Go Ahead And Die

Go Ahead And Die

Nuclear Blast Records (2021)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 09/06/2021
Ο υιός Cavalera παρασέρνει τον πατέρα σε ένα crossover ξέσπασμα κατά πάντων
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι πλέον αυταπόδεικτο, θαρρώ, πως ο Max Cavalera παραμένει εδώ και χρόνια, κάτι περισσότερο από υπερδραστήριος δισκογραφικά. Παραμερίζοντας την ποιοτική αποτίμηση του συνόλου των κυκλοφοριών που έχει συμμετάσχει, ένα νέο project με τη συμμετοχή του δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη. Υπάρχει όμως κάτι στους Go Ahead And Die που «χτυπάει» λίγο διαφορετικά. Ο Max, μαζί με τον γιό του, Igor Jr., και τον ντράμερ Zach Coleman (Khemmis, Black Curse), δημιούργησαν το εν λόγω σχήμα, επιθυμώντας να αναβιώσουν '80s καταστάσεις με σκοπό μια πολιτικοποιημένη ηχητική επίθεση κατά πάντων.

Μουσικοί όπως ο Max, έχουν χαραχθεί στη συνείδηση του κοινού για τις τοποθετήσεις τους, οπότε τα κοινωνικά προβλήματα που ανήλθαν στην επιφάνεια τα τελευταία χρόνια, δεν θα μπορούσαν να μην τον τροφοδοτήσουν. Στο ομότιτλο ντεμπούτο όμως των Go Ahead And Die, η προσοχή πέφτει πάνω στον Igor Amadeus Cavalera. Αναλαμβάνοντας κιθάρες μπάσο, κάποια φωνητικά καθώς και τη συνθετική μερίδα του λέοντος, ο Igor δημιουργεί ένα metal/punk βδέλυγμα το οποίο, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερα εύστοχη παραγωγή, θα απευθυνθεί σε όσους/ες αναζητούν διαρκώς αιχμηρή και εμπρηστική μουσική, αλλά και σε αυτούς/ες που έχουν μπάντες όπως τους Amebix, G.I.S.M., Celtic Frost, Doom, Terrorizer, Extreme Noise Terror, έως και πρώιμους Bolt Thrower, ως φάρους για να πορεύονται.

Τα 43 λεπτά του "Go Ahead And Die", είναι ένα αδυσώπητο κράμα death/thrash/hardcore το οποίο δεν αναζητεί μια θέση στο σύγχρονο ιδίωμα. Το extreme hardcore, τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε μια διαρκή παραγωγή σπουδαίων σχημάτων, με καταιγιστικούς δίσκους να ξεπροβάλλουν διαρκώς. Η σύγκλιση old school extreme metal με hardcore δε, πλέον έχει παρέλθει των '90s όταν και καθόριζε τις εξελίξεις, και υπό αυτό το πρίσμα, οι Go Ahead And Die, διατηρώντας εμφανώς το ηχόχρωμα όλων των σχημάτων του Max, ηχούν ανά σημεία, αν όχι παρωχημένοι, τουλάχιστον νοσταλγικοί. Τα riffs, σύντομα και κοφτερά, με τα leads μετρημένα, δεν κλέβουν την παράσταση, ενώ αντιθέτως ο Coleman στα τύμπανα είναι αυτός που δίνει το στίγμα. Η χημεία του στα ρυθμικά μέρη με τον Igor είναι εξαιρετική, όπως και ο τρόπος που ανατροφοδοτεί με punk ορμή τις συνθέσεις, αποτρέποντας τους από το να ηχούν ως πρώιμοι Sepultura, κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι σωτήριο.

Στιχουργικά, ο Max παραμένει αιχμηρός, σταθερά αρνούμενος να στρέψει το βλέμμα του αλλού όταν στις Η.Π.Α. συνέβησαν τα μύρια όσα την περσινή χρονιά. Η εκφορά του, ελαφρώς διαφοροποιημένη από αυτή των πρόσφατων δίσκων των άλλων σχημάτων του, δίνει μια πιο hardcore αίσθηση. Έτσι, μετά το εναρκτήριο και κατατοπιστικό "Trackload Full Of Bodies", μπαίνει ο δυναμίτης, βγαλμένος από το 1985, "Toxic Freedom", που ορίζει και τον πήχη για τον εν λόγω δίσκο. Ο Igor, εδώ ξεκινά μια συνήθεια να μπολιάζει με death metal riffs πολλά verses κατά μήκος του δίσκου, ενώ ο Coleman δαμάζει τις ταχύτητες και ουσιαστικά θεμελιώνει τον crossover χαρακτήρα του δίσκου. Κατά αυτόν τον τρόπο, το "I.C.E. Cage" thrash-άρει ικανοποιητικά καθώς ο Max παραθέτει πιθανώς την καλύτερη ερμηνεία του στο άλμπουμ.

Στον αντίποδα, το "Prophets Of Prey", θα το ζήλευαν συγκροτήματα όπως οι Like Rats, με τα διπλά φωνητικά και τον death/crust ορυμαγδό και το τελικό Celtic Frost σημείο του να χαρίζουν μειδίαμα. Οι Go Ahead And Die φροντίζουν να ρίξουν τις ταχύτητες όπως συμβαίνει στο ομότιτλο "G.A.A.D." και το φινάλε του δίσκου, σχεδόν επτάλεπτο, "Roadkill", να προσδίδουν μια δραματική χροιά. Δυστυχώς, το τελευταίο, δεν καταφέρει να απασφαλίσει επί της συσσωρευμένης οργής των σύντομων σε διάρκεια συνθέσεων που προηγήθηκαν, παρά την πιο doom προσέγγισή του. Σε κάθε περίπτωση, το δίλεπτο "Worth Less Than Piss" που βγήκε από την Αγγλία του ’82, ή το κάφρικο d-beat του "Punisher" που κάνει διακοπές Florida έως το δραματικό του κλείσιμο, είναι η πεμπτουσία όσων επιδιώκουν οι Go Ahead And Die.

Η πρώτη ουσιαστική σύμπραξη πατέρα και υιού Cavalera, πέραν των διαφόρων guest συμμετοχών του δεύτερου σε κυκλοφορίες του πρώτου, χαρακτηρίζεται από συμβιβασμούς και χρυσές τομές. Η μουσική που ενέπνευσε και επηρέασε τον Max, είναι ο ιδανικός δίαυλος επικοινωνίας με την νεότερη γενιά και την αναζήτησή της για ηχητικά και κοινωνικά αιχμηρή μουσική. Ο συγκρουσιακός χαρακτήρας και η ωμότητα του "Go Ahead And Die", αναδεικνύονται από τις όποιες εμπνεύσεις του Igor Jr., με το εν λόγω project να διατηρεί ένα φλεγόμενο και ανεπιτήδευτο αέρα, χωρίς να δύναται όμως να συγκριθεί με ανάλογες κυκλοφορίες άλλων σχημάτων του Max. Καταλήγοντας, δεν μπορώ πάντως να απαρνηθώ το χαμόγελο που μου αφήνει η σκέψη πως κάποιος κάπου παίζει κοινωνικά ευαισθητοποιημένο, βρώμικο metal/punk μαζί με τον πατέρα του, ενώ θα μπορούσε να επικρατεί ένα χάσμα ανάμεσά τους.

  • SHARE
  • TWEET