Μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια πιάνω τον εαυτό μου να αυτοπροσδιορίζεται στον χρόνο μέσω μουσικών, και δη των κυκλοφοριών της εκάστοτε χρονιάς. Συχνά, ανατρέχω τα άλμπουμ που βγήκαν την κάθε χρονιά και μπορώ πολύ πιο εύκολα να ανακαλέσω πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις αν θυμηθώ ποια άλμπουμ που άκουγα εκείνη την εποχή. Κυρίως, όμως, μπορώ να ανακαλέσω το συναίσθημα που μου δημιουργούσαν τα άλμπουμ, το οποίο συχνά συνδεόταν ή και ταυτιζόταν με την ίδια την ζωή.

Παράλληλα, κοιτάζοντας πίσω κι έχοντας κατά νου την λογική αλλαγή που επιφέρουν τα χρόνια, αναλογίζομαι πολλές φορές αν θα άλλαζα κάτι στο μουσικό background που ντύνει την κάθε χρονιά και κυρίως αν θα άλλαζα το άλμπουμ που τότε είχα επιλέξει ως No.1 τότε.

Όσο γράφω αυτά προσπαθώ ματαίως να θυμηθώ συγκεκριμένα πράγματα που έλαβαν χώρα το 2014 και η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι, αλλά μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά ότι δεν θα άλλαζα, 10 χρόνια μετά, το άλμπουμ που έβαλα τότε στην κορυφή της λίστας μου.

Τους Need σαν μπάντα τους ήξερα από τα πρώτα τους βήματα, αλλά κέντρισαν το ενδιαφέρον μου με το εξαιρετικό “Siamese God”, ένα άλμπουμ που δεν αποκάλυπτε ακριβώς την μουσική εξέλιξη που θα έφερνε η αμέσως επόμενη δισκογραφική δουλειά τους. Κι αν σε τραγούδια όπως το ομότιτλο, το “Warning” ή το “Lie Before You Sleep” υπήρχαν ενδείξεις μιας prog προδιάθεσης (σαν πάθηση ακούγεται αυτό), εγώ ήμουν από αυτούς που αγάπησαν (και αγαπούν) το σχεδόν αποκηρυγμένο “Inbetween”. Αλήθεια, ποιος  θυμάται ότι είχαν βγει και το είχαν παίξει στο Ράδιο Αρβύλα;  Αν ανοίξετε τον σύνδεσμο, μην αρχίσετε να αναρωτιέστε από που αλλού θυμάστε τον Γιώργο Τζαβάρα στην τηλεόραση εκείνη την εποχή...

Θυμάμαι, επίσης, ότι μου είχαν στείλει τα δυο πρώτα τραγούδια του άλμπουμ και είχα πάθει τεράστια πλάκα με το “Entheogen”. Νομίζω το πρώτο σχόλιο που είχα κάνει στον Γιάννη Βογιαντζή ήταν «αλλάξατε επίπεδο». Και θυμάμαι όταν μου έστειλαν να ακούσω το ολοκληρωμένο άλμπουμ. Ήμουν στο σπίτι του Θοδωρή Ξουρίδα που εκείνη την εποχή με φιλοξενούσε όταν ανέβαινα κάποιες ημέρες για δουλειά στην Αθήνα από την Πάτρα. I remember now, I remember how it started...

Το "Orvam: A Song For Home" είχε δύναμη και τεχνική, αλλά είχε και μια αμεσότητα. Είχε ένα σκοτάδι πολύ θελκτικό σε προσωπικό επίπεδο, ενώ παράλληλα εξέπεμπε μια οργή πολύ ταιριαστή σε μια κοινωνία που είχε αρχίσει να ασφυκτιεί κάτω από τον σιδερένιο ήλιο μιας οικονομικής κρίσης. Είχε στο DNA του και Dream Theater και Fates Warning και Pain Of Salvation και Savatage, ίσως και τίποτα από αυτά, κι απλά να ήταν δικοί μου συνειρμοί και παραλληλισμοί. Ήταν, όμως, σίγουρα progressive metal, με την καλύτερη των εννοιών.

Θα μπορούσα να συνεχίσω σε επίπεδο analysis/paralysis για τα τραγούδια του άλμπουμ, αλλά αυτό το κρατάω για μια συνέντευξη που δεν προλάβαμε να υλοποιήσουμε με τον Γιάννη και τον Γιώργο αυτές τις ημέρες, αλλά θα την κάνουμε κάποια στιγμή. Προτιμώ να μείνω στο γεγονός ότι αυτό το άλμπουμ πέραν από συντροφιά σε πολλές καταστάσεις υπήρξε το έναυσμα για να αποκτήσω φιλίες που μου έχουν προσφέρει πολλά. Από βιβλία, θέατρα και ταινίες, μέχρι σκέψεις και αντιλήψεις γύρω από την τέχνη που με βοήθησαν να ανοίξω το μυαλό μου. Και στιγμές. Πολλές στιγμές.

Το 2014 ήμουν σίγουρα πιο αθώος και παθιασμένος με τα πράγματα που πίστευα ότι αξίζουν. Κι ένα από τα πράγματα για τα οποία ήμουν πεπεισμένος πλέον ήταν η αξία των Need. Δεν μου έκανε καμία εντύπωση όταν μου είπαν ότι τους κάλεσαν να παίξουν στο ProgPower USA της επόμενης χρονιά. Ούτε μου έκανε εντύπωση που έγραφαν στο φόρουμ της διοργάνωσης τότε ότι ήταν η καλύτερη νέα μπάντα που έχουν δει στα χρόνια του φεστιβάλ – το προφανές έλεγαν. Ούτε καν ότι υπήρξαν άνθρωποι που στη συνέχεια ήρθαν από την Αμερική στην Ελλάδα για να τους ξαναδούν. Ήμουν πεπεισμένος ότι μπορούσαν να φτάσουν πολύ μακριά. Και δημιουργικά τολμώ να πω ότι με επιβεβαίωσαν, με τα δυο επόμενα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, δημιουργώντας ένα παράδοξο: Έγραψαν καλύτερα άλμπουμ, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν ξεπέρασαν το “Orvam”. Άλλωστε, από πότε η μουσική είναι το άθροισμα μετρήσιμων πραγμάτων;

Πέρασαν δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του εν λόγω άλμπουμ. Η επέτειος αυτή αποτέλεσε την τέλεια ευκαιρία για να βγουν οι Need από έναν υποχρεωτικό/αναπόφευκτο πάγο, να ανοίξουν τα αρχεία τους και να εμπιστευθούν το “Orvam” χέρια του Έκτορα Τσολάκη, ο οποίος έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ηχητικής ταυτότητας της μπάντας. Κι αυτός με τη σειρά του να βελτιώσει πράγματα που πράγματα είχε επιλέξει να αποτυπώσει ο τεράστιος Neil Kernon στην αρχική εκδοχή του άλμπουμ.

Στην remixed & remastered εκδοχή ακούω ξεκάθαρα τις βελτιώσεις που ήρθαν ως προϊόν του χρόνου και της εμπειρίας, αλλά το συναίσθημα παραμένει το ίδιο και τα τραγούδια μοιάζουν να αποτελούν την νοητή γραμμή που με συνδέουν με μια ζωή που πλέον φαντάζει μακρινή, αλλά είναι δέκα μόλις χρόνια μακριά. Και συνεχίζω να βρίσκω τον εαυτό μου μέσα σε αυτά, ελπίζοντας να έχω καταφέρει κι εγώ, όπως και το “Orvam: A Song For Home”, δέκα χρόνια μετά, να είμαι μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.