Nadra

Ισλανδοί. Αν πέρσι άκουσες τον δίσκο των συμπατριωτών τους Mispyrming, ξέρεις περίπου τι να περιμένεις, μιας και μοιάζουν αρκετά. Μετά από πρόταση των παραπάνω, εμφανίστηκαν μαζί με τους NYIp και Grafir, στο φετινό Roadburn Festival, κάνοντας έτσι μια μικρή ισλανδική, μαύρη, απόβαση.

Το νησί, με αφορμή τους Solstafir, έχει φτιάξει μια μικρή μεν, αλλά πολλά υποσχόμενη σκηνή. Οι προαναφερθείσες μπάντες, οι οποίες έχουν και σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και νεότεροι ή παλιότεροι, Svartidaudi, Carpe Noctem, Nornahetta, Abacination, Dysthymia, Urhrak, Mannveira, Myrk, Slidhr, Potentiam, Zhrine, Wormlust και Fortid, παρουσιάζουν μουσικές που αξίζει κανείς να εξερευνήσει. Άλλοι φαντάζονται την Ισλανδία για ρομαντικό ταξίδι, με καταρράκτες, νησιά, παγετώνες και χρώματα κι άλλοι χτίζουν μια τρομακτική, θεοπάλαβη και κατάμαυρη παρέα που γαμάει και τρομάζει.

Μελαγχολικό, θυμωμένο και μηδενιστικό. Παλιομοδίτικο, βόρειο black metal με στίχους στα Ισλανδικά. Σταθερή συνταγή αλλά και κουλτούρα. Κολλημένοι στις ρίζες του black metal. Από Νορβηγία μεριά. Το εναρκτήριο κομμάτι, "Fjallid", έχει αυτόν τον αρχέγονο ήχο που θυμίζει αδυσώπητο βομβαρδισμό. Έχει αυτό το punk στοιχείο, που μας γοήτευε στο πρώτο black των Mayhem. Έχει μια παράνοια, γοητευτική. Το επόμενο "Sal" ρίχνει λίγο τους ρυθμούς στην αρχή, αλλά δεν φεύγει από τη μαυρίλα. Αρχίζει να δαγκώνει σταδιακά, μέχρι που ακολουθεί μια θανατερή κιθάρα για να σε κατασπαράξει. Στη μέση του δίσκου, το μεγάλο χρονικά, "Falid" ξεκινάει με ένα όμορφο riff και ένα εμετικό μπάσιμο στα φωνητικά που σε φτύνει στη μούρη. Αλλάζει συχνά ένταση και ρυθμό και αυτά το κάνουν ίσως το πιο παρορμητικό κομμάτι του δίσκου. Μια αργό και μετά πάλι γρήγορο. Αλλά με φωνές που το ανεβάζουν επίπεδο. Σάπιες, πνιγμένες, απελπισμένες και γεμάτες θυμό. Γενικά τα φωνητικά, είναι εκπληκτικά. Το παλικάρι που γκαρίζει, αφήνει αρκετά πίσω τη μουσική της μπάντας, καλώς ή κακώς. Η σύνθεση έχει άπειρα μέρη. Δεν σταματάει να σε εκπλήσσει. Μέχρι να σε κουράσει λίγο, για να σε φέρει άπραγο μπροστά από το καλύτερο τραγούδι αυτής της κυκλοφορίας. Το "Sar", αρκεί για να καταλάβεις τι είναι αυτή η μπάντα. Έχει απίθανες κιθάρες και δείχνει τον δρόμο σε όλα τα υπόλοιπα. Είναι μακράν καλύτερο όλων και πολλά επίπεδα παραπάνω των άλλων σε όλους τους τομείς. Αν και τα πέντε κομμάτια του δίσκου ήταν κοντά σε αυτό, θα μιλάγαμε για αριστούργημα. Το τελευταίο, "Fallid", συνεχίζει τον βομβαρδισμό, χάνει λίγο σε συναίσθημα και σκοτάδι, αλλά παρουσιάζει τον τρόμο, τη βία και την τρέλα του συγκροτήματος.

Κρατάνε τις ρίζες της μουσικής ψηλά. Ακούνε από Σκανδιναβία μεριά τις σειρήνες, αλλά στέκονται καρφωμένοι στον πάγο του νησιού τους. Ποικιλία και διαφορετικές πτυχές με γνώμονα τον σεβασμό και την επιθετική μελωδία στα solo. Είναι από τους καλύτερους black metal δίσκους της ισλανδικής σκηνής. Δυνατό, συναισθηματικό με πολύ μικρά παράπονα από τον ακροατή.

Bandcamp