Bad Company, Echo Tattoo @ Κύτταρο, 13/04/08

Είναι το όνομα ενός συγκροτήματος μεγαλύτερο από τα μέλη του; Πρέπει τα συγκροτήματα να συνεχίζουν όταν αποχωρούν ή αποβιώνουν κάποια από τα βασικά τους μέλη; Είναι αυτοί που είδαμε το βράδυ της Κυριακής στο Κύτταρο όντως οι Bad Company; Πολλά τα ερωτήματα, ακόμα περισσότερες οι απαντήσεις / απόψεις. Προσωπικά αρκούμαι στο εξής: Αν το εκάστοτε «μπασταρδεμένο» σχήμα τιμάει με σεβασμό το παρελθόν, το όνομα και τα πρώην μέλη του, τότε έχει καλώς.

Τίμησαν λοιπόν οι Bad Company (;) το παρελθόν, το όνομά τους και τα μεγαθήρια (βλ. Rodgers, Kirke, Burrell - RIP) που «φόρεσαν τη φανέλα» αλλά δε βρίσκονται πλέον -για διαφορετικούς λόγους ο καθείς- στη μπάντα; Η απάντηση είναι διττή: και ναι και όχι.



Κυριακή 13 Απριλίου λοιπόν, και με το σφύριγμα της λήξης της προτελευταίας αγωνιστικής στο ποδόσφαιρο, το ιστορικό Κύτταρο αρχίζει σιγά σιγά να γεμίζει. Οι δικοί μας Echo Tattoo (www.myspace.com/echotattoo) ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή, και παρότι θα ήθελα να συνεχίσω με το κλασσικό «με σκοπό να μας ζεστάνουν», η ζέστη στο χώρο ήταν τόσο μεγάλη που μία τέτοια πρόταση θα ήταν μάλλον αδόκιμη.



Όπως και να 'χει, το κουιντέτο ήταν αρκετά καλό, με ιδιαίτερα ενδιαφέροντες alternative (με αρκετές όμως αναφορές στα '70s) ήχους και εντυπωσιακά εκφραστική τραγουδίστρια με μεγάλο εύρος στη φωνή. Το κακό είναι πως η ελάχιστη σχέση που είχε η μουσική τους με αυτή των Company, καθώς και η σχετικά αυξημένη ώρα που βρέθηκαν πάνω στη σκηνή, έκαναν μερικούς να δυσανασχετήσουν... Και πάλι όμως το χειροκρότημα το κέρδισαν!



Κατά τις 11 και κάτι ήρθε η ώρα των Bad Company. Για μισό λεπτάκι όμως. Για ποιους Bad Company μιλάμε; Οι «αυθεντικοί» (Rodgers, Kirke, Ralphs, Burrell) βρέθηκαν μαζί για τελευταία φορά το 1999. Η τελευταία γνωστή περιοδεία δε των Bad Co. έγινε το 2001, με τους Rodgers και Kirke να συνοδεύονται από τον επί σειρά ετών (1990-97) δεύτερο κιθαρίστα της μπάντας, David Colwell, και τον Jaz Lochrie στο μπάσο.



Τον Αύγουστο που μας πέρασε εμφανίστηκε στην Αγγλία ένα project με τίτλο X-COM, το οποίο αποτελείτο από τους Ralphs, Colwell, Lochrie, τον Robert Hart (τραγουδιστή των Bad Co. την τριετία 1995-97) και τον drummer των Thunder, Harry James. Ξαφνικά οι X-COM έγιναν Bad Company 2008 (αμφιβάλω αν οι Kirke / Rodgers έχουν γνώση επί του θέματος, αλλά τέλος πάντων...) και ως τέτοιοι εμφανίστηκαν και στη χώρα μας (άσχετα αν στην αφίσα το «2008» απουσίαζε).

Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε τα της συνθέσεως, πάμε στα της αποδόσεως. Πόσο τίμησαν και πόσο «ατίμασαν» το παρελθόν τους οι Bad Co. με την 2008 version τους;



Από τη μία θα μπορούσε να πει κανείς πως την τίμησαν και με το παραπάνω, αφού απλά έπαιξαν όλοι τους υπέροχα. Ακούστηκαν κομμάτια που μέχρι το Σάββατο (όταν οι ίδιοι βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη) δεν είχαν παιχτεί ζωντανά ποτέ στην Ελλάδα, είχαν καλό και δυνατό ήχο (κάτι που έτσι κι αλλιώς συνηθίζεται στο συγκεκριμένο χώρο), ενώ το κέφι περίσσευε από τη μπάντα, δημιουργώντας πολύ καλή αλληλεπίδραση με το κοινό. Δεν πιστεύω πως υπήρχε κάποιος που δε διασκέδασε με την ψυχή του όσο οι Bad Co. βρίσκονταν στη σκηνή.

Ο Hart, όντας η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, έφερε στη μνήμη πολλές φορές τον «θείο» Paul. Σπουδαία φωνή, cool τύπος, με χιούμορ, αεικίνητος και... με αδυναμία στο «ασθενές» φύλο! Ο Ralphs με τον Colwell, αν και δύσκολα ακούγονταν στην αρχή, απέδωσαν πιστά τα μέρη τους και αντάλλαξαν απολαυστικά σόλο! Ο Lochrie στο πεντάχορδο μπάσο ήταν «βράχος», ενώ ο James πίσω από τα τύμπανα «τα έσπασε» και δικαίως γνώρισε την αποθέωση (ακούγοντας παράλληλα τις ιαχές "Thunder, Thunder") όταν πήρε για λίγο το μικρόφωνο.



Από την άλλη πλευρά όμως, και κυρίως από τη στιγμή που το ρολόι μου (που δουλεύει κανονικά για όσους αμφιβάλουν) έδειξε πως έπαιξαν μόλις μία ώρα και δέκα λεπτά (με αποτέλεσμα να αφήσουν αμέτρητους «ύμνους» εκτός), για ποια ακριβώς «τιμή» μιλάμε; Δυστυχώς, όπως ακριβώς και στο ποδόσφαιρο, 70 λεπτά «καλής μπάλας» δεν είναι αρκετά για τη «νίκη». Οι κακές γλώσσες είπαν πως «όσα hits έχουν, αυτά έπαιξαν», όμως, ακόμα και αν αυτό ισχύει, που ήταν το "Bad Company", το "Burnin' Sky", το "Rock And Roll Fantasy", το "Silver, Blue And Gold" και το "Run With The Pack";

Το αστείο είναι ότι καμία φορά είναι προτιμότερο όταν μία μπάντα παίζει τόσο λίγο να μην αποδίδει και καλά. «Ευτυχώς έπαιξαν λίγο» σκέφτεσαι. Όταν όμως στην αντίθετη περίπτωση (η οποία συμπίπτει και με την προκειμένη των Bad Co.), πάνω που έχεις αρχίσει να πωρώνεσαι σου λένε «Καληνύχτα», μένεις όπως και να το κάνουμε με το «γαμώτο»!



Επίσης, από πού κι ως που έπαιξαν όχι ένα, ούτε δύο, αλλά τρία (!) κομμάτια των Free; Αν ήταν ο Rodgers και ο Kirke (αμφότεροι μέλη των Free) θα το καταλάβαινα. Αλλά τώρα; Η μόνη δικαιολογία που μου έρχεται είναι πως ο Ralphs είχε παίξει παλιότερα τόσες φορές τα "Fire And Water", "Wishing Well" και "All Right Now" που πλέον έχει ξεχάσει πως δεν ανήκουν στους Bad Company! Δεν το συζητώ πως και οι 3 είναι κομματάρες, όμως Bad Company πήγαμε να δούμε, και δόξα τω θεώ δίσκους και τραγούδια έχουν αμέτρητα!

Τι κρατάμε λοιπόν για το τέλος; Μια γλυκόπικρη γεύση. Όσο καλοί και να ήταν, στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα θα περίμενε κανείς από τους Bad Company να μην αφήσουν αμφισβητίες. Δυστυχώς το κατάφεραν (γιατί κακά τα ψέματα, με τέτοια κομμάτια και τέτοιους μουσικούς, περί κατορθώματος πρόκειται να μην κερδίσεις τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινού), οπότε θα περιμένουμε την επόμενη φορά (αν υπάρξει) για να δώσουν το κάτι παραπάνω που θα δικαιολογεί απόλυτα, και όχι μόνο εν μέρει, το μύθο τους.



Setlist: Good Lovin' Gone Bad / Rock Steady / Movin' On / Ready For Love / Deal With The Preacher / Simple Man / Feel Like Makin' Love / Fire And Water / Wishing Well / Shooting Star / Can't Get Enough
Encore: All Right Now