Transilvania

Οι Αυστριακοί Transilvania κατέχουν, στο πολύ περιορισμένο υπόγειο κύκλωμα που κινούνται, μια ιδιαίτερη θέση. Ο λόγος είναι, πως με το ντεμπούτο τους, "The Night Of Nights", που κυκλοφόρησε το 2018, έπαιξαν extreme metal με βαμπιρική αισθητική και θεματολογία, χωρίς να ηχούν όπως οι Γαλλικές Μαύρες Λεγεώνες ή οι Black Funeral. Αυτή η φαντασιακή θέση όπου τους έχω τοποθετήσει, με έκανε να τους εκτιμώ ακόμη περισσότερο από τους, ηχητικούς ομοϊδεάτες και σαφώς πιο προβεβλημένους, Vampire, μια αίσθηση που ενισχύθηκε υπέρ του δέοντος, με τον φετινό, δεύτερο δίσκο τους.

Το "Of Sleep And Death", που κυκλοφόρησε πρωτοχρονιά, βρίσκει τους Αυστριακούς να πραγματοποιούν μια συνολική αναβάθμιση. Η παραγωγή, είναι η καλύτερη δυνατή, τόσο ισορροπημένη και διαυγής, πού όπως και στην περίπτωση των «δικών μας», Primeval Mass, επιτρέπει στο black/thrash του σχήματος να ηχεί ογκώδες και μαζικό, αναδεικνύοντας το. Θα σταθώ λίγο περισσότερο στην παραγωγή, αφού, η τεχνική προσέγγιση του σχήματος, ειδικά στα πιο mid-tempo σημεία όπου αξιοποιούν και κιθαριστικά αρπίσματα, γίνεται εύκολα αντιληπτή εξαιτίας των δυναμικών. Συνυπολογίζοντας και τον άριστο ήχο στα τύμπανα, το κολασμένο metal στο οποίο επιδίδονται οι Αυστριακοί, δύναται να πιάσει εξ’ απίνης τους ακροατές.

Υπάρχει όμως και άλλη ένας «νοητός» συνειρμός που με κάθε ακρόαση πλανάται στο κεφάλι μου, αναφορικά με τον ήχο του "Of Sleep And Death". Οι μακροσκελείς συνθέσεις, και ειδικά ο τρόπος που κρύβονται επιμελώς, οι παραδοσιακές και συνάμα ριψοκίνδυνες ρυθμικές καταβολές τους, υπενθυμίζουν τους labelmates Malokarpatan. Σε 50 λεπτά, οι Transilvania εξαπολύουν οκτώ συνθέσεις μέσης διάρκειας περίπου έξι λεπτών, οι οποίες βασίζονται στην διαστρωμάτωση των πάμπολλων leads και riffs, σε συνδυασμό με τα προαναφερθέντα ρυθμικά μέρη και κιθαριστικά solos, που όπως και στην περίπτωση των Malokarpatan, παραπέμπουν ευθέως στους Mercyful Fate. Ολοκληρώνοντας την ηχητική περιγραφή του δίσκου, η πιο black metal πλευρά του ήχου της μπάντας, δανείζεται ισόποσα από την κληρονομιά των Dissection και Unanimated, καθώς και από το μανιακό riffing των Immortal.

Οι Σουηδοί μάλιστα, ανά σημεία όπως το εξαιρετικό "Hekateion", επιτρέπουν στους Αυστριακούς να ηχούν όπως θα ήθελαν οι Watain πιθανώς στο τελευταίο τους πόνημα. Πράγματι, οι γερές δόσεις των Aura Noir, (προσοχή σε κάποια κυκλικά riffs), των Nifelheim (και στα φωνητικά), καθώς και της ηπειρωτικής, πρώιμης ευρωπαϊκής black metal σκηνής, ενυπάρχουν στον πυρήνα του "Of Sleep And Death". Το τελικό αποτέλεσμα, όπως αποτυπώνεται και στο ομότιτλο, μνημονικό, άσμα, επιτυγχάνει να συμπυκνώνει, δίχως να ξεστρατίζει, την προσωπική οπτική της μπάντας. Ο τρόπος δε, που οι Transilvania, δίχως να παύουν στιγμή να ηχούν ορμητικοί, συνδυάζουν, ευθείες επιθέσεις όπως το κοφτερό "Lycanthropic Chant", με πιο μακροσκελείς όπως το "Heart Harvest", το οποίο κρύβει κάτω από κατάμαυρη κάπα την κληρονομιά των Bathory, επιτρέπει στον δίσκο να κυλάει δίχως να γίνεται κουραστικός.

Η αφοσίωση του σχήματος στην σύνθεση, και ιδιαίτερα η εξαιρετική παράθεση διαφορετικού ύφους riff, αιχμαλωτίζει ιδανικά το δίπολο του τίτλου. Θεωρώ εσωτερική μου υποχρέωση να παραθέσω, και συγγνώμη εκ των προτέρων για αυτό, τον κλασικό στίχο του ράπερ Nas από το "N.Y. State Of Mind": "I don’t sleep, because sleep is the cousin of death". Πέραν των προφανών συνδέσεων, σε ένα δεύτερο και βαθύτερο επίπεδο, παραπέμπει ευθέως στην ανεπαίσχυντη χάρη των βρικολάκων, να πίνουν το αίμα όσων έχουν υπνωτίσει. Αποτυπώνει όμως, όπως και στο εξαιρετικό φινάλε του άλμπουμ με το "Underneath Dying Stars", πως, η μετάβαση από σιωπές και αργούς ρυθμούς, σε τσιτωμένα leads και τυμπανιστικό ποδοβολητό, μπορεί να επιφέρει το σκοτάδι.

Οι Transilvania κυκλοφόρησαν ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, το οποίο ηχεί ταυτόχρονα οικείο αλλά και περιπετειώδες. Οι προσεκτικές ακροάσεις θα ξεδιαλύνουν σταδιακά την δοσολογία των επιρροών, αλλά, ουδέποτε το "Of Sleep And Death" δεν αποτάσσεται της ταυτότητας του. Το πιο ενδιαφέρον όμως σημείο του δεύτερου δίσκου της μπάντας, είναι το γεγονός πως ανά πάσα στιγμή ηχούν ικανοί να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Μη θέλοντας να κάνω καμιά μελλοντική πρόβλεψη, αρκούμαι να εντυπωσιάζομαι από το επικό και ατμοσφαιρικό black/thrash των Transilvania, ενθυμούμενος πως, ο αγαπητός Κόμης, όσο βασανισμένος και να ήταν, δεν έπαυε να ήταν αμείλικτος με επισκέπτες και χωρικούς. Αυτές οι νύκτες, αν ήταν υπαρκτές, κάπως έτσι θα έπρεπε να έμοιαζαν συναισθηματικά. Οπτικά δε, το artwork του Jaimie Pascual Sanz, είναι υπεράνω σχολιασμών.

Bandcamp
Youtube