι του αξίζουν ακόμα περισσότερα. Για παραγωγή προφανώς δε μιλάμε, θα ήταν δίκαιο να διοργανώνονται σεμινάρια με θέμα τον ήχο αυτού εδώ του δίσκου.

Check also: "Abducted", "The Final Chapter", "Virus"

Soilwork - The Living Infinite
Nuclear Blast (2013)

Οι Soilwork άτυπα συμπλήρωναν πάντα την τετράδα της Γκέτεμποργκ σχολής, κι ας μην είναι από εκεί. Οι μουσικές διαδρομές της παρέας του Strid πάντα οδηγούσαν σε διαφορετικά μονοπάτια χωρίς ιδιαίτερες διαθέσεις για συμβιβασμούς στις επιλογές με βάση την προ-καθιερωμένη τους νόρμα. Στο "The Living Infinite" λοιπόν, αποφασίζουν να κάνουν ένα άλμα μπροστά κοιτώντας όμως πίσω στις ρίζες και τις αρχές τους. Φιλόδοξο εγχείρημα από μόνο του, πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται με διπλό άλμπουμ συνολικής διάρκειας κοντά στη μιάμιση ώρα. Το ότι το αποτέλεσμα τους δικαίωσε απόλυτα είναι ένας μουσικός θρίαμβος στην ιστορία των ίδιων, αλλά και συνολικά της σκηνής. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι για το εξαιρετικό, και φοβερά συμπαγές, σύνολο είχε βασικό μερίδιο ευθύνης το παίξιμο του υπερηχητικού Dirk Verbeuren αλλά και η συνθετική δεινότητα, του πρόσφατα εκλιπόντος, David Anderson, που έδωσε πολύτιμο αέρα ανανέωσης καθώς και ενέσεις έμπνευσης στην μπάντα. Το "The Living Infinite" είναι η καθαρή απόδειξη ότι η εξέλιξη μπορεί να έρθει με διαφορετικούς τρόπους, αρκεί να υπάρχει όραμα και ιδέες.

Check also: "A Predator's Portrait", "Figure Number Five", Stabbing The Drama"

+1: Upon Stone - Dead Mother Moon
Century Media (2024)

Το ντεμπούτο των Upon Stone βγήκε το 2024 αλλά, αν κάποιο δεν το γνωρίζει, με ευκολία θα πίστευε ότι υπάρχει από το 1996. Όλα μέσα του θυμίζουν τα πρώτα χρόνια της σχολής αυτής, τα ριφ, η αισθητική, ο ήχος, τα φωνητικά ακόμα κι οι ιδέες ακούγονται σαν αυτές της τότε μεγάλης φουρνιάς. Μπορεί να είναι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά είναι γνωστό πως κάποιοι Βίκινγκ κάνανε το πέρασμα. Με ασφάλεια θα υποθέσουμε ότι αυτοί εδώ είναι απόγονοι τους.