Carcolh: «Ο περιορισμός στιγματίζει επαγγέλματα που αποκαλούν μη απαραίτητα»

Το doom metal αναζητά νέες μπάντες αναφοράς, σαν τους Γάλλους Carcolh και η κουβέντα με τον λαλίστατο κιθαρίστα Quentin Aberne για τον δεύτερο δίσκο τους, έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Doom on!

Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 18/02/2021 @ 13:12

Γεννημένοι από τις στάχτες των Marble Chariot, οι Carcolh επιστρέφουν μετά από τέσσερα χρόνια με το νέο τους πόνημα προ των πυλών. Περί θανάτου και των έργων του ο τίτλος, πιο doom δε γίνεται. Στο ντεμπούτο φάνηκαν οι αρετές τους, το άλμα έγινε και είναι τεράστιο. Ο ορεξάτος Quentin αποτέλεσε ιδανικό συνομιλητή για την πρώτη συνέντευξη του γράφοντος, έγινε ολόκληρη στα γαλλικά και την επιμελήθηκε το μακρύ χέρι του εν Χριστώ αδελφού Ιωάννη από την Πάτμο.

Γεια χαρά Quentin, είμαι ο Πάνος από το Rocking.gr. Πριν οτιδήποτε άλλο, ελπίζω να είστε όλοι γεροί και δυνατοί. Συγχαρητήρια για τον νέο δίσκο, τον ευχαριστήθηκα έως τελευταίας νότας.

Γεια σου Πάνο, είναι πάντα ευχάριστο να μιλάμε για μουσική με πραγματικούς λάτρεις. Είμαι πολύ χαρούμενος που σου άρεσε το άλμπουμ και που αυτή η συνέντευξη γίνεται σε ελληνική ιστοσελίδα. Πάντα με εντυπωσίαζε η θερμότητα του ελληνικού λαού προς το heavy-metal. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς μερικά βίντεο από το φεστιβάλ "Up the Hammers" στο YouTube για να το διαπιστώσει ή επίσης το ντοκιμαντέρ "Metal From Hellas".

Το ντεμπούτο σας έδειξε τις προοπτικές που έχετε ως μπάντα, τις οποίες μετουσιώσατε σε πραγματικότητα με το "The Life And Works Of Death". Πόσο εύκολη ή όχι ήταν αυτή η μετάβαση;

Το Rising Sons Of Saturn δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε την ίδια χρονιά που δημιουργήθηκαν οι Carcolh επειδή αισθανθήκαμε την ανάγκη να γυρίσουμε σελίδα με τις παλιές μας μπάντες και χρειαζόμασταν μια διέξοδο, η οποία εξηγεί την αυθόρμητη πτυχή του και μπορεί μερικές φορές να είναι λίγο rock and roll. Ήταν τελείως διαφορετικά για το TLAWOD, πήραμε τον χρόνο μας και προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε ένα συνεκτικό και προσωπικό έργο. Φυσικά έχουμε επίσης προχωρήσει ως μουσικοί και το line-up έχει εξελιχθεί. Ήμασταν επίσης πολύ καλά καθοδηγούμενοι από τον Raphael Henry στο Heldscalla Studio, ο οποίος είναι κάποιος που ξέρει πολύ καλά πώς να ηχογραφεί και να συνδυάζει το metal που αγαπάμε.

Υπάρχουν ορισμένες αλλαγές σε σχέση με το ντεμπούτο, όπως η αλλαγή logo, εταιρίας και μπασίστα. Μίλησέ μας για αυτές.

Το προηγούμενο λογότυπο δημιουργήθηκε από τον Sebastien, τον τραγουδιστή μας, μας άρεσε, αλλά με τα χρόνια συνειδητοποιήσαμε ότι δεν αντιπροσωπεύει πραγματικά τη μουσική μας. Ζητήσαμε λοιπόν από τον Florian Brouard να δημιουργήσει ένα πιο κλασικό, αλλά που να αντιπροωπεύει πιο εύκολα ένα heavy / doom metal στυλ. Όσον αφορά το label, ο Laurent από την Emanes Metal Records ήθελε να κάνει ένα διάλειμμα από την παραγωγή, επειδή δεν είχε πλέον χρόνο να ασχοληθεί για προσωπικούς λόγους. Έτσι, μας κατεύθυνε στη Sleeping Church Records που γνωρίζαμε από τη συνεργασία τους με πολλά συγκροτήματα για το "French Tribute To Cathedral" και επειδή παρακολουθώ ένα πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα στον κατάλογό τους που ονομάζεται Nornes. Είναι περισσότερο ενεργοί στα κοινωνικά δίκτυα και στα νέα μέσα από ό, τι η EMR που είναι ένα παλιομοδίτικο label (επίσης πολύ cool label, αλλά ίσως όχι αυτό που αναζητούσαμε σε αυτό το εγχείρημα). Το LP θα κυκλοφορήσει και στις δύο εταιρείες, επομένως διατηρούμε επίσης επαφή με την EMR. Ο Mathieu ήρθε μαζί μας όταν ο Freddy έφυγε από το συγκρότημα και εγώ ανέλαβα την κιθάρα. Τον γνωρίζω εδώ και πολύ καιρό και ήξερα ότι μπορούσε να αποδώσει. Θα έλεγα ότι η κύρια αλλαγή που έκανε, είναι ο τεράστιος ήχος του μπάσου και μια φρεσκάδα, καθώς είναι ο νεότερος στην μπάντα.

Εντυπωσιάστηκα πολύ με το άλμπουμ των Havukruunu Uinos Syömein Sota, σπάνια έχω ακούσει κάτι τόσο επικό

Ο ήχος πραγματικά με ξετίναξε, τεράστιος και καθαρός ταυτόχρονα, ιδανικός για το epic/doom που παίζετε.

Χαίρομαι που το απόλαυσες! Ο Raphael Henry έκανε τέλεια δουλειά στη μίξη και το Drudenhaus Studio έκανε το mastering με σεβασμό στη δουλειά του, καθιστώντας το ακόμη πιο ογκώδες. Πιστεύω ότι και οι δύο γνωρίζονται για μεγάλο χρονικό διάστημα και απολαμβάνουν να συνεργάζονται.

Ο τίτλος έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, τα έργα του θανάτου φαίνονται προφανή σε κάποιον, όπως και ο θάνατος της ζωής αν το αναστρέψουμε. Ποια είναι η οπτική σου για τη ζωή του θανάτου;

Ο τρόπος που ερμηνεύεις τον τίτλο του άλμπουμ είναι ενδιαφέρων! Η αρχική μας ιδέα ήταν να φανταστούμε τον θάνατο σαν να ήταν ο κύριος χαρακτήρας μιας συλλογής έξι διηγήσεων που είναι όλα τραγούδια του άλμπουμ. Αυτή είναι μια αναφορά στα βιβλία αίματος του Clive Barker.

Δώσε μας λεπτομέρειες για το πανέμορφο εξώφυλλο του δίσκου και τον δημιουργό του.

Είναι ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης που ονομάζεται J.R Erebe και φίλος του Benoît, του ντράμερ μας. Κάνει επίσης γλυπτά σε στυλ βασανιστηρίων και είναι ντράμερ / τραγουδιστής του συγκροτήματος Karv Du. Σας προσκαλώ να επισκεφθείτε τη σελίδα του στο Facebook, αξίζει να το δείτε! Όταν είδαμε αυτό που μας πρότεινε για το άλμπουμ, το ερωτευτήκαμε όλοι αμέσως, το γραφιστικό ύφος κόλλησε τέλεια στη μουσική, η δυναμική του πίνακα και η ερμηνεία του τίτλου του άλμπουμ μας άρεσαν επίσης πολύ.

Το "Aftermath" διαφέρει αρκετά από τις υπόλοιπες συνθέσεις. Έχει τον doom χαρακτήρα, όχι με την παραδοσιακή έννοια, αλλά σαν κάτι εναλλακτικό.

Στην πραγματικότητα κάναμε πολλές διασκευές από γκρουπ goth που τις ανακατεύαμε στη doom metal σάλτσα για τις συναυλίες μας τα χρόνια των Marble Chariot γιατί, όπως λες, υπάρχει μια ομοιότητα αισθήσεων σε αυτά τα δύο μουσικά στυλ που μας αγγίζουν. Για παράδειγμα, είχαμε διασκευάσει το New Dawn Fades των Joy Division, το Hollow Hills των Bauhaus ή ακόμα το Celebrate των Fields Of The Nephilim. Η φωνή του Sébastien λειτουργεί τέλεια για αυτό το είδος τραγουδιού και εδώ και πολλά χρόνια θέλαμε να φτιάξουμε ένα τραγούδι πραγματικά σε αυτό το είδος ατμοσφαιρικού στιλ, χωρίς τύμπανα. Νομίζω, επίσης, ότι ήταν κάτι που ήθελε να πραγματοποιήσει γιατί ήταν οπαδός του goth κατά την εφηβεία του. Ο Benoît κι εγώ γράψαμε και ηχογραφήσαμε ολόκληρη τη μουσική στο σπίτι μου σε μια νύχτα, κατά τη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου πρόβας. Ο Sébastien ηχογράφησε τα φωνητικά κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του TLAWOD στο στούντιο.

"Οι εμβληματικοί χώροι της πόλης που έπαιζαν metal έκλεισαν από την πανδημία. Ελπίζω ότι θα δούμε νέες πρωτοβουλίες να αναδύονται όταν όλα αυτά τα σκατά έχουν τελειώσει, αλλά θα χρειαστεί ακλόνητη πίστη

Νέες μπάντες σαν κι εσάς εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις ζωντανές εμφανίσεις για να προωθήσουν τη μουσική τους. Πώς σκοπεύετε να καλύψετε αυτό το κενό; Όντας πιο δραστήριοι στο ίντερνετ από ό,τι ήσασταν πριν;

Απολύτως. Δεν ξέρω αν προέρχεται από εμάς ή από το γεγονός ότι διάφοροι παράγοντες της σκηνής, είναι πιο δραστήριοι από τότε που ξεκίνησε η πανδημία. Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι αρκετά νέο για εμάς που ήμασταν πάντα πολύ διακριτικοί μέχρι τώρα. Αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί μας οδηγεί να αλληλεπιδράσουμε με ανθρώπους που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να συναντηθούμε και μας ωθεί να δομήσουμε τις σκέψεις μας. Όσον αφορά τις συναυλίες, ακονίζουμε τα δόντια προφανώς, όπως όλες οι μπάντες νομίζω και θα τις επαναλάβουμε το συντομότερο δυνατό.

Θεωρείς ότι σαν Carcolh μπορείτε να επιτύχετε τους στόχους που δεν καταφέρατε σαν Marble Chariot; Επί τη ευκαιρία φοβερό όνομα για μπάντα.

Η αλήθεια είναι πως όχι γιατί δεν είμαστε καθόλου στην ίδια δυναμική, ούτε ανθρώπινα ούτε καλλιτεχνικά, ακόμα κι αν επρόκειτο επίσης για doom-metal. Στην πραγματικότητα μου άρεσε πολύ αυτό το όνομα, το οποίο βρήκε ο κιθαρίστας μας Nicolas.

Μιλώντας για ονόματα, το Carcolh προέρχεται από το γαλλικό φολκλόρ. Υπάρχουν στίχοι βασισμένοι σε αυτό;

Το κομμάτι Dragonsnail στο πρώτο άλμπουμ βασίζεται σε αυτόν τον θρύλο. Στην πραγματικότητα, λέει περισσότερα για το τι προκαλεί αυτό το όνομα σε εμάς ως ατμόσφαιρα παρά για τον ίδιο τον θρύλο. Όπως είπα για τους στίχους στο παρελθόν, οι στίχοι του Sébastien είναι πάντα λίγο αφηρημένοι και στοχεύουν να προκαλέσουν οράματα, συναισθήματα, αντί να διηγούνται ιστορίες.

Η απόδοση όλων σας είναι σε υψηλά επίπεδα, πόσο δουλέψατε σαν μονάδες αλλά και σα σύνολο;

Σ’ ευχαριστώ πολύ, δυστυχώς, δεν έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε πρόβες συχνά όλοι μαζί επειδή είμαστε γεωγραφικά αρκετά μακριά από τον Benoît, τον ντράμερ μας. Αλλά βρήκαμε έναν ρυθμό που λειτούργησε για εμάς κάνοντας recording sessions και δείχνοντας ο ένας στον άλλο riff. Στη συνέχεια προβάραμε όλα αυτά για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο περίπου μία φορά κάθε τρεις μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτών των sessions, ένα τραγούδι μπορεί να αλλάξει εντελώς, είναι πολύ συναρπαστικές αυτές οι μέρες. Αυτός ο ρυθμός μπορεί μερικές φορές να είναι λίγο κοπιαστικός, αλλά δεν θα θυσιάζαμε για τίποτα στον κόσμο τη χημεία που υπάρχει μεταξύ μας, μουσικά και ανθρώπινα.

Το θετικό είναι ότι ο περιορισμός ρίχνει φως στα πιο υποτιμημένα αλλά ακόμα σημαντικά επαγγέλματα, κάτι που επιτρέπει να έχουν περισσότερο βάρος στις κοινωνικές τους απαιτήσεις

Αισθάνομαι μερικές φορές ότι το doom παγιδεύεται στους κανόνες και στις αρχές του. Εσείς, οι Thronehammer, Fvneral Fvkk και Witnesses, το κάνετε περιπετειώδες και ενδιαφέρον. Αφού από τη φύση του δεν είναι μουσική για τις μάζες, πώς μπορεί να φέρει νέους ακροατές και να κρατήσει τους παλιούς;

Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση που την κάνω συχνά και στον εαυτό μου. Νομίζω ότι αυτό πρέπει να ισχύει ανεξάρτητα από το μουσικό στιλ ή ακόμα και το μέσο που εργάζεται κάποιος. Τείνω να πιστεύω ότι πρέπει να επιτυγχάνεται η σωστή ισορροπία μεταξύ του σεβασμού της παράδοσης, της δημιουργίας σύμφωνα με τους κανόνες της τέχνης και της προσφοράς κάτι καινούργιου, προσωπικού. Σε τελική ανάλυση, είναι μια πολύ βασική σκέψη. Στην πραγματικότητα, παρόλο που θέλουμε να μοιραστούμε τη μουσική μας και παρόλο που αυτή αντηχεί στις ψυχές άλλων ανθρώπων, πάνω απ 'όλα θέλουμε να μας ευχαριστεί.

Ποια άλμπουμ ευχαριστήθηκες περισσότερο την περασμένη χρονιά; Έχεις ένα top 5 κατά νου;

Εντυπωσιάστηκα πολύ με το άλμπουμ των Havukruunu Uinos Syömein Sota, σπάνια έχω ακούσει κάτι τόσο επικό. Το τελευταίο άλμπουμ των My Dying Bride, το Ghost of Orion με εντυπωσίασε επίσης. Λάτρεψα το προηγούμενο και δεν περίμενα να είναι ακόμα καλύτερο. Το EP Threads των Nornes για τους οποίους μίλησα πριν, μετά από το πρώτο EP Vanity, μου άρεσε πολύ, ανυπομονώ να κυκλοφορήσουν κανονικό άλμπουμ. Το άλμπουμ Beyond any Human Conception of Knowledge των Hexecutor με εντυπωσίασε επίσης αρκετά με τις εναλλαγές του, την τεχνική ποιότητα και την έντασή του. Έχω ακούσει πολύ το Lamenting of the innoncent των Sorcerer, αν και τείνω να πιστεύω ότι ακούγεται κάπως πολύ καθαρό, ήμουν πραγματικά κολλημένος με τις απολύτως δαντικές μελωδίες και τα σόλο της κιθάρας.

Το Μπορντό φημιζόταν ανέκαθεν για τα κρασιά του και την ομάδα ποδοσφαίρου. Υπάρχει περίπτωση η τοπική metal σκηνή να γίνει εξίσου δυνατή;

Χαχα, δυστυχώς η ποδοσφαιρική μας ομάδα δεν περνάει την καλύτερη περίοδο της ύπαρξής της, υπάρχει μια τεράστια παγωμάρα μεταξύ των οπαδών και της διοίκησης του συλλόγου και μια κατάσταση roller coaster στους αγώνες. Δεν ξέρω τι θα συμβεί στη σκηνή, αλλά είναι σίγουρο ότι το τοπίο θα έχει αλλάξει εντελώς στον μετέπειτα κόσμο. Οι εμβληματικοί χώροι της πόλης που έπαιζαν metal έκλεισαν από την πανδημία. Ελπίζω ότι θα δούμε νέες πρωτοβουλίες να αναδύονται όταν όλα αυτά τα σκατά έχουν τελειώσει, αλλά θα χρειαστεί ακλόνητη πίστη.

Τα σκληρά φωνητικά που εμφανίζονται στον δίσκο, όπως και η αίσθηση post metal ήχου, ειδικά στο πρώτο τραγούδι, δείχνει μια μπάντα που διατίθεται να βγει από τη ζώνη άνεσής της. Είναι αυτός ένας τρόπος να ωθήσετε το doom metal στα όριά του;

Καταλαβαίνω ότι μπορείς να διακρίνεις ένα post-metal εφέ χάρη στο πολεμικό και επαναλαμβανόμενο riff του πρώτου κομματιού, αλλά για εμάς η επιρροή προέρχεται σαφώς από το κομμάτι των Bathory, Twilight Of The Gods. Ακόμα κι αν δεν προσποιούμαστε κατά κανέναν τρόπο ότι μπορούμε φτάσουμε στο ελάχιστο αυτό το μνημείο, αυτό που ακούμε αναπόφευκτα καταλήγει να μας εμποτίσει και να μας επηρεάσει κατά τη διάρκεια της διαδικασίας σύνθεσης και νομίζω ότι σε αυτήν την περίπτωση, αυτό το riff προέρχεται από εκεί.

Δεν επιβάλλουμε ιδιαίτερα στιλιστικά όρια στον εαυτό μας, αρκεί τα συναισθήματα που μεταφέρει η μουσική να είναι συνεπή , κάτι που μπορεί να εξηγήσει γιατί μπορούμε εύκολα να ξεφύγουμε από τον παραδοσιακό χαρακτήρα που είναι εγγενής στο είδος.

Όσο για τα ακραία φωνητικά, είναι πιο διακριτικά αλλά παρουσιάζονται εξίσου και στο Darkness Descends (τραγούδι από το split Marble Chariot/Northwinds) και το Dragonsnail από το πρώτο άλμπουμ.

Αλήθεια, πώς είναι τα πράγματα εκεί με την πανδημία και το lockdown; Υπάρχει κάτι θετικό που μπορείς να βρεις στην όλη κατάσταση;

Προς το παρόν, η χώρα βρίσκεται σε απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 18:00. Τα θέατρα, τα εστιατόρια, οι κινηματογράφοι κλπ. είναι κλειστά. Είναι λίγο μετρό-δουλειά-ύπνος, οι άνθρωποι έχουν φθαρεί ψυχικά και σωματικά (αυτό διαπιστώνω επειδή εργάζομαι στον ιατρο-κοινωνικό τομέα, αλλά δεν νομίζω ότι κάνω λάθος αν πω ότι ισχύει λίγο-πολύ για όλους). Το θετικό είναι ότι ο περιορισμός ρίχνει φως στα πιο υποτιμημένα αλλά ακόμα σημαντικά επαγγέλματα, κάτι που επιτρέπει να έχουν περισσότερο βάρος στις κοινωνικές τους απαιτήσεις. Σε αντάλλαγμα, στιγματίζει εντελώς τα επαγγέλματα που μας κάνουν να περνάμε ευχάριστα (μουσική, αθλητισμός, καλό φαγητό κλπ…), αποκαλώντας τους «μη απαραίτητους», ένας θλιβερός τρόπος να βλέπεις τον κόσμο.

Τα τελευταία λόγια είναι δικά σου, ήταν μεγάλη μου ευχαρίστηση να τα πούμε, έστω κι έτσι.

Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ Πάνο, μου ζήτησες να είμαι επιεικής στην πρώτη σου συνέντευξη, αλλά ειλικρινά ήταν μια πολύ καλή εμπειρία, σ’ ευχαριστώ. Ελπίζω ότι θα μπορέσουμε να βρεθούμε σε μια ελληνική σκηνή μια μέρα και να πιούμε στην υγειά σου με την ευκαιρία. Doom on!

  • SHARE
  • TWEET