LCD Soundsystem

Επτά χρόνια μετά το «τέλος» οι Lcd Soundsystem του νεοϋορκέζου James Murphy είναι ξανά εδώ. Μοντέρνοι και πανίσχυροι. Μια μπάντα που δύσκολα κατατάσσεις. O χορός και τα synth είναι η ζωή τους, ο ρυθμός με τις μπασογραμμές των Talking Heads, disco, punk, electro ότι μπορείς να φανταστείς. Μια rock μπάντα με synths είναι αυτό που πάντα θα χρειαζόμαστε.

Ο Murphy, όπως έχει γραφτεί, είναι ο τύπος που ξερει τα πάντα για τη μουσική και αποφάσισε να κάνει μπάντα στα 33 του. Τρεις δισκάρες, διάλυση το 2010 (λίγο της πλάκας...) και επιστροφή με ακόμα έναν τρομερό δίσκο.

Εκλεκτικοί όπως πάντα, παντρεύουν τη σκοτεινή πλευρά με κυνισμό, χιούμορ και στιλ. Οι στίχοι είναι όπως η μουσική. Αμεσοι, ενίοτε θυμωμένοι, μιλάνε για το τέλος σε φιλίες, αγάπη και ήρωες μιας ζωής. Τα λάθη και τα χρόνια που περνούν.

Ενας προσωπικός δίσκος που είναι εξωστρεφής. Το βραδυφλεγές "Oh Baby" ένας φόρος-τιμής στον Alan Vega (Suicide, πέθανε το 2016) με την πιο ήμερη και συναισθηματική ερμηνεία του James, το 12λεπτο πένθιμο "Black Screen", ένα συγγνώμη στον... εαυτό γιατί δεν μετείχε στις ηχογραφήσεις του τελευταίου δίσκου του ήρωά του, David Bowie.

Το "Τοnite" είναι για πίστες, το "Other Voices" στανταράκι του ήχου τους, το ''Emotional Rescue'' αγριεύουν (κανένα τραγούδι από τα δέκα δεν έχει σχέση μεταξύ του), τo "Call The Police" στέκει δίπλα στο μεγαλείο του "Αll My Friends" ενώ στο "How Do You Sleep?" ξεμπροστιάζει πρώην συνεργάτη του με τον οποίο είναι στα δικαστήρια. Κι αν αυτό σας ακούγεται... λαϊκισμός, ακούστε το τραγούδι, τους στίχους και ένα ανεπανάληπτο χτίσιμο-κρεσέντο.

Οι LCD Soundsystem έκαναν το 2017 καλύτερο. Και του χρόνου.