Into Battle Festival Vol. IV - Day 1 (Medieval Steel, Domine, Black Soul Horde, Dragon Skull, Mustang) @ Κύτταρο, 22/09/23

To Into Battle Festival της Eat Metal Records μας έχει προσφέρει πολύ δυνατές στιγμές στις τρεις εκδοχές του πριν την πανδημία, οπότε η επιστροφή του στο Κύτταρο, το οποίο άνοιξε επισήμως τις πόρτες του για την τρέχουσα περίοδο γιορτάζοντας παράλληλα τα μισό αιώνα ύπαρξης, ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενη. Η φετινή σύνθεση περιελάμβανε πέντε αξιόλογα σχήματα από την Αθήνα με μικρότερη ή μεγαλύτερη παρουσία στον χώρο, τους Κρητικούς Doomocracy, τους Κύπριους Mirror, τους Ιταλούς Domine, τους Βρετανούς Wytch Hazel και τους Αμερικανούς Medieval Steel.

Ας πιάσουμε όμως το νήμα από την αρχή και το απόγευμα της Παρασκευής, όταν πρώτοι στη σκηνή του Κυττάρου βρέθηκαν οι Mustang. Η πεντάδα από την Αθήνα πραγματοποιεί τα πρώτα της βήματα στο χώρο, ευελπιστώντας να καλύψει ένα σημαντικό κενό στην εγχώρια σκηνή, καθώς δεν διαθέτουμε ικανό αριθμό συγκροτημάτων που καταπιάνονται με το ερχόμενο από τα '70s παλιακό metal. Η επί σκηνής απόδοση υπήρξε συνολικά εξαιρετική, το ενθαρρυντικό είναι πως οι πέντε νεαροί φαίνεται να έχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης. Τσεκάρουμε το EP "Ready? Action!" που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο, παρακολουθούμε τα βήματα των Mustang και ελπίζουμε να συναντήσουμε σύντομα σε κάποια σκηνή της πόλης.

Τους Dragon Skull τους γνωρίσαμε πριν από ένα περίπου χρόνο με το αξιόλογο ντεμπούτο EP τους και τους συναντήσαμε επί σκηνής στις αρχές της χρονιάς, όταν άνοιξαν για τους Jag Panzer. Οι εξαιρετικές εντυπώσεις που είχαν αφήσει τότε, τόσο με το υλικό τους, όσο και με την απόδοσή τους, επανήλθαν στον ίδιο συναυλιακό χώρο με χαρακτηριστική άνεση. Το πολεμοχαρές, επικής διάθεσης, heavy/power της πεντάδας είναι αρκούντως πιασάρικο από μόνο του, και αναδεικνύεται με την διάθεση, τις ικανότητες, την ορμή και την σκηνική παρουσία των πέντε μουσικών. Μαζί με αρκετό κόσμο λοιπόν, περιμένουμε με ανυπομονησία τη πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Dragon Skull και είμαστε σίγουροι ότι θα τους απολαύσουμε ξανά, σύντομα στο σανίδι. [Θ.Ξ.]

Τρίτη εγχώρια επίθεση για το Into Battle Fest και ιδιαίτερα αναμενόμενη, αυτή των Black Soul Horde. Με σταθερά και ανοδικά βήματα κατάφεραν σε μια πορεία πλέον δέκα και παραπάνω χρόνων, να φτάσουν σε ένα αξιόλογο μουσικό επίπεδο ειδικά με την τελευταία κυκλοφορία τους, "Horrors From The Void". Η εμφάνισή τους στο Into The Battle Fest μόνο πρόοδο μπορεί να σηματοδοτήσει. Αποφεύγοντας τις πολύ συχνές εμφανίσεις πλέον, δείχνουν να έχουν καταφέρει ένα δέσιμο παράξενα δυνατό αν λάβεις υπόψιν ότι μερικοί εξ αυτών συμμετέχουν μόνο στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος. 

Οι λαβκραφτιανής έμπνευσης ιαχές των Black Soul Horde βρήκαν πάρα πολύ άνετα τη θέση τους εντός του Into Battle Festival, σε ένα κοινό που έχει αγκαλιάσει τη μουσική τους πλέον και μπορώ να πω με μεγάλη ευκολία ότι ήταν μία από τις καλύτερες εμφανίσεις τους στη συνολική τους καριέρα. Θες λίγο ότι ο τελευταίος δίσκος τους πάει πάρα πολύ και όπως είναι φυσικό το setlist βασίστηκε σε αυτόν; Μπορώ άνετα να το επιβεβαιώσω. Παράλληλα, ο ήχος έδειξε να τους ευνοεί θα τολμήσω να πω ίσως περισσότερο από κάθε άλλο καλλιτέχνη που εμφανίστηκε την πρώτη μέρα του Into Battle Fest. Επιπλέον, έδειξαν πως έχουν βρει το δικό τους δρόμο μουσικά, κρατώντας τους τόσο ταιριαστούς όσο και ξεχωριστούς σε σχέση με το υπόλοιπο line-up. Κέρδισαν έτσι μέχρι και τον τελευταίο σε ένα αρκετά γεμάτο Κύτταρο, στρώνοντας το έδαφος για τον καινούριο δίσκο που έρχεται με γοργούς ρυθμούς. 

Από τα βάθη των Μεγάλων Παλαιών, στους ουρανούς των επικών ηρώων. Οι Domine έχουν μια σχέση με την Ελλάδα που τραβάει χρόνια και δεν ξεχνούν να μας δείχνουν την αγάπη τους με κάθε δοθείσα ευκαιρία. Παράλληλα αποτελούν μία από τις πρώτες, μεγάλες μου αγάπες στο χώρο του heavy metal και μια από τις λίγες που πρώτον, δεν είχα καταφέρει να δω μέχρι και την Παρασκευή ζωντανά μα και δεύτερον, με κρατάνε μέχρι και σήμερα στο πλευρό τους με την προσέγγισή τους στον ηρωισμό. Αλλά θα επανέλθω σε αυτό. Οι Domine ανεβαίνουν στη σκηνή και ο κόσμος δεν χρειάζεται να ζεσταθεί. Η θερμοκρασία του ήδη πλάθει σπαθιά, το πάθος για ένα συγκρότημα τόσο αληθινό, όχι πλέον με την έννοια του “true” αλλά με αυτή της αγάπης στην καλλιτεχνική του ενασχόληση, είναι η καυτή σπίθα που κολλάει σε ένα προσάναμμα με την πρώτη νότα που βρυχάται από τα όργανα των Domine.

Και μια φωτιά μας αγκαλιάζει όλους. Φωτιά όχι καταστροφική, μα ζεστή, σαν αυτή που καίει σε ένα φιλόξενο τζάκι. Τα αδέρφια Paoli έχτισαν ένα σπίτι για όλους τους κατατρεγμένους ήρωες, χωρίς ποτέ να το παίξουν rock stars, γράφοντας riffs και μπασογραμμές με περίσσεια αγάπη και αφοσίωση στη φανταστική μυθοπλασία που ακούγονται διαχρονικά, ενώ μας χάρισαν τη φωνή του Morby. Μια φωνή που σε ανατριχιάζει με την πλήρη της αντίσταση στην αλλοίωση του χρόνου, σου προκαλεί δέος και φόβο να την αναπαράγεις μα ταυτόχρονα ένας τόσο φιλικός frontman σε τραβάει από το χέρι να τραγουδήσεις μαζί του για τα κατορθώματα του Elric. Από παλαιότερα "Thunderstorm", μέχρι και εκατοντάδες φωνές ενωμένες σε μία να ψάλλει “Ave Domine” στην ανατριχιαστική εκτέλεση του "The Aquilonia Suite" το κοινό δείχνει την αγάπη του σε ένα συγκρότημα που δεν χάνει ποτέ για ένα πολύ βασικό λόγο: παραμένει προσγειωμένο και δεν προώθησε τη μουσική του με στόχο ένα υπερμεγέθες κέρδος παρά την κράτησε σαν αυτό το χόμπι που του δίνει ζωή. Και ο "Uriel, The Flame Of God" να μας κοιτάει από ψηλά με σαρδόνιο χαμόγελο.

Το μαύρο σπαθί υψώνεται στα "The Chronicles Of The Black Sword" και είναι λυτρωτικό να τραγουδάς “drink the souls of all my enemies” κοιτώντας τους στα μάτια. Αγαπημένη μου στιγμή ίσως το "Ride Of The Valkyries", καθώς μου φέρνει στο μυαλό το ένα πρόσωπο που θαυμάζω και μου έμαθε να αγαπώ το heavy metal ακόμη μεγαλώνοντας παρά τα πολύπαθα στερεότυπα που μερικές φορές αναπαράγει, κι ας ήταν εκείνη τη βραδιά μακριά. Οι Domine είναι από αυτές τις μπάντες που ενώ υμνούν τον επικό ηρωισμό, η προσεγγίσιμη παρουσία τους κάνει το heavy metal πραγματικά συμπεριληπτικό, φαίνεται και από τη σύσταση του κοινού τους άλλωστε. Αποκορύφωμα γενικότερο της βραδιάς για όλους μάλλον το "The Hurricane Master" με τη συμμετοχή να σπάει τα κοντέρ και τους Domine να μας δείχνουν ότι δεν θέλουν να φύγουν, κλείνοντας έναν όμορφο κύκλο από την εμφάνισή τους στο πρώτο Into Battle Festival. Οι αναμφίβολοι headliners στην καρδιά πολλών εξ ημών, έδωσαν την ψυχή τους και η αλήθεια είναι, πως μοιάζουν να παίζουν κάθε φορά στην Ελλάδα σαν να εξαρτάται η ζωή τους από αυτό. Ας είναι. Μας έχουν κερδίσει και όσο είναι εδώ για μας, θα είμαστε στο πλάι  τους. [Ε.Τ.]

Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ θα μπορούσε να είχε σταματήσει στους Domine και να είναι απόλυτα επιτυχημένη, επειδή όμως μιλάμε για φεστιβάλ, βεβαίως υπήρξε αντάξια συνέχεια, με τους Αμερικανούς θρύλους Medieval Steel να ολοκληρώνουν ιδανικά τη βραδιά. Οι παλιοί Bobby Franklin και Steve Crocker, μαζί με τους νεότερους Jeff Miller και Tyler Hobbs, κατέλαβαν με φόρα από το Memphis του Tennessee τη σκηνή του Κυττάρου, φέρνοντας μαζί τους τον αέρα του US metal και την εμπειρία δεκαετιών.

Με πολύ καλό ήχο - κοινός τόπος και για τα δέκα σχήματα του διημέρου στα καθιερωμένα, υψηλά στάνταρ του Κυττάρου - και πολύ καλή διάθεση, οι Medieval Steel απέδωσαν άψογα, γιορτάζοντας με τον καλύτερο τρόπο τα γενέθλια του αειθαλούς Bobby Franklin, με τούρτα επί σκηνής και “happy birthday” εν χορώ από το κοινό. Αναφερόμενος στα άσπρα μαλλιά της κεφαλής του, μας διαβεβαίωσε ότι μπορεί στη κορυφή να υπάρχει χιόνι, η φωτιά όμως συνεχίζει και καίει από κάτω. Για να είμαστε δίκαιοι και ειλικρινείς, δεν χρειαζόταν καν να μας το πει. Ακόμη και ο πιο δύσπιστος μπορούσε να καταλάβει ότι ο Franklin, ως άλλος Biff Byford με ολίγη από Harry "The Tyrant" Conklin, αποδίδει άριστα παρά την ηλικία του, και κουβαλάει τη μπάντα, έχοντας βέβαια στο πλευρό του άξιους συνοδοιπόρους.

Ο Crocker μαζί με τον νεοφερμένο Hobbs πίσω από τα τύμπανα αποτελούν μια καλοκουρδισμένη ρυθμική βάση, ενώ ο ικανότατος Jeff Miller, στο δύσκολο ρόλο του μοναδικού κιθαρίστα (αντρικά πράγματα), καλύπτει όλους τους χώρους με μεγάλη άνεση και δεινότητα shredder. Από τα δεκαπέντε συνολικά τραγούδια που ακούσαμε σε 70 λεπτά, έξι προέρχονταν από το θρυλικό EP του 1984 και τα demo που ακολούθησαν στα '80s, με αντιστοίχως πιο ενθουσιώδης αντιδράσεις, και τα υπόλοιπα εννέα από την τελευταία δεκαετία. Κάποιοι θα προτιμούσαν μια αναλογικά υπέρ των παλιών, από την άλλη όμως, σίγουρα τα "Dark Castle" και "Gods Of Steel" είναι τουλάχιστον αξιόλογα, ενώ περιποιεί τιμή για ένα παλιό συγκρότημα να μην επαναπαύεται στις όποιες δάφνες του παρελθόντος και να πιστεύει στις δυνάμεις του.

Γεγονός είναι ότι ευχαριστηθήκαμε φουλ maidenικό, Αμερικάνικο heavy/power με στόφα κλασικού, και βεβαίως, στο τέλος ζήσαμε αναμενόμενα μια ακόμα συναυλιακή εμπειρία ζωής. Πόσες φορές έχετε δει τον συμπαθέστατο κύριο Γιάννη Γιακουμέλο από το Κύτταρο να τραβάει σε video ένα ολόκληρο τραγούδι από μία metal συναυλία; Πόσες φορές έχουμε δει ένα γεμάτο Κύτταρο, πάνω και κάτω, να τραγουδά σύσσωμο, όχι μόνο το ρεφρέν, αλλά και το κουπλέ; Το θρυλικό, ομώνυμο "Medieval Steel" έγραψε λοιπόν τον ιδανικό επίλογο στην επιτυχημένη, από όλες της απόψεις, πρώτη ημέρα του Into Battle Festival Vol. IV, με πολύ και καλό heavy metal, αλλά και κυρίαρχο feelgood κλίμα στις παρέες μέσα και έξω από το Κύτταρο. Η πρώτη μάχη κερδήθηκε άνετα και το ραντεβού ανανεώθηκε για την επόμενη, σε δεκαέξι ώρες. [Θ.Ξ.]