Rapture

Το death/thrash είναι ένα υποϊδίωμα που, στο μυαλό μου, δεν έχει λάβει ποτέ τα credits που θα του άξιζαν. Σφηνωμένο κάπου μεταξύ του thrash μπάχαλου και της death ακρότητας και σήψης, αποτελεί ένα υβρίδιο που λαμβάνει στοιχεία κατά το δοκούν από τα δύο είδη, για να δημιουργήσει κάτι που ακροβατεί ανάμεσα τους με μαεστρία. Χωμένο μόνιμα εντός του underground, με μπαντάρες που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να απολαμβάνουν πολύ μεγαλύτερης αναγνώρισης (βλέπε Vader, Demolition Hammer μεταξύ πολλών άλλων) και με διαρκή εκπροσώπηση ανά τον κόσμο, σύντομα θα μιλήσουμε αναλυτικότερα για εκείνο - Αποστόλη Ζαμπάρα θέλοντος και χρόνου επιτρέποντος.

Οι Rapture, λοιπόν, αποτελούν ακριβώς την περίπτωση μπάντας που μπορεί να κατηγοριοποιηθεί και να υποστηρίξει ηχητικά τη συγκεκριμένη μουσική «ταμπέλα», έστω και αν, από καιρό σε καιρό, διαφαίνεται περισσότερο κάποιο επί μέρους στοιχείο αυτού τους του χαρακτήρα. Το προηγούμενο άλμπουμ τους, ας πούμε, υπήρξε ένα ιδανικό δείγμα thrash metal με death ψυχή, σε σημείο να μπορούμε (με τον προαναφερθέντα partner in crime) να το συμπεριλάβουμε σε έναν οδηγό αρχαρίων για την ελληνική thrash σκηνή χωρίς ιδιαίτερο δισταγμό. Δεν θα συνέβαινε το ίδιο, όμως, και με το "Malevolent Demise Incarnation", καθώς το νέο άλμπουμ των Αθηναίων metallers τους βρίσκει πιο κοντά στις death metal ρίζες τους περισσότερο από κάθε άλλη φορά στη μέχρι τώρα δισκογραφία τους.

Από την όψη του εξωφύλλου, κιόλας, καταλαβαίνεις ότι η προσέγγιση μυρίζει θανατίλα από μακριά, αφού, προσωπικά, μου έβγαλε μια παρόμοια αίσθηση με την πρώτη φορά που αντίκρισα το artwork του "Cause Of Death"˙ κοινώς, μια σήψη που δεδομένα δεν βρίσκεις στο ατόφιο thrash, αλλά στην death μετεξέλιξη του. Προχωρώντας, δε, στο περιεχόμενο, αυτή η υπόθεση ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο, αφού οι Rapture έχουν φτάσει τη μουσική τους στο επόμενο επίπεδο ακρότητας, είτε μιλάμε με τεχνικούς όρους, είτε με καθαρά διαισθητικούς.

Οι πρώτες φορές ακρόασης του δίσκου αποκαλύπτουν μονάχα την άγρια επιφάνεια του, καθώς ο καταιγισμός από φρενήρεις ρυθμούς και βάρβαρα riffs συνεχίζεται αμείωτος. Το θέμα είναι πως το «ζουμί» του υλικού βρίσκεται στις λεπτομέρειες, οι οποίες αποκαλύπτονται πιο ευκρινώς στις πιο αργές του στιγμές και στα leads που εμφανίζονται σε καρία σημεία του. Τα breaks μερικών δευτερολέπτων από το ανελέητο «τούπα-τούπα» λειτουργούν άψογα, δημιουργώντας ατμοσφαιρικές δυναμικές κατά το δοκούν, την ίδια στιγμή που αποκαλύπτουν την ευρύτητα επιρροών του κουαρτέτου, με το "Birthrape Leftovers, Praising The Maggots" να είναι ενδεικτικό των παραπάνω.

Εξίσου σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν και τα επί μέρους leads, τα οποία φέρουν μια αύρα που ανακαλεί τη σχολή των Dissection και Necrophobic, λειτουργώντας πάντοτε υπέρ του συνολικού αποτελέσματος και μακριά από πρακτικές επίδειξης κι εντυπωσιασμού. Έτσι, δεν μοιάζει άτοπο να πούμε πως το "Malevolent Demise Incarnation" φαντάζει ως το λογικό επόμενο βήμα μιας μπάντας που συνεχίζει να εξελίσσεται, καταφέρνοντας να ηχεί διαφορετικό και πιο κατασταλαγμένο από τους εξίσου ποιοτικούς προκατόχους του.

Bandcamp