Wolf Alice

Το σωτήριο έτος 2017, λίγα συγκροτήματα από τον ευρύτερο χώρο της rock μουσικής μπορούν να καυχιούνται ότι απευθύνονται σε  πραγματικά ευρύ κοινό και δισκογραφικά στέκονται σε υψηλό επίπεδο. Από αυτά, ένα μικρό ποσοστό είναι σχήματα που δημιουργήθηκαν την μετά τα zeroes και ελάχιστα είναι εκείνα που έκαναν το ντεμπούτο τους μέσα στην τρέχουσα δεκαετία. Ανάμεσα σε αυτά τα ονόματα, χωρίς καμία αμφιβολία, βρίσκονται οι Wolf Alice. Σε περίπτωση που σας ξέφυγε το προ διετίας "My Love Is Cool", έχετε το ελεύθερο να κάνετε ένα σύντομο διάλλειμα από την ανάγνωση αυτής της κριτικής, να το ακούσετε, να το αγαπήσετε και να επιστρέψετε.

Τα δείγματα είχαν φανεί ήδη από τα δύο εξαιρετικά EP που είχαν προηγηθεί· στο δεύτερο από αυτά, περιλαμβάνεται και μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες/σταθερές στιγμές των ζωντανών σετ της τετράδας, το "Moaning Lisa Smile". Στην πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της μπάντας, ωστόσο, ήταν που τα πράγματα σοβάρεψαν για τα καλά. Συνεχές airplay στην πατρίδα τους, θέσεις σε charts ανά τον κόσμο, υποψηφιότητα για Grammy, εμφανίσεις σε φεστιβάλ μεγέθους Glastonbury και Lollapalooza, το rock όνειρο σε όλο του το μεγαλείο. Και όχι άδικα, καθώς μιλάμε για έναν δίσκο που τα είχε όλα. Από το πανέμορφο "Bros" στο ευθύ "Giant Peach" κι από εκεί στο Danny Boyle-approved "Silk", κυκλοφόρησαν πέντε singles κι υπήρχαν άλλα τόσα εφεδρικά.

Χωρίς μεγάλα διαλλείματα, έχοντας περιοδεύσει επί ενάμιση χρόνο κι έχοντας στα σκαριά ένα ντοκιμαντέρ δια χειρός Michael Winterbottom, η παρέα από το Λονδίνο μπήκε στο στούντιο για να ετοιμάσει την επιστροφή της. Εκεί που άλλα σχήματα δείχνουν να βαλτώνουν ή προσπαθούν να αναπαράγουν τον ήχο που τους έβαλε στον μουσικό χάρτη, οι Wolf Alice καταφέρνουν να διατηρήσουν τα βασικά στοιχεία που τους καθιέρωσαν και να κάνουν ένα εμφανές βήμα μπροστά. Αυτή τη φορά, οι επιρροές από τη δεκαετία του '90 (κάποιοι θα αναφέρουν τη λέξη "grunge" και δε θα τους αδικήσω) μένουν ελαφρώς παραπίσω, αφήνοντας έναν συνδυασμό από περισσότερο σύγχρονες και κάποιες με-κάθε-πιθανή-έννοια-της-λέξης εναλλακτικές λεπτομέρειες στην επιφάνεια.

Αν όσα λέει ο θυμόσοφος λαός για την αρχή και το ήμισυ του παντός ισχύουν, το άλμπουμ πιάνει κορυφές πριν ακόμα ολοκληρωθεί η πρώτη ακρόαση. Το "Heavenward" φέρνει στο μυαλό τη λέξη shoegaze με τον καλύτερο τρόπο, το "Yuk Foo" λοξοκοιτάει τα όρια του punk και το "Beautifully Unconventional" έχει έναν vintage rock'n'roll αέρα. Μετά από τα μικρά twists, το "Don't Delete The Kisses" επιστρέφει σε πιο γνώριμα μονοπάτια, μοιάζοντας έτοιμο να παίξει σε οποιαδήποτε indie ταινία σέβεται τον εαυτό της· τόσο στην κανονική, όσο και στην ημιακουστική εκδοχή του. Το πρώτο μισό ολοκληρώνεται με το ταξιδιάρικο "Planet Hunter" και το στριφνά ατμοσφαιρικό "Sky Musings", ενώ από το δεύτερο ξεχωρίζουν το υπέρ-cool (duh!) "Formidable Cool", το συναυλιακό "Space & Time", το Scream-ικό "Sadboy" και δε συνεχίζω γιατί έχω αναφέρει όλα τα κομμάτια.

Το "Visions Of A Life" αποτελείται από στοιχεία που καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος του εναλλακτικού και του rock ήχου. Στα σαράντα λεπτά της διάρκειάς του, όμως, όλα μοιάζουν απολύτως φυσικά και τίποτα δε δείχνει να είναι τοποθετημένο σε αυτό με το ζόρι. Είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται φρέσκο όσο λίγα, από μια μπάντα που δείχνει να νιώθει στο έπακρο μέχρι την τελευταία νότα και τον τελευταίο στίχο που γράφει. Κι όταν έχουμε να κάνουμε με μια κυκλοφορία που σκαρφαλώνει στη δεύτερη θέση των Βρετανικών chart, αυτό μόνο αυτονόητο δεν είναι. Η Ellie Roswell έχει επάξια κερδίσει μια θέση ανάμεσα στις πιο ξεχωριστές φωνές της σύγχρονης rock σκηνής και οι Wolf Alice έχουν κάθε λόγο να καθιερωθούν στη συνείδηση μέχρι και των πιο δύσπιστων.

Ένας δίσκος που λειτουργεί ιδανικά ως συνοδεία για περίπατο με τη δύση του ηλίου. Ή οποιαδήποτε άλλη ώρα, εδώ που τα λέμε. Υπό την προϋπόθεση ότι δεν έχετε πρόβλημα να χαθείτε.