Moonspell

<άνοιγμα αυλαίας>
«Οι Γερμανοί ξανάρχονται» αναφωνεί ο ανυποψίαστος ακροατής στο άκουσμα του εναρκτήριου "At Tragic Heights" της «αιωνίου νυκτός» (λίγο η πώληση του ΟΤΕ, λίγο τα κατάλοιπα της γερμανικής κατοχής, δε θέλει και πολύ) και κάτι δεν κολλάει: ε, βέβαια, αφού οι Moonspell είναι παιδιά της Ιβηρικής χερσονήσου και μετά την ακρόαση του τελευταίου τους άλμπουμ μπορούμε ακόμη και να πιστέψουμε πως προέρχονται από μια βησιγοτθική σέκτα, ούσα χαμένη στο βάθος των αιώνων, που ανακατεύει μυστηριακές γνώσεις με ουσίες που προκαλούν τρόμο, σαν τα παραμύθια κακιάς μάγισσας και μπόλικο αίμα, ταγμένη ευλαβικά να φέρει εις πέρας το σκοπό και το Έργο της, τη σύγχρονη Αποκάλυψη.

Οι Πορτογάλοι, λοιπόν, ξανάρθαν με ολόφρεσκο άλμπουμ που ξυπνά στο νου θύμισες από το ένδοξο παρελθόν τους, αφήνοντας πίσω γκοθίζουσες αρετές και «αμετάλλευτα» τερτίπια, τέρποντας τα αυτιά ατμοσφαιρικών blackάδων και όχι μόνο. "Night Eternal" το όνομα αυτού και το μαγευτικό εξώφυλλο του δικού μας Seth μιλάει από μόνο του: η γυναίκα Γαία, σαν απαξιωμένη θεότητα, βυθισμένη στο νεκροκρέββατό της, ανήμπορη για οποιαδήποτε αντίδραση, περιμένει μια χείρα βοηθείας, βυθίζοντας ταυτόχρονα τον αδαή που θα τολμήσει να την κοιτάξει κατάματα στις υπνικές της ατράκτους. Θέμα πεσιμιστικό, μα συνάμα με νότες αισιοδοξίας που ξεπηδούν μέσα από τα "Scorpion Flower" (μην περιμένετε να ασχοληθώ περαιτέρω με ετούτο το ντουέτο, απλά καταπληκτικό) και "First Light" και το γράμμα βρίσκει εύκολα τον παραλήπτη του, χωρίς καμιά απολύτως δυσκολία.

Γεγονός είναι πως η συνολική διάρκεια του "Night Eternal" αγγίζει το ιδανικό, μόλις 44 παρά κάτι λεπτά, με εννέα συνθέσεις πραγματικά διαμάντια, συμφωνικά ακατέργαστης κοπής που θα αφήσουν τη σφραγίδα τους στην αιωνιότητα (αυτό δεν επιδιώκει ο καλλιτέχνης άλλωστε;) και αλίμονο σε εκείνον που θα τολμήσει να τα περάσει για απλό άνθρακα (παρά τα οκτώ C που περιέχουν) και να τους βάλει φωτιά - καταραμένος θα 'ναι! Τα χτυπήματα στο στομάχι κατά τη διάρκεια της ακρόασης είναι απανωτά, η φωνή του Ribeiro εξυπηρετεί άριστα την εξέλιξη του Δράματος, μεταπηδώντας από brutal κτηνώδεις φόρμες σε malt φωνητικά με περισσή μαεστρία, και η τοποθέτηση των κομματιών παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό, καθώς ολοένα και περισσότερο συντελεί στη βύθιση του ακροατή μέχρι το τελικό στάδιο της εκπομπής κυμάτων Δέλτα και την εκπλήρωση του απόλυτου εφιάλτη.

Κορυφαιότερη όλων στιγμή και αδιαμφισβήτητα πιο σκοτεινή, το έβδομο κομμάτι του δίσκου, το "Dreamless (Lucifer And Lilith)", και μην το πείτε ούτε στον Sean Brennan (όπως λέμε ούτε του παπά), γιατί νομίζω πως αν το ακούσει θα κάψει όλα τα βίνυλ συνολάκια που έχει και θα πετάξει το λευκό make up του στην τουαλέτα, μιας και τα πιο αυθεντικά πράγματα τελικά βγαίνουν από την ψυχή και όχι μέσα από την πρόκληση και το φαίνεσθαι. Εύγε Ribeiro τέκνον μου, το κέρδισες το στοίχημα: κατάφερες να συνυπάρξουν αρμονικά blackάδες και gothάδες στο ίδιο δωμάτιο, όντας υπνωτισμένοι στο άκουσμα του "Night Eternal" και, γιατί όχι, να αγκαλιαστούν και να θρηνούν πλάι πλάι για το κατάντημα του σημερινού κόσμου. Πρέπει να έχεις πολλά άντερα τελικά για να το πετύχεις αυτό.

Η ώρα της Αιώνιας Νύχτας έχει σημάνει εδώ και καιρό. Η αγορά είναι επιβεβλημένη και για τους πιο Δύσπιστους. Η αποζημίωση είναι δεδομένη. Η επιλογή Μήνα είναι αναπόφευκτη. <κλείσιμο αυλαίας>