Η πιο σκοτεινή από τις μαύρες μέρες

Ένας αποχαιρετισμός στον Chris Cornell

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 19/05/2017 @ 12:35

Όχι, δεν μπορώ να γράψω κάποιο αφιέρωμα. Δεν ξέρω καν αν μπορώ να ακούσω τη μουσική σου ακόμα.

Έχω ένα κόμπο στο στομάχι σαν να σε γνώριζα πολύ καλά. Σαν να έχουμε κάνει ατελείωτες συζητήσεις σε καλές και κακές στιγμές, παρόλο που δεν κατάφερα ποτέ να σε συναντήσω από κοντά. Είναι τόσο περίεργο το συναίσθημα.

Πάνε περίπου 21 χρόνια από τότε που μου είπες να σε ακολουθήσω στην έρημο όσο διψασμένος κι αν ήμουν. Το έκανα και δεν σταμάτησα ποτέ...

Θυμάμαι την πρώτη φορά που σε άκουσα να αναρωτιέσαι «γιατί δεν πιστεύει κανείς στην μοναξιά;» και ένιωσα πως βρήκα κάποιον που λέει πολλά πράγματα που θα ήθελα να πω κι εγώ, πολύ καλύτερα από εμένα. Καλυμμένα με ένα όμορφο πέπλο μυστηρίου, αλλά την ίδια στιγμή πολύ ξεκάθαρα.

Από τότε πάντα ένιωθα να παίρνω πράγματα μέσα από τη μουσική και τους στίχους σου. Άλλες φορές με ωθούσαν να σκεφτώ διαφορετικά, κάποια από αυτά μπορεί και να με έκαναν καλύτερο άνθρωπο, πολλές φορές μου έδωσαν δύναμη, ακόμα περισσότερες με βοήθησαν να ξεχαστώ και να περάσω καλά. Ίσως γι' αυτό κάπου μέσα μου σε θεωρώ «καλό φίλο».

Έχω περάσει πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου με συντροφιά τη φωνή και τις μουσικές σου, ενώ υπήρξα κι αρκετά τυχερός να σε δω δυο φορές επί σκηνής. Σήμερα, όμως, με έκανες να νιώσω πολύ ευάλωτος. Γιατί έχω αφήσει τον εαυτό μου όλα αυτά τα χρόνια να δεθεί τόσο πολύ με τις μουσικές σου, σε βαθμό που αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι λογικό, δεν είναι σώφρον. Αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στο συναίσθημα της στεναχώριας που με κατακλύζει. Πιθανότατα αυτό είναι το τίμημα του να ακούς μουσική πρώτα με την καρδιά, κάτι που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί επιλογή.

Δεν έχω διάθεση να πω σε κανέναν πόσο σπουδαίος υπήρξες. Τα έλεγα όσο ήσουν εδώ μαζί μας και είχαν νόημα να ειπωθούν. Πλέον δεν ξέρω τι νόημα έχει. Κάθε φορά που βλέπω έναν-έναν όλους τους μουσικούς να αποτίνουν φόρο τιμής και να λένε πόσο μοναδικός υπήρξες και ότι είσαι ο σπουδαιότερος της γενιάς σου, κάτι με πνίγει. Και είμαι σίγουρος ότι θα σε αηδίαζε αν ήξερες ότι κάποιοι έβαλαν και λεφτά για να διαφημίσουν τον θάνατό σου και να κερδίσουν από αυτόν.

Ακόμα δεν γνωρίζω γιατί έφυγες. Και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι εσύ ο ίδιος έβαλες τέλος στη ζωή σου. Δεν βγάζει νόημα, δεν συνάδει με τον άνθρωπο που πέρασε από όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής του και βγήκε νικητής, που έγινε οικογενειάρχης, που μιλούσε με σεβασμό για τη ζωή και τους άλλους. Ναι, υπήρχαν όλοι αυτοί οι στίχοι που κάποιος μπορεί να διαβάζει τώρα και να μοιάζουν προφητικοί, αλλά αφενός αυτό έμοιαζε ως κάτι που άνηκε στο παρελθόν, αφετέρου πάντα είχα την αίσθηση ότι ήσουν από εκείνους τους αυτοκτονικούς που περιγράφει ο Έρμαν Έσσε στον Λύκο της Στέπας. Που όλο φλερτάρουν, αλλά σχεδόν ποτέ δεν το πράττουν.

Δεν αλλάζει τίποτα μέσα μου αυτό. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Είμαι πεπεισμένος πως είχες πολλά ακόμα να δώσεις, αλλά ακόμα και να ήσουν εδώ να ερμήνευες τις ήδη σπουδαίες μουσικές σου θα ήταν υπέρ-αρκετό. Κυρίως, όμως, είχες μια οικογένεια που δεν μπορώ καν να φανταστώ τι περνάει αυτές τις ώρες. Συνεχίζω να μην βγάζω νόημα.

Έχω φτάσει ως εδώ και δεν ξέρω αν έχει πει τίποτα από όλα αυτά που θέλω να πω για τις μουσικές σου. Μα αν ξεκινήσω, ξέρω ότι δεν θα τελειώσω ποτέ. Πάντα θα υπάρχει ένα επιπλέον τραγούδι, ένας στίχος που θα θυμηθώ, ένα riff που είχα ξεχάσει πόσο γαμάει, μια μελωδία που θα μου κολλήσει το μυαλό, μια ερμηνεία που θα μου θυμίσει γιατί για μένα ήσουν πάντα στην κορυφή. Πάντα θα υπάρχει ένας παραπάνω λόγος να νιώθω ευγνωμοσύνη.

Από όλες εκείνες τις φορές που όταν έπεφτα πάνω σε μαύρη μέρα θυμόμουν τη μουσική σου, αυτή ήταν η πιο σκοτεινή.

  • SHARE
  • TWEET