Πολλά είδη έχουν κάνει τον κύκλο τους κι επιστρέφουν τα τελευταία χρόνια με μια νέα πνοή. Μεταξύ αυτών και το shoegaze με διάφορες παραλλαγές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της επανεμφάνισης αυτής αποτελούν μπάντες όπως και οι Prize Horse. Οι Prize Horse συστάθηκαν πριν πολύ λίγα χρόνια και στην πραγματικότητα το "Under Sound" αποτελεί την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά και καταπιάνονται με παραδοσιακό shoegaze μεν, δοσμένο με μια περισσότερο alternative rock σκοπιά ωστόσο. Κάτι άλλο που έχουν σίγουρα στο μέγεθος του "περισσότερο" είναι η μελαγχολία, μιας που ο δίσκος φαντάζει πληθωρικά δυσοίωνος.

Το "Under Sound" αν και καταφέρνει να κερδίσει το ενδιαφέρον του πεπειραμένου ακροατή ως κάτι φρέσκο, δεν είναι ακριβώς και η ανακάλυψη του τροχού – στέκεται ακριβώς στο σημείο που ονομάζουμε κάτι «τίμια προσπάθεια». Υπάρχουν βέβαια σημεία που το κάνουν να ξεχωρίζει, όπως για παράδειγμα η ζοφερή πραγματικότητα του ομώνυμου κομματιού αλλά και το έντονα φορτισμένο "Know Better". Σίγουρα δίσκος για οπαδούς, ωστόσο οι Prize Horse μοιάζουν να συλλέγουν τα σωστά υλικά για να συνθέσουν στο μέλλον κάτι σημαντικό.

Bandcamp | Spotify

Η κολεκτίβα των Empty Frame αποτελεί χρόνια τώρα, το καλά κρυμμένο μυστικό της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής. Η νέα τους κυκλοφορία "Underdogs" καλείται να λάμψει μέσα σε ένα εξαιρετικά υποσχόμενο pool νέων συγκροτημάτων. Τρανό δείγμα το single του "Come Undone"’ και το "High Planes" που σμίγουν -αβίαστα- την βαριά κληρονομιά του "Reflections" του Μάνου Χατζιδάκι, το prog του Ευρωπαϊκού νότου, με το ατίθασο πολιτικοποιημένο post-rock των Godspeed You! Black Emperor. To "Underdogs" είχε εξαρχής ένα δύσκολο ομολογουμένως έργο, καλούμενο να υπερβεί το ενθουσιώδες "Who Wants To Ride The Horse" του 2018. Όμως το αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα το Αθηναϊκό κουιντέτο που έχοντας ως σύμμαχο μια αψεγάδιαστη και οργανική παραγωγή, καταφέρνει να οργανώσει με όραμα τις πολλές ετερόκλητες προσλαμβάνουσες, ανοίγοντας διάπλατα την κάμαρα με τα μυστικά!

Spotify
Bandcamp

Είτε ως Moor Mother είτε με τους Irreversible Entanglements, η Camae Ayewa έχει ήδη αποδείξει ότι αποτελεί μία από τις σημαντικότερες νέες underground φωνές στον χώρο του πολιτικού jazz/hip hop. Μέσα σε μια δεκαετία η δισκογραφία της μοιάζει ήδη πλούσια, το νέο της άλμπουμ όμως είναι τουλάχιστον αντιφατικό: η ποίηση που περιλαμβάνεται είναι απλά εκπληκτική. Ελάχιστοι καλλιτέχνες μπορούν να είναι τόσο ευθείς, ιστορικά δίκαιοι και γλωσσικά επιθετικοί απέναντι στις αποικιοκρατικές δυνάμεις - παλιές και νέες - με τέτοιο εκφραστικό βάθος, δύναμη και ευφράδεια. Από την άλλη, το "The Great Bailout" είναι ένα άλμπουμ με μάλλον αραιές μουσικές ιδέες που εστιάζει περισσότερο στο spoken word παρά στις ηχητικά εκλεκτικές του δυνατότητες. Καθόλου τυχαία, όπου παρουσιάζεται κάποιο beat ("All The Money") το πράγμα απογειώνεται. Ακόμα και χωρίς να είναι όμως η καλύτερη της δουλειά, λίγα πράγματα στην μουσική του 2024 ακούγονται τόσο σημαντικά και απαραίτητα όπως το "The Great Bailout" και λίγα άλμπουμ είναι τόσο ικανά να χτίζουν συνειδήσεις.

Bandcamp
Spotify

Σε μια χρονιά που βλέπουμε γενικότερα το ιδίωμα του Midwest emo να περνά μια αναβίωση, στη συγκεκριμένη περίπτωση βρίσκουμε τρία από τα συγκροτήματα της Really Rad Records να φτιάχνουν κάτι εντελώς αυτοπεριγραφικό: "The Ultimate Emo Album". Με τρία κομμάτια ανά συγκρότημα, η συγκεκριμένη κυκλοφορία αποτελεί ένα συνεργατικό EP που τριγυρνάει από όλες τις περιπτώσεις του emo, με έξι διασκεδαστικότατα κομμάτια που θα σου μείνουν.

Από τη μία θα βρούμε τους Swiss Army Knife από το Oregon με πάρα πολλές δόσεις punk rock μέσα στην κλάψα τους. Τη σκυτάλη θα λάβουν οι Avec Plaisir από τον Καναδά – δικαίωμά τους τα γαλλικά, όπου θα συναντήσουμε ένα περισσότερο indie στοιχείο, με το "Jet Lag" να ξεχωρίζει ανάμεσα στα έξι κομμάτια με τον κολλητικό του ρυθμό. Τέλος, οι Celebration Guns από την Αριζόνα σε παραδοσιακούς math rock emo κιθαριστικούς πληθωρισμούς μας δίνουν με τη σειρά τους δυο κομμάτια πόνου. Εξαιρετική κυκλοφορία σφηνάκι για τις ταλαιπωρημένες ψυχές.

Bandcamp | Spotify

Έπειτα από μερικά EP που τράβηξαν το ενδιαφέρον, οι Agonista με μέλη ενεργά στις hardcore σκηνές σε San Diego και Tijuana, «μετακόμισαν» στην Armageddon Label των Dropdead και κυκλοφορούν αυτές τις ημέρες το ντεμπούτο LP "Grey And Dry". Εδώ, με τρομερή παραγωγή, στίχους μοιρασμένους σε μεξικάνικα και αγγλικά, κοινωνικοπολιτικές και αντιπολεμικές θεματικές και προσκύνημα στο crustcore/d-beat βιβλίο με τις οδηγίες, οι Agonista σε 22 λεπτά ξεδιπλώνουν πειστικά την επίθεσή τους. Με αναφορές από State of Fear, Extreme Noise Terror, Dissafect, Severed Head Of The State και Disrupt μέχρι Victims και Totalitar, τους Discharge και Nausea ως λάβαρα και εξαιρετική αντίληψη του πού πρέπει να σκάει το κάθε κόψιμο και πόσο πρέπει να διαρκεί κάθε μουσικό θέμα, το "Grey And Dry" δεν είναι ευχάριστο, αλλά είναι αποτελεσματικό. Αποκλειστικά για λάτρεις του ήχου και των όσων προπαγανδίζει.

Bandcamp

Η μούρλια των Καναδών heavy metallers δε λέει να κοπάσει ούτε φέτος. Πρόσφατα μιλήσαμε για το Antioch VI, βρίσκονται λένε στη μίξη του Antioch VII και ήδη δουλεύουν για το VIII. Αλλά τούτο το 7" δε φέρει τη χαρακτηριστική τους αρίθμηση επειδή διαρκεί πολύ λίγο (δέκα λεπτά για την ακρίβεια). Δε βγάζεις άκρη μαζί τους. Βαφτίζουν το εναρκτήριο ως "Opener", οι διάρκειες παραπέμπουν σε grind δίσκους, με τη μέγιστη λίγο πάνω από τα τρία λεπτά, και ο επίλογος ανήκει σε μια μορφή από το Dragon Ball manga, ονόματι Tao Pai Pai. Και δεν ξαναγυρνάει. Ανεβασμένες ταχύτητες και υπερηχητικές τσιρίδες κυριαρχούν σε τούτη την κάπως παράδοξη κυκλοφορία, με το επίσης παράδοξο εξώφυλλο. Πάντως, στο "Holy Hand Grenade" εντοπίζονται οι δεδομένες αρετές της μπάντας, η οποία μάλλον βρισκόταν σε μια κάποια ένταση και επέλεξε να αποφορτιστεί μέσω αυτών των δέκα λεπτών. Σε καλό να τους βγει.

Bandcamp

Ο πολύς κύριος Mats Gustafsson - ο οποίος συμμετέχει εδώ σε τρία τραγούδια - λέει πως οι Nout είναι «ότι πιο φρέσκο στην ευρωπαϊκή jazz», η μουσική τους περιγράφεται δε ως ο χαμένος κρίκος ανάμεσα στον Sun Ra και τους Nirvana. Αν δεν έχεις ψηθεί ήδη, μπορώ να προσθέσω πως ο ήχος που παράγουν με ένα φλάουτο (Delphine Joussein), μία άρπα (Raphaelle Rinaudo) και τύμπανα (Blanche Lafuente) είναι θηριώδης και πραγματικά απερίγραπτος. Οι τρεις εξαιρετικές μουσικοί διανύουν όλη την απόσταση από τις πιο αγγελικές μελωδίες στους πιο ακραίους θορύβους μέσα σε κλάσματα του δευτερόλεπτου, είναι ικανές για δομημένες ομορφιές και ασύμμετρες ασχήμιες, χαρίζουν πραγματικά ανορίοτες και πρωτόγνωρες ηχητικές απολαύσεις. Οι ηχογραφήσεις έχουν παρθεί από διάφορες συναυλίες ανά την Ευρώπη, σε κάθε track όμως αναδύεται η φρεσκάδα και το απροκάλυπτο ταλέντο ενός πραγματικά εκρηκτικού trio. Παρακαλάω να έρθει η στιγμή που οι Nout θα καταθέσουν το ντεμπούτο τους full length για να προσκυνηθεί ανάλογα.

Bandcamp

Νέοι ως σύσταση αλλά με τα μέλη τους να κυκλοφορούν ως συνεργάτες και crew στη σκηνή του ευρύτερου ευρωπαϊκού black metal και όχι μόνο, οι Livgone συστήνονται με τριπλή σύσταση από τρεις διαφορετικές χώρες και τον καινούριο τους, πρώτο δίσκο, "Almost There" μέσω της Svart Records. To "Almost There" μοιραία θα αποβεί αγαπημένο νέο άκουσμα για όσους έχει κερδίσει η μουσική των Messa, Mansion, Healthyliving καθώς και άλλα συγκροτήματα που μας έχουν απασχολήσει κατά καιρούς με θετική αύρα για το νέο ρεύμα του doom και doom rock.

Με πνιγερές ατμόσφαιρες, βλέπε "Hypoesthesia" και "Dance So I Can", αλλά και εμφανές black metal υπόβαθρο τουλάχιστον κιθαριστικά, βλέπε αυτή τη φορά "Watching Them Feel" και "J'y suis Presque", οι Livgone επιτυγχάνουν να δημιουργήσουν έναν δίσκο που θα τους βάλει στο ραντάρ του ήχου για τα καλά. Χρειάζονται λίγο ακόμη για να βρουν την προσωπική τους ταυτότητα, αυτό που κάνουν όμως το πράττουν εξαιρετικά.

Bandcamp | Spotify

Φυσικά, πολλοί από εμάς λατρεύουμε τον Ståle Storløkken και την πανέμορφη τεχνική του στα πλήκτρα, οι Elephant9 όμως, παρά την αναμφισβήτητη τους ποιότητα, μοιάζουν να έχουν χάσει κάτι από την παλιά τους φόρα. Το νέο, έβδομο τους άλμπουμ, έχει λίγο λιγότερες lounge διαθέσεις από τον προκάτοχο του, παραμένει όμως ένα υβριδικό jazz rock άλμπουμ που είναι κάπως ουδέτερο στα συναισθήματα που γεννάει. Πέραν αυτού βέβαια, το trio που συμπληρώνεται από τον τρομερό Torstein Lofthus στα τύμπανα και τον Nikolai Hænsgle Eilertsen στο μπάσο, διαθέτει υπέροχη τεχνική και κάμποσες κινηματογραφικές ικανότητες, με τον Storløkken πάντα βέβαια τον απόλυτο μπροστάρη. Οι οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ είναι όλες ποιοτικές, λένε ήπιες fusion ιστορίες και βασίζονται μάλλον στην ατμόσφαιρα, παρά σε ανεξέλεγκτες ακροβασίες. Θα ξεχωρίσω μάλιστα το ομώνυμο κομμάτι ως το πιο ταξιδιάρικο, αν και το “Mythical River” στο σύνολο του παλεύει να απλωθεί σε μακρινούς μα όμορφους κόσμους.

Rune Grammofon

Δύο χρόνια μετά το "Basom Gryphos" που τους έβαλε στο χάρτη, οι Pestilength ντεμπουτάρουν μέσω της Debemur Morti και πιάνουν κορυφές με το τρίτο τους άλμπουμ. To "Solar Clorex" δεν αλλάζει ιδιαίτερα τη συνταγή για τους Ισπανούς, και το ανίερο black/death/doom metal τους, με έμφαση στη βαβούρα του μπάσου και τα σχεδόν ξεκούρδιστα leads, συνεχίζει να αποδιοργανώνει και να επιφέρει το χάος. Βέβαια, όπως και οι Vircolac φέτος, ή οι Faustcoven παλαιότερα, οι Pestilength διακατέχονται από μια ανόθευτη αγάπη για τα ‘80s.

Οι επιρροές τους ενσωματώνονται σε ένα πηχτό μαύρο μάγμα, και αναδύονται ως κάτι εντελώς ξεχωριστό. Δύσκολα θα ακούσεις το δίσκο και θα σκεφτείς παρόμοιες μπάντες της φουρνιάς τους να παίζουν έτσι. Αν αναλογιστείς δε, πως σήμερα τέτοιες πρωτόγονες καφρίλες αναβιώνουν στα όρια του hipster, η αποκρουστική δυσαρμονία των Pestilength και του "Solar Clorex" είναι όσο βίαιη και αντιεμπορική οφείλει δίχως να γίνεται επιτηδευμένη. Και αυτό αγγίζει ευαίσθητες χορδές.

Bandcamp
Youtube

Οι Brat από τη Νέα Ορλεάνη αποφασίζουν να παίξουν ένα μείγμα death metal, grindcore και powerviolence με μια έξτρα δόση παράνοιας. Αυτή δεν είναι παρά την αισθητική τύπου Barbie, στο απόγειο της Gen Z ειρωνίας της. Το ντεμπούτο τους, “Social Grace” όμως, μόνο χαβαλές δεν είναι. Είκοσι λεπτά και δέκα κομμάτια όπου τεχνική, συγκόλληση ιδεών, εναλλαγές μουσικών θεμάτων, ισοπεδωτικά riffs και breakdowns, ασήκωτα φωνητικά και ηχάρα, που ενώνουν ήχους και χρώματα από το Florida Death Metal μέχρι τους Cloud Rat, και με μπροστάρισα την Liz Selfish που ξερνάει σε μικρόφωνο και καθωσπρεπισμό. Γέννημα θρέμα της κοινότητάς και της αυτογνωσίας, το “Social Grace”, ακόμη και αν κάνεις το λάθος να το κρίνεις καθαρά μουσικά, θα σε γονατίσει. Μιλάμε για μια από τις αποκαλύψεις της χρονιάς στη φάση του.

Bandcamp
Youtube

Πόσες φορές σου έχει μιλήσει κανείς για κάποια μη προφανή επιρροή στους Kvelertak; Ναι, τέτοιοι είναι οι Haust. Οι Νορβηγοί, με μια πορεία κοντά 20 χρόνων, έχουν αφήσει το στίγμα τους ως η αγαπημένη μπάντα της αγαπημένης σου μπάντας. Το νέο τους άλμπουμ, με την αυθεντική τους επανενωμένη σύνθεση, καταφθάνει μέσω της εκλεκτικής Fysisk Format (που μας παρέδωσε λίγες μέρες νωρίτερα και νέο Nag), και αποτελεί άλλη μια σπουδή στη μισανθρωπία.

Satyricon, Okkultokrati, Darkthrone εποχής "The Cult Is Alive", crust punk, Rudimentary Peni, και κυρίως ένας εντυπωσιακός συνδυασμός παραγωγής και γκρούβας στα riffs, μαζί με σκισμένα φωνητικά, καθιστούν τα 32 λεπτά των ακροάσεων ιδιαίτερα επίπονα. Η ομοιογένεια του "Negative Music" έχει μια ιδιαίτερη χροιά που αν την ασπαστείς θα δεις πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που δεν αντιγράφει στυγνά τις επιρροές του αλλά αντιθέτως ηχεί ικανός να εκτροχιάσει κάθε περίσταση που θα ακουστεί. Για τέτοιες μουσικές ζούμε.

Bandcamp

Μας είχε προειδοποιήσει ο Alex στη συνέντευξή μας για τους Ancient Lights. Anarcho-punk στην πιο μελωδική του εκδοχή, δηλαδή Rubella Ballet, The Mob, Flux Of Pink Indians, και πάει λέγοντας. Το "Spite Wall" κατεύθασε και στα 20 λεπτά του μας πήρε και μας σήκωσε. Ρυθμοί βγαλμένοι από τις μπασογραμμές Subhumans και Crass, παιχνιδιάρικα leads που γέρνουν την ζυγαριά προς τις πιο post-punk εκδοχές (γκουχ Crisis) της σκηνής, στίχοι αντικαπιταλιστικοί και αντιφασιστικοί με κοινωνική απήχηση, ερμηνείες, σωστή χρήση των samples, αισθητική, βγαλμένη από τις χρυσές ημέρες.

Οι επτά συνθέσεις με μια εντυπωσιακή παραγωγή καθιστούν την επαναφορά της εν λόγω εμβληματικής κληρονομιάς. Οι Ancient Lights δίνουν και βήμα για συμμετοχή σε μέλη από μπάντες όπως οι Rot//Woven αλλά κυρίως καθιστούν τον συγκεκριμένο ήχο προσβάσιμο εν δυνάμει και σε άτομα που δεν έχουν εμβαθύνει ιδιαίτερα σε αυτή την πτυχή του punk. Αν όμως ψάχνεις έναν τρόπο να εισέλθεις, δίχως αναχρονισμούς και γραφικά κλισέ, σε μια σκηνή και οπτική που δίνει πολεμικό και εξεγερτικό νόημα σε ένα μουσικό είδος, απλά αφέσου στα leads, τα δουλεμένα φωνητικά, τον επαναστατικό χορό που ξεσηκώνει το "Spite Wall". Εκπληκτικό. Και ας είμαι φανμπόης.

Bandcamp

Πριν τρία χρόνια, οι Replicant μπήκαν για τα καλά στον death metal χάρτη με το δεύτερο άλμπουμ τους "Malignant Reality". Η δισκογραφική τους επιστροφή τώρα, τους βρίσκει στο καλύτερο σημείο της καριέρας τους. Το "Infinite Mortality" είναι ένα άλμπουμ που επί 45 λεπτά προσφέρει ένα άκρως απολαυστικό σφυροκόπημα. Όγκος, βρωμιά στον κιθαριστικό τόνο, σωστά φωνητικά, εξαιρετική παραγωγή σε τύμπανα και μπάσο, και κυρίως κομμάτια που συνδυάζουν τον τεχνικό και δυσαρμονικό χαρακτήρα με σπηλαϊκές, πνιγηρά σκοτεινές ατμόσφαιρες.

Οι Replicant βελτιώνουν τη φόρμα τους και κυκλοφορούν εννέα καινούρια τραγούδια, από τα καλύτερα της πορείας τους. Ο αέρας του "Infinite Mortality" ζέχνει, αλλά ταυτόχρονα παρουσιάζει μια μπάντα που σμίλεψε την προσωπικότητά της μένοντας πιστή στο όραμά της. Αν θεωρείς ενδιαφέρουσα την αναβίωση του ιδιώματος σήμερα, τότε εδώ θα συναντήσεις ένα από τα κρυφά του άστρα, να λάμπει και να μην φοβάται να σταθεί δίπλα σε ουδεμία σύγκριση.

Bandcamp
Youtube

Πίσω στο 2018, το "Nagged To Death" των Νορβηγών NAG με είχε πιάσει σε μια περίοδο όπου οτιδήποτε blackened hardcore (crust) αποτελούσε τοτέμ για μένα. Καλά, ακόμα ισχύει. Ο διάδοχός του, ήρθε απρόσμενα αυτές τις ημέρες, και επί 28 λεπτά οι τύποι ξεδίνουν με στυλ. Οι επιρροές παραμένουν σαφείς, σκέψου Converge στα προσιτά τους, Black Breath, All Pigs Must Die, μοντέρνο crust τύπου Alpinist και Baptists, με μια διαφορά. Κάπως, αυτό το σκατόψυχο μα πολιτικοποιημένο ανοσιούργημα, οι NAG το έκαναν πιασάρικο. Κοινώς, χωρίς να πάθουν πρώιμους Kvelertak, στο "Boys Of Europe" οι τύπου Satyricon επιρροές έδεσαν άψογα με την crust/d-beat μανία, και το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ γεμάτο θόρυβο αλλά και αλητεία. Μιλάμε για ένα από τα πιο γουστόζικα πράγματα που μπορείς να ακούσεις φέτος ε.

Bandcamp