Nekromantheon

Σε μια εποχή που οι κατηγοριοποιήσεις αυξάνονται και πληθύνονται, είναι συχνό φαινόμενο όταν, μια φορά στο τόσο, βγαίνει κι από ένα καινούριο μουσικό μπαστάρδεμα που «αναγκάζει» τους ιθύνοντες να εφευρίσκουν νέες ταμπέλες για να το περιγράψουν. Πολλοί έχουν μπουχτίσει από όλο αυτό το μπλέξιμο μέσα στα ατελείωτα παρακλάδια του rock / metal, αναζητώντας την ουσία μέσα στις πρωτογενείς εκδηλώσεις του κάθε είδους. Αυτοί είναι που θα εκτιμήσουν μία μπάντα σαν τους Nekromantheon καταπώς της πρέπει, γι’ αυτό και το παρόν κείμενο δεν ξεκινάει με τη γενική κι αόριστη πληροφορία «Οι Nekromantheon παίζουν thrash [τελεία]».

Ο ήχος στον οποίο ειδικεύονται οι Νορβηγοί στα εφτά χρόνια της ύπαρξής τους πισωγυρίζει στις απαρχές του thrash, τότε που Venom, Hellhammer, Slayer, Dark Angel και λοιποί έσπερναν τον πανικό με την ακρότητά τους, όντας οι ηγέτες / πρωτοπόροι της εποχής. Με το προ διετίας ντεμπούτο τους, "Divinity Of Death", έδειξαν ότι δεν είχαν σκοπό να γίνουν στεγνοί κι αναίσχυντοι αντιγραφείς των παραπάνω ιερών τεράτων. Κι αυτό γιατί η τριάδα από το Kolbotn πετυχαίνει εκεί που οι περισσότεροι ομοϊδεάτες της χωλαίνουν˙ στο αυθεντικό παλιομοδίτικο σάπιο feeling που αναδύεται από τις συνθέσεις της. Ενάντια σε καθετί «πλαστικό», οι Nekromantheon καταφέρνουν να ψαρώσουν με την χύμα αισθητική τους και την γνήσια βαρβαρότητά τους.

Το "Rise, Vulcan Spectre" είναι το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας και το πρώτο της στην ανερχόμενη Indie Recordings. Δεν χρειάζονται παρά μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα για να καταλάβεις ότι κι εδώ παραμένουν αμετανόητα πιστοί στην back-to-basics λογική τους. Σύντομα, σαφέστατα, εξαιρετικά ορμητικά και σφιχτοδεμένα, αλλά και με μία διάχυτη αίσθηση πρωτοφανούς αμεσότητας, τα κομμάτια κατεβαίνουν μονοκοπανιά, με την συνολική διάρκεια των 32 λεπτών να καθιστά την άμεση επανάληψη μία επιτακτική ανάγκη.

Πέρα από τις προαναφερθείσες βασικές επιρροές, οι συνθέσεις φέρουν αρκετές επιπλέον ομοιότητες με την ωμή βία των δύο πρώτων δίσκων των Sepultura, το χυμαδιό των Sacrifice, αλλά και το λυσσαλέο πρωτόλειο death / thrash των Possessed. Ωστόσο, για κάποιον λόγο η όλη ατμόσφαιρα παραπέμπει στα "Show No Mercy" και "Hell Awaits" περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, όμως αυτό δεν μπορεί να προσμετρηθεί παρά μόνο ως θετικό. Την σπουδαιότερη -ενδεχομένως- ηχητική συμβολή για την επίτευξη όλων των παραπάνω κατέχει η υπέροχα λειτουργική παραγωγή που λάμπει μέσα απ’ τον ερασιτεχνισμό της, για την οποία αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η ίδια η μπάντα.

Σε τελική ανάλυση, οι Nekromantheon μπορεί να θεωρηθούν παρελθοντολάγνοι από κάποιους και η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους ίσως χαρακτηριστεί ακολούθως παρωχημένη και οπισθοδρομική. Η ουσία όμως έγκειται στο ότι κατέχουν στο έπακρο αυτό που κάνουν, γράφοντας στους δίδυμους σπερματαγωγούς τους αδένες «κακές συνήθειες» όπως η καινοτομία και ο εξελικτισμός. Γούστο τους, καπέλο τους, μαγκιά τους, τιμή τους και καμάρι τους!

Υ.Γ.: Στη σελίδα της μπάντας στο Bandcamp μπορούν να βρεθούν δύο αντιπροσωπευτικά δείγματα του δίσκου, τα "Blood Wisdom" και "Twelve Depths Of Hades".