Moonspell

Extinct

Napalm (2015)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 11/02/2015
Στροφή στο ήχο τους ακόμα μια φορά σε λίγο πιο εμπορικά μονοπάτια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κάποτε και για λίγο, ακόμα και κάποιοι die-hard οπαδοί, έχασαν την αφοσίωσή τους στην δημιουργικότητα της παρέας του Fernando. Με την κυκλοφορία του "Alpha Noir - Omega White" άνοιξε ένας κύκλος έμπνευσης, όπου επαναπροσδιορίστηκε ο ήχος τους στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού που τους είχε καθιερώσει. Η ιστορία αλλά και η διάθεση τείνει να επαναλαμβάνεται και φυσικά μετά από μια μουσική καταιγίδα θέλεις ως καλλιτέχνης αλλά και ως οπαδός μια ανάπαυλα για ανασυγκρότηση.

Όπως και στα τέλη της δεκαετίας του '90, οι Moonspell πήραν μια πιο εμπορική και μελωδική στροφή, έτσι και τώρα, με το "Extinct" επιχειρούν όπως πάντα να μας δείξουν ότι θέλουν να έχουν πολλές επιλογές για να εκφραστούν. Απλά ίσως τώρα που έχουν περάσει και δύο δεκαετίες από τις «μεγάλες στεναχώριές» των μεταλλάδων, έχουν καταλαγιάσει λίγο οι πιο θερμόαιμες φωνές που δεν έπαιρναν τις μεταβολές τόσο αβίαστα. Επίσης η πληθώρα που μας περιτριγυρίζει τα αυτιά, μας ωρίμασε λίγο και δεν μας απασχολεί τόσο πολύ πια αν κάποιος ξεπουλήθηκε ή κουρεύτηκε ή αν έβαλε ηλεκτρονικά στοιχεία στον ήχο του. Αλλά το γύρισμα των Moonspell όμως δεν είναι και τόσο ανησυχητικό.

Η επιστροφή ωστόσο στις ωδές στην πανσέληνο αυτή τη φορά είναι λίγο πιο χλιαρή. Αυτό το λέω μόνο και μόνο για να συγκρατήσω τις υπερβολικές προσδοκίες μερικών -και του εαυτού μου φυσικά- από το νέο πόνημα των Πορτογάλων.

Ο πήχης είναι ψηλά για τους Moonspell, ως εκ τούτου ακόμα και αν το βέλος της δημιουργίας δεν χτυπήσει κέντρο, υπάρχει μεγάλο περιθώριο να μας δώσουν κάτι εξαιρετικό. Και αυτό άλλωστε πράττουν με το "Extinct". Δεν έχει νόημα να μιλήσω για καλή παραγωγή και άλλα τέτοια, αυτά αποτελούν μουσικό κεκτημένο για τους Moonspell από την αρχή της καριέρας τους. Επομένως μένει να μιλήσουμε για το συνθετικό κομμάτι.

Οι συχνές καταιγιστικές μεταλλικές εκρήξεις του προκατόχου του, έχουν υποταχθεί ολίγον στα δυνατά ρεφρέν του "Extinct". Σε καμία περίπτωση δεν έχει όμως τεθεί σε κίνδυνο η metal ακεραιότητα του δίσκου. Απλώς έχει δοθεί βαρύτητα σε πιο σφικτές δομές που δίνουν έμφαση στη μελωδία και την συναυλιακή δυναμική των τραγουδιών.

Επίσης υπάρχει μια ομοιογένεια στο ύφος των τραγουδιών, η οποία δίνει έναν πολύ ξεκάθαρο χαρακτήρα στο άλμπουμ, αλλά στερεί λίγο την πολυμορφία που εγώ θα ήθελα. Αν και ηχητικά ξεχωρίζει ένα κάπως, το γαλλόφωνο outro του άλμπουμ, "Le Baphomette", που σε μεταφέρει κατευθείαν σε σκηνή ταινίας που εκτυλίσσεται σε ένα τζαζ μπαρ που συχνάζουν βαμπίρ και λυκάνθρωποι.

Από τα δέκα συνθετικά συγγενή τραγούδια του δίσκου, ο καθένας θα έχει την δυνατότητα να διαλέξει αυτό που του ταιριάζει περισσότερο, γιατί χωρίς να υπερτερεί κάποιο αισθητά έναντι κάποιου άλλου, λόγω της γενικής συνέπειας του δίσκου, αυτό λειτουργεί σαν το άλμπουμ να είναι δεξαμενή με classics-to-be για την προσωπικότητα του καθενός.

Η εμπορική χροιά του δίσκου είναι δίκοπο μαχαίρι, καθώς ανάλογα με τις συγκυρίες και το marketing έχει την δυνατότητα να εκτοξεύσει τους Moonspell σε νέα τροχιά επιτυχιών αλλά μπορεί και να τον κάνει να περάσει απλά απαρατήρητος γιατί το έχουμε ξαναδεί το έργο. Ό,τι και να συμβεί, όμως, το "Extinct" είναι ένα λαμπερό παράδειγμα της μουσικής κληρονομιάς των Moospell.
  • SHARE
  • TWEET