Agent Steel, Speedrush, Dreamrites @ Κύτταρο, 23/04/25

Κανείς δεν πιστεύω πως περίμενε την συναυλιακή επιστροφή των Agent Steel στα μέρη μας. Για να μην πω και την μουσικη επανενεργοποίηση του σχήματος από τον διαχρονικό του frontman, τον εκκεντρικό κύριο John Cyriis. Οι θρύλοι και πρωτοπόροι του speed metal όμως, διαθέτουν τέτοια μουσική κληρονομιά, που μας επιβάλλει να παρευρεθούμε σε οποιαδήποτε εμφάνισή τους, ασχέτως του πως αυτή δύναται να εξελιχθεί. Σε κάθε περίπτωση, με τις προσδοκίες όχι ιδιαίτερα ψηλά ομολογουμένως, κατευθυνθήκαμε μεσοβδόμαδα στο Κύτταρο από νωρίς, για μια βραδιά προορισμένη να μιλήσει στις old school metal ψυχές μας.

Η αρχή έγινε, με μια καθυστέρηση περίπου μισής ώρας, από τους Dreamrites. Το heavy/power σχήμα από τη Λάρισα έμεινε στη σκηνή για περίπου 35 λεπτά, και με σύμμαχο τόσο τον εξαιρετικό του ήχο όσο και την αμεσότητα του τραγουδιστή Αλέξανδρου Σιδεράκου στην επικοινωνία με το κοινό, αποτέλεσε μια ταιριαστή έναρξη στη βραδιά. Ο μελωδικός ήχος της μπάντας, που έδινε εξίσου έμφαση στην γκρούβα όσο και στα instrumental μέρη, τιμήθηκε από τους παρευρισκόμενους εκείνη την ώρα στο venue, με το συγκρότημα, αν και ελαφρώς αγχωμένο, να εκμεταλλεύεται ιδανικά τη συνθήκη για να παρουσιάσει άρτια το υλικό της. Τα πράγματα θα ανέβαζαν ταχύτητες στη συνέχεια, αλλά, με τις όποιες οριοθετήσεις στον ήχο και τις εμφανείς επιρροές τους, οι Dreamrites ήταν ουσιώδεις.

Έπειτα από το αναμενόμενο διάλειμμα, οι Speedrush ανέβηκαν στη σκηνή. Ομολογουμένως, δεν είχα προλάβει να εξοικειωθώ με τον περσινό άλμπουμ των Αθηναίων, “Division Mortality”, αλλά για ένα σχήμα που κατέχει την τέχνη του speed metal, μια συναυλία μπορεί να αποτελέσει μια ιδανική επαναπροσέγγιση. Πράγματι, για τα 40 λεπτά που βρέθηκαν στη σκηνή, οι Speedrush ήταν ισοπεδωτικοί. Το κοινό εκτίμησε τις στοχευμένες τους συνθέσεις, τίμησε τα κομμάτια του “Endless War” λίγο παραπάνω, άνοιξε και τα πρώτα δειλά moshpits, και γενικότερα εντάσεις και ταχύτητα άρχισαν να ανεβαίνουν. Οι Speedrush, μάλλον, προσέφεραν και την αρτιότερη εμφάνιση της βραδιάς, κερδίζοντας τον παρευρισκόμενο κόσμο. Στην διασκευή τους στο “Power Thrashing Death” των Whiplash δε, έγινε ένας μικρός χαμός. Αν πετύχετε τους Speedrush στο billing κάποιας συναυλίας, απλά μην τους χάσετε. Τίμιο, παλαιομοδίτικο speed metal με τις όποιες thrash/heavy προεκτάσεις, προσηλωμένο στο ακέραιο στον σκοπό του.

Όλα ήταν έτοιμα για την εμφάνιση των Agent Steel. Ή σχεδόν όλα. Όταν το αναμενόμενο χρονικό διάστημα του κενού ανάμεσα στις μπάντες παρήλθε, δεν υπήρξε κάποια κινητικότητα στη σκηνή. Για την ακρίβεια, ο κόσμος είχε βγει έξω από το venue, αφού ο Cyriis ήταν άφαντος! Προφανώς η όποια δυσανασχέτιση από κοινό και διοργάνωση, που προσπαθούσε να τηρήσει το χρονοδιάγραμμα, ήταν εμφανής, αλλά ευτυχώς, η πλειοψηφία των παρευρισκομένων είχε επίγνωση των πολλών ενδεχομένων σε ένα live των Agent Steel και ήταν ψυλλιασμένη. Έχοντας περάσει περίπου μιαμιση ώρα επιπλέον, το συγκρότημα εμφανίστηκε στην είσοδο του κυττάρου, με τον κόσμο να επευφημεί το σχήμα, προφανώς κάπου ανάμεσα σε ανακούφιση και καζούρα. Λίγα λεπτά αργότερα, οι Agent Steel θα ήταν στη σκηνή, και η συναυλία θα γινόταν πραγματικότητα.

Πάμε στο δια ταύτα. Οι Agent Steel έμειναν στην σκηνή για περίπου 55 λεπτά, με την απόδοσή τους να είναι μέτρια. Τεχνικά, οι μουσικοί της μπάντας ήταν εξαιρετικοί μεν, αν και εμφανώς μουδιασμένοι από όσα προηγήθηκαν, αλλά το βαρόμετρο της απόδοσης ήταν ο Cyriis. Ο οποίος, όταν δεν ήταν φάλτσος, ξεχνούσε στίχους, ή στα χαμηλά δεν ακουγόταν καν. Έχοντας πει αυτά, να επισημάνω τώρα, πως, ελάχιστη σημασία είχε αυτό. Αναμενόμενα, το κοινό δεν συντονίστηκε ούτε εξερράγη σε αμέτρητα mosh pits και crowdsurfing, αν και το σετ των Αμερικανών, που βασίστηκε στο θρυλικό “Skeptics Apocalypse”, το σήκωνε. Δεδομένης της χωροχρονικής συνθήκης αλλά και της απόδοσης του Cyriis, που, φρόντισε μεταξύ άλλων να τονίσει πως η μπάντα του «δεν ακυρώνει συναυλίες (!)», ή να μας ευχαριστήσει που τιμάμε το αγνό παραδοσιακό metal τόσο αργά…

Σε κάθε περίπτωση, παρά την απόσταση της πραγματικότητας από τα όσα συμβαίνουν στο νου του θρυλικού μουσικού, αυτή η χύμα ενέργεια που έβγαλαν οι speed metal φρενήρεις συνθέσεις των Agent Steel είχε μια άγρια ομορφιά. Τι και αν στα “Let It Be Done / The Day At Guyana” μέσα από το cult EP “Mad Locust Rising” ο Cyriis κατέβηκε από τη σκηνή για το instrumental μέρος περισσότερο από το προβλεπόμενο με την μπάντα να το ξεχειλώνει σε τζαμάρισμα, ή αν το εναρκτήριο “Unstoppable Force” από τον ομώνυμο σπουδαίο δίσκο ήταν σκιά του εαυτού του, λίγη σημασία είχε πλέον. Τα πράγματα κάπως βελτιώθηκαν στα “Guilty As Charged” και “Taken By Force”, με κοινό και μπάντα να ζεσταίνονται, αλλά πλέον ήταν σαφές πως θα πήγαινε η βραδιά.

Στο διαχρονικό, αιώνιο metal classic, “Bleed For The Godz”, πρωταγωνιστής ήταν το κοινό, που το μετέτρεψε σε μέγιστη συναυλιακή στιγμή, όπως του άρμοζε. Βέβαια, οι Agent Steel αποφάσισαν να κλείσουν την κανονική διάρκεια του σετ τους με το ομότιτλο κομμάτι μέσα από το επιεικώς μέτριο προ τριετίας "No Other Godz Before Me", που οριακά πήγε να γκρεμίσει ότι καλό μπορεί να έχτιζε μέχρι τότε η μπάντα στην σκηνή. Ευτυχώς, για τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, μας επιφύλασσαν τον ομώνυμο ύμνο τους, όπου και κοινό και μουσικοί ξέσπασαν, δίνοντας θετική νότα στο φινάλε της συναυλίας. Πραγματικά, το “Agents Of Steel”, όπως και όπου και αν ακουστεί, θα είναι show stopper.

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξελιχθεί μια συναυλία των Agent Steel εν έτει 2025; Μάλλον όχι πολύ διαφορετικά, αλλά για ένα τόσο underground σχήμα με τις δικές του ιδιαιτερότητες και ιδιοτροπίες, είναι και αυτά μέρος του μύθου του. Ναι, η υπομονή όλων των παρευρισκομένων δοκιμάστηκε στο μέγιστο, η συναυλία μάλλον θα είναι μνημειώδης για τους λάθος λόγους, η κούραση για Τετάρτη βράδυ δεδομένη, υπάρχει ένα ρομαντικό αλλά όμως. Σε μια συναυλιακή βραδιά που μου θύμισε εγχώρια live σκηνικά προ δεκαετίας και βάλε, το cult speed metal των Agent Steel μέσα από όλες τις ατέλειες και τους δαίμονες του ενδιαφέροντος κυρίου John Cyriis, αντήχησε χύμα, δρομίσια, όπως ίσως του αξίζει πραγματικά. Φυσικά, για να επιστρέψω στον ρεαλισμό, καλά όλα αυτά, αλλά θα συνεχίσουμε να απαιτούμε από τους μουσικούς να σέβονται το κοινό τους, και όχι μόνο το ανάποδο.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης