«10»: Μικρά και μεγάλα έπη των Uriah Heep

Περιμένοντας τους Βρετανούς θρύλους, διαλέγουμε ξεχωριστά τραγούδια από τη σπουδαία δισκογραφία τους

Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 01/02/2019 @ 14:37

Είτε σταθούμε στην αρχαιοελληνική, είτε στη νεοελληνική σημασία της λέξης «έπος», οι Uriah Heep έχουν γράψει και ηχογραφήσει ουκ ολίγα τέτοια, κυριότερα στους πρώτους έξι δίσκους που κυκλοφόρησαν σε διάστημα τεσσάρων μόλις ετών. Με αρωγό τη βρετανική folk παράδοση και καταλύτες τη συνθετική δεινότητα του Ken Hensley, την κυριολεκτικά μοναδική ερμηνευτική ικανότητα του David Byron και την ενορχηστρωτική μαεστρία της εκάστοτε πεντάδας, οι Βρετανοί άφησαν ξεχωριστό στίγμα στα κοσμογονικά '70s, χαρίζοντας μας τραγούδια καταδικασμένα να αντέξουν τον χρόνο. Λίγες ημέρες πριν επιστρέψουν στη χώρα μας για δύο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με μπροστάρη τον αειθαλή Mick Box, διαλέξαμε δέκα μικρά και μεγάλα έπη της περιόδου '70 - '73, με κριτήριο ανά περίπτωση την επιβλητικότητα, τη χρονική διάρκεια ή την αναγνωρισιμότητα, διατηρώντας βάσιμες ελπίδες να απολαύσουμε τα περισσότερα από αυτά ζωντανά.

Uriah Heep

Spotify Playlist

Gypsy

Μπορεί το "...Very 'Eavy ...Very 'Umble" να μην ανήκει στην κατηγορία των μεγάλων ντεμπούτων και η ποιότητά του συνολικά να μην είναι ανάλογη των μετέπειτα αριστουργημάτων, καθώς συν τοις άλλοις ο Ken Hensley δεν είχε μπει στο συνθετικό παιχνίδι, χαρακτηρίζεται όμως θετικά από το εναρκτήριο "Gypsy", μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Uriah Heep που εξακολουθεί δικαιότατα να βρίσκεται στα setlist. Η μακρά προοδευτική εισαγωγή δίνει τη θέση της σε ένα τα πιο heavy riff των '70s, για να αναλαμβάνει κατόπιν ο David Byron τις εξιστόρηση και τις κραυγές, πριν τα οργιαστικά solo κιθάρας και πλήκτρων. Το λες έπος και μάλιστα μεγάλο.

Bird Of Prey

Με το δεκαεξάλεπτο ομώνυμο έπος "Salisbury" να κλείνει τον δίσκο, πιο συνεκτική τραγουδοποιία, το "Time To Live" να βγάζει μεγάλα γούστα και κυρίως το οπερετικό "Bird Of Prey", οι Uriah Heep στο επόμενο δισκογραφικό βήμα τους βρίσκονται πολύ κοντά στο να τελειοποιήσουν το ύφος τους και να γράψουν rock 'n' roll ιστορία. Περιπετειώδες καθ' όλη τη διάρκειά του, το "Bird Of Prey" χαρακτηρίζεται από τα βαριά κουπλέ και κυριότερα τις κραυγές και την οπερετικού χαρακτήρα, επική ερμηνεία του David Byron, που όπως φαίνεται έμαθε μπαλίτσα σε κάποιον King Diamond. Τι πιο έπος από αυτό;

July Morning

Τεράστιο σε όρους καλλιτεχνικής αξίας και εμπορικής επιτυχίας, το δεκάλεπτο και πλέον έπος "July Morning", μαζί με το έτερο, σχεδόν εννιάλεπτο "Shadows Of Grief" θα ξεχωρίσουν ανάμεσα στους rock δυναμίτες του "Look At Yourself", πρώτου κατά σειρά από την «αγία τριάδα» στη δισκογραφία των Uriah Heep. Η μοναδική υποβλητική ατμόσφαιρα, οι πανέμορφοι στίχοι προϊόν της επίμονης πλην ατέρμονης αναζήτησης, το θρυλικό σόλο στα πλήκτρα διά χειρών του τεράστιου Manfred Mann και το "la la la" που εξελίσσεται σε μια από τις θρυλικότερες κραυγές απόγνωσης στην ιστορία της μουσικής πριν το grand finale, συντελούν σε ένα μεγάλο έπος που για κάποιους περνιέται και για μπαλάντα.

Shadows Of Grief

Ξεκινάει λοιπόν και το "Shadows Of Grief", για να καταλάβεις από την εισαγωγή ότι κάτι πολύ καλό παίζει, ακόμη και πρόκειται για την πρώτη φορά. Στη λογική του anything worth doing is worth overdoing το βασικό θέμα επαναλαμβάνεται με κάθε πιθανό τρόπο και τα τύμπανα οδηγούν στην ευθεία, αναγκάζοντας τα υποψιασμένα κεφάλια να ξεσαλώσουν. Ο Byron φτύνει τους στίχους, τα προοδευτικά solo σε ανεβάζουν στα ουράνια και η παύση στο μέσο μοιάζει με ηρεμία πριν την καταιγίδα. Ο γίγαντας σιγά σιγά ξυπνάει, ο Byron δίνει το σύνθημα και η καταιγίδα ξεσπά ξανά, απομακρυνόμενη πλέον προς άλλους τόπους. Ε, αν δεν είναι έπος κι αυτό, τότε ποιο είναι;

Easy Livin'

To "Easy Livin'" αποτελεί ένα μικρό έπος όσον αφορά τη διάρκειά του και δικαίως, τηρουμένων των αναλογιών, το μεγαλύτερο hit των Uriah Heep. Στη χώρα μας μάλιστα, παίζει για κάποιο λόγο να είναι πιο αναγνωρίσιμο από το "Paranoid" - αντικειμενικός κριτής η μάνα μου και δεν σηκώνω κουβέντα γι' αυτό. Ο εξαρχής και μέχρι τέλους καλπαστός ρυθμός, η παντοδύνανη μελωδία και φωνητική γραμμή, αλλά και τα λοιπά χαρακτηριστικά του τραγουδιού, αποδεικνύουν τη μαεστρία που απαιτείται για να συντελεστεί ένα τέτοιο μικρό θαύμα. Καλά και άγια τα 10λεπτα και τα 15λεπτα, αλλά πολλές φορές τα μαγικά δίλεπτα-τρίλεπτα είναι μεγαλύτερη μαγκιά.

Rainbow Demon

Συνεχίζοντας στο εμβληματικό "Demons And Wizards" και αφού ακουμπήσαμε τη βελόνα στην αρχή της δεύτερης πλευράς, συναντούμε την υποβλητική ατμόσφαιρα της εισαγωγής του "Rainbow Demon", συμπεριλαμβανομένων των δύο κουπλέ. Ο βαρύς, πομπώδης ρυθμός με τα κυρίαρχα πλήκτρα θα φέρει το ρεφρέν και στην ορθή επανάληψη του δεύτερου κουπλέ η φωνή μας ενώνεται αυτόματα με το μακρόσυρτο "daaaaaaaayyy" να για φωνάξουμε με όλη μας τη δύναμη το ρεφρέν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Οι ριπές στα τύμπανα μετά την παύση και η σολάρα του magic man σε αποτελειώνουν, αν και έχεις ήδη παραδοθεί στη μαγεία του τραγουδιού. Υστερόγραφο: Οι στίχοι που μπορούν να στείλουν κάθε λογής μεταλλάδες πολεμιστές στο νηπιαγωγείο μιλάνε από μόνοι τους.

Sunrise

Ξεκινάμε το κεφάλαιο "The Magician's Birthday" με το μαγικό, εναρκτήριο "Sunrise". Ο Kerslake μετράει τους παλμούς και η εισαγωγή του βασικού θέματος προσωπικά με στέλνει, όπως με έστειλε το '99 στο Ρόδον ή νωρίτερα, όταν είχα αγοράσει από το Rock City το CD της Castle μαζί με το "Transcendence" σε κασέτα. Το κύμα αποτραβιέται μόνο και μόνο για να ξαναχτυπήσει, τα χτυπήματα του Kerslake σε συνταράσσουν (κάποτε αυτός ο γίγας παραπονιόταν για πόνους στο χέρι του ενώ έβγαινε στα ανοιχτά για ψάρεμα ξιφία κατά τα λεγόμενα του Box), η μαγεία της μελωδίας σε συνεπαίρνει και ο στίχος "but from now on till who knows when, my sword will be my friend" σε σημαδεύει.

Echoes In The Dark

Επειδή έγινε λόγος για μικρά έπη, συνεχίζοντας στο ίδιο άλμπουμ θα αφήσουμε συνειδητά απ'έξω το ομώνυμο, φοβερό και τρομερό, σπονδυλωτό δεκάλεπτο προς τιμήν δύο εκ των λιγότερο γνωστών τραγουδιών, που καταδεικνύουν την ξεχωριστή μαγεία του "The Magician's Birthday" αλλά και των Uriah Heep γενικότερα. Στο "Echoes In The Dark" το μουσικό υπόβαθρό φαντάζει ιδανικό, η lead κιθάρα είναι μαγική, o Byron λάμπει για μία ακόμη φορά χωρίς να χρειαστεί να υπερβάλει και οι μελωδίες είναι απλά μεθυστικές. Κάπου εκεί προς το φινάλε, θαρρείς ότι μονομιάς μαυρίζουν οι ουρανοί και το τραγούδι φλερτάρει ξεκάθαρα με το doom, στέλνοντας για τσάι κάθε ανυποψίαστο ακροατή. Αμήν!

Tales

Ο Ken Hensley βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα (μην ξεχνάμε ότι το 1973 κυκλοφόρησε και το πρώτο του, εξαιρετικό προσωπικό άλμπουμ με τίτλο "Proud Words Οn Α Dusty Shelf"), σε σημείο που να πιστεύεις ότι έγραφε τραγουδάρες ακόμη και στον ύπνο του. Μέσα στην απλότητά του, το "Tales" ξεχωρίζει για την υποδειγματική ανάπτυξή του. Είναι μαγικός ο τρόπος που το τραγούδι έχει σχεδόν σταθερά αυξανόμενη ένταση χωρίς εξάρσεις στη ροή του ενώ από την άλλη πλευρά η ομοιοκαταληξία στους στίχους προσδίδει ρυθμό, με τη σταθερή εξιστόρηση να καθηλώνει. Υποβλητικό εξαρχής και επιβλητικό εν συνεχεία, το "Tales" είναι χαρακτηριστικό των μικρότερων επών στη δισκογραφία των Uriah Heep.

Pilgrim

Όταν back in the day υπήρχε μηδαμινή πληροφόρηση, ένας άγραφος κανόνας για τις μπάντες των '70s ήταν «πάρε τα άλμπουμ με τη σειρά και σταμάτα στο live ή σε εκείνο που πλέον δεν είναι και τόσο καλό». Για τους Uriah Heep το οριακό άλμπουμ ήταν το "Sweet Freedom", κυριότερα επειδή είχε την ατυχία να διαδεχθεί τρεις κορυφαίους δίσκους. Από την άλλη, περιελάμβανε μερικά αξιόλογα τραγούδια, έβγαλε μία ακόμα επιτυχία και πάνω απ' όλα, έκλεινε με το καλύτερο άγνωστο τραγούδι τους. Ότι είναι λοιπόν το "Fools" για τους Deep Purple είναι και το "Pilgrim" για την παρέα των Box, Hensley και Byron. Η ονειρεμένη εισαγωγή σε προδιαθέτει, η εξιστόρηση είναι μεθυστική και τελειώνει με ένα ακόμη μαγικό «τράβηγμα» του Byron, το διεστραμμένο solo αποτελεί μάλλον ξεκάρφωμα, και το απίστευτο κρεσέντο στο φινάλε καθηλώνει, με ένα ακόμη ρεσιτάλ ερμηνείας.

Αν κάποιος σας πει ότι οι Uriah Heep δεν ήταν τίποτα τρομερό, απλά γυρίστε την πλάτη.