Έλληνες ντράμερ vs. Whiplash

Έξι Έλληνες drummer μοιράζονται μαζί μας τις σκέψεις τους πάνω στην σκληρή και ενδιαφέρουσα ταινία του Damien Chazelle

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 10/03/2015 @ 15:25
* Ως ιατρικός όρος το whiplash αναφέρεται στον τραυματισμό του αυχενικού συστήματος που προκλήθηκε από βίαιη παλινδρομική κίνηση (σ.σ.: headbanging;). Επίσης, "Whiplash" τιτλοφορείται σύνθεση του σαξοφωνίστα και εκκεντρικού συνθέτη της jazz, Hank Levy (1927 - 2001), μέρη του οποίου ακούγονται στην μουσική επένδυση της ταινίας.  Ως τίτλος της συγκεκριμένης ταινίας, αποτελεί και ένα λογοπαίγνιο που χαρακτηρίζει τις ακραίες παιδαγωγικές μεθόδους του καθηγητή Fletcher.

Με 5 υποψηφιότητες για Όσκαρ και τελικά τρία χρυσά αγαλματίδια, για τον J.K. Simmons (Β' Ανδρικού Ρόλου), τους Craig Mann, Ben Wilkins και Thomas Curley (Μιξάζ) και τον Tom Cross (Μοντάζ), Βραβείο Χρυσής Σφαίρας και πάλι στον J. K. Simmons, καθώς και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Sundance, το "Χωρίς Μέτρο" -ή "Whiplash" χωρίς τη «μέτρια» μετάφραση του τίτλου- είναι στο προσκήνιο όχι μόνο για την επιτυχημένη πορεία του, αλλά και για τον σοβαρό προβληματισμό που εγείρει πάνω στην αξία της ίδιας της Τέχνης.

Whiplash

Η ιστορία -χωρίς ίχνος spoiler, για όσους δεν την είδατε ακόμη- έχει ως εξής:

Ο Andrew Neyman, τον οποίο υποδύεται ο 28-χρονος Miles Teller, είναι ένας φιλόδοξος νεαρός ντράμερ που σπουδάζει σε ένα από τα καλύτερα μουσικά σχολεία της Αμερικής. Καθηγητής του είναι ο Terence Fletcher (J. K. Simmons), ένας  από τους πιο απαιτητικούς και τελειομανείς μαέστρους της τζαζ. Η μέθοδος διδασκαλίας του είναι κάθε άλλο παρά συμβατική.

Το βασικό ερώτημα στο οποίο φιλοδοξεί να δώσει απάντηση η ταινία είναι: «Υπάρχουν όρια όταν προσπαθείς να αναδείξεις την τέλεια ερμηνεία;». Και κάπως έτσι, ένα σενάριο ανοίγει θέματα όπως οι μέθοδοι διδασκαλίας, αλλά και εξάσκησης της μουσικής και οι δυσκολίες και οι προκλήσεις της ζωής ενός επαγγελματία μουσικού. Ξαναέρχονται στο φως όλοι οι πάγιοι προβληματισμοί πάνω στις σχέσεις δασκάλου-μαθητή, αλλά και το βασανιστικό άγχος της απόδοσης που αισθάνονται οι καλλιτέχνες που παρουσιάζουν έργα μπροστά σε κοινό και πολλές κατ’ ιδίαν τέτοιες συζητήσεις ξεκίνησαν μετά την προβολή του "Whiplash" στις ελληνικές αίθουσες.

Μιας και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας εξασκείται στα ντραμς, μιλήσαμε με κάποιους από τους καλύτερους Έλληνες ντράμερ και τους ζητήσαμε να μας μεταφέρουν τις απόψεις, τις εμπειρίες και τα συναισθήματα που (ίσως) τους προξένησε η ταινία.




Μάκης Γιούλης
Socrates Drank The Conium, Akis Tourkogiorgis & The Blue Airways

«Όταν είδα την ταινία την βρήκα υπερβολική! Η ταινία αναφέρεται σε έναν jazz drummer που θέλει να γίνει «πρωταθλητής» και για μένα προσωπικά η μουσική δεν είναι αγώνας αλλά τέχνη! Επίσης ο τρόπος που ο δάσκαλος φέρεται «με το μαστίγιο» στον μαθητή νομίζω ότι στην πραγματικότητα θα τον απέτρεπε να κυνηγήσει το όνειρο του, δημιουργώντας του φοβίες που μόνο την πρόοδο του δεν θα βοηθούσαν!

Εννοείται ότι το επάγγελμα του μουσικού είναι ένα από τα δυσκολότερα και υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός, σωματική και ψυχική κούραση, απογοητεύσεις, χαρές και λύπες! Θέλει υπομονή, επιμονή, θυσίες, αφοσίωση και ατελείωτη μελέτη για να ξεχωρίσεις πραγματικά, αλλά μελέτη με τον σωστό τρόπο! Τόσο αίμα δεν είχαμε δει ούτε στα "Rocky" με τον Sylvester Stallone! Άλλωστε, η μελέτη ενός σοβαρού μουσικού γίνεται για να φτιάξει κυρίως την τεχνική του για να παίξει μουσική και η σωστή τεχνική δεν επιτρέπει αίματα και πληγές στα χέρια, αλλά να μπορεί ο μουσικός να φτάσει σε υψηλά εκτελεστικά επίπεδα χωρίς να τραυματίζει τον εαυτό του! Το λένε και όλοι οι παγκοσμίου φήμης drummer στα σεμινάριά τους: Όταν τραυματίζεσαι παίζοντας κάτι δεν πάει καλά με την τεχνική σου... Πώς λοιπόν ο ίδιος ο δάσκαλος σε βάζει στην διαδικασία να κάνεις κακό στον εαυτό σου για να του αποδείξεις ότι είσαι «καλός»;

Για μένα ένας ταλαντούχος μουσικός, που θέλει να γίνει ένας πολύ καλός επαγγελματίας, πρέπει να καταλάβει μέσα του ότι η ίδια η μουσική δεν συγχωρεί την  μετριότητα, να την σέβεται και να είναι ο ίδιος ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού του. Παν μέτρον άριστον, όμως! Δεν χρειάζεται από πάνω του έναν καθηγητή που θα τον βρίζει, αλλά κάποιον που θα τον κάνει να αγαπήσει την τέχνη, πάντα με σωστή καθοδήγηση.

Εννοείται πως δεν επαναπαύεσαι μόνο στο ταλέντο, αλλά θέλει και σκληρή δουλειά! Κανένας καθηγητής δεν θα σε φτιάξει super μουσικό! Πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου και να δουλέψεις περισσότερο από μόνος σου... Θα μπορούσα να γράψω τόσα πολλά ακόμα, αλλά το θέμα έχει τόσες πολλές παραμέτρους και δεν θέλω να κουράσω...

Whiplash

Πίσω στην ταινία λοιπόν! Όταν την είδα την βρήκα υπερβολική κυρίως στα παρακάτω σημεία:

1. Υπερβολικό το φέρσιμο του καθηγητή (δε νομίζω ότι σε μια σοβαρή μουσική σχολή θα έμπαινε ο καθηγητής μέσα στην τάξη για μάθημα λέγοντας στους μαθητές «Λοιπόν cocksuckers!» ή θα τους έριχνε χαστούκια λίγο πιο δυνατά από ένα χτύπημα στο snare με rim μαζί!). Κάποιοι σύγκριναν αυτή την συμπεριφορά με την ερασιτεχνική ηχογράφηση που κυκλοφόρησε στο YouTube με τον Buddy Rich να βρίζει την ορχήστρα του... Έστω! Αν και εκεί μιλάμε για χρόνια επαγγελματίες μουσικούς και όχι για σχολή με παιδιά - σπουδαστές... (αν και προσωπικά ούτε με αυτό συμφωνώ).

2. Πολύ αίμα! Ακόμη και στις φωτογραφίες των τίτλων! Ένα ζευγάρι μπαγκέτες πάνω σ' ένα ταμπούρο γεμάτο αίματα... Το βρίσκω τελείως λάθος σαν προσέγγιση του θέματος αλλά και σαν μήνυμα για τα νέα παιδιά!

3. Κάποια πλάνα που οι υπερβολικές κινήσεις του ηθοποιού - drummer δεν ανταποκρίνονταν με αυτό που στην πραγματικότητα ακουγόταν στα κομμάτια και ήταν εκτός στυλ…(αυτό για όσους είναι μουσικοί...)

4. Προς το τέλος, όπου στη μεγάλη συναυλία - διαγωνισμό καλύτερης ορχήστρας, ο καθηγητής δίνει επίτηδες λάθος παρτιτούρες στον drummer!

5. «Υπερβολές!». αναφωνούσα κάθε λίγο την ώρα που την έβλεπα. Θα μου πεις, κινηματογράφος είναι! Ok! Ίσως την βρήκα παραπάνω υπερβολική απ' όσο εγώ θα ήθελα. Αυτή είναι καθαρά η προσωπική μου γνώμη και δεν θέλω να έρθω σε αντιπαράθεση με κανέναν, ούτε να αποτρέψω κάποιον από το να δει την ταινία! Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του και αυτό είναι και το όμορφο!

Ευχαριστώ πολύ το Rocking.gr για την πρόσκληση!»



Τόλης Τολέας
Potergeist, Beyond Perception

«"Whiplash"...ταινία με drums! Δεν θα μπορούσε να μου ξεφύγει. Μια όμορφη και ευχάριστη «φανταστική» ιστορία που όποιος την δει, σίγουρα δεν θα σπαταλήσει δύο ώρες της ζωής του. Προσωπικά εγώ είχα την τύχη να είμαι μαθητής στα ωδεία από πάρα πολύ μικρή ηλικία, οπότε τόση καφρίλα δεν είχα αντιμετωπίσει. Πιο πολύ σχέση πατέρα-γιού είχα με τούς καθηγητές μου. Βέβαια, όσο μεγάλωνα τα έχω «ακούσει» κι εγώ, όπως όλοι, αλλά σε καλό μου βγήκε, οπότε χαλάλι... (γέλια)

Εντάξει, λίγο φωνή και λίγο ξυλαράκι ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν, ίσα ίσα ανάβουν και τα αίματα, γίνεται πιο sexy και το μάθημα. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με μία χολιγουντιανή παραγωγή, οπότε οι υπερβολές του κ. Fletcher νομίζω ότι μόνο στις ταινίες υφίστανται. Αν ήμουν ο καθηγητής Fletcher, πρώτα απ' όλα θα προσπαθούσα λίγο να ηρεμήσω και να μειώσω τα κόμπλεξ μου (γέλια).

Προσωπική μου άποψη και σύμφωνα με τις εμπειρίες των 21 χρόνων που έχω στην πλάτη μου παίζοντας το όργανο, νομίζω ότι όσο αντίληψη, μελέτη και τεχνική χρειάζεσαι, άλλο τόσο έμπνευση, αυθορμητισμό και πάθος θέλεις. Το ένα συμπληρώνει το άλλο...Έχουμε να κάνουμε με μία κινηματογραφική ταινία, οπότε τα όσα διαδραματίζονται εκεί είναι λίγο-πολύ υπερβολικά, εννοώντας πάντα τις αντιδράσεις του κ. Fletcher. Όσον αφορά τη μελέτη και την προσπάθεια του Andrew, αυτό έχει 100% σχέση με την πραγματικότητα... Άμα λιώσεις στη μελέτη, θα γίνεις παιχταράς.

Είχε πολύ πλάκα στην ταινία η επιμονή και η πίεση του δασκάλου να παίξει ο μαθητής του double time swing feel στα 300 bpm. Μιλάμε για τον ορισμό του blast beat. Πόσο πιο πάνω να πήγαινε δηλαδή; Η καλύτερη στιγμή της ταινίας...

Conclusion... κ. Fletcher: θεός!»



Αλέξης Σταυρόπουλος
Barbara's Straight Son, Borderline Syndrome, The East

«Την ταινία την είδα. Ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσα, με καλές ερμηνείες και αρκετά καλό soundtrack. Σίγουρα το concept της μου τράβηξε το ενδιαφέρον ως drummer,αλλά δεν μου έδωσε κάτι παραπάνω από αυτό, καθώς την βρήκα υπερβολική και λίγο κοινότυπη στην εξέλιξη της, με πολλές ανακρίβειες για το πώς παρουσιάζει τη διαδικασία εκμάθησης ενός μουσικού οργάνου. Αν και προσπάθησα να μη την δω υποκειμενικά, ως drummer, πιστεύω είναι μια ταινία για τις ανθρώπινες σχέσεις με αφορμή τα drums και όχι το ανάποδο...

Οι σχέσεις μου με τούς δασκάλους μου ήταν πολύ καλές και στενές, μιας και «άρχισα» σχετικά μεγάλος και πήγα σε όλους από επιλογή και εκτίμηση για αυτό που κάνουν. Με βοήθησαν πολλές φορές να ξεπεράσω τα «όριά» μου και να καταλάβω πόση αφοσίωση και αγάπη χρειάζεται για να μάθεις και να εκφραστείς μέσα από ένα όργανο. Κυρίως, όμως, πώς να προσπαθήσω να γίνω ο ίδιος δάσκαλος του εαυτού μου.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος να μάθει κανείς μουσική, υπάρχει ένα μεγάλο εύρος - από τούς παραδοσιακούς μουσικούς που γεννιούνται κυριολεκτικά μέσα στη μουσική, μέχρι τα αυστηρά δομημένα συστήματα της κλασικής μουσικής στη Δύση, την Ινδία κ.λπ... (Η εκμάθηση της μουσικής) είναι μία πολύ προσωπική διαδικασία, αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι ο μαθητής πρέπει να το θέλει πολύ. Δεν γίνεται ούτε με το μαστίγιο, ούτε ήπια, είναι μία πολύ έντονη διαδικασία που όμως αν δεν γίνει συνειδητοποιημένα, δεν θα αποδώσει ούτε τα ελάχιστα. Το «μαστίγιο» έχει νόημα μόνο όταν το κρατάς ο ίδιος για τον εαυτό σου, με την έννοια της πειθαρχίας και της συγκέντρωσης και όχι με την έννοια του καταναγκασμού.

Στην ταινία αποτυπώνεται αρκετά καλά το πόσο σημαντικό θεωρεί ένας drummer το να γίνει καλύτερος και να ανταποκριθεί στην τεράστια ύλη και την ιστορία του οργάνου και το πόση προσπάθεια και χρόνος απαιτείται για να γίνει κάποιος «επαγγελματίας». Αυτό που δεν αποτυπώνεται καθόλου καλά είναι το τί απαιτείται από έναν drummer για να παίξει σε μία τέτοια ορχήστρα (π.χ. το να παίξει swing στο 1000).

Ένας καλός δάσκαλος πρέπει να ξέρει πότε να πιέσει και πότε να βοηθήσει έναν μαθητή. Για να μάθεις κάτι καινούργιο, βοηθάει η αργή ταχύτητα, η επανάληψη και η χαλάρωση.

Whiplash

Ανακρίβεια το ότι ένας δάσκαλος θα σου ζητήσει να παίξεις κάτι που δεν κατέχεις τεχνικά επί ώρες μέχρι να το καταφέρεις, απαιτώντας να το κάνεις πιο γρήγορα, για την ακρίβεια θα σού ζητήσει ακριβώς το αντίθετο! Και κυρίως, στα 15 χρόνια που παίζω drums, δεν έχω ματώσει ούτε μία φορά, ούτε έχω δει κάποιον να ματώνει (πρέπει να έχεις πολύ κακή τεχνική για να το «καταφέρεις» αυτό).. Γενικώς λείπει και η αίσθηση αλληλεγγύης ανάμεσα στους συμμαθητές - συναδέλφους... Λογικό, αφού μιλάμε για χολιγουντιανή ταινία και όχι ντοκιμαντέρ...

Από τη μέθοδο του Fletcher δεν θα κρατούσα τίποτα, πιστεύω ότι έτσι ο δάσκαλος μουσικής παρουσιάζεται στα όρια της καρικατούρας και όλο του το κύρος ταυτίζεται με τον πρόκληση φόβου στην ορχήστρα και τον εξευτελισμό των μελών της. Σίγουρα ένας μαέστρος πρέπει να έχει τον έλεγχο της ορχήστρας, αλλά μέσω του σεβασμού...

Η μουσική σίγουρα είναι πολύ απαιτητική, όχι μόνο τεχνικά, αλλά και ερμηνευτικά και ως προς τη συνειδητοποίηση του τι θες να εκφράσεις μέσα από αυτήν. Επίσης, η διαδικασία της μελέτης είναι αρκετά διαφορετική από αυτή της σύνθεσης και από αυτή του αυτοσχεδιασμού. Αλλού απαιτείται περισσότερη πειθαρχία και λογική ανάλυση, αλλού έμπνευση και οργάνωση και αλλού αυθορμητισμός και διαδικασίες που λειτουργούν περισσότερο υποσυνείδητα. Όλα αυτά τα στοιχεία πρέπει να λειτουργούν αρμονικά και όχι σε σύγκρουση το ένα με το άλλο. Χρειάζεσαι έμπνευση και δημιουργικότητα για να βρεις τρόπο να βελτιώσεις την τεχνική σου και σαφώς όση καλύτερη τεχνική έχεις, τόσο πιο πολύ μπορείς να εκφραστείς αυθόρμητα. Για μένα, τεχνική είναι όχι το να παίζεις γρήγορα, αλλά το να εκφράζεις την κάθε μουσική σου ιδέα άνετα, δίνοντας βάρος στο τι θες να πεις και με τί διάθεση κι όχι στο να δείξεις την προσπάθεια πίσω από αυτό.»



Theod Kopoul
Σtella / Sad Disco / Monsieur Minimal

«Φυσικά και μου άρεσε η ταινία. Πέρα από το drumming, που είναι ένα από τα βασικά της στοιχεία, λάτρεψα την ερμηνεία του J. K. Simmons. Βασικά, για εμένα, ήταν το δυνατό χαρτί. Κατά τ' άλλα, ε, δεν την λες και αριστούργημα. Έτσι κι αλλιώς σε λίγο καιρό θα την θυμούνται ως την ταινία που έμαθε ο κόσμος τον J.K., πέρα από το Spiderman. Ίσως και για την ταινία που έκανε τους τζαζ ντράμερ πιο κουλ.

Κοίτα, ο καθηγητής Fletcher τους ωθούσε να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Όσο για το μπινελίκωμα που έπεφτε, δεν με ενόχλησε. Μου την έσπασε στο τέλος όταν του την έφερε. Και μετά και καλά ο άλλος το πήρε προσωπικά και ανέδειξε το ταλέντο του (εδώ γελάμε)! Αλλά αυτή έτσι κι αλλιώς δεν είναι μέθοδος διδασκαλίας, μια ταινία είναι...

Ανάλογες εμπειρίες δεν έχω και δε νομίζω να έχει κάποιος άλλος σε τέτοιο βαθμό. Έχει τύχει όμως, όταν συνεργάζεσαι με μουσικούς και κατά την διάρκεια της πρόβας, να υπάρχουν προστριβές γιατί, για παράδειγμα, δεν μπορείς να παίξεις κάτι σωστά ή φεύγεις από τον χρόνο. Τυχαίνει. Σε όλους. Όσο για τους καθηγητές, επί το πλείστον είμαι αυτοδίδακτος, βέβαια έχω κάνει μαθήματα, αλλά λιγότερα από όσο μάλλον θα έπρεπε...

Το πώς μαθαίνει κάποιος μουσική είναι καθαρά δικό του θέμα. Και μουσική θα μάθεις μόνο αν ακούς πολλή και διαφορετική. Όσο για το να παίζεις καλύτερα, ΕΑΝ ΔΕΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΠΕΤΣΙ ΣΟΥ, τον καλύτερο καθηγητή να έχεις, πάντα κάτι θα σε κρατάει πίσω. Προσωπική μου άποψη...

Για μένα, η εκπαίδευση δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα όσα διαδραματίζονται στην ταινία. Αυτοί είναι όλοι τους ρομποτάκια, δεν υπάρχει τίποτα έξω από την παρτιτούρα. Πέρα από όλα τ' άλλα -ρυθμοί, βελτίωση τεχνικής κ.λπ.- εκπαίδευση είναι να μάθεις να συνεργάζεσαι αρμονικά με τους άλλους, να ακούς, να μην έχεις stage fright ή, ακόμα καλύτερα, να μάθεις να κρύβεις τα λάθη σου κατά τη διάρκεια του live.

Δεν υπάρχει πολύς χώρος για αυθορμητισμό ή έμπνευση, εάν δεν υπάρχουν τα παραπάνω που αναφέραμε. Εν ολίγοις, εάν δεν μπορείς να παίξεις το όργανο σου καλά, θα ταλαιπωρείσαι, θα τραυματίζεσαι, θα ξενερώσεις και θα πεις «δε γαμιέται..». Μπορεί και να τα παρατήσεις. Όπως, επίσης, εάν ξεκινήσεις ντραμς, δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από τα μαθήματα, όταν σου δείχνουν τα χτυπήματα χωρίς να σε αφήσουν να παίξεις. Δηλαδή τα βλέπεις και δεν σε αφήνουν να βαρέσεις! Γι αυτό κι εγώ αποφάσισα να συνεχίσω χωρίς καθηγητή, απλά μελετώντας στο στούντιο τραγούδια που μου άρεσαν να παίζω. Ίσως για αυτό να είμαι καλύτερος σε κάποια συγκεκριμένα είδη μουσικής και ο χειρότερος σε κάποια άλλα. Αλλά δεν μπορούμε να είμαστε καλοί σε όλα, έκαστος στο είδος του. Αυτή είναι η μαγεία έτσι κι αλλιώς...»



Γιώργος Νίκας
The Noise Figures

«Το "Whiplash" είναι μια ταινία όχι μόνο για μουσικούς. Με την υποψηφιότητά της στα Όσκαρ το αποδεικνύει. Σίγουρα δε μου άλλαξε τη ζωή, αλλά την παρακολούθησα ευχάριστα. Σε κάποιους μουσικούς μπορεί να φάνηκε κάπως υπερβολική σε σημεία και μπορώ να καταλάβω τους λόγους. Από την άλλη είναι απλά μια ταινία...

Ανάλογη εμπειρία είχα στο Δημοτικό, με έναν καθηγητή Γερμανικών, που αν έκανες λάθος σε χτυπούσε στην πλάτη. Δεν ήταν και πολύ καλή περίπτωση ανθρώπου.. Ο δάσκαλός μου στα τύμπανα ήταν ο Νίκος Ζωγράφος, ο οποίος ήταν το ακριβώς αντίθετο από τον Fletcher. Μόνο γιόγκα δεν κάναμε πριν το μάθημα...

Πιστεύω πως αν κάποιος έχει ταλέντο, όρεξη και πείσμα, θα γίνει πολύ καλός μουσικός. Το θέμα είναι προσωπικό περισσότερο, ενώ η βία, σωματική ή ψυχολογική, είναι εντελώς αχρείαστη. Κάνοντας μαθήματα σε μικρά παιδιά, βλέπω πως είναι σημαντικό να μπορείς να διακρίνεις καταρχάς τα στοιχεία της προσωπικότητας του καθενός και ανάλογα να αντιμετωπίζεις τον κάθε άνθρωπο. Μετά, πρέπει να βρίσκεις τον τρόπο να παρακινείς σωστά, να δίνεις κίνητρα. Με ψυχολογική βία δεν πρόκειται να καταφέρεις κάτι. Η δουλειά σου δεν είναι εύκολη, αλλά από τη στιγμή που την αναλαμβάνεις, είσαι υποχρεωμένος να βρεις την ιδανική μέθοδο, η οποία φυσικά κάθε φορά αλλάζει.

Η ιστορία έχει δείξει ότι μερικές από τις πιο επιδραστικές μπάντες αποτελούνταν από μουσικούς που έδιναν μικρότερη σημασία στην τεχνική και μεγαλύτερη στο συναίσθημα. Ο άνθρωπος που θα τα συνδυάσει και τα δύο, θα είναι ίσως ένας ολοκληρωμένος μουσικός.»



Νίκος Ζούρας
My Drunken Haze

«Η ταινία μου άρεσε, σαν άνθρωπος εκτός μουσικής.. Αν κρίνω όμως σαν ντράμερ οφείλω να πω το αντίθετο. Ποτέ δεν είχα ανάλογη εμπειρία! Αντιθέτως, πάντα έχω στο μυαλό μου μία φράση του αγαπημένου μου δασκάλου, του κ. Νίκου Σιδηροκαστρίτη, «η μουσική δεν είναι αγώνας δρόμου!». Γενικότερα, χρειάζεται μέθοδος και πρόγραμμα.

Η jazz σίγουρα είναι απαιτητική στο θέμα της τεχνικής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος για συναίσθημα και έκφραση, έμπνευση ή αυθορμητισμό. Κάθε άλλο...»




Ευχαριστώ τους συναδέλφους Θεοδόση Γενιτσαρίδη, Γιάννη Λυμπέρη και Κώστα Σακκαλή για την συμβολή τους!
  • SHARE
  • TWEET