Franz Ferdinand @ Floyd, 11/09/25

Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια για να ξαναδούμε τους Franz Ferdinand στην Ελλάδα; Μια ερώτηση που έκανα συχνά στον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά από την κυκλοφορία του best off δίσκου, "Hits To The Head" πριν λίγα χρόνια που με έβαλε ξανά στο τρυπάκι να ακούω Franz Ferdinand μετά μανίας. Αυτή η μανία, προέρχεται αναμφίβολα από το γεγονός ότι αυτό το συγκρότημα έχει πολυάριθμα τραγούδια που έχουν χαραχτεί στο συλλογικό alternative μουσικών μνημονικό - οριακά πιστεύω πως πολύς κόσμος είναι θερμός οπαδός των Franz Ferdinand χωρίς καν να το ξέρει, απλά και μόνο λόγω του πόσων τραγουδιών τους γνωρίζει τυχαία.

Και φτάνουμε στο εξής παράδοξο, το γεγονός δηλαδή ότι ένα συγκρότημα τεράστιας παγκοσμίου φήμης που γεμίζει ενίοτε και στάδια, για κάποιο λόγο δεν έχει την ίδια δημοτικότητα στην Ελλάδα, πράγμα αφελές αν αναλογιστούμε την ελληνική καταγωγή του τραγουδιστή τους, Alex Kapranos. Προσωπικά αιτιολογώ αυτή τη σύνδεση στο γεγονός ότι, ενδεχομένως πολύς κόσμος δεν γνωρίζει πόσα κομμάτια τους πραγματικά αγαπά λόγω (και) του ραδιοφώνου, αλλά ίσως και να υπάρχει το ενδεχόμενο οι άνθρωποι που ακούν Franz Ferdinand στην Ελλάδα να μην πηγαίνουν τόσο συχνά σε συναυλίες. Φυσικά, αυτό το ερώτημα θα μας ταλαιπωρήσει μόνο για να μας οδηγήσει στο σχολιασμό της μεταφοράς του συναυλιακού χώρου από το θέατρο Λυκαβηττού στο σαφώς μικρότερο FLOYD. Όλα τα υπόλοιπα ωστόσο, έχουμε να τα πούμε για καλό.

Πέμπτη απόγευμα και το FLOYD έχει σχεδόν γεμίσει, ευτυχώς όχι ασφυκτικά γιατί λίγη ζέστη την είχε, σίγουρα όμως από κόσμο με έντονη διάθεση για χορό. Αυτός ο κόσμος είναι αναμενόμενα πολυποίκιλος - χωρίς αμφιβολία ένα συγκρότημα που καλύπτει τόσες μουσικές προτιμήσεις θα συγκέντρωνε και αντίστοιχη πληθώρα κόσμου. Με μεγάλη μου χαρά και αρκετή προσέλευση από άτομα περισσότερο παλαιάς κοπής πάνκηδων και γκοθάδων - συχνά νιώθω ότι υποτιμάται η προσφορά των Franz Ferdinand στο post-punk από την εγχώρια σκηνή. Όπως και να ‘χει, πληθώρα κόσμου έσπευσε να υποδεχτεί τους Franz Ferdinand στην επιστροφή τους μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα. Αν πρόσεχες λίγο καλύτερα, μια λεπτομέρεια γεμάτη θαλπωρή κρυβόταν στον εξώστη, όπου σύσσωμη η οικογένεια Καπράνου, διαμένουσα εντός κι εκτός Ελλάδας, μαζεύτηκε για να δώσει στη στιγμή μια άλλης βαρύτητας σημασία.

Θα γκρινιάξω για τελευταία φορά γιατί το κάνω πάντα στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά τι να κάνουμε, πάντα το θεωρώ χαμένη ευκαιρία σε συναυλίες τέτοιου μεγέθους να υπάρχει απουσία εναρκτήριου σχήματος. Σίγουρα υπάρχουν πολλά σχήματα εντός και εκτός συνόρων που θα ήταν ικανά να πλαισιώσουν τους Franz Ferdinand και να μας μπριζώσουν λίγο περισσότερο για την κυρίως εμφάνιση. Παρ’ όλα αυτά, οι Franz Ferdinand έχουν πολλών λογιών κομμάτια που θα ξεσήκωναν το κοινό χωρίς καμία απολύτως προετοιμασία. Με την επιλογή λοιπόν του "The Dark Of The Matinée" ως έναρξη, τα αίματα ανάβουν χωρίς καμία απολύτως περιττή προσπάθεια. Με το απαράμιλλο στιλ και την κίνησή του στη σκηνή, τα οποία δεν ξεφτίζουν ούτε λίγο με την ηλικία, ο Kapranos δίνει το έναυσμα για μια σαρωτική εμφάνιση χωρίς λεπτό ξεκούρασης. Σε κάθε του λέξη, ο Alex ολοφάνερα έχει έντονη σύνδεση με την ελληνική του καταγωγή. Όχι μόνο απευθύνεται στο κοινό επί τω πλείστων στα ελληνικά, αλλά μοιάζει και φανερά συγκινημένος που εμφανίζεται ξανά στην ελληνική πρωτεύουσα.

Φυσικά κι αναμενόμενα, η πιο πρόσφατη, φετινή κυκλοφορία των Franz Ferdinand, "The Human Fear" πρωταγωνιστεί σε αρκετά σημεία του setlist, ήδη από την αρχή με το "Night Or Day" και οι επιλογές από το δίσκο μάλλον κορυφώνονται με το "Audacious", λίγο μετά την προσωρινή αποχώρηση για το ρεφρέν. Πολύ ιδιαίτερη στιγμή βέβαια στο πλαίσιο του νέου δίσκου, αποτελεί η απόδοση του "Black Eyelashes", του κομματιού που μας δίχασε αλλά ανέσυρε διάφορους προβληματισμούς γύρω από θέματα της ταυτότητας ενός δεύτερης γενιάς μετανάστη, όπως θα διαβάσετε στην κριτική του δίσκου. Ο Alex Kapranos συνοδεία μπουζουκιού αποδίδει ζωντανά ένα κομμάτι εν μέρει συρτάκι και με τους στίχους του να διαδραματίζονται κατά κύριο λόγο στα ελληνικά.

Πολύ όμορφος ο καινούριος δίσκος, η λατρεία του κόσμου όμως για τα κλασσικά κομμάτια των Franz Ferdinand υπήρξε η κινητήριος δύναμη για όλη τη συναυλία, μια συναυλία γεμάτη χορό και κυρίως, ρυθμό. Πως να λείπει το τελευταίο άλλωστε, με τη μαεστρία του Bob Hardy στο μπάσο να συνοδεύει τον Alex σε όλη την πορεία του συγκροτήματος - η χημεία τους είναι αδιαπραγμάτευτη. Μπορεί το υπόλοιπο συγκρότημα να άλλαξε αρκετά τα τελευταία χρόνια, η πρόσφατη προσθήκη όμως της Audrey Tait πίσω από τα κρουστά ήταν μια τρομερή πνοή στη ζωντάνια των Franz Ferdinand - ο τρόπος που βαράει μα κυρίως όταν δεν βαράει (οι παύσεις της είναι αξιοθαύμαστες) τα κρουστά έχει μια γκρούβα που τους ταιριάζει τόσο πολύ - και τη λατρέψαμε στο "Evil Eye". Ολόκληρη η μπάντα βρίσκεται σε τρομερή φόρμα, με τους Julian Corrie και Dino Bardot να συμμετέχουν χορωδιακά στα φωνητικά και να συμπληρώνουν τον τόσο χαρακτηριστικό κιθαριστικό ήχο των Franz Ferdinand αλλά και τα πλήκτρα. Χαρακτηριστική στιγμή το διπλό χτύπημα με τα "Michael" και "Love Illumination".

Πώς να αγνοήσεις όμως την γιγαντιαία κρούση ενός τραγουδιού σαν το "Take Me Out"; Το κοινό το έφερε σε πλακάτ, και αντίστοιχα το τραγούδησε χωρίς ανάσα. Ο Alex Kapranos μοιάζει ακούραστος, τόσο σωματικά αφού τα χαρακτηριστικά του άλματα δεν έχουν σταματημό, όσο και φωνητικά αφού η βαθιά, ζεστή φωνή του είναι ίδια από τη μέρα που ξεκίνησε ως σήμερα, από την ώρα που ξεκίνησε η συναυλία μέχρι το τέλος της. Για λίγο ακόμη το κυρίως μέρος της εμφάνισης συνεχίζεται, κλείνοντας με τα "Hooked" και "Outsiders". Σε ένα χορταστικό encore πέντε κομματιών, οι Franz Ferdinand τα δίνουν όλα. Ξεκινώντας όπως είπαμε με το "Audacious", οι απαιτήσεις έκτοτε ικανοποιούνται στο έπακρο. "Ulysses", "Darts of Pleasure", "Evil and a Heathen", συμπληρώνουν τη φωνή και τα βήματα του κόσμου που τα ακολουθούν. Η κορύφωση όμως, φτάνει αναμενόμενα στο τεράστιο "This Fire", που είναι πραγματικά, «εκτός ελέγχου».

Σε κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα γεμάτη αγαπημένα κομμάτια, οι Franz Ferdinand μας χόρτασαν αλλά το σημαντικότερο είναι πως ολοφάνερα, χόρτασαν κι αυτοί. Ο Alex Kapranos πήρε μια ζεστή αγκαλιά την ιδιαίτερη πατρίδα του που ολοφάνερα του είχε λείψει, με ένα πλατύ χαμόγελο να τον στολίζει καθ’ όλη τους την εμφάνιση. Μια εμφάνιση που με τη σειρά μας περιμέναμε χρόνια και μας αποζημίωσε με το παραπάνω. Εις το επανιδείν, Έλληνες Σκωτσέζοι!

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας