Dream Syndicate, Dustbowl @ Fuzz, 04/11/17

Υπάρχουν συγκροτήματα και καλλιτέχνες που έχουν μία ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό. Μας έχουν επισκεφτεί πολλές φορές για ζωντανές εμφανίσεις και η μουσική τους έχει βρει το ευαίσθητο σημείο μίας τρυφερής κάστας συναυλιόφιλων. Σε αυτή τη συνομοταξία μπορεί να μπει ο Nick Cave, οι Fuzztones,o μακαρίτης Sky Saxon αλλά και βέβαια ο Steve Wynn. Ο Steve με ή χωρίς τους Dream Syndicate έχει έρθει στη χώρα μας πάνω από 40 φορές. Όσοι βρέθηκαν στο Fuzz το Σάββατο που μας πέρασε θα συμφωνήσουν πως αποκλείεται να ήταν η τελευταία.

Η βραδιά ξεκίνησε με τον κιθαριστικό συνδυασμό του Φυσάκη και του Δρεμέτσικα. Το country rock των Dustbowl με τις blues rock πινελιές κέρδισε την προσοχή των θεατών από την αρχή, κάτι σχετικά σπάνιο για ένα support group. To set τους είχε πολλές επιλογές από το "The Great Fandago" που βγήκε το 2016, με τον Πάνο Μπίρμπα (φωνητικά) να συμπεριλαμβάνεται σε αυτό το lineup. Οι Dustbowl ήταν ότι ακριβώς χρειαζόταν  για να ανοίξει μία συναυλία των Dream Syndicate, καθώς λειτούργησαν σα μουσική γέφυρα, επιδεικνύοντας την απαραίτητη εμπειρία.

Ένα γεμάτο από κόσμο Fuzz ήταν έτοιμο να δεχτεί τους Dream Syndicate, οι οποίοι επέλεξαν το επετειακό "Halloween" για να αρχίσουν το set. Ο Steve κοίταζε από την αρχή το κοινό με θαυμασμό αλλά και χαρά. Βλέπετε το Fuzz είναι από τους μεγαλύτερους χώρους που έκλεισε το συγκρότημα για αυτή την Ευρωπαϊκή περιοδεία.

Ο Wynn μας επισκέπτεται για δεύτερη φορά με αυτή τη σχετικά καινούρια σύνθεση των Dream Syndicate. Σε αυτό του το ταξίδι το setlist βασίστηκε στον τελευταίο δίσκο της μπάντας, "How Did I Find Myself Here?" το οποίο παίχτηκε ολόκληρο πλην ενός κομματιού. Αυτή του η απόφαση δείχνει πως έχει επαναπροσδιορίσει τη μουσική κατεύθυνση της μπάντας, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις εμπορικές προεκτάσεις. Μπορεί κάποιοι φίλοι που δεν ήθελαν να ακούσουν νέα τραγούδια και περίμεναν ένα καθαρό best of set να απογοητεύτηκαν, αλλά ήταν μειοψηφία.

Οι Dream Syndicate στις νέες συνθέσεις τους διατηρούν πιο ελεύθερες δομές, με περισσότερο χώρο για αυτοσχεδιασμό, κάτι που ανθίζει στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Εκεί είναι που μπαίνει και η φωνή του Steve με τους punk χρωματισμούς της, όπως έγινε στο δυνατό "Circle". Στην αρχή τα φωνητικά ήταν λίγο θαμμένα στο mix αλλά βελτιώθηκαν στη συνέχεια.

Ο Jason Victor, ένας κιθαρίστας που έχει παρελθόν στις συνεργασίες του με τον Wynn, είχε βασικό ρόλο στον ήχο της μπάντας. Με τα παιχνιδίσματα του στη κιθάρα ήταν πρωταγωνιστής στην ζωντανή 'space rock' εκτέλεση του ομώνυμο τραγούδι του τελευταίου δίσκου του συγκροτήματος . Η συναυλία όμως ζεστάθηκε για τα καλά μετά το "Filter Me Through You", όπου το κοινό απέκτησε πιο ενεργό ρόλο. Με το "Burn", το "Whatever You Please" και το απόκοσμο garage rock του "Medicine Show" οι Dream Syndicate δημιούργησαν μία ατμόσφαιρα ευφορίας και τη μετέδωσαν στους οπαδούς. Στο "That's What You Always Say" οι πρώτες σειρές άρχισαν να είναι ανήσυχες, εκφράζοντας τον ενθουσιασμό τους με ελαφρά σπρωξίματα και δυνατές φωνές που συνεχίστηκαν μέχρι τέλους.

Το θορυβώδες "Days of Wine and Roses" έδωσε ένα ακόμα λόγο στο κοινό για να τραγουδήσει με τη μπάντα. Συνεχίζοντας με το "Boston" - που με πονηριά είχε εμπλουτιστεί με μία στροφή από το "Refugee" του Tom Petty - ήταν ξεκάθαρο πως η μπάντα είχε βρει τα κουμπιά του κοινού. Το ίδιο συνέβη με το σκοτεινό και δυνατό ρεφρέν του "The Side I'll Never Show" που αποτέλεσε μία από πιο έντονες στιγμές της εμφάνισης τους.

Το δεύτερο encore ξεκίνησε με το υπόκωφο "When The Curtain Falls" και το a la Velvet Underground "Tell Me When It's Over". Οι Dream Syndicate έκλεισαν το μάτι για καληνύχτα με το "John Coltrane Stereo Blues", τραβώντας τους θεατές μαζί τους σε μία σχεδόν δεκαπεντάλεπτη εναλλαγή riff.

Παρόλη την μεγάλη προσέλευση η εμφάνιση των Dream Syndicate διατήρησε ένα έντονα οικογενειακό κλίμα. Υπήρχε μία οικειότητα από το κοινό προς το συγκρότημα και αντίστροφα. Οι δύο έντονες ώρες (και ένα τέταρτο) που μας χάρισαν οι Dream Syndicate έδειξαν για άλλη μια φορά πως η ιδιαίτερη θέση που έχουν στην καρδιά της συναυλιακής ζωής της χώρας μας δεν είναι τυχαία.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής