Έξω άστραφτε, μέσα βροντούσε

Ο Νίκος Παπαδογιάννης είδε για έκτη φορά τον Νick Cave, εκστασιάστηκε και ήδη ανυπομονεί για την έβδομη

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 17/11/2017 @ 19:10

Είχα να δω συναυλία από εξέδρα τουλάχιστον δέκα χρόνια, μάλλον από τότε με τους Radiohead στο Λυκαβηττό. Αυτή τη φορά, αποκοιμήθηκα λόγω Ευρωμπάσκετ, άργησα να ασχοληθώ με τα εισιτήρια, έφαγα την κατακεφαλιά με το sold-out, οπότε είπα «πάλι καλά», που πρόφτασα να αγοράσω ένα από αυτά, τα περίσσια, που κυκλοφόρησαν την τελευταία στιγμή.

Μπορεί να τον έχω δει άλλες πέντε φορές από το 1989, μπορεί να ξανάρχεται το καλοκαίρι, μπορεί να με ξαναφέρει ο δρόμος στο Werchter, αλλά συγγνώμη, εγώ τον Cave δεν τον χάνω. Εξέδρα; Εξέδρα. Όλο και κάποιοι θεοί των συναυλιών θα συνωμοτήσουν για να κατεβώ λαθραία στην αρένα.

«Λυπάμαι, κύριε, δεν μπορώ να σας αφήσω», μου είπε το ευγενέστατο παλικάρι που χρεώθηκε τη χωροταξία. Το σεβάστηκα και έπιασα στασίδι στην κερκίδα. Προς στιγμήν σκέφτηκα να ρωτήσω αν ξέρει ποιος είμαι εγώ, μέχρι που θυμήθηκα ότι δεν είμαι κανένας, εγώ. Ένας κοινός θνητός, στα ημιορεινά.

Δύο ώρες αργότερα, συνωμότησαν οι θεοί των συναυλιών.

Ο Cave βούτηξε μέσα στο κοινό, διέσχισε την αρένα με σλάλομ ανάμεσα στους προσκυνητές, εντόπισε με το βλέμμα ένα υπερυψωμένο σημείο, έσπευσε εκεί και σκαρφάλωσε, για να συνεχίσει την παράστασή του από μία γωνιά του Τάε-Κβον-Ντο, ανάμεσα στα πλήθη, φωτισμένος από έναν μοναχικό προβολέα. Μπροστά στο κάγκελο των κερκίδων. Ακριβώς δέκα μέτρα από το σημείο όπου καθόμουν.

Όταν γύρισε και κοίταξε προς το μέρος μου, ένιωσα τα γόνατά μου να λυγίζουν. Το βλέμμα του τρυπάει τα σωθικά. Ο μαγνητισμός αυτού του ανθρώπου είναι αισθητός ακόμα και από την αετοφωλιά, αλλά το τετ-α-τετ τον πολλαπλασιάζει σε απίστευτο βαθμό. Τραγούδησε το "Weeping Song" από απόσταση βαριάς αναπνοής και οι λυγμοί συγκίνησης ανέβαιναν στο στήθος όσων βρίσκονταν γύρω του. "But-I-won’t-be-wee-ping-lo-ο-οng".

Ο Νick σκούπισε τον ιδρώτα του στη ζακέτα που δανείστηκε από ένα κοριτσόπουλο και επέστρεψε στο προσκήνιο, για το "Stagger Lee". Με ένα νεύμα του, έδωσε το σύνθημα για μαζική εισβολή στη σκηνή. Είχα διαβάσει ότι το συνηθίζει τελευταία, αλλά δεν περίμενα τέτοιο πράγμα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μαζεύτηκαν γύρω του ίσαμε 200 άτομα.

Αλλά κανένας δεν τολμούσε να τον αγκαλιάσει ή να τον φιλήσει, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο Cave ήταν ένας ευαγγελιστής της rock και το ποίμνιό του κρεμόταν από τα χείλη του, από το βλέμμα του, από τις χειρονομίες του. Όταν διάλεξε μία κοπέλα για να της τραγουδήσει πρόσωπο προς πρόσωπο το "Push The Sky Away", εκείνη έμοιαζε έτοιμη να λιποθυμήσει. Το τρέμουλό της ήταν εμφανές ακόμα και μέσα από τις οθόνες.

Άντεξε. Όπως και εμείς. Έξω άστραφτε, μέσα βροντούσε. Νομίζω ότι ήταν η συναυλία της ζωής μου. Και αυτό είναι μεγάλη κουβέντα, για κάποιον που έχει δει δώδεκα φορές τον Springsteen.

Η σετλίστα ήταν ίδια και απαράλλαχτη με αυτή των προηγούμενων συναυλιών του. Περιείχε επτά - οκτώ από τα «μεγάλα» τραγούδια του ("From Ηer To Eternity", "Mercy Seat", "Tupelo", "The Weeping Song", "The Ship Song", το "Red Right Hand" με παραλλαγμένους στίχους για αν χωρέσει τα "angry little tweets" του Τραμπ), το "Stagger Lee" από τις φονικές μπαλάντες, το μάλλον ανιαρό "Ιnto My Arms" από τις τρυφερές προσευχές, ένα σουλάτσο από το προηγούμενο άλμπουμ του ("Higgs Boson Blues", "Jubilee Street" και το επώνυμο "Push The Sky Way") και μία πολύ γερή δόση από το πένθιμο "Skeleton Tree" του 2016.

Δεν ξέρω πώς φάνηκε αυτή η μοιρασιά σε όσους αγνοούσαν την πρόσφατη δουλειά του, αλλά προσωπικά τη θεωρώ δικαιολογημένη και επιβεβλημένη. Ο τραγικός θάνατος του γιου του, Άρθουρ, χρωμάτισε με απέραντο μαύρο τη ζωή του Cave τους τελευταίους μήνες. Θα ήταν εντελώς άκυρο, να παραμεριστεί για το χατίρι της πίστας. Άλλωστε, το μυσταγωγικό "Skeleton Tree" είναι ένα αληθινό αριστούργημα, ίσως ο σημαντικότερος δίσκος της δεκαετίας που διανύουμε.

Οι συναυλίες και η διάδραση με το κοινό που τον λατρεύει είναι ολοφάνερο ότι γίνονται εμπειρίες κάθαρσης για τον χαροκαμένο δημιουργό. Δεν υπάρχει τρόπος, να μείνει κάποιος με την καρδιά άθικτη, ακούγοντας ζωντανά την ακολουθία "Girl In Amber/I Need You". "If you wanna bleed, just bleed. If you wanna bleed, don’t breathe a word"". Και να τα, πάλι, τα δάκρυα, στα ημιορεινά.

Η χροιά του Cave είναι καμπάνα, ανέπαφη από το πέρασμα των χρόνων, καθάρια και βροντερή. Κανένας 60άρης με τέτοιο βιογραφικό δεν δικαιούται να έχει τέτοια φωνή, ιδίως μετά από 2,5 ώρες υπερδιέγερσης. Το "Mercy Seat" παραμένει το ένα τραγούδι που μπορεί να κάνει νεκρούς να αναστηθούν και τσιμέντα να τρέμουν. Κάποιοι δίπλα μου ήθελαν το "Loverman", άλλοι το "Let Love In" και το "Do You Love Me?", κάποιος θυμήθηκε το "Jack The Ripper" και το "Deanna", εγώ το "Fifty Feet Of Pure With Snow", αλλά o κατάλογος του Cave παραείναι μεγάλος και πλούσιος για να χωρέσει επιθυμίες και βίτσια.

«Μπράβο Νίκο», του φώναξε κάποιος. Ο Cave ξαφνιάστηκε και ζήτησε από μικροφώνου διευκρινίσεις. "That’s your Greek name", του φώναξαν από το κοινό. «Και πώς το είπατε;» «Νίκοοοοο». «What a wonderful name! Φωνάξτε το όλοι μαζί!» «Νί-κο! Νί-κο! Νί-κο!» «Efkaristo. Μου πήρε όλο το βράδυ, χθες, να μάθω αυτή τη μία λέξη...».

Είχαν περάσει έξι χρόνια από την τελευταία εμφάνιση του Cave (με τους Grinderman, τότε) στην Ελλάδα. «Ξέρουμε ότι πέρασε καιρός και σας ευχαριστούμε που δεν μας ξεχάσατε», είπε στην αρχή. Η επιστροφή του, στο κατάμεστo Tάε Κβον Ντο, με τους παλιούς, καλούς Bad Seeds πλέον, ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος.

Δεν γράφω «ανεπανάληπτος», διότι ο Ιούνιος είναι κοντά. Κάντε στον εαυτό σας μία χάρη, και προμηθευτείτε έγκαιρα το εισιτήριό σας για το Ejekt (όπου δεν θα έχει και εξέδρα). Εάν έχετε τη δυνατότητα να τους δείτε κάπου έξω, με λιγότερο ψόφιο κοινό, τόσο το καλύτερο. Αλλά μη τους χάσετε, ακόμα και αν έχει μπάσκετ, όπως χθες. Ο Νικ Καλάθης δίνει παραστάσεις κάθε βδομάδα, ενώ ο Νικ Κέιβ είναι πια ακριβοθώρητος.

Αλήθεια, ήταν κάποιος από εσάς στη θρυλική εμφάνισή του τον Νοέμβριο του 1984 στο κλαμπ "Χύμα" της Λεωφόρου Μεσογείων; Ήταν να παίξει και την προηγούμενη μέρα, αλλά «έχασε την πτήση από το Βερολίνο». Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Νικολάκης εντοπίστηκε το ίδιο βράδυ να κοιμάται στην είσοδο μίας πολυκατοικίας στο Πεδίο του Άρεως!

Είχε προλάβει να γνωρίσει τις νυχτερινές ομορφιές και τα προϊόντα της Αθήνας δύο χρόνια νωρίτερα, στις 17 Σεπτεμβρίου 1982, όταν έπαιξε στο Σπόρτιγκ, σε ηλικία 25 χρονών με τους Βirthday Party, σε ένα «Τριήμερο Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Ροκ».

  • SHARE
  • TWEET