Paradox

Οι Βαυαροί Paradox, αν και όχι εξίσου γνωστοί με άλλες μπάντες των χρόνων και της συνομοταξίας τους, αποτελούν ένα παράδειγμα thrash βετεράνων που συνεχίζουν απτόητοι να προσφέρουν δισκογραφικά ό,τι καλύτερο μπορούν. Ανέκαθεν παραγνωρισμένοι, η ιστορία τους ήθελε να ομοιάζουν αρκετά με τους Metallica των ‘80s, γεγονός που αποτέλεσε ευχή και συνάμα κατάρα για την πορεία τους. Σε αυτήν, κατάφεραν να δώσουν δύο εξαιρετικούς δίσκους στην πρώτη πενταετία ύπαρξης τους, να παύσουν δραστηριότητες για σχεδόν μια δεκαετία και κατόπιν να επανέλθουν δριμύτεροι, με μικρά ή και μεγαλύτερα διαλλείματα κάθε φορά.

Με μπροστάρη και ηγέτη τον Charlie Steinhauer, ένα μουσικό που σε προσωπικό επίπεδο έχει ταλαιπωρηθεί με ποικίλα προβλήματα υγείας, οι Paradox σίγουρα μπορούσαν να υπερηφανεύονται για την ποιότητα της δισκογραφίας τους, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται το "Heresy", ένα σπάνιο δείγμα power/thrash από τη «σωστή» εποχή, τότε που ανάλογα κορυφαία άλμπουμ έβγαιναν με το τσουβάλι (και πήγαιναν «άπατα» εμπορικά…). Τριάντα ένα χρόνια από τότε και με πέντε δίσκους σε ανάλογο ύφος να έχουν μεσολαβήσει, η ώρα έφτασε για το sequel του, με το "Heresy II: End Of A Legend" να έρχεται σε μια ιδιαίτερη χρονική συγκυρία, παρουσιάζοντας την μπάντα με ένα ανανεωμένο lineup να διαδέχεται εκουσίως τον πιο ξακουστό της δίσκο. Τολμηρό (κι αχρείαστο, θα πω εγώ) εγχείρημα, το οποίο κρύβει πολλές περισσότερες παγίδες από μια απλή δισκογραφική επιστροφή, για προφανείς λόγους.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως η σύνθεση της μπάντας διαθέτει αυτή τη στιγμή μερικούς εξαιρετικούς μουσικούς, όπως ο (original drummer από την κλασική τους περίοδο) Axel Blaha, αλλά και ο βιρτουόζος Christian Munzner, κιθαρίστας επίσης στους Eternity’s End και Obscura (αλλά και των θρυλικών Necrophagist). Έτσι, το εκτελεστικό επίπεδο δεδομένα στέκεται - για άλλη μια φορά - υψηλό, τη στιγμή που η επίσκεψη στο παρελθόν «νομιμοποιείται» ακόμη περισσότερο με την ύπαρξη ενός ακόμη μέλους από τότε. Έχοντας αυτά κατά νου, το "Heresy II" ξεκινάει από μια αφετηρία που το θέλει σίγουρα ενδιαφέρον - όπως κάθε άλμπουμ των Γερμανών, άλλωστε - αλλά συνάμα να ακροβατεί σε ένα καθεστώς εντυπωσιασμού και νοσταλγίας ταυτόχρονα.

Οι αναφορές στο πρώτο μέρος είναι συγκεκριμένες αλλά εμφανείς σε όποιον το έχει ακούσει, με την τεχνοτροπία να παραπέμπει άμεσα σε εκείνο και τις κιθάρες να κλέβουν την παράσταση. Την ίδια στιγμή, οι ελαφριοί «πειραματισμοί» με πιο ακραίες δομές και ήχους φαίνεται να πιάνουν, τουλάχιστον στον ελεγχόμενο βαθμό που συμβαίνουν εδώ, ενώ τα μελωδικά περάσματα είναι καίρια, αποσυμπιέζοντας την ασφυκτική tech-thrash ατμόσφαιρα όταν εκείνη οδεύει προς το να ενταθεί. Έτσι, θα ήταν ορθό πλέον να ξεκαθαριστεί ότι οι Paradox μικρή σχέση έχουν με τους Metallica στην πραγματικότητα, η οποία έχει το όνομα του "And Justice For All" ως συνώνυμο της, με μπάντες όπως οι Heathen ως πιο άμεσα συγγενείς ηχητικά.

Αν μη τι άλλο, η επιστροφή των Paradox στο μακρινό παρελθόν τους φαίνεται πως στέφθηκε με επιτυχία. Με ένα δίσκο που δεν αποτελεί απλώς αφορμή να θυμηθεί κανείς το σπουδαίο πρώτο μέρος του, αλλά επιχειρεί να συνεχίζει την κληρονομιά εκείνου από την ίδια βάση, αλλά με νέες αρχές και πρακτικές, οι Βαυαροί φαίνεται να αποφεύγουν ένα μεγάλο σκόπελο εντυπώσεων, κυκλοφορώντας μια από τις καλύτερες δουλειές τους. Παραφράζοντας ελάχιστα τον τίτλο ενός ύμνου του ντεμπούτου τους, οι προσευχές στους θεούς της οργής φαίνεται να έπιασαν τόπο, καθώς το "Heresy II" στέκεται περήφανα ως μια σπουδαία φετινή κυκλοφορία από thrash «παλιοσειρές».

YouTube