Bonehunter

Όπως φαίνεται, στη Φινλανδία δεν ακολουθούν την πεπατημένη όσον αφορά στις κυκλοφορίες δίσκων. Μια ωραία «μούρλια» τους κυριεύει και κάνουν του κεφαλιού τους. Demo, split, EP, συλλογές και live άλμπουμ προηγήθηκαν της πρώτης «κανονικής» εμφάνισης του τρίο με το full length το 2015. Αισίως φτάνουν στον τέταρτο δίσκο τους φέτος, αφού ενδιάμεσα έβγαλαν άλλους δύο live και ακόμα μία συλλογή. Θεούληδες.

Η μούρλια δε σταματάει εδώ, μια απλή ματιά στα εξώφυλλα και στους τίτλους τραγουδιών, την επιβεβαιώνει απόλυτα. Σαν απότοκα των συντοπιτών τους και πρωτοπόρων στην παράνοια, Impaled Nazarene, οι S.S. Penetrator, Satanarchist και Witch Rider, φοράνε τα δερμάτινά τους, τα καρφιά και τα ραφτά τους και με τη χρήση ελαφρού make-up εξαπολύουν το προδοκώμενο: δυναμικό thrash/black με το punk να κρυφοκοιτάει. Και το heavy metal να ποτίζει τα solo τους, τα οποία θα κάνουν και τη διαφορά.

Η επίθεση έρχεται με τη μορφή θρασαριστών Immortal, ειδικά στα φωνητικά, και οι γρήγορες ταχύτητες αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του δίσκου. Βάρβαρα χτυπήματα στα ντραμς ορίζουν τον ρυθμό, ενώ το μπάσο σιγοντάρει με εκκωφαντικό τρόπο το ηχητικό ολοκαύτωμα. Οι punk ρυθμοί είναι διακριτικοί και προσδίδουν μια σπιρτάδα στο άκουσμα. Οι δε κιθάρες... αυτές είναι το απόλυτο highlight του δίσκου, ό,τι κι αν παίξουν, σε όποια εκδοχή τους κι αν τις ακούσεις. Από τα απόλυτα thrash riff, στα σκοτεινά μαυρομεταλλικά και από κει σε επικές εξάρσεις, όπου αυτόματα υψώνεις τη γροθιά.

Η δουλειά και η έμπνευση που υπάρχει όμως στα solo, είναι αυτή που ξεχωρίζει τους Φινλανδούς από παρεμφερή συγκροτήματα. Old school heavy metal αισθητικής, με λόγο ύπαρξης και οι συνθέσεις απογειώνονται. Ή αλλιώς από τα καλύτερα που θα ακούσεις φέτος. Ακόμα και όταν ρίχνουν τις ταχύτητες, μία φορά νομίζω στις δέκα συνθέσεις, το αποτέλεσμα παραμένει διαβολεμένα εθιστικό. Το σηκώνει και η ιστορία της συγκεκριμένης σύνθεσης: Ιαπωνικό φολκλόρ, πνεύματα με τη μορφή τεράστιων σκελετών, δημιουργημένα από φαντάσματα του πολέμου. Από ανθρώπους που πέθαναν στη μάχη και δεν μπήκαν ποτέ κάτω από τη γη. Σχετικά με άλλες συνθέσεις, τύπου Virgin Devil Princess, οι στιχουργικές επεξηγήσεις περιττεύουν. Το τραγούδι πάντως, είναι άλλη μία χορευτική στιγμή εύκολα.

Ο αρκουδάνθρωπος - μασκότ αυτήν τη φορά δείχνει να κρατάει στάση αναμονής και μετά από πολύ καιρό στέκει ακίνητος, χωρίς στύση. Ή απλά να απολαμβάνει την εξουσία καθήμενος στον γκροτέσκο θρόνο του. Το τρίο από το μακρινό Ούλου πάντως, ξεσαλώνει δίχως αύριο. Φασαριόζικο, πολεμοχαρές και βλάσφημο. Μαζί του και εμείς.

Bandcamp