Okkultokrati

Αν είσαι Νορβηγός metal μουσικός, υπάρχει σημαντικό ενδεχόμενο να επιδίδεσαι στο ευγενές εθνικό άθλημα του black metal. Είμαι σίγουρος πως το νόημα αυτής της πρότασης έχει γραφτεί πολλές φορές με διαφορετικές λέξεις. Θα μπορούσε να θεωρηθεί κλισέ. Όπως και μια πρώτη ματιά πάνω στον ήχο των Νορβηγών. Ευτυχώς όμως, οι πεισματάρηδες Okkultokrati, συνεχίζουν να διανθίζουν τον προσωπικό τους ήχο, εμμένοντας στις βασικές του αρχές.

Κρατούν τη φωτιά αναμμένη δηλαδή, όπως υπονοεί και ο τίτλος του νέου τους, πέμπτου δίσκου, από το 2008 έως και σήμερα. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν πριν τέσσερα χρόνια και το "Raspberry Dawn" που πραγματικά εκτίμησα την τέχνη των Okkultokrati. Συνεπώς, όταν κατέφθασε ο νέος δίσκος, ήμουν έτοιμος για ένα ακόμη γύρο ποιοτικού και ρυθμικού black metal. Αν θυμάστε το "The Cult Is Alive" των Darkthrone, το "Volcano" των Satyricon, ή τους τελευταίους δίσκους των Carpathian Forest και των Raspberry Bulbs, τότε έχετε μια καλή εικόνα για το τι επιδιώκουν οι συμπαθείς Νορβηγοί. Παγωμένο, τραχύ αλλά εξόχως ρυθμικό black metal, ή black ‘n’ roll, όπως ίσως χαρακτηρίζεται καλύτερα.

Σε περίπτωση που σας ήρθαν οι Kvelertak στο μυαλό, τότε να ξέρετε πως η προσέγγιση των συμπατριωτών τους Okkultokrati είναι αρκετά πιο λυσσασμένη. Μια ακρόαση στο εναρκτήριο "Thelemic Threat" ή στο καθαρά πάνκικο "Loathe Forever" θα σας πείσει. Μάλιστα, ο τρόπος που μπολιάζουν αυτήν τη Rudimentari Peni παρακμή, αλλά και οι κιθαριστικές μελωδίες, μου έφεραν στο μυαλό τις Galhammer! Eπιπρόσθετα, υπάρχει αυτή η υποβόσκουσα blackened d-beat/crust παρακμή που μετατρέπει τους λάγνους και βλάσφημους ήχους των Okkultokrati σε απόλυτα εθιστικούς.

Φυσικά, η βαρύνουσα σκιά των Darkthrone είναι άμεσα διαπιστώσιμη και όχι μόνο εξαιτίας των ύστερων ημερών τους. Το όργιο του "Freezing Vortex Death Dreamer" χρωστάει πολλά στο "A Blaze In The Northern Sky", ενώ ο καταιγισμός του "Cold And Cruel" μοιάζει βγαλμένος από τα υγρά όνειρα των εκάστοτε θιασωτών του "Transylvanian Hunger". Πράγματι, η μονολιθικότητά του αυτή, είναι από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Στον ηχητικό αντίποδα του στυλ των Okkultokrati, βρίσκεται η εντελώς black ‘n’ roll στιγμή του "Kiss Of Death", που διακατέχεται από μια "necro" Motorhead αισθητική, και δεν ευθύνεται ο τίτλος.

Ο δίσκος ομως, δεν είναι απλά και μόνο μια ακατάσχετη ρυθμική εκτόνωση, όπως αποδεικνύει και το κλείσιμο με το σχεδόν οκτάλεπτο "The Dying Grass Moon". Το εν λόγω τραγούδι, το πιο ατμοσφαιρικό του "La Ilden Lyse", καταφέρνει να συνεπάρει τον ακροατή με τη μελαγχολική αλλά και υποβόσκουσα επική του χροιά. Ο κιθαριστικός τόνος που έχει επιλέξει η μπάντα μαζί με τα ιδιαίτερα, σχεδόν ψιθυριστά φωνητικά, όπως και όλα τα επιμέρους στοιχεία του ήχου της, δένουν αρμονικά σε αυτήν τη σύνθεση. Το φινάλε αυτό είναι τόσο ποιοτικό, που ωθεί αμέσως σε επαναληπτικές ακροάσεις.

Οι Okkultokrati δηλώνουν πως συνθέτουν μουσικές για τους ανεπιθύμητους, τους υποτιμημένους, όσους δεν έχουν βρει τον δρόμο τους. Συνθέτουν με μαυρομεταλλικές καρδιές, τραγούδια που πρωτίστως θέλουν να παίζουν ζωντανά. Το πάθος τους, ξεχειλίζει, οι συνθέσεις ηχούν πολύ δεμένες. Παρόλη την εμφανή έλλειψη πρωτοτυπίας σε στίχους και γενικότερο concept, εν τέλει, ανεβάζοντας τις ταχύτητες ελαφρώς, παρουσιάζουν εκ νέου την ηχητική τους πρόταση, ίσως πιο πειστικά από ποτέ. Μακάρι να συνεχίσουν σταθερά ποιοτικά το μακάβριο τούτο έργο τους.

Youtube
Bandcamp