Opeth: «Ήταν η τέλεια στιγμή για να επαναφέρουμε τα growls»

Πριν μερικά χρόνια είχα ξαναμιλήσει με τον Fredrik Akesson, τον εδώ και περισσότερα από 15 χρόνια κιθαρίστα των Opeth και σημαντικότατο γρανάζι στην μηχανή του συνονόματού του, ηγέτη της μπάντας, Mikael Akerfeldt. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κι εκείνη την προηγούμενη φορά μου είχε κάνει εντύπωση πόσο ωραίος τύπος είναι: πρόσχαρος, ευγενής, ομιλητικός, γνώστης αυτών που έλεγε και γενικά εξαιρετικός συνομιλητής. Οπότε, δεν ήταν ιδιαίτερη έκπληξη πως το ίδιο συνέβη κι αυτή τη φορά, καθώς κλήθηκε να απαντήσει στις πολλές ερωτήσεις που είχα γύρω από το "The Last Will And Testament", ένα άλμπουμ που σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός κύκλου και το άνοιγμα ενός νέου, στην πορεία των Σουηδών.

Η επιστροφή των growl φωνητικών που σήμανε χαράς ευαγγέλια στην πλειονότητα των οπαδών της μπάντας, η όχι-και-τόσο επιστροφή στον προ-"Heritage" εποχής metal ήχο, η παρουσία του Ian Anderson, το concept και η σημαντικότητά του στην ακρόαση του άλμπουμ, ο δικός του ρόλος του στη μπάντα, πως αντιμετωπίζει τα σόλο που του αναθέτονται να γράψει, μια αναδρομή στις διαφορετικές εποχές των Opeth, αλλά και η σχέση του(ς) με τους Ghost, όλα είναι στο μενού. Και απαντώνται με πολύ όμορφο και πειστικό τρόπο από τον Mikael στην μακροσκελή συνέντευξη που ακολουθεί...

Γειά σου Fredrik!

Γεια σου κι εσένα! Δώσε μου μισό να βάλω την κιθάρα στην άκρη. Έχω και να κάνω εξάσκηση...

Πώς είσαι;

Είμαι καλά. Προετοιμάζομαι για την περιοδεία αυτό τον καιρό. Αλλά δίνω και πολλές συνεντεύξεις. Πρόσφατα πήγαμε με τον Mike στο Λονδίνο να δώσουμε κάποιες συνεντεύξεις και μετά πήγαμε στο Παρίσι και στη συνέχεια όλη η μπάντα μαζεύτηκε στην Γερμανία, στα κεντρικά της δισκογραφικής εταιρείας για να κάνουμε κάποια listening sessions και ξανά συνεντεύξεις. Τώρα επιστρέψαμε σπίτια μας και κάνουμε πρόβες, ετοιμάζουμε τον εξοπλισμό μας, και γενικά φτιάχνουμε όλα όσα χρειάζονται πριν ξεκινήσει η περιοδεία μας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως αντιλαμβάνεσαι, έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε…

Φαντάζομαι, τουλάχιστον, αυτά τα promo ταξίδια θα είναι ευκολότερα από όταν ταξιδεύετε για να παίξετε κάπου ζωντανά, όπου το πρόγραμμα είναι πιο πιεστικό, καθώς φτάνετε σε μια πόλη, δίνετε τη συναυλία και καπάκια πρέπει να φύγετε. Ή δεν είναι και τόσο διαφορετικά;

Ε κοίτα, οι περιοδείες είναι διαφορετικό σενάριο από το να δίνεις συνεντεύξεις. Είναι δυο διαφορετικοί κόσμοι στην ουσία, διότι το να παίζεις ζωντανά είναι αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις. Και οι συνεντεύξεις είναι απαραίτητες, αλλά παίρνουν πολύ χρόνο. Είναι καλό που γίνονται βέβαια… Και μόνο το ότι κάποιος θέλει να μιλήσει μαζί μας είναι θετικό… (γέλια).

Είναι κι αυτό μέρος της δουλειάς. Οπότε, όλα καλά. Αλλά το να παίζουμε ζωντανά, αυτό είναι που θέλουμε να κάνουμε. Άλλο, το να μιλάς κι άλλο το να παίζεις… (γέλια)

Καλά, θα προσπαθήσω τουλάχιστον να κάνω ενδιαφέρουσα την κουβέντα μας…

Όχι, όχι… Δεν παραπονιέμαι ή κάτι τέτοιο. Απλά, αν είσαι μουσικός, ξέρεις… Το μόνο που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή είναι να παίζω κιθάρα όλη την ώρα… (γέλια)

Αλλά, έχει την πλάκα του. Και έχει, επίσης, ενδιαφέρον να μιλάς με δημοσιογράφους και να βλέπεις τι πιστεύουν για το νέο άλμπουμ. Παίρνεις κάποιο feedback που δεν το έχεις, διότι το άλμπουμ δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Ως τώρα, οφείλω να πω ότι όλοι οι δημοσιογράφου έχουν υπάρξει καλοί μαζί μας. Οπότε, είναι καλή περίοδος…

Ούτε από εμένα θα ακούσεις κακά πράγματα. Δεν θα χαλάσω το σερί…

Α, σου αρέσει κι εσένα; (γέλια)

Αμέ! Θα μπούμε και σε λεπτομέρειες για το άλμπουμ, αλλά μπορώ να πω ότι το ακούω πολύ. Και όσο το ακούω, τόσο περισσότερο με μπερδεύει. Κι όσο περισσότερο με μπερδεύει, τόσο περισσότερο μου αρέσει…

Μου αρέσει αυτή προσέγγιση! Κανείς δεν το έχει θέσει έτσι ως τώρα και νομίζω μου αρέσει! (γέλια)

Πάντα αναρωτιόμουν «γιατί δεν πάμε στην Ελλάδα;

Πριν πάμε στο κυρίως θέμα της συνέντευξής – προειδοποιώ πως έχω πολλές ερωτήσεις αλλά περιορισμένο χρόνο – θέλω να μου πεις πως ήταν η πρόσφατη επίσκεψή σας εδώ στην Αθήνα; Την ευχαριστηθήκατε την εμφάνισή σας; Νομίζω ότι ήταν από τις καλύτερες συναυλίες σας στην Ελλάδα; Πως ήταν για εσάς;

Την λάτρεψα! Και τι φανταστικό μέρος ήταν αυτό που παίξαμε! Μάλιστα, είχαμε και μια ημέρα ρεπό πριν τη συναυλία και καταφέραμε να γυρίσουμε και λίγο. Μέναμε σε ένα ωραίο ξενοδοχείο με πισίνα. Βέβαια, εγώ ήμουν λίγο άρρωστος, αλλά ας μην το πιάσουμε αυτό. Ήμουν καλά όταν έφτασε η ώρα της συναυλίας κι αυτό έχει σημασία.

Πάντως, το μέρος στο οποίο έγινε η συναυλία ήταν φανταστικό και ταυτόχρονα είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που παίξαμε στην Ελλάδα. Και πάντα αναρωτιόμουν «γιατί δεν πάμε στην Ελλάδα;». Ελπίζω τουλάχιστον να μην περιμένουμε τόσο πολύ και για την επόμενη φορά, αφού ήταν τρομερή η συναυλία και φανταστικό το κοινό. Δυστυχώς, αυτοί που έπαιξαν πριν από εμάς, έπαιξαν 20 λεπτά πάνω από το προγραμματισμένο σετ τους, κι ενώ είχαμε ένα ακόμα τραγούδι, το "Ghost Of Perdition", πήγε πολύ αργά και αναγκαστήκαμε να το κόψουμε.

Δεν ήξερα ότι αυτός ήταν ο λόγος. Είχα δει τη διάρκεια που επρόκειτο να είχε η εμφάνισή σας νωρίτερα, όταν είχα βρεθεί backstage, και μου έκανε εντύπωση που τελικά δεν παίξατε το "Ghost Of Perdition"…

Και πάλι βέβαια νομίζω παίξαμε ένα μεγάλο σετ. Παίξαμε πάνω από δυο ώρες, αφού βάλαμε και το "Black Rose Immortal", το οποίο παίζουμε σπάνια. Αυτό το κάναμε ειδικά για την Ελλάδα. Το παίζουμε πολύ περιστασιακά.

Πάντως, ναι… ήταν φανταστικά. Και η απόδοση και το μέρος, όλα ήταν πολύ ωραία…

Σε ευχαριστώ. Το να παίζεις σε έναν λόφο στην Αθήνα δεν είναι κάτι που κάνεις κάθε μέρα! (γέλια). Θα θυμάμαι για πάντα αυτό το σόου, σίγουρα!

Οπότε γιατί όχι ξανά, σύντομα; Πάμε, όμως και στο νέο σας άλμπουμ, που είναι πολύ-αναμενόμενο, καθώς μεσολάβησε το μεγαλύτερο κενό χρονικά ανάμεσα σε δυο δουλειές σας. Ήταν λόγω του covid ή υπήρξαν κι άλλοι λόγοι που οδήγησαν στο να περάσουν πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του "In Cauda Venenum" ως αυτή του "The Last Will And Testament";

Ο covid ήταν ένας από τους λόγους… Διότι, ξεκινήσαμε την περιοδεία για το "In Cauda Venenum" και περιοδεύσαμε κανονικά σε Ευρώπη, Αυστραλία και Βόρεια Αμερική και εν τέλει ήμασταν τυχεροί γιατί παίξαμε το τελευταίο μας σόου στο Forum του Λος Άντζελες, και την επόμενη εβδομάδα έκλεισαν τα πάντα για δυο χρόνια!

Μόνο που ο Mikael, ο οποίος γράφει την πλειονότητα των τραγουδιών των Opeth, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί και να γράψει ένα νέο άλμπουμ μέχρι να ολοκληρωθούν πλήρως οι συναυλιακές υποχρεώσεις που είχαν μείνει αναφορικά με το "In Cauda Venenum". Και μας είχαν μείνει η Νότια Αμερική, μερικές ακόμα στάσεις στην Ευρώπη και δυο ακόμα αμερικάνικες περιοδείες με τους Mastodon… Α ναι, και τα φεστιβάλ. Οπότε, θέλαμε πρώτα να ολοκληρώσουμε πλήρως τον κύκλο περιοδείας του "In Cauda Venenum". Και, φυσικά, κατά την διάρκεια των δυο χρόνων του covid, υπήρξαν πολλά πράγματα που συνέβησαν σε προσωπικό επίπεδο. Οπότε, αυτοί είναι οι λόγοι.

Βέβαια, τη στιγμή που επιτράπηκαν εκ νέου οι συναυλίες, ήμασταν από τις πρώτες μπάντες που βγήκαν για να παίξουν ζωντανά. Κατά τη διάρκεια του covid απασχοληθήκαμε με διάφορα άλλα πράγματα. Ο Mikael έκανε την τηλεοπτική σειρά [σ.σ.: το κάπως πειραγμένο "Clark" που παίχτηκε στο Netflix"] κι εγώ ηχογράφησα με τους Ghost. Τέτοια πράγματα. Αλλά όσον αφορά στους Opeth δεν κάναμε κάτι. Πολλές μπάντες έκαναν συναυλίες μέσω streaming, αλλά εμείς αποφασίσαμε να μην μπούμε σε αυτή τη διαδικασία και να περιμένουμε μέχρι να μπορούμε να παίξουμε πραγματικά ζωντανά.

Οπότε, ο λόγος ήταν ότι είχαμε διάφορες υποχρεώσεις να εκπληρώσουμε πριν εστιάσουμε στη δημιουργία ενός νέου άλμπουμ. Κι αυτό ακριβώς κάναμε με το που ολοκληρώθηκε η τελευταία περιοδεία… ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω στο νέο άλμπουμ.

Πάμε και στη μουσική του άλμπουμ, όπου είμαι σίγουρος ότι έχεις ήδη βαρεθεί να απαντάς σε ερωτήσεις για τα growls, το concept ή την συμμετοχή του Ian Anderson…

Α όχι, όλα καλά!

Αλήθεια, ποια είναι η ερώτηση που σου κάνουν πιο συχνά;

Μια ερώτηση που πάντα μας κάνουν, και σε μένα και στον Mikael όταν δίνουμε συνεντεύξεις είναι «θα παίξετε ολόκληρο το άλμπουμ ζωντανά;». Αυτή είναι μια πολύ κοινή ερώτηση…

Υπάρχει, όμως, κάποια ερώτηση που θα ήθελες κάποιος να σου κάνει και δεν στην έχει κάνει κανείς ως τώρα; Τύπου «μα καλά, κανείς δεν ρωτάει για αυτό;»

Ωπ, με πιάνεις ανέτοιμο εδώ! Δεν το έχω σκεφτεί! Είναι τόσες πολλές οι ερωτήσεις που μου κάνουν, οπότε κάθε ερώτηση είναι ευπρόσδεκτη...

Με κάποιο τρόπο συνδυάζει τα τελευταία τέσσερα άλμπουμ - από το "Heritage" ως το "In Cauda Venenum" - μαζί με κάποιο παλιότερο υλικό, αλλά με τέτοιο τρόπο που εν τέλει αποτελεί ένα βήμα μπροστά

Όλοι μιλάνε για μια στιλιστική επιστροφή σε παλιότερες ημέρες καθώς ο Mikael επαναφέρει τα growls καθώς και κάποια από τα πιο βαριά συστατικά της μουσικής των Opeth. Πέραν, όμως, της φωνητικής προσέγγισης θεωρείς ότι επιστρέφετε τρόπον τινά και στον βαρύτερο ήχο στο κομμάτι των υπόλοιπων οργάνων; Ή είναι περισσότερο μια συνέχιση από εκεί που το αφήσατε με το "In Cauda Venenum";

Θεωρώ πως είναι πιο έντονο άλμπουμ σε σχέση με το "In Cauda Venenum". Συνεχίζει να έχει πολλά από τα prog στοιχεία που μπορείς να ακούσεις και στο "In Cauda", αλλά στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι το ίδιο. Θα έλεγα πως με κάποιο τρόπο συνδυάζει τα τελευταία τέσσερα άλμπουμ από το "Heritage" ως το "In Cauda Venenum" μαζί με κάποιο παλιότερο υλικό, αλλά με τέτοιο τρόπο που εν τέλει αποτελεί ένα βήμα μπροστά. Πρόκειται για έναν συνδυασμό όλων αυτών. Την ίδια στιγμή υπάρχουν νέα συστατικά σε αυτό το άλμπουμ. Για παράδειγμα, τα τραγούδια είναι πιο συμπιεσμένα, πιο έντονα, πιο ανήσυχα. Και πολύ πιο βαριά σε σχέση με το "In Cauda Venenum". Έχει υλικό με περισσότερη ενέργεια, σε συνδυασμό με αυτό το στοιχείο που πάντα είχαν οι Opeth από το πρώτο άλμπουμ, όπου τα πιο βαριά μέρη εναλλάσσονται με πιο δυναμικά, μελαγχολικά σημεία. Αυτά τα συστατικά ήταν πάντα εκεί.

Αλλά, φυσικά, τα growls βοηθάνε ώστε τα heavy μέρη να ακούγονται πιο επιθετικά και πιο… heavy. Κι οφείλω να σου πω ότι το λατρεύω αυτό. Ήμουν πολύ χαρούμενος όταν ο Mikael αποφάσισε να το κάνει. Ξέρεις, ο Mikael είναι ο τύπος που δεν θες να τον πιέσει να κάνει κάτι, γιατί τότε θα κάνει το ακριβώς αντίθετο. Οπότε πρέπει να το θέλει μόνος του. Αν του έλεγα «πρέπει να κάνουμε ξανά ένα metal άλμπουμ με growls», θα έγραφε πιθανότατα ένα pop άλμπουμ… (γέλια)

Ο Mikael είναι ο τύπος που δεν θες να τον πιέσει να κάνει κάτι, γιατί τότε θα κάνει το ακριβώς αντίθετο. Αν του έλεγα «πρέπει να κάνουμε ξανά ένα metal άλμπουμ με growls», θα έγραφε πιθανότατα ένα pop άλμπουμ

Ή ένα jazz…

Καλά, κάποια τέτοια στοιχεία τα έχουμε ήδη στη μουσική μας. Αλλά, όπως και να έχει θεωρώ το άλμπουμ αυτό ένα βήμα μπροστά. Κι όταν λέω ότι είναι πιο συμπιεσμένο σε σχέση με πολλά παλιά τραγούδια, εννοώ πως εκεί που είχαμε ένα μέρος και θα συνεχίζαμε να το παίζουμε ξανά και ξανά για πολλή ώρα, αυτή τη φορά οι αλλαγές είναι πιο γρήγορες. Και πάλι, οι δυναμικές είναι εκεί. Δεν είναι, δηλαδή, ότι έχει λιγότερα υλικά, αντιθέτως νομίζω ότι έχει περισσότερα υλικά…

Συμφωνώ…

Μη νομίζει κανείς πως ξαφνικά γράφουμε pop τραγούδια. Μπορεί να είναι κάπως πιο σύντομα σε διάρκεια, αλλά είναι τρομερά πολύπλοκα. Και τα drums είναι σίγουρα τα πιο δύσκολα που έχουν υπάρξει ποτέ σε άλμπουμ των Opeth… Εύκολα κιόλας.

Αυτή ήταν η τέλεια στιγμή για να επαναφέρουμε τα growls στη μουσική μας

Συμφωνώ μαζί σου, καθώς η αίσθηση που μου έχει αφήσει είναι ότι περνάει από διάφορες εποχές της μουσικής της μπάντας, και απλώνεται σε περισσότερα στυλ. Οπότε, αναρωτιόμουν αν οι περιοδείες που κάνατε παίζοντας τραγούδια από όλες τις περιόδους των Opeth μπορεί να σχετίζεται με αυτό. Να σας επηρέασε να ακολουθήστε αυτά τα πιο ευρεία μονοπάτια για το άλμπουμ…

Ναι, έτσι νομίζω. Κι όσον αφορά στην επιστροφή των growls νιώθω ότι στον Mikael άρχισε και πάλι να του αρέσει να τραγουδάει έτσι, όταν παίζαμε πολύ παλιότερο υλικό. Για παράδειγμα, στις τελευταίες περιοδείες παίζαμε περισσότερα τραγούδια της παλιάς εποχής και λιγότερα της μεταγενέστερης… παίζαμε και τραγούδια από πιο μετά, αλλά η πλειονότητα ήταν της growly εποχής, για να το θέσω έτσι. Και μπορούσα να καταλάβω ότι τα growl του Mikael ήταν πιο γνήσια και βαριά από ποτέ! Πραγματικά ήταν σαν παλιό μπουκάλι κρασί που έχει ωριμάσει, καθώς τα growls του ήταν πάντα φανταστικά, αλλά πλέον έχουν περισσότερο βάθος και επιθετικότητα. Ίσως με άλλο τρόπο ενδεχομένως… Όπως και να έχει, διαπίστωσα ότι άρχισε να διασκεδάζει και πάλι όταν τραγούδαγε έτσι.

Και, δεδομένα, είναι μεγάλο κομμάτι της ιστορίας των Opeth, καθώς και σημαντικό στοιχείο της μουσικής τους. Πραγματικά, σκεφτόμουν ότι αυτή εδώ ήταν η τέλεια στιγμή για να τα επαναφέρουμε σε αυτή. Αλλά, δεν είναι ότι τα επαναφέραμε για να πουλήσουμε περισσότερα άλμπουμ, παρά μόνο γιατί ταιριάζουν με το concept του άλμπουμ, λόγω του ότι έχει για πρωταγωνιστή αυτόν τον πατριάρχη, έναν διαβολικό γέρο, ο οποίος έχει πολλές φωνές! Έχεις τον Ian Anderson να αποδίδει τη φωνή του, αλλά και τα growls είναι επίσης η φωνή του. Έχεις και τον Joe Tempest σε ένα τραγούδι να αποδίδει κι αυτός τη φωνή του κι έχει και κάποια καθαρά φωνητικά δικά μου, επίσης. Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να είναι πραγματικά σχιζοφρενής αυτός ο γέρος για να έχει όλες αυτές τις φωνές… (γέλια)

Συμφωνώ πως κατά κύριο λόγο τα growls δίνουν βάθος στην παρουσίαση της ιστορία και αναδεικνύοντας τον χαρακτήρα του άκαρδου πατέρα, οπότε δεν θα με εξέπληττε αν ήταν μια απόφαση του στυλ «με τέτοιο βλοσυρό πρωταγωνιστή της ιστορίας δεν μπορούμε να μην έχουμε growls»…

Νομίζω έχεις δίκιο. Κι εγώ θεωρώ ότι εν τέλει ήταν πιο εύκολο να επαναφέρουμε τα growls λόγω αυτού. Έβγαζε νόημα και στο πλαίσιο της ιστορίας και γενικότερα...

Όταν έγραφα αυτό το σόλο δεν ήξερα ότι προηγείται ένα σόλο φλάουτο από τον Ian Andesron. Μετά τσίμπαγα το χέρι μου να δω αν είναι αλήθεια...

Κατανοητό! Τώρα, αναμφίβολα, το άλμπουμ καθορίζεται από το concept, τους στίχους και την ιστορία που εξελίσσεται όσο το ακούει κάποιος. Θα έλεγες ότι αυτή η συνθήκη κατέστησε τα πράγματα πιο εύκολα ή πιο δύσκολα για σένα; Υπό την έννοια ότι είναι σημαντικό να υπηρετήσεις μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα με τον ήχο και το παίξιμό σου για ένα τέτοιο άλμπουμ…

Ναι, πραγματικά σε εμπνέει όλο αυτό. Στην δική μου περίπτωση, η συνεισφορά μου στο δημιουργικό κομμάτι έχει με το να παίξω όλα τα riff και τα σόλο και τα σχετικά. Και φυσικά τα κιθαριστικά σόλο, τα οποία αυτή τη φορά τα έγραψα στο προσωπικό μου στούντιο. Συνήθως, πάω στο στούντιο του Mikael και αυτοσχεδιάζουμε διάφορα πράγματα, αλλά αυτή τη φορά τα έβγαλα μόνος μου στο στούντιο μου, περνώντας πολύ ώρα δουλεύοντας πάνω σε αυτά. Προσπάθησα να τα κάνω να ακούγονται σαν μικροσκοπικές συνθέσεις.

Κι, επίσης, για το concept που ρώτησες, είναι κάτι που το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου όταν κάνεις αυτού του είδους τα πράγματα. Η ιστορία και τα τραγούδια μεταβαλλόντουσαν και αναπτύσσονταν αμφότερα, μέχρι που γράφτηκε και το τελευταίο τραγούδι. Στην αρχή το concept ήταν κάπως διαφορετικό, αλλά προέκυψε αλλιώς στο τέλος. Έτσι, υπάρχουν πολλοί μικροί, ατμοσφαιρικοί ήχοι που προσθέσαμε όσο ήμασταν στο στούντιο κι έδωσαν επιπλέον πράγματα.

Και που να δεις όταν άκουσα ότι ο Ian Anderson θα είναι στο άλμπουμ… Δεν το γνωρίζαμε αυτό όταν ξεκινήσαμε, δεν ξέραμε ότι θα απαντήσει θετικά. Ούτε ξέραμε ότι τελικά θα ήταν σε διάφορα τραγούδια και επίσης ότι θα έπαιζε φλάουτο σε δυο τραγούδια, στο "Paragraph 4" και στο "Paragraph 7". Σκεφτόμουν… «αυτό είναι τόσο τέλειο». Διότι έχει την τέλεια φωνή για απαγγελία. Αρχικά, δεν ήταν να παίξει φλάουτο στο άλμπουμ, μέχρι που ο ίδιος ο Ian Anderson ρώτησε «θέλετε μήπως να παίξω και λίγο φλάουτο στο άλμπουμ;». Μόνο που ο Mike δεν είχε προνοήσει για κάποιο μέρος με φλάουτο… ευτυχώς ταίριαξε στο "Paragraph 4" ακριβώς πριν μπει το κιθαριστικό μου σόλο… Δεν το ήξερα όταν έγραφα αυτό το σόλο ότι θα υπάρχει σόλο φλάουτο ακριβώς πριν. Μετά τσίμπαγα το χέρι μου να δω αν είναι αλήθεια...

Κάθε φορά, ο Mikael μου δίνει την αίσθηση ότι προσπαθεί να μας προκαλέσει όλους στη μπάντα με αυτά που γράφει

Ωραίο! Μουσικά, σε αυτό το άλμπουμ περισσότερο από ποτέ βλέπουμε συνεχείς αλλαγές. Ήταν απαιτητική η διαδικασία του να διατηρήσετε μια ισορροπία μέσα στις ίδιες τις συνθέσεις όταν δουλεύατε πάνω στα τραγούδια, έχοντας τόσες αλλαγές και διαφοροποιήσεις;

Σίγουρα! Βασικά, κάθε τραγούδι στο άλμπουμ είναι διαφορετικό. Και αντίστοιχα λειτούργησα με τα σόλο της κιθάρας, όπου ήθελα το ένα να είναι διαφορετικό από το άλλο.

Το πρώτο τραγούδι που μας παρουσίασε ο Mikael ήταν το "Paragraph 7" και ξεκίνησα πρώτα να δουλεύω πάνω στο σόλο αυτού του τραγουδιού, ώστε να μπορούμε κάθε φορά να επικεντρωνόμαστε σε ένα κομμάτι, έστω κι αν η δική μου δουλειά ήταν κυρίως στο να γράψω το σόλο. Αργότερα, κατά το τέλος της προηγούμενης χρονιάς, μαζί με τον Walterri, το νέο drummer μας, ξεκινήσαμε να κάνουμε πρόβες παρέα. Πρέπει να κάναμε πάνω από 20 πρόβες παίζοντας τα τραγούδια στην εντέλεια, μόνο με κιθάρα και drums. Αυτή η διαδικασία ήταν ακόμα πιο δύσκολη, γιατί ο Mikael έχει τελείως διαφορετικό τρόπο από εμένα στο να γράφει riff. Γενικά, γράφει πολλά cool, πολυρυθμικά μέρη. Και παρόλο που φαίνονται να είναι σε απλό ρυθμό, γράφει τα τύμπανα με τέτοιο τρόπο που σε ξεγελούν. Κι αυτό τα καθιστά πολύ διαφορετικά. Στην πραγματικότητα, τις περισσότερες φορές παίζει ένα σταθερό riff σε 4/4, αλλά τα drums σε μπερδεύουν. Οπότε, χρειάζεται να τα κάνεις μέρος του DNA σου, κι αυτό είναι σίγουρα πολύ απαιτητικό. Κάθε φορά ο Mikael μου δίνει την αίσθηση ότι προσπαθεί να μας προκαλέσει όλους στη μπάντα, με κάθε άλμπουμ που γράφει. Και είναι μια πρόκληση που την καλοδέχομαι, διότι κάθε πρόκληση είναι καλή αφού οδηγεί σε περεταίρω ανάπτυξη.

Που να δεις το management μας πόσο δεν χάρηκε με το ότι τα τραγούδια δεν είχαν κανονικούς τίτλους...

Αλήθεια, σου είναι εύκολο να θυμάσαι ποιο τραγούδι είναι ποιο; Αναφέρεστε σε αυτά ως παραγράφους ή έχετε κάποιους εσωτερικούς τίτλους για να τα ξεχωρίζετε καλύτερα;

Όπως είπα και πριν, στο ξεκίνημα το πρώτο τραγούδι που λάβαμε ήταν το "Paragraph 7". Και για εμάς αυτό ήταν το «Τραγούδι 1». Μετά ξεκίνησαν να έρχονται τα υπόλοιπα τραγούδια και για λίγο καιρό επικράτησε ένα μικρό κομφούζιο τύπου «Το "Paragraph One" είναι τελικά το τραγούδι 2 ή το τραγούδι 3;». Κανείς δεν ήξερε τίποτα, οπότε ξεκινήσαμε να σφυρίζουμε τον πρώτο τόνο του κάθε τραγουδιού… [σ.σ.: τραγουδάει μια μελωδία]. Και ήμασταν σε φάση «α, αυτό είναι, ναι!». Οπότε, υπήρξε αρκετή σύγχυση.

Που να δεις το management μας πόσο δεν χάρηκε με το ότι τα τραγούδια δεν είχαν κανονικούς τίτλους… Διότι, το σημάδι της παραγράφου δεν μπορείς να το έχεις στο κινητό σου τηλέφωνο. Ούτε αν ψάχνεις στις streaming πλατφόρμες, μπορείς να το πληκτρολογήσεις. Όπως είναι φυσικό, αυτοί σκέφτονται με επιχειρηματικούς όρους και μας έλεγαν «Δεν θα λειτουργήσει καλά αυτό»… Εν τέλει, μπορείς να γράφεις ολογράφως τη λέξη "Paragraph" και μάλλον αυτό πρέπει και να κάνεις…

Αντιμετωπίζω τα σόλο ως μικρές συνθέσεις μέσα στα ίδια τα τραγούδια

Πάμε και στον δικό σου ρόλο τώρα, καθώς το άλμπουμ έχει πολλά ενδιαφέρονται lead μέρη και ωραία σόλο, όπως αυτό στο "Paragraph 5" ή το καταιγιστικό στο "Paragraph 6". Αλήθεια, τι αναζητάς κάθε φορά που γράφεις τα σόλο για τα τραγούδια;

Κοίτα, ο χώρος που δίνεται σε μερικά σόλο δεν είναι και πολύ μεγάλος, οπότε είναι δύσκολο να τα χτίσω. Δεν μπορώ να κρατήσω έναν συγκεκριμένο τόνο για πολλή ώρα. Οπότε θέλω να είναι γεμάτα ενέργεια, αλλά χωρίς υπερβολικό παίξιμο. Κάθε φορά πρέπει να ταιριάζει στο τραγούδι. Οφείλει να εξυπηρετεί έναν σκοπό για το τραγούδι. Τα αντιμετωπίζω ως μικρές συνθέσεις μέσα στα ίδια τα τραγούδια. Κι ο ένας στόχος που είχα με τα σόλο σε αυτό το άλμπουμ – γιατί παίζει λίγο πολύ σόλο σε κάθε τραγούδι του άλμπουμ με εξαίρεση στο "Paragraph 2" που είναι ένα χαοτικό tapping – ήταν κάθε σόλο να είναι διαφορετικό. Διότι, κάθε τραγούδι στο άλμπουμ είναι διαφορετικό, οπότε ήθελα αυτά να πηγαίνουν χέρι-χέρι.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον που επισήμανες το "Paragraph 5". Χρειάστηκε να δουλέψω αρκετό καιρό πάνω σε αυτό το σόλο, διότι το σημείο πάνω στο οποίο το παίζω είναι πολύ δύσκολο. Δεν γίνεται να παίξεις απλά μια μπλε κλίμακα για όλη τη διάρκεια του σόλο, διότι πρέπει να πατήσεις εκεί που πρέπει για να προσγειωθείς. Επίσης, το να σκεφτείς μελωδίες είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για ένα σόλο. Νομίζω το κλειδί είναι οι δυνατές μελωδικές γραμμές συνδυασμένες ίσως με κάποια τεχνικά μέρη. Προσωπικά, πάντα προσπαθώ να γίνω καλύτερος και να παίξω κάτι που δεν έχω ξανακάνει, να προσπαθήσω να γράψω διαφορετικά σόλο. Στα κενά μεταξύ των άλμπουμ, πάντα προσπαθώ να αναπτύξω τις δεξιότητές μου ως κιθαρίστας και να εμβαθύνω σε άλλα στυλ, πέραν του metal και του hard rock, και να τα φέρω στα μέτρα αυτού που κάνουμε. Και σε ευχαριστώ πολύ που λες ότι σου αρέσουν…

Πάντως, το πιο μεγάλο σε διάρκεια σόλο είναι το τελευταίο. Ξέρεις, αυτό το μπαλαντοειδές σόλο στο "A Story Never Told", το οποίο είχε κι αυτό το ενδιαφέρον του. Είναι πιο ευαίσθητο, πιο ντελικάτο και πιο συναισθηματικό θα έλεγα.

Αλλά, σε γενικές γραμμές, η προσέγγισή μου είναι να γράφω σόλο που είναι διαφορετικά το ένα από το άλλο και να φτάνω σε νέα επίπεδα ως παίκτης.

Ο Mikael έφερε μαζί του μια κιθάρα στο στούντιο κι εγώ έξι… Και τέσσερεις ή πέντε ενισχυτές και καμπίνες… Είμαι guitar nerd

Πέραν των lead μερών, καταλαβαίνω από όσα λες ότι κατά τη διάρκεια της διαδικασίας δημιουργίας του δίσκου είχες κι άλλα πράγματα στα οποία συνεισέφερες στο τελικό αποτέλεσμα. Θα ήθελα να ξέρω ποιες ήταν αυτές οι συνεισφορές σου, δεδομένου ότι ο Mikael πάντα παρουσιάζεται με μια ξεκάθαρη και αναλυτική ιδέα για το τι θέλει να κάνει με ένα νέο άλμπουμ και πως θέλει να βγει αυτό. Υπήρχε ευκαιρία να συνεισφέρεις κι άλλα πράγματα πέραν των σόλο;

Θα έλεγα πως μου δίνει την ευθύνη να ξεκαθαρίσω στον τόνο που θα έχουν οι κιθάρες όταν είμαστε στο στούντιο. Για να καταλάβεις, ο Mikael έφερε μαζί του μια κιθάρα κι εγώ έξι… Και τέσσερεις ή πέντε ενισχυτές και καμπίνες… Είμαι guitar nerd, συλλέγω ενισχυτές, κάνω πολλή έρευνα και συγκρίνω distortion πετάλια και τέτοια πράγματα… Οπότε, αυτός είναι τρόπον τινά ο τομέας μου και του αρέσει να τον φροντίζω εγώ για τη μπάντα. Αυτό είναι το ένα.

Έπειτα, έχω αρκετές ιδέες που φέρνω σχετικά με τα εφέ που χρησιμοποιούμε για να κάνουμε τον ήχο πιο ατμοσφαιρικό και τέτοια πράγματα. Όταν βρισκόμαστε στο στούντιο, τότε είναι που προκύπτουν αυτές οι ανάγκες.

Επίσης, στο άλμπουμ μοιραζόμαστε τις ρυθμικές κιθάρες, δεξιά-αριστερά. Πάντα το κάνουμε αυτό. Ο Mikael παίζει όλες τις ακουστικές κιθάρες, έστω κι αν δεν έχει πολλές ακουστικές κιθάρες αυτός ο δίσκος. Αλλά όσον αφορά, όχι μόνο τα σόλο αλλά τις lead κιθάρες γενικότερα, γιατί έχει πολλές μελωδίες και τέτοια πράγματα, αυτά τα παίζω εγώ, τα περισσότερα τουλάχιστον. Έχει και κάποια πιο ήπια ηλεκτρικά σόλο που αυτά είναι του Mikael. Αυτά που αποκαλούμε "The lonely Swede" [σ.σ.: προσδιορισμός που έδωσε στο παίξιμο του Mikael ο Steven Wilson, όταν πρωτοσυνεργάτηκαν]. Αλλά τα πιο κανονικά σόλο, τα παίζω εγώ. Ανταλλάξαμε πολλές ιδέες κατά την διάρκεια της παραγωγής σχετικά με τους ήχους που θα χρησιμοποιούσαμε κι όλα αυτά. Κάπως έτσι εντάσσομαι κι εγώ στην δημιουργική διαδικασία.

Έκανε έξι μήνες εξάσκηση για αυτό το άλμπουμ και μας είπε πως αν του λέγαμε πως για να πάρει τη δουλειά πρέπει να βγάλεις αυτό το υλικό σε ένα μήνα, δεν θα τα κατάφερνε

Αντιλαμβάνομαι πως ήρθατε κοντά με τον Waltteri, ο οποίος είναι πλέον δυο χρόνια στην μπάντα και αυτή είναι η πρώτη του ηχογράφηση με τους Opeth. Ποια θεωρείς ότι ήταν η συνεισφορά του. Νομίζω πως έκανε τρομερή δουλειά, αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα να μας πεις…

Ω ναι! Πρώτα από όλα, ήρθε σαν μια ένεση βιταμίνης για τη μπάντα. Πραγματοποιήσαμε τρεις περιοδείες πριν μπούμε στο στούντιο μαζί του, κάτι που λειτούργησε πολύ καλά για να δέσουμε και να μάθουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο. Είναι πολύ εύκολο να δουλεύεις μαζί του, καθώς είναι ένας πολύ φιλόδοξος drummer. Έκανε έξι μήνες εξάσκηση για αυτό το άλμπουμ και μας είπε πως αν του λέγαμε πως «για να πάρεις τη δουλειά πρέπει να βγάλεις αυτό το υλικό σε ένα μήνα», δεν θα τα κατάφερνε. Ο ίδιος λέει πως εξελίχθηκε πολύ ως drummer μαθαίνοντας αυτά τα τραγούδια, γιατί παρόλο που οι ρυθμοί είχαν ήδη γραφτεί, είχε μεγάλη ελευθερία να κάνει ό,τι θέλει με τα γεμίσματα. Κι ο Mike είναι πολύ επιλεκτικός όταν γράφει τα demos. Τα demos του ακούγονται σχεδόν σαν κανονικά άλμπουμ. Κάθε φορά που μας παίζει κάτι πάντα σκέφτομαι «αυτό ακούγεται πολύ καλό». Αλλά, ευτυχώς, αφού όλοι μας παίξαμε τα μέρη μας στο στούντιο, το αποτέλεσμα ακουγόταν πιο ζωντανό κι οργανικό. Ευτυχώς για εμάς δηλαδή… (γέλια)

Όσον αφορά στον Waltteri… είναι απλά καταπληκτικός. Το πρώτο κομμάτι που ηχογράφησε στο στούντιο ήταν το "Paragraph 3", το οποίο είναι πολύ δύσκολο. Και με την πρώτη φορά ήταν ΕΚΕΙ. Το ακούμε και λέμε κατευθείαν «είναι μια χαρά». Αλλά ο ίδιος λέει «όχι, όχι, όχι… θέλω μια ακόμα φορά»… (γέλια). Επίσης, προβάραμε και σαν κανονική μπάντα πριν μπούμε στο στούντιο, κάτι που θεωρώ ότι λειτούργησε καλά, διότι όλοι μπορέσαμε να αισθανθούμε καλύτερα τα τραγούδια, τα riff κλπ… Με αυτό τον τρόπο δεν χρειάζεται να σκεφτείς κάποια πράγματα όταν μπαίνεις να ηχογραφήσεις. Μπορείς να επικεντρωθείς στο να ακούς τι παίζεις, στο τι ήχο θες να βγάλεις, τι τύπου ενισχυτή προτιμάς και γενικά να επικεντρωθείς σε τέτοια πράγματα, αντί να νιώθεις ανασφαλής στο πως θα παίξεις κάποια μέρη.

Αλλάζοντας λίγο θέμα, ως ακροατής και ως μουσικόφιλος και δη οπαδός της metal μουσικής, ποια είναι τα δικά σου αγαπημένα concept άλμπουμ; Αυτά που μπορείς να θυμηθείς τον εαυτό σου να τα ακούς και να χάνεται στη μουσική, στους στίχους και στην ιστορία τους, όπως θα μπορούσε να κάνει κάποιος με το "The Last Will And Testament";

Το "Opetation: Mindcrime" των Queensryche σίγουρα! Επίσης τα "Abgail" και "Them" του King Diamond… Φυσικά, άκουγα πολύ το "The Wall" των Pink Floyd, αλλά δεν μπορώ να πω ότι εμβάθυνα ποτέ στο concept τόσο πολύ. Βέβαια, είδα την ταινία και όλα. Νομίζω αυτά είναι τα βασικά… Υπάρχει και το "Tommy" κι όλα αυτά τα κλασσικά άλμπουμ.

Α ναι, κι ένα ακόμα! Θέλω να προσθέσω το "Magica" του Dio! Θυμάμαι να το ακούω πολύ αυτό το άλμπουμ.

Τι τραγουδάρα το "As Long As It’s Not About Love"!

Και το "Nostradamus" των Judas Priest, έστω κι να είναι πιο πρόσφατο άλμπουμ…

Φιλόδοξο εγχείρημα…

Το θεωρώ υποτιμημένο. Είναι πολύ καλό…

Ε, ξέρεις τώρα, οι οπαδοί των Judas Priest περιμένουν συνήθως πιο άμεσο heavy metal. Αυτό απαιτεί λίγο περισσότερο χρόνο και σκάψιμο…

Εμένα αυτό είναι που πάντα μου άρεσε με τους Judas Priest και για αυτό είμαι μεγάλος οπαδός των πρώτων άλμπουμ, όπως το "Sad Wings Of Destiny" και των υπολοίπων…

Οι Ghost είναι πολύ μεγαλύτερη μπάντα από τους Opeth. Παίζουν σε αρένες, πηγαίνουν στην κορυφή των charts κι όλα αυτά. Εμείς δεν είμαστε τέτοια μπάντα...

Πάμε και σε ένα άλλο θέμα για το οποίο ήθελα να σε ρωτήσω… πιο νωρίς ανέφερες πως συνεργάστηκες με τους Ghost και για κάποιο λόγο διακρίνω αρκετά πράγματα που συνδέουν τους Opeth με τους Ghost, με κάποιο τρόπο. Ο Mikael είναι καλός φίλος με τον Tobias – συνυπήρξαν και στην τηλεοπτική σειρά -, εσύ έπαιξες στο "Impera" και παράλληλα έχετε και οι δυο μπάντες ως μηχανικό ήχου τον Stefan Boman, ο οποίος έχει αναλάβει και τα τελευταία άλμπουμ των Opeth και το "Impera". Και δεδομένου ότι είστε δυο από τις πιο επιτυχημένες Σουηδικές μπάντες των τελευταίων ετών, τι άλλο θα έλεγες ότι έχουν οι δυο μπάντες αυτές ως κοινό, που τις οδηγεί αμφότερες στην επιτυχία που γνωρίζουν;

Αρχικά, οι Ghost με τους Opeth διαφέρουν πολύ μουσικά…

Φυσικά…

Αλλά είμαστε όλοι φίλοι μεταξύ μας. Ο Tobias είναι καλός μου φίλος και μου ζήτησε να τον βοηθήσω με το "Impera". Πριν από αυτό είχα παίξει μαζί του στο "Blacklist" άλμπουμ που βγήκε για τους Metallica, όπου έκανε μια διασκευή του "Enter Sandman". Η πρώτη φορά που συνεργαστήκαμε είναι όταν μου ζήτησε να παίξω το σόλο σε αυτό. Στο "Impera" έπαιξα τις περισσότερες κιθάρες, βασικά όλες τις κιθάρες… τις ακουστικές, τα leads, τα πάντα… Ήταν πολλή δουλειά. Επίσης, έπαιξα και το "Phantomine" άλμπουμ με τις διασκευές, το οποίο ήταν πιο διασκεδαστικό, καθώς είχα περισσότερη ελευθερία κινήσεων. Πχ κάναμε διασκευή στο "Phantom Of The Opera" και είχα περισσότερη ελευθερία στο σόλο.

Ο Tobias είναι φοβερός… Έχει τόσο πολύ κίνητρο μέσα του… Και οι Ghost είναι πολύ μεγαλύτερη μπάντα από τους Opeth. Παίζουν σε αρένες, πηγαίνουν στην κορυφή των charts κι όλα αυτά. Εμείς δεν είμαστε τέτοια μπάντα…

Την πρώτη φορά που περιοδεύσαμε μαζί με τους Ghost αυτοί άνοιγαν τις συναυλίες μας. Έτσι τους γνωρίσαμε. Και παρατηρήσαμε ότι πούλαγαν περισσότερο merch από μια συνήθη opening μπάντα...

Ίσως παρανόησες αυτό που ήθελα να πω… Γνωρίζω καλά ότι το νέο σας άλμπουμ δεν στοχεύει στα charts. Και για αυτό είναι υπέροχο για αυτό που είναι… απαιτεί από έναν ακροατή σαν να δώσει χρόνο και προσοχή σε αυτό…

Ναι, ελπίζω να το κάνει αυτό. Παρόλα αυτά έχουμε ένα καλό airplay για τα δυο τραγούδια που έχουμε κυκλοφορήσει ως τώρα. Αλλά, ο στόχος μας δεν είναι να κυκλοφορήσουμε single. Δεν είμαστε εμπορικοί, ή πως θες να το πεις…

Όσον αφορά, πάντως, στον Stefan Boman, την παρουσία του την οφείλουμε στον Tobias, καθώς ηχογράφησε μαζί του "Mary On A Cross" κι εκείνα τα τραγούδια… Την εποχή εκείνη εμείς ετοιμαζόμασταν να γράψουμε το "In Cauda Venenum" και μιλάγαμε με διάφορους μηχανικούς και ήταν ο Tobias που μας πρότεινε το συγκεκριμένο στούντιο που είχε τότε ο Stefan. Οπότε, σε αυτόν οφείλουμε το ότι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί του. Αυτή είναι μια ξεκάθαρη σύνδεση που έχουμε…

Αλλά όσον αφορά στην επιτυχία… Εμείς επικεντρωνόμαστε σε αυτό που κάνουμε και στο να το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Να δίνουμε τα καλύτερα δυνατά σόου και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας ως μέλη μιας μπάντας κι ως μουσικοί.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να εξηγήσω το φαινόμενο των Ghost, αλλά αυτό γνωρίζω είναι ότι ο Tobias είναι ένας πολύ σκληρά εργαζόμενος τύπος. Έχει δουλέψει πολύ σκληρά για να γίνει αυτό που είναι σήμερα… Και σκέφτομαι πως είναι αστείο γιατί την πρώτη φορά που περιοδεύσαμε μαζί με τους Ghost αυτοί άνοιγαν τις συναυλίες μας. Ήταν στην Αμερική το 2012, όταν ήμασταν σε co-headline περιοδεία με τους Mastodon και οι Ghost άνοιγαν τις εμφανίσεις. Ήταν όταν είχαν βγάλει το πρώτο τους άλμπουμ και αναρωτιόμασταν «ποιοι είναι αυτοί οι τύποι;». Κάπως έτσι τους γνωρίσαμε. Τότε είχαν ακόμα τον παλιό τον Πάπα που ήταν πιο κακός κι όλα αυτά. Πάντως, από τότε είχαμε παρατηρήσει ότι πουλάγανε πολύ περισσότερο merchandise από ότι πουλάει μια συνήθης opening μπάντα, για να το θέσω έτσι… Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω…

Ναι, φυσικά…

Οπότε μπορούσες με σιγουριά να πεις ότι κάτι καλό ετοιμαζόταν από τότε. Είχε πολύ ενδιαφέρον...

Το "Watershed" είναι ξεχωριστό για μένα

Μπήκες στους Opeth μόλις ένα άλμπουμ πριν πραγματοποιηθεί η ριζική υφολογική μεταβολή της μπάντας, αν μπορώ να το θέσω έτσι. Και τώρα βλέπεις να επιστρέφετε εν μέρει σε έναν πιο παλιό ήχο ενώ έχετε ολοκληρώσει και μια επετειακή περιοδεία στην οποία αναφερθήκαμε προηγουμένως. Αυτό σε καθιστά τον πιο αρμόδιο να μιλήσει για το σύνολο της δισκογραφίας των Opeth, μετά φυσικά από τον Mikael. Έτσι, αυτό που θα ήθελα να σε ρωτήσω και με βάση όλη αυτή την εμπειρία που έχεις, τι ξεχωρίζει για σένα περισσότερο από κάθε εποχή της μπάντας; Επίσης, υπάρχει κάποια εποχή που είναι πιο κοντά στα δικά σου γούστα;

Ακόμα νιώθω πολύ χαρούμενος με το πως βγήκε το "Watershed". Θα έλεγα ότι είναι στα πολύ αγαπημένα μου…

Ε, είναι καταπληκτικό…

Πριν ενταχθώ στη μπάντα ήμουν ήδη μεγάλος οπαδός της. Βασικά, μου αρέσουν όλα τα άλμπουμ… Θεωρώ το "Ghost Reveries" φανταστικό άλμπουμ… Αλλά το "Watershed" είναι ξεχωριστό για μένα. Πιθανότατα έχει να κάνει με το ότι είναι το πρώτο μου άλμπουμ με τη μπάντα φυσικά, αλλά πέραν αυτού το θεωρώ ένα πολύ μοναδικό άλμπουμ. Έχει τα extreme στοιχεία και την πιο proggy πλευρά να συνδυάζονται με διαφορετικό τρόπο για πρώτη φορά. Και μου άρεσαν πολύ οι διασκευές που είχαμε κάνει για αυτό…

Στην αρχή δεν ήμουν και τρομερά χαρούμενος με την ιδέα, αλλά πλέον, κοιτώντας πίσω, το "Heritage" είναι ένα φανταστικό άλμπουμ

Θυμάμαι έχει το "Would?", σωστά;

Ωραίο το "Would?" και διασκευάσαμε και το "Bridge Of Sighs" του Robin Trower…

Για μένα ως κιθαρίστα, εκείνο το άλμπουμ είχε πολλά διαφορετικά στυλ. Αλλά, γενικότερα είμαι χαρούμενος με όλα τα άλμπουμ στα οποία έχω παίξει. Το "Heritage" αρχικά ήταν να αποτελεί μια συνέχιση του "Watershed". O Mikael μου είχε βάλει να ακούσω το αρχικό υλικό και ήταν πολύ βαρύ, αλλά μια μέρα είχε πάει ο Martin Mendez από το σπίτι του και είπε ότι ίσως έπρεπε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Οπότε, ο Mikael έσβησε όλο το υλικό και σκέφτηκε τα πάντα εκ νέου. Στην αρχή δεν ήμουν και τρομερά χαρούμενος με την ιδέα, αλλά πλέον, κοιτώντας πίσω, το "Heritage" είναι ένα φανταστικό άλμπουμ. Είναι σκοτεινό και πολύ ενδιαφέρον.

Εγώ που είμαι αμετανόητος μεταλλάς προτιμώ να παίζω το πιο επιθετικό υλικό μας. Μου πήρε καιρό να χωνέψω την ιδέα, αλλά τώρα που κοιτάζω πίσω είμαι πολύ χαρούμενος που το κάναμε εν τέλει. Έχει πολύ έντονο συναίσθημα και είναι πολύ σκοτεινό, με έναν πολύ ωραίο τρόπο. Και μιας και είμαστε στην proggy περίοδο, είμαι πολύ χαρούμενος και με το – έτσι όπως πάω θα τα πω όλα στο τέλος – "Pale Communion". Ειδικά με αυτό είμαι πολύ ικανοποιημένος…

Έχει, όντως, σπουδαία τραγούδια. Κάθε άλμπουμ μοιάζει να έχει μια ιδιαίτερη ταυτότητα, αλλά όσον αφορά στο συνθετικό κομμάτι και μόνο, το "Pale Communion" είναι το αγαπημένο μου της περιόδου…

Ενδιαφέρον αυτό που λες. Επίσης, μου αρέσει πολύ και η μίξη του. Τη μίξη την έκανε ο Steven Wilson και βγήκε εξαιρετική, ακούς τα πάντα πεντακάθαρα. Με εκνευρίζει όταν δεν μπορώ να ακούσω την κάθε λεπτομέρεια καθαρά.

Πάντα προσπαθώ να παρουσιάζω κάποιες ιδέες μου και να που μερικές φορές στέκομαι τυχερός

Πάντως, για να το συνοψίσουμε, συμφωνώ μαζί σου πως το "Watershed" έχει την καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στην metal πλευρά και την prog πλευρά των Opeth. Έχει τα πάντα εναρμονισμένα και ξεχωρίζει στη δισκογραφία σας. Και να πω εδώ ότι θεωρώ πως έπαιξες μεγάλο ρόλο σε αυτό, και με όσα έφερε με το παίξιμό σου…

Ήμουν και τυχερός γιατί έγραψα μαζί με τον Mikael το πρώτο single. Έχω γράψει και τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο, καθώς έχω γράψει το βασικό riff του "Porcelain Heart". Συμβαίνει κι αυτό μερικές φορές. Δεν χρειάζεται να γράφω κάτι συνήθως, αλλά πάντα προσπαθώ να παρουσιάζω κάποιες ιδέες μου και να που μερικές φορές στέκομαι τυχερός! (γέλια)

Αλλά, δεν το έχουμε ανάγκη στην πραγματικότητα γιατί o Mikael είναι φοβερός και ταγμένος σε αυτό.

Για να αποδώσουμε ολόκληρο το άλμπουμ ζωντανά θα χρειαστεί μια ορχήστρα εγχόρδων και ο Ian Anderson. Μοιάζει πολύ ακριβό σόου αυτό...

Πάμε να κλείσουμε τη συνέντευξη με την πιο αναπάντεχη ερώτηση! Θα παίξετε ολόκληρο το νέο άλμπουμ την επόμενη φορά που θα έρθετε στην Ελλάδα;

(πολλά γέλια) Το έχουμε σκεφτεί. Φυσικά και θα είχε νόημα κάτι τέτοιο, υπό την έννοια ότι είναι ένα concept άλμπουμ, που λέει μια ιστορία. Αλλά, για να αποδώσεις το άλμπουμ σωστά χρειάζεσαι μια ορχήστρα εγχόρδων. Και για να βγει όλη του η δυναμική, μάλλον θα χρειαζόταν τον Ian Anderson να έρθει να παίξει κι αυτός ένα σόλο. Αυτό θα βγει πολύ ακριβό σόου…

Προς το παρόν προβάρουμε 4-5 τραγούδια που σκοπεύουμε να παίξουμε. Το πλεονέκτημα με αυτά τα τραγούδια είναι ότι είναι συγκριτικά μικρότερα σε διάρκεια, οπότε κάπως θα χωρέσουμε 3-4 στο setlist, για να τα συνδυάσουμε με υλικό από το παρελθόν.

Αλλά, για αρχή, όχι δεν θα κάνουμε κάτι τέτοιο! Ίσως κάποια μέρα, σε κάποιο ξεχωριστό σόου… ποτέ δεν ξέρεις!

Τι να κάνουμε, θα περιμένουμε εκείνο το σόου! Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου, ήταν χαρά μου! Και συγχαρητήρια και πάλι για το νέο άλμπουμ!

Φίλε ήταν εξαιρετικά! Πολύ ωραίες ερωτήσεις, την ευχαριστήθηκα τη συνέντευξη. Να πεις γεια στους Έλληνες οπαδούς μας και ελπίζω να έρθουμε σύντομα ξανά για μας αρέσει πολύ εκεί! Αλήθεια!