Baby Guru

Σχεδόν κομπιάζεις να πεις πια ότι οι Baby Guru ανήκουν στο νεοψυχεδελικό κύμα που σαρώνει τα τελευταία χρόνια την ελληνική indie Σκηνή. Πολύ περισσότερο, δε, να μιλήσεις για prog και krautorock αναφορές όπως με ευκολία έκανες στον πρώτο τους δίσκο. Ως συγκρότημα έχουν αναχωρήσει για αλλού και ως άτομα φαίνεται να αισθάνονται ιδιαίτερα άνετα στο νέο δέρμα τους, αν το "IV" είναι σαφές δείγμα. (Είναι, μας το αποκάλυψαν και οι ίδιοι στη συνέντευξή μας.)

Το χαλαρό, dream pop στοιχείο του "Tell Me What You're Made Of" που ξεκινάει τον δίσκο μπορεί ηχητικά να μην είναι αντιπροσωπευτικό του υπόλοιπου δίσκου αλλά είναι σίγουρα ενδεικτικό των αποστάσεων που κρατάνε στο "IV" από τα γκάζια, το νεύρο, τη «βρωμιά», τις ρυθμικές εναλλαγές. Αυτό που έχει μείνει από πάντα είναι μία σπουδή στην ενορχήστρωση με διάφορους ήχους να εμπλουτίζουν τη βασική σύνθεση. Και αυτό που είναι σχετικά νεότερο (εντάξει από το "Pieces" ακόμα το έβλεπες) είναι η προσπάθεια τελειοποίησης της τέχνης της pop τραγουδοποιίας. Ίσως περισσότερο από ποτέ ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και δεν είναι το τραγούδι αυτό καθεαυτό που σε κερδίζει από τον δίσκο. Είναι η μία φράση του μπάσου, ο αφρικάνικος ρυθμός των κρουστών (λέγε με και Paul Simon), η funky κιθάρα, η a la Motown πιασάρικη μελωδία... Όλα με θαυμαστή οικονομία παιξίματος, το καθένα στη θέση που του πρέπει και χωρίς να παρατείνει την παρουσία του παραπάνω απ' όσο πρέπει.

Το Δελτίο Τύπου μιλάει για τα πλουσιότερα τραγούδια των Baby Guru μέχρι τώρα και μάλλον πρέπει να του δώσουμε δίκιο. Όχι απαραίτητα τα καλύτερα πάντως, σίγουρα όχι τα πιο περιπετειώδη. Ένα όμως από αυτά μπορεί και να είναι το ομορφότερο. Η αναφορά πάει για το "Before The Sundown", ένα τραγούδι που η εκδοχή των Baby Guru χωρίς κιθάρα μάλλον θα ήταν αδύνατο να γράψει. Και ένα τραγούδι που παρότι λιτό, επίσης έχει εξαιρετική προσοχή στη λεπτομέρεια, τόσο με τον ήχο της κιθάρας όσο και με το coda του tabla που διαρκεί ευφυώς ταυτόχρονα λίγο περισσότερο και λίγο λιγότερο απ' όσο περιμένεις. Κοντά έρχεται και το "Nothing Really Bothers Me" πoυ παίρνει πάνω του ο Prince Obi τόσο με τα ρετρό πλήκτρα του όσο και με το γύρισμα της φωνή του και τη μελωδική στροφή που είναι όλα τα λεφτά στο τραγούδι αυτό. Οι περισσότεροι πάντως θα σταθούν δικαίως στο "Oaxaca (The Calvino Song)" που με την a song within a song within a song λογική του μοιάζει ό,τι πιο ώριμο έχουν κάνει μέχρι τώρα συνθετικά.

Αν υπάρχει κάτι που τρομάζει στο "IV" είναι ότι αυτός ο πλούτος και η καθαρότητα του ήχου του είναι άξιο απορίας πώς θα μπορέσει να αναπαραχθεί ζωντανά. Ακόμα και το άλμπουμ έχει διαφορά στην επίδρασή του στον ακροατή αν ακουστεί από ηχεία ή από ακουστικά (συνιστώ το δεύτερο). Ειδάλλως τραγούδια όπως το μάλλον μονότονο "Palace In The Sun" μάλλον θα περάσουν απαρατήρητα αντί να αποκαλύψουν έναν πλούτο που και αυτά κρύβουν.

Κλείνοντας να μου συγχωρήσετε μία παραδοξότητα που δεν έχει σκοπό να γίνει αυτάρεσκη μεγαλοστομία. Δεν θεωρώ το "IV" τον καλύτερο δίσκο των Baby Guru αλλά περιέργως ταυτόχρονα τον θεωρώ το πιο κοντινό που έχουν φτάσει στο να δημιουργήσουν ένα αριστούργημα. Σαν να βρήκαν τον δρόμο, απλά ακόμα είναι στα μισά του.