Brand New

Science Fiction

Procrastinate! Music Traitors (2017)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 29/12/2017
Ο θρίαμβος του Science Fiction έκανε ντεμπούτο στο Νο.1 του Billboard, αλλά η κατρακύλα του δεν είχε σταματημό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Με μεγάλη καθυστέρηση δεν θα μπορούσα να αφήσω να εκπνεύσει αυτή η χρονιά χωρίς να αναφερθώ, έστω και αυτή την ύστατη στιγμή, σε έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Δυστυχώς τα νομικά προβλήματα που αντιμετώπισε ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Jesse Lasey, αφού παλαιότερα -σύμφωνα με τις κατηγορίες- είχε ως χόμπι την συλλογή γυμνών φωτογραφιών από ανήλικες θαυμάστριες του, επισκίασαν την κυκλοφορία του δίσκου, την περιοδεία που θα ακολουθούσε και γενικά τους πήρε ο διάολος.

Αλλά όπως και να έχει το Science Fiction είναι εκεί έξω και έχοντας την πολυτέλεια να βλέπουμε την χρονιά να αποτελεί σιγά-σιγά ανάμνηση, ο δίσκος αναδύεται ως μία από τις πιο ουσιαστικές κυκλοφορίες που ακούσαμε μέσα στο 2017.  Επίσης τώρα που κάποιοι επισήμως έχουν κουραστεί με το 80s revival πιο πολύ και από όσο είχαν κουραστεί στα '80s με τα ίδια τα '80s, οι Brand New ρίχνουν το πρώτο λίθο για την νοσταλγική επιστροφή των '90s στο pop culture.

Στους πέντε μόλις δίσκους τους από το 2001 ως σήμερα ξεκινώντας ως pop-punk σχήμα στράφηκαν σε πιο indie και alternative μονοπάτια και δικαιολογούν απόλυτα το όνομα τους αφού σε κάθε άλμπουμ επαναπροσδιορίζουν τον εαυτό τους, αλλά και τα συναισθήματα μας.

Και κάπως έτσι και με εμφανή υποτονική διάθεση, δημιουργούν ένα εξαιρετικό δίσκο με μελωδίες που σε αγγίζουν εκεί που θες, αλλά και εκεί που δεν θες. Δυστυχώς, αν όντως ισχύουν όσα δηλώνει η μπάντα το τελευταίο διάστημα, αυτά τα εγκαίνια του αναπόφευκτου κινήματος του "bring back the '90s", κάνουν ποδαρικό με κάτι το οποίο ταυτόχρονα θα είναι και το κλείσιμο ενός κύκλου, αφού το Science Fiction θα είναι μάλλον το κύκνειο άσμα αυτού του τεράστιου, αλλά παραγνωρισμένου στην Ευρώπη, συγκροτήματος.

Με μια περιρρέουσα ροπή προς πρώιμους (και σαφώς πιο αγαπημένους) Radiohead, τους οποίους φυσικά τους ερμηνεύουν μέσα από την americana οπτική τους γωνία, το Science Fiction μέσα από την συνοχή στο φλοιό του, μας παρουσιάζει χαρίζει ένα διαχρονικό πολυδιάστατο αποτέλεσμα.

Έτσι πάνω από το περιστασιακό grunge υποστρώμα το "Can’t Get It Out" και "Waste", ανεβάζουν τις δυναμικές, αλλά διατηρούν την δραματικότητα του δίσκου, χωρίς ποτέ να γίνονται μελό, μετά το soundtrack απονενοημένου διαβήματος του "Lit Me Up". Το "Desert" θυμίζει σε σημεία το χιτάκι του Gotye, αλλά με ακόμα πιο κολλητικό ρεφρέν, ενώ το "Could Never Be Heaven" φέρνει κοντά μας το πνεύμα του υπέροχου Elliot Smith. Στην συνέχεια το "No Control" αφήνει την γλυκό-πικρη μελαγχολική γεύση της συνειδητοποίησης ότι τα ανέμελα χρόνια τελείωσαν, ενώ στο "137" το επικό μεταλλικό κρεσέντο του τραγουδιού, βγάζει στο μυαλό μου τον Κόναν με μια ηλεκτρική κιθάρα να σολάρει πάνω σε φλοκάτες, ενώ γητεύει δηλητηριώδη φίδια. Το "In The Water" βγάζει διακριτικά την βλαχιά του νότου βόλτα, ενώ το οριστικό αντίο έρχεται μέσα από το οκτάλεπτο "Batter Up" και εμείς μάλλον μένουμε ξεκρέμαστοι... μάλλον επ' άπειρον.

Συνολικά θα τοποθετούσα τον δίσκο πιο κοντά στο "The Devil And God Are Raging Inside Me", αλλά έχοντας ως δεδομένο ότι πρόκειται για την τελευταία υπόκλιση της μπάντας και συνδυασμένο με το γεγονός ότι το Science Fiction ως ο επιθανάτιος ρόγχος απλά καταφέρνει να αναζωογονήσει την μουσική, το αντίο είναι δύσκολο, αλλά το μονοπάτι προς το πάνθεον είναι ορθάνοιχτο.

  • SHARE
  • TWEET