Ανασκόπηση 2017: Alternative Rock

Κατά την προσπάθεια συμπύκνωσης του λεγόμενου «εναλλακτικού» rock  της περασμένης χρονιάς, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα πέσουμε σε αντιφάσεις, παραλήψεις και, ενίοτε, υπερβολές.

Οι παρεξηγήσεις ξεκινούν από το πώς ορίζει κανείς το συγκεκριμένο ρεύμα: Τί είναι το alt rock; Μην είν' τα τύμπανα; Μην είν’ οι κιθάρες; Η ανάμειξη ετερόκλητων στοιχείων; Ένα πιο προσγειωμένο προφίλ όσων το εκπροσωπούν;

Για μας, το απαραίτητο στοιχείο εισαγωγής σε αυτήν τη λίστα αποτέλεσε η «περίεργη» οπτική που καταθέτει ο καθένας από τους παρακάτω καλλιτέχνες για την τέχνη του.

Όλα τα πειραγμένα και οι παρίες, λοιπόν, βρήκαν μία θέση στο πρισματικό κείμενο που ακολουθεί και σε καλεί να παρακάμψεις τα στερεοτυπικά στεγανά, τις ταμπέλες και τα είδη. Κι αν λείπει κάτι, εδώ είμαστε να το κουβεντιάσουμε...

Για να περιηγηθείτε γρήγορα στην παρούσα Ανασκόπηση, δεν έχετε παρά να κάνετε κλικ στον τίτλο της πεντάδας που σας ενδιαφέρει...

Α. Τα καλύτερα - 5 δίσκοι που άλλαξαν το πεδίο της εναλλακτικής rock

Β. Runner-up - 5 επιλαχόντες των κορυφαίων θέσεων

Γ. «Ε, όχι και Κ.Α.Π.Η.!» - 5 αναβιώσεις σαν το παλιό, καλό κρασί

Δ. Παπούτσι απ’ τον τόπο σου... - 5 + 5 "Made In Greece" δουλειές που μας έβαλαν τα δυο πόδια σε ένα... τσαρούχι!

Ε. Dance fucker dance! - 5 φορές που χορέψαμε (λίγο πιο εναλλακτικά)

ΣΤ. ΑLive - 5 σπουδαίες συναυλιακές στιγμές που ζήσαμε στην ημεδαπή

Ζ. 2017 Death Toll - Αντί επιλόγου... Οι αστέρες του alt στερεώματος που θα μας λείψουν το '18

Καλή Ανάγνωση!

Τα καλύτερα
Πέντε δίσκοι που άλλαξαν το πεδίο της εναλλακτικής rock

1. Royal Blood - "How Did We Get So Dark?"

Σκληροί, ακριβείς και απέριττοι, οι Άγγλοι «Γαλαζοαίματοι» αναρωτιούνται πώς «σκοτείνιασαν» έτσι, ενώ μας σερβίρουν έναν δίσκο-χείμμαρο με ανεμπόδιστη, ορμητική ροή! Η εναλλαγή των ρυθμών που γίνεται εδώ και το υποδειγματικό χτίσιμο του "How Did We Get So Dark?" πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία της rock. Άσε τα αμέτρητα hit...

2. Algiers - "The Underside Of Power"

Όχι απ΄ τ' Αλγέρι, αλλά από μιαν Αμερική που αντιμετώπιζε για χρόνια την πολιτική μόνο ως αναγκαίο κακό και καλείται τώρα να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, έρχονται μια ντουζίνα δυστοπικές soul τραγουδάρες. Με την φωνάρα του Franklin James Fisher, οι Algiers ρίχνουν τα σύνορα - και ανάμεσα σε post-punk, gospel, darkwave και soul. 

3. Queens Of The Stone Age - "Villains"

Οι Queens Of The Stone Age ακούγονται φρέσκοι ακόμα και τώρα που φτάνουν τα είκοσι χρόνια καριέρας και στέκουν πάντα εκεί, απελευθερωμένοι από macho κανόνες και πιο κοντά στο διονυσιακό πνεύμα του rock n’ roll από οποιαδήποτε μπάντα εκεί έξω. Άλλωστε, ο ίδιος ο Josh Homme είχε πει κάποτε πως το rock πρέπει να είναι βαρύ για τα αγόρια και γλυκό για τα κορίτσια...

4. Brand New - "Science Fiction"

Η επιστροφή των Brand New μετά από οχτώ χρόνια άργησε να γίνει αντιληπτή από ένα μεγάλο μέρος του μουσικού κόσμου και δυστυχώς συνοδεύτηκε από την οριστική (;) διάλυση τους. Όπως συμβαίνει με όλα τα σημαντικά πράγματα, έτσι και το "Science Fiction" το ανακαλύψαμε αργά και θα το εκτιμήσουμε ακόμα αργότερα, όταν το στωικό ταπεραμέντο του θα αποτελεί απομεινάρι μίας μπάντας που έψαχνε την ταυτότητα της σε χίλια διαφορετικά είδη κι είχε πολλά να δώσει αλλά δεν είχε εντοπίσει αυτό που ήθελε να πει. Το καλύτερο, λένε, μένει για το τέλος και το κύκνειο άσμα της μπάντας από το Long Island είναι μία μεστή, σαρωτική, αυθεντική εμπειρία. 

5. The Black Angels - "Death Song"

Εν έτει 2017, έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά το ασύλληπτο "Passover", έμελλε να φτάσει στ’ αυτιά μας ακόμη ένας ψυχεδελικός ύμνος από τους «Μαύρους Αγγέλους» του Austin. Το «Τραγούδι Του Θανάτου» είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους δίσκους των αγαπημένων psych rockers. Ίσως και ο κορυφαίος τους...

Runner-up
Πέντε επιλαχόντες των κορυφαίων θέσεων

1. The War On Drugs - "A Deeper Understanding"

Η απενοχοποίηση της σημασίας της δεκαετίας του '80 για τη σύγχρονη κουλτούρα καλά κρατεί, εδώ και κοντά μία πενταετία. Ο Adam Granduciel σφυγμομετρά μία κουρασμένη από την υπερβολή γενιά και προσαρμόζει το πνεύμα του classic rock στις ανάγκες της για απλότητα, χώνοντας ενδιάμεσα παρατεταμένα riff και heartland μελαγχολία. Καλά μάντεψες, εδώ ακούς κάτι από Αφεντικό (τι εννοείς ποιο Αφεντικό;), κάτι από Fleetwood Mac, κάτι από Foreigner. Απλή μουσική, απλοί στίχοι, απόλυτα θετικό το αποτύπωμα του δίσκου και προσιτό σε όλη την οικογένεια, από τον παλιοροκά μπαμπά και την groupie του Billy Joel μαμά μέχρι τον μόνιμα θυμωμένο αντισυμβατικό έφηβο.    

2. Wolf Alice - "Visions Of A Life"

Με τη δεύτερη δουλειά τους, οι Wolf Alice επιβεβαιώνουν τα προγνωστικά που τους ήθελαν κυρίαρχους στον εναλλακτικό rock χώρο των επερχόμενων ετών. Στο "Visions Of A Life" σουλατσάρουν ανάμεσα σε πάμπολλα μήκη κύματος, χτίζοντας έναν χαρακτηριστικό ήχο. Με τόλμη, διορατικότητα, καλόγουστη αισθητική και την απίστευτη φωνή της Ellie Roswell, διαθέτουν όλα τα απαραίτητα εφόδια για την έφοδο στην κορυφή. 

3. Protomartyr - "Relatives In Descent"

Το νόθο παιδί του Nick Cave με τους Joy Division είναι κάπως βραδύκαυστο, όταν όμως πάρει φωτιά καίγεται μανιασμένα, σαν «τα  μυθικά, κίτρινα ρωμαϊκά κεριά». Το φως της καρδιάς του δεν είναι μπλε, αλλά λασπώδες κατράμι. Δε φλέγεται γαλήνια, σα το μοναχό του "Rage Against Me Machine", αλλά τρέχει πάνω κάτω στην προσπάθεια του να διαδώσει την post-punk ένταση του. Είναι συνάμα μελαγχολικό και εξοργισμένο. Εύθραυστο και διορατικό. Εξαίσιος σκεπτόμενος θόρυβος. 

4. Nothing But Thieves - "Broken Machine"

Πάντα θα αναζητούμε μουσικούς ήρωες και πλέον είναι η στιγμή των Nothing But Thieves να λάμψουν. Το κιθαριστικό rock προφίλ σε διαρκή εναλλαγή με πιο ηλεκτρονικές και εκλεκτικές προσθήκες κρατάει μακριά το στερεότυπο της προσποιητής εναλλακτίλας και δίνει περισσότερες ευκαιρίες στα μέλη της μπάντας να αφήσουν πίσω τις (προφανείς) επιρροές τους. Οι Βρετανοί βρίσκουν τη θέση τους και χτίζουν προσεκτικά έναν νέο μύθο.

5. Kurt Vile & Courtney Barnett - "Lotta Sea Lice"

Η σύμπραξη δύο καλλιτεχνών που έχουν αγαπηθεί από το site μας δε γινόταν να απουσιάζει από την παρούσα σούμα. Ποιος κατεργάρης θεός τους φύτεψε την ιδέα αυτή δε γνωρίζουμε, ας αρκεστούμε λοιπόν στην ακρόαση μίας δουλειάς που ξεχειλίζει από ιδέες και από την ιδιαίτερη αύρα και των δύο. Το "Lotta Sea Lice" περιορίζεται στην παράθεση των στοιχείων για τα οποία έγιναν γνωστοί οι δημιουργοί του· αν περίμενες προοδευτικά χτισίματα κάνε υπομονή μέχρι την επόμενη συνάντηση. 

Check also: Oxbow, Cloud Nothings, Thurston Moore

«Ε, όχι και Κ.Α.Π.Η.!»
Πέντε αναβιώσεις σαν το παλιό, καλό κρασί

1. The Dream Syndicate - "How Do I Find Myself Here"

Κάποτε ήταν ένα καλά κρυμμένο μυστικό, πλέον μπορούν να θεωρηθούν και cult φαινόμενο, κυρίως εξαιτίας του δημιουργικού παροξυσμού του Steve Wynn και των κοσμημάτων τα οποία μας χάρισε. Έχοντας συμπληρώσει 29 έτη αδράνειας, το "How Do I Find Myself Here" τους φέρνει στο προσκήνιο, με δυνατές κιθάρες, απαράμιλλη διαύγεια και αγνή καρδιά. Ένα άλμπουμ-εορτασμός του συνεχούς παρόντος, ένας Μεγάλος δίσκος στο σήμερα, για το σήμερα.

2. LCD Soundsystem - "American Dream"

Πολυχρησιμοποιημένος τίτλος, κορεσμένο θέμα, μία διάλυση που δεν επαληθεύτηκε ποτέ εκ των πραγμάτων: οι αρνητικοί οιωνοί εξανεμίζονται μετά τα πρώτα λεπτά ακρόασης της βαρύγδουπης επιστροφής των LCD Soundsystem. Στίχος που σπάει κόκκαλα, μουσική που αρνείται να μπει σε καλούπια, ένας ρυθμικός καταιγισμός και βουητό στα αυτιά, μόλις νιώσεις σα να έφυγε ένα βάρος από τους ώμους σου. Το "American Dream" είναι μεστωμένο και εξαγριωμένο για όλους τους σωστούς λόγους, ένα στιγμιότυπο να δείχνουμε στα παιδιά του μέλλοντος, σαν απάντηση στην ερώτηση «Πώς ήταν το 2017;».

3. Jesus & Mary Chain - "Damage And Joy"

«Είναι καθόλου καλό;» Ναι μωρέ γκρινιάρη, είναι ό,τι περίμενες να ακούσεις από τα αδέρφια Reid. Όταν ξαναμπαίνουν στο δισκογραφικό παιχνίδι- κάπου στα δεκαεννέα χρόνια μετά κι ενώ έχουν προηγηθεί, ε, όσα έχουν προηγηθεί ανάμεσα τους- και παρόλα αυτά παράγουν μουσική φρέσκια και συνάμα νοσταλγική, το λες και θρίαμβο. Οι Jesus & Mary Chain δεν απογοητεύουν αλλά συντηρούν το μύθο- ακόμα κι αν δεν τραβούν τα χαλινάρια, βάζουν κάτω την πλειοψηφία των σύγχρονων εναλλακτικών μουσικών.

4. Ride - "Weather Diaries"

Ξέθαψε τις κασέτες από τα '90s, το shoegaze ζει. Εντάξει, όντως η καινοτομία είναι κάτι που του λείπει, όμως επανεισαγάγει την ονειροπόληση σε έναν κόσμο γεμάτο φασαρία. Οι Ride προσπαθούν να επανασυσταθούν με το να χωρέσουν πιο μοντέρνα στοιχεία - «αυτά τα περίεργα που ακούν οι νέοι» - και το ισοστάθμισμα τους βγάζει ασπροπρόσωπους.  

5. Japandroids - "Near To The Wild Heart Of Life"

Τα ευφυολογήματα τύπου «γερνάς μόνο όταν το αποφασίσεις» πιάνουν τόπο μόνο στους Japandroids. Οι αγαπημένοι Καναδοί θυμούνται πώς παίζεται το άθλημα, μπλέκουν punk με την καλύτερη σύγχρονη rock που κυκλοφορεί εκεί έξω και αραδιάζουν παθιασμένα τραγούδια σχετικά με τη ζωή ενός περιοδεύοντος μουσικού, το τίμημα της φήμης, το πέρασμα του χρόνου. Αξιοπρεπές, μολονότι προβλέψιμο, το πνεύμα των Japandroids δε θέλει και πολύ για να αναζωπυρώσει τη νεανική φλογίτσα που τρεμοπαίζει μέσα σου.

Παπούτσι απ’ τον τόπο σου...
5 + 5 "Made In Greece" δουλειές που μας έβαλαν τα δυο πόδια σε ένα... τσαρούχι!

1. Cyanna Mercury - "Archetypes"

Τεχνικά, ο δίσκος αυτός των Αθηναίων Cyanna Mercury κυκλοφόρησε στα τελευταία του 2016, αλλά η πορεία του στον κόσμο σηματοδοτήθηκε σχεδόν με την έλευση του νέου τότε 2017 και επειδή μας έκανε μεγάλη ζημιά, ορίστε! Αρχετυπικό, ελληνικό ροκ σε ένα concept άλμπουμ που ζήλεψε το "666" και ήρθε να μας το θυμίσει. Σατανική σύμπτωση ή θεία θέληση;

2. Baby Guru - "IV"

Αν προσπεράσουμε τα κλισέ περί ελπιδοφόρων σχημάτων και τις κακιούλες για τον κοινότυπο τίτλο του τέταρτου (!) δίσκου τους, οι Baby Guru μόνο καλά σχόλια αποσπούν. Συγκεκριμένα, μας αφήνουν και πάλι με ανοιχτό το στόμα, μιας και -αντί να καβαλήσουν το καλάμι- σκύβουν τα κεφάλια και κοιτάνε βαθιά μέσα τους. Το αποτέλεσμα; Μας παρουσιάζουν την πιο κατασταλαγμένη και προσωπική, μέχρι σήμερα, δουλειά τους. Ως την επόμενη...

3. A Victim Of Society - "Freaktown"

Το περασμένο έτος ήταν μεταβατικό για το αθηναϊκό ντουέτο -που είναι πλέον τρίο- και την μουσική του κλίση. Ένα κράμα alternative, post-punk, oriental rock και μπαρουτοκαπνισμένων ψυχεδελικών στοιχείων είναι ικανό να εκτοξεύσει τους A Victim Of Society. Και το καταφέρνει, κατατάσσοντας τους στην αφρόκρεμα του εγχώριου μουσικού χώρου. 

4. The Man From Managra - "Half A Century Sun"

Ο Coti K. επέστρεψε δισκογραφικά ως "Ο Άνθρωπος Από Την Managra" στις αρχές του '17 και στις βαλίτσες του έφερε έναν αυτοβιογραφικό, πεντηκονταετή και πατέρα πλέον, ήλιο. Το πολύ καλό "Half A Century Sun", που γράφτηκε σε μια μακρά περίοδο δύο ετών, είναι εξωστρεφές και ηλιόλουστο, όπως η Τήνος και η Αθήνα. Το αποδεικνύει άλλωστε το πλήθος των καλεσμένων που κρύβει στα credits του: Jim R. White (Dirty Three, Peaches) στα ντραμς, Blaine L. Reininger (Tuxedomoon) στην βιόλα και τα φωνητικά, Χρήστος Λαΐνας σε μπάσο και κιθάρες, Ρένα Ρασούλη στη φωνή, James Whylie, αλλά και ο Γιώργος Αβραμίδης από τους 100º του Γιάννη Αγγελάκα στα πνευστά. 

5. The Low Spark - "Few But Many"

Πρόκειται για το ντεμπούτο ακόμη ενός project του πολυπράγμονος Λευτέρη Μουμτζή από την Κύπρο που όμως ήδη μετράει κοντά μια δεκαετία ζωής. Στα 40 λεπτά που διαρκεί, αν και με κατά βάση προοδευτικό προσανατολισμό, ρίχνει τις απαραίτητες ψυχεδελικές ματιές πίσω στα '60s και διαθέτει κραταιούς μελωδικούς πυλώνες. Τί άλλο να ζητήσεις από το δισκογραφικό πρωτόλειο του τρίο The Low Spark, παρά ολίγους Motorpsycho με πρώιμους Floyd και ένα πειραματικό touch;

Check Also...

Acid Baby Jesus - "Lilac Days"
Illegal Operation - "Down"
Damirah - "Lights And Guns And Fire"
Afformance - "Music For Imaginary Film #1"
Arcadian Child - "Afterglow" [CY]

Dance fucker dance!
Πέντε φορές που χορέψαμε (λίγο πιο εναλλακτικά)

1. The Killers - "Wonderful Wonderful" 

Αξιοπρεπέσταση η πρόσφατη κυκλοφορία των Killers, παρά τα ματαιόδοξα πλάνα του frontman σχετικά με την παραγωγή μουσικής ικανής να σημαδέψει την ιστορία και διαχέει τα χορευτικά vibe της παντού. Pop rock δυναμίτες για ξεχαρβάλωμα μέχρι πρωίας και κάτι μπαλάντες που δεν αξίζουν την προσοχή σου· αυτό είναι το Wonderful Wonderful. Κατά πόσο του ταιριάζει αυτός ο τίτλος παίζεται, σίγουρα είναι ευχάριστη η ρεαλιστική προσεδάφιση μίας μπάντας που μας διαμόρφωσε.

2. Paramore - "After Laughter"

Ανέλπιστη μεταβολή attitude και ρυθμικής προοπτικής για ένα σχήμα που σημείωσε τεράστια επιτυχία την εποχή των pop punk άθλων. Ό,τι πιο κοντά σε pop θα διαβάσεις εδώ και παράλληλα ό,τι πιο απομακρυσμένο από τη συγκεκριμένη μουσική φιλοσοφία. Τολμώντας να το βαφτίσω alternative pop rock, το "After Laughter" ανθίζει εκεί που η punk rock της αυγής τους μπολιάζεται από ανεβαστική new wave και synthpop, σε πλήρη αντιδιαστολή με τους στίχους, γεννήματα των βιωμάτων της Williams όσον αφορά την κατάθλιψη και τις αγχώδεις διαταραχές. Άλμπουμ-πασπαρτού, θα κόλλαγε σε κάθε ανασκόπηση έλα όμως που εδώ ταιριάζει κάπως καλύτερα και ανασταίνει τους Paramore.

3. Portugal.The Man - "Woodstock"

Σου θυμίζει εναλλακτικό ορθάδικο, μπορεί και μουσική παρακμιακής κρεπερί. Ή μήπως καλτ μεταμεσονύχτια εκπομπή σε αθλητικές συχνότητες της τιμημένης ελληνικής επαρχίας; Όπως και να χει, πιθανόν πολλές μελωδίες του να στριφογυρίζουν στο μυαλό σου από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις. Αυτό είναι το "Woodstock", η πιο radio friendly δουλειά των Portugal.The Man. Κι αν γίνανε pop, μη τους φοβάσαι:  πιασάρικα groov-άτα κομμάτια για μεγάλα κέφια που άνετα κλέβουν τη δόξα από το "Lonely Boy" και το "Mr. Brightside". Τίμιος alternative pop rock πειρασμός.

4. Spoon - "Hot Thoughts"

Το ένατο κατά σειρά στούντιο άλμπουμ των Αμερικανών έμελλε να είναι και το πρώτο τους χωρίς τον πολυ-οργανίστα Eric Harvey. Το "Hot Thoughts" διαθέτει art pop αέρα, αλλά κι έναν καυτό dance rock πυρήνα. Κι ένα τραγούδι που συνυπογράφει η LP (το "Tear It Down", για όσους ενδιαφέρονται). Οι αδρές λεπτομέρειες του κόσμου του Britt Daniel σε πιάνουν απ’ τ’ αυτί και δεν αστειεύονται. Ο ορισμός του «πιασάρικου» και συνάμα καθόλου ευτελές.

5. Warhaus - "Warhaus"

Ο Warhaus είναι το alter ego του Βέλγου Maarten Devoldere των Balthazar. Στον δεύτερο -στην πραγματικότητα σόλο- δίσκο του, παραμένει ατμοσφαιρικός και κομψός, αντλώντας έμπνευση από τον κόσμο της jazz και του σκοτεινού ερωτισμού. Το "Love's A Stranger" είναι ένα από τα ωραιότερα νεο-noir τραγούδια που άκουσα πρόσφατα.

ΑLive
Πέντε σπουδαίες συναυλιακές στιγμές που ζήσαμε στην ημεδαπή

1. Nick Cave And The Bad Seeds @ Tae Kwon Do, 02/11/17

Οι συναυλίες και η διάδραση με το κοινό που τον λατρεύει είναι ολοφάνερο ότι γίνονται εμπειρίες κάθαρσης για τον χαροκαμένο δημιουργό. Δεν υπάρχει τρόπος, να μείνει κάποιος με την καρδιά άθικτη Η χροιά του Cave είναι καμπάνα, ανέπαφη από το πέρασμα των χρόνων, καθάρια και βροντερή. Κανένας 60άρης με τέτοιο βιογραφικό δεν δικαιούται να έχει τέτοια φωνή, ιδίως μετά από 2,5 ώρες υπερδιέγερσης.

2. Foo Fighters @ Ηρώδειο, 10/07/17

Όπως μας είπε ο Grohl «ποτέ δεν κάνουμε encore για να μη χάσουμε χρόνο και ποτέ δεν λέμε καληνύχτα, απλά κλείνουμε με αυτό». Το "Everlong" φυσικά και ήταν το μεγαλειώδες τελείωμα που άξιζε στη φοβερή αυτή βραδιά και σε ένα show που διήρκησε δύο ώρες και είκοσι λεπτά και είχε τα πάντα: μεγάλα τραγούδια, μια πολύ δεμένη μπάντα, ενθουσιασμό, sing along, ένα απίστευτο venue και ένα πανέμορφο καλοκαιρινό βράδυ.

3. Dream Syndicate, Dustbowl @ Fuzz, 04/11/17

Παρόλη την μεγάλη προσέλευση η εμφάνιση των Dream Syndicate διατήρησε ένα έντονα οικογενειακό κλίμα. Υπήρχε μία οικειότητα από το κοινό προς το συγκρότημα και αντίστροφα. Οι δύο έντονες ώρες (και ένα τέταρτο) που μας χάρισαν οι Dream Syndicate έδειξαν για άλλη μια φορά πως η ιδιαίτερη θέση που έχουν στην καρδιά της συναυλιακής ζωής της χώρας μας δεν είναι τυχαία.

4. Einsturzende Neubauten @ Gazi Music Hall, 11/02/17

Ποτέ ξανά οι μηχανές δεν ήχησαν τόσο όμορφα στα αυτιά μας. Ποτέ ξανά δεν άκουσα με τόσο ενδιαφέρον στίχους μιας γλώσσας που δεν ξέρω. Κανένας δεν χόρεψε, φώναξε, τραγούδησε, εκτονώθηκε. Απλά όλοι μαζί αποχαυνωμένοι, με τη θετική έννοια, όχι μόνο παρακολουθήσαμε, αλλά βιώσαμε ένα πραγματικά καταπληκτικό show. 

5. Fraternity Of Sound (Thurston Moore, The Soft Moon, Ben Frost, Godflesh, Nurse With Wound, Circle κ.ά.) @ Fuzz, 27-29/10/17

Το νέο και τολμηρό από κάθε άποψη φεστιβάλ Fraternity Of Sound, ή αλλιώς FOS, δημιουργήθηκε από την ανάγκη για τη βίωση ενός έντονου συναισθήματος. Κάθε μέρα ήταν μοναδική, θορυβώδης, πειραματική.

Και του χρόνου!

2017 Death Toll
Αντί επιλόγου... Οι αστέρες του alt στερεώματος που θα μας λείψουν το '18

Η επικαιρότητα του 2017 σημαδεύτηκε και αυτή, όπως εκείνη του 2016, από πολλούς απροσδόκητους θανάτους μουσικών και αστέρων, που μας άφησαν εμβρόντητους και μας έθλιψαν βαθύτατα.

Το κακό σερί άρχισε τον Μάιο με τον αιφνίδιο χαμό του Keith Mitchell, ντράμερ των Mazzy Star, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή την Κυριακή 14 του μηνός. Ο χαρισματικός ντράμερ συμμετείχε σε όλα τα στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος, συμπεριλαμβανομένης της επιστροφής τους στην δισκογραφία, το 2013, με το "Season Of Your Day".

Ο Μάιος αποδείχθηκε κάκιστος μήνας για την alt rock σκηνή με τα απίστευτα νέα του θανάτου του Chris Cornell, που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή την 17η μέρα του. Ο τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος των Soundgarden και Audioslave βρίσκεται νεκρός στο δωμάτιο του ξενοδοχείο του, μετά το τέλος συναυλίας στο Ντιτρόιτ. Ήταν 52 ετών. Το πόρισμα του ιατροδικαστή γράφει «αυτοκτονία δια απαγχονισμού».

Και ενώ μεγάλο πλήθος καλλιτεχνών σπεύδει να αποτίσει φόρο τιμής στον πρόωρα χαμένο Cornell, την ημέρα των γενεθλίων του, 20 του Ιούλη, ο Chester Bennington βρίσκεται νεκρός, με τον ίδιο τρόπο με τον επί μακρά σειρά ετών στενό φίλο του, σε ηλικία 41 ετών.

Εν τω μεταξύ, είχε ήδη φύγει ξαφνικά από την ζωή, στις 17 του ίδιου μήνα ο Peter Principle Dachert, μπασίστας και ένας εκ των βασικών συνθετών των Tuxedomoon, οι οποίο ετοιμάζονταν για νέα περιοδεία και έγραφαν το νέο δίσκο τους. Ο Dachert, που συμμετείχε σε όλους τους δίσκους της avant-garde μπάντας του post-punk, πέθανε σε ηλικία 63 ετών.

Στα μέσα του Σεπτέμβρη, φεύγει από τη ζωή, νικημένος από τον καρκίνο, ο Grant Hart. Ήταν 56 ετών. Ο Hart, ίδρυσε μαζί με τους Bob Mould και Greg Norton, τους Husker Du, για τους οποίους υπήρξε ντράμερ, τραγουδιστής και συνθέτης. Πρόκειται για μία από τις κορυφαίες μπάντες της δεκαετίας του '80 με την επίδρασή τους να παραμένει καταλυτική, καθώς Nirvana και Pixies, μεταξύ πολλών άλλων, ουδέποτε έκρυψαν πως ήταν η κύρια επιρροή τους.

Τον Νοέμβρη, ο Chuck Mosley, τραγουδιστής στα δύο πρώτα άλμπουμ των Faith No More, χάνει τη ζωή του στα 57 του χρόνια εξ αιτίας χρόνιων προβλημάτων εθισμού. Εκτός από την σπουδαία κληρονομιά με τους πρωτοπόρους του εναλλακτικού rock, o Mosley είχε στο ενεργητικό του δύο δίσκους με τους Cement, ενώ το 2009 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο. 

Αυτοί ήταν δυστυχώς μόνο λίγοι από τους πολλούς που αποχώρησαν από την μεγάλη σκηνή της ζωής το 2017. Μαζί τους θυμόμαστε και τον Robert Dahlqvist, κιθαρίστα των The Hellacopters την περίοδο 1998-2008, που απεβίωσε μόλις στα 40 του χρόνια, τον Eric Eycke, πρώην τραγουδιστή των Corrosion Of Conformity, ο οποίος συμμετείχε στο πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε η μπάντα, το "Eye For An Eye" του 1984, τον Dave Rosser, κιθαρίστα τα τελευταία χρόνια των Afghan Whigs αλλά και μέλος των The Gutter Twins και Twilight Singers του Greg Dulli, που έφυγε από τη ζωή στην ηλικία των 50 ετών χτυπημένος από τον καρκίνο του παχέος εντέρου, αλλά και τον μεγάλο Tom Petty, που απεβίωσε σε ηλικία 66 ετών. Ο επιδραστικός Αμερικανός τραγουδιστής και συνθέτης των Heartbreakers βρέθηκε αναίσθητος στο σπίτι του την 1η του Οκτώβρη έχοντας υποστεί καρδιακή προσβολή.