Children Of Technology

Μια εκ των κύριων επιρροών των Ιταλών μπαχαλάκηδων είναι οι Bathory (προϊστορικής περιόδου), γεγονός που με έκανε να τρέξω πριν 12 χρόνια να βρω ένα εφτάρι τους. Ήταν το "Give Me Gasoline Or Give Me Death" (οκ, πείτε πόσο super τίτλος είναι;), κράχτης του δε, η διασκευή στο "You Don’t Move Me, I Don’t Give A Fuck". Αν μη τι άλλο μια επιλογή που σε εξέπληττε, ταυτόχρονα όμως με μια εκτέλεση σκέτη τρέλα. Τα φωνητικά της Giovanna (μέλος τότε του group, drummer) μαζί με τα μουγκρητά του DeathLörd έδιναν μια απίθανη crust χροιά και έβγαζαν χαρακτήρα.

Οι Children Of Technology έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει δύο πολύ καλά LP, έχουν αλλάξει μέλη με τον DeathLrld να είναι η σταθερά και σπέρνουν την Carnivore - ική τρέλα τους με λύσσα. Το "Written Destiny" θα τους βρει με νέο drummer, τον Dee Dee Altar, γνωστό από τους Bunker 66 και σίγουρα πιο δυνατούς από ποτέ.

Ο νέος δίσκος έχει πάρει τα πλεονεκτήματα των προηγούμενων και τα έχει τσιμεντώσει με τέτοιο τρόπο χτίζοντας ένα στέρεο οικοδόμημα που σε κοπανάει ανελέητα. Η έναρξη με το "Soundrack Of No Future" είναι τόσο ψαρωτική με κάθε φορά που την ακούμε να σκούζουμε από ανατριχίλα. Λες και ανοίγει εμπρός σου μια κατακαημένη περιοχή, τίγκα στη ραδιενέργεια και την καταστροφή και με μια υποβόσκουσα ροπή να θες να πάρεις ένα ρόπαλο και να συνεχίσει τον χαλασμό. Μετά και τα ουρλιαχτά του DeathLörd ακούμε ένα έντονο speed metal riff που απλά σε κομματιάζει. Δεν υπάρχει επιστροφή…

Το πάρτι συνεχίζει με το "Creation Through Destruction" όπου καταλαβαίνεις ότι ακόμα και το πιο τετριμμένο Discharge σφυροκόπημα άνετα μπορεί να κάνει θραύση αν ξέρεις πώς να το χειριστείς. Απλά ακούστε και βιώστε. Τα δε μελωδικά περάσματα ανεβάζουν τόσο πολύ την αδρεναλίνη που νιώθεις παράκρουση. Εδώ φαίνεται και η διαφορά εν σχέση με το προηγούμενο δίσκο. Πλέον ο ήχος είναι πολύ πιο καθαρός, αλλά η crust - ίλα παραδόξως έχει πολλαπλασιαστεί.

Το μεγάλο ευτύχημα αλλά και το ατού έρχεται με το ομώνυμο τραγούδι όπως επίσης και με το "The Days Of Future Past". Όπως αναφέραμε χαρακτηριστικά και στην thrash ανασκόπηση του 2020 οι επιρροές των Warfare πήρανε το πάνω χέρι με αποτέλεσμα να έχουμε ΤΕΛΕΙΑ άσματα. Συνεπώς αν είστε κι εσείς στην κατηγορία που υποστηρίζει ότι οι Βρετανοί αποτελούν το πιο συγκλονιστικό φετίχ που έχει βγάλει το νησί απλά θα πάθετε σοκ. Τα ανεβοκατεβάσματα της φωνής, εντελώς punk και 100% προσηλωμένα πάνω στο στυλ του Paul Evo είναι τόσο κολλητικά που αρρωσταίνεις. Σε σημεία υπάρχει απόλυτη ξεπατικούρα αλλά αν έχετε το σαράκι με δίσκους σαν τα "Metal Anarchy" η "Mayhem, Fuckin’ Mayhem" απλά θα βάλετε τα κλάματα.

Πέραν των άλλων όμως ο δίσκος έχει πραγματικά καλές ιδέες. Έχει ένταση σε όλη τη διάρκειά του, αρκεί να αναφέρω ότι ξεπερνάει τα 33 λεπτά! Για τους Ιταλούς είναι σαν διπλός δίσκος! Κι όμως, δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο μετριότητας, ούτε στιγμή που να σε κάνει να θες να σταματήσεις το κοπάνημα. Επίσης τα οκτώ τραγούδια τους έχουν μια ταυτότητα το καθένα. Αυτό δημιουργεί μια τέτοια άνεση στην όλη ακρόαση πράγμα που σχετικά σπανίζει σε αντίστοιχα άλμπουμ. Φερειπείν, το refrain του "The New Barbarians" βγάζει μια έντονη επικούρα, σαν να έχουν ανακατευτεί Carnivore και Ironsword.

Τέτοια τσαχπίνικα σημεία δίνουν το κάτι παραπάνω. Ή το κρεσέντο και ωδή στον συλλέκτη δίσκων, όπως υμνείται στο τελευταίο τραγούδι. Είναι αξιοζήλευτη η προσέγγισή τους, ο προσεγμένος αλλά ταυτόχρονα χύμα τρόπος τους. Οι Children Of Technology μας προσφέρουν ένα τρομερό δίσκο, πραγματικά άξιο συνεχιστή των άλμπουμ που κοσμούν τις φωτογραφίες που ποζάρουν. Το "Written Destiny" είναι μακράν ότι καλύτερο μας έχουν δώσει ως σήμερα. Χάος, βενζίνα, speed mania και Motörcharged σε top στιγμές.