Flotsam & Jetsam

Είναι εντυπωσιακό αυτό που καταφέρνουν στους τελευταίους κάποιους δίσκους τους οι thrashers από την Arizona. Ουσιαστικά, μετά το πολύ δυνατό "The Cold" του 2010, η μουσική ποιότητα του κάθε τους άλμπουμ φαντάζει εκ διαμέτρου αντίθετη με το οπτικό υλικό που συνοδεύει αυτή. Φαίνεται συμπαθητικό το εξώφυλλο (βλέπε "Ugly Noise"); Το μουσικό περιεχόμενο είναι σχετικά μέτριο. Βλέπεις κάποιο οπτικό ανοσιούργημα που βιάζει την αισθητική σου (δες "The End Of Chaos"); Μουσικά το άλμπουμ θα καλολέει, και μάλιστα παραπάνω του αναμενομένου.

Πέραν του - προφανούς - χαβαλέ, αυτή η υποτυπώδης αντίστροφη αναλογία μεταξύ μουσικής και εικόνας των πρόσφατων άλμπουμ των Flotsam & Jetsam φαίνεται να βρίσκεται σε ισχύ και στο τελευταίο χρονικά πόνημα τους, το επονομαζόμενο και "Blood In The Water". Ο Flotzilla του προηγούμενου δίσκου φαίνεται να έχει κάνει μια βουτιά στο νερό και να δείχνει εγγύτερα στην εικόνα, το «σάπιο» background του έχει παραμείνει σχεδόν ίδιο για δεύτερο δίσκο (και όλα αυτά και πάλι δια χειρός Andy Pilkington), και με την ανωτέρω λογική, το νέο άλμπουμ των βετεράνων thrashers «υπονοείται» πως τους διατηρεί σε ανάλογη φόρμα με το "The End Of Chaos" - κάτι που - ω, τι έκπληξη - ισχύει στον απόλυτο βαθμό.

Μια καλοκουρδισμένη μηχανή heavy/thrash βαρβαρότητας φαντάζουν οι Flots, έχοντας την όρεξη, το πάθος, αλλά και την ικανότητα να παίζουν ακόμη και σε αυτήν την ηλικία και ακόμη και με τόσες δεκαετίες δισκογραφικής παρουσίας, σχεδόν το ίδιο πειστικά με τα νιάτα τους. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι το "Blood In The Water" μπορεί ή πρέπει να συγκριθεί από τον οποιονδήποτε με κάποιο από τα κλασικά "Doomsday For The Deceiver" και "No Place For Disgrace", αλλά ότι εφόσον κάποιος ασχολείται με θέρμη για τις δισκογραφικές επιστροφές των κάθε Megadeth, Testament ή Anthrax αυτού του κόσμου, θα έπρεπε να πράττει εξίσου και για την περίπτωση των Flots.

Εξωπραγματικός - τηρουμένων των αναλογιών - ακούγεται και ο Eric A.K., ένας απόλυτα υποτιμημένος ερμηνευτής, ο οποίος ακόμη και σε αυτήν την ηλικία καταφέρνει και στέκεται όχι απλώς αξιοπρεπώς πίσω από το μικρόφωνο, αλλά βάζοντας τα γυαλιά ακόμη και σε νεότερους από εκείνον τραγουδιστές του χώρου. Μια φωνή με μέταλλο, η οποία έχει περιοριστεί ελάχιστα στις δυνατότητες της σε σχέση με το μακρινό παρελθόν, αλλά κι ένας τραγουδιστής που έχει εξελιχθεί με τα χρόνια, τόσο που να μπορεί να ανταπεξέλθει και να πρωταγωνιστήσει σε μια σύνθεση, ανεξαρτήτως των απαιτήσεων και του μοτίβου που ακολουθεί αυτή.

Η ποικιλόμορφη αλλά πάντα ορμητική τραγουδοποιία του άλμπουμ διαθέτει μια αλάνθαστη αμεσότητα, καταφέρνοντας να καλύπτει με μαεστρία ακόμη και τις λιγότερο καλές στιγμές της ροής του. Έτσι, το "Blood In The Water" πρέπει να θεωρείται ένας πειστικός και εξίσου απολαυστικός διάδοχος του "The End Of Chaos", φέροντας παρόμοια χαρακτηριστικά με εκείνο (λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι το υλικό των δύο άλμπουμ γράφτηκε back to back, την ίδια περίπου δημιουργική περίοδο κι έχοντας τον Steve Conley και πάλι ως main songwriter), δίχως να υστερεί κάπου - ίσως εκτός του γεγονότος πως διαθέτει ένα «απλώς αδιάφορο» εξώφυλλο, συγκριτικά με εκείνο.

YouTube