Η ευκαιρία της εξιλέωσης

Η πρώτη επίσκεψη των Alice In Chains στη χώρα μας είναι από τα σημαντικότερα συναυλιακά γεγονότα των τελευταίων ετών

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 12/12/2018 @ 16:23

Εδώ και ημέρες που είχα την επιβεβαιωμένη πληροφορία ότι οι Alice In Chains θα έρθουν για πρώτη φορά στη χώρα μας προσπαθώ να βρω κάτι έξυπνο ή ενδιαφέρον να γράψω και καταλήγω πάντα στο να θέλω να εκφράσω πόσα πολλά σημαίνουν για μένα σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά και πάλι δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω.

Αναγνωρίζω ότι μετά τον χαμό του Chris Cornell έχω γίνει ακόμα πιο συναισθηματικός με κάποιους καλλιτέχνες που αγαπώ πολύ, αλλά την ίδια στιγμή αδυνατώ να αντιληφθώ πως κάποιος να μιλήσει για τις μουσικές των Alice In Chains χωρίς να αναφέρει μια ταύτιση ή κάτι βιωματικό που τον συνδέει μαζί τους.

Όμως, πέραν του προσωπικού δεσίματος, θεωρώ την πρώτη τους έλευση ως ένα από τα σημαντικότερα συναλιακά γεγονότα, όχι μόνο για την επόμενη χρονιά, αλλά των τελευταίων (αρκετών) χρόνων.

Αρχικά, σε ένα παλιότερα άρθρο είχα αναφέρει πως οι μπάντες που αποτελούσαν την εμπροσθοφυλακή του grunge την περίοδο 1990 - 1995 ήταν στην πραγματικότητα το τελευταίο κύμα κλασσικού rock. Γιατί, σήμερα 25 χρόνια μετά όποιος δεν αναγνωρίζει ότι μπάντες όπως οι Soundgarden, οι Pearl Jam και οι Alice In Chains έγραφαν κλασσικό rock που απλά δεν αναπαρήγαγε κάποια πεπατημένη, απλά εθελοτυφλούν. Κι όποιοι δεν συναινούν στο πόσο σπουδαίες ήταν οι μουσικές που έγραφαν, επίσης εθελοτυφλούν (ή απλά δεν έχουν γούστο στη μουσική - just kiddin')...

Όπως και να έχει, οι Alice In Chains ήταν εκ των πρωτοπόρων και των στυλοβατών εκείνης της σκηνής κι εκείνης της εποχής. Θεωρούνταν - και ήταν - οι πιο κοντινοί στη metal μουσική, και ήταν αυτοί που όταν πρώτοι απέκτησαν κοινό έδωσαν θέση support στους Nirvana και στους Pearl Jam να εμφανιστούν μπροστά του και γενικά επηρέασαν πολλούς περισσότερους από όσους τους πιστώνονται...

...όπως τους Metallica. Οι οποίοι τους επικαλέστηκαν ως μια από τις πιο σημαντικές επιρροές τους στη μεταστροφή του ήχου τους την περίοδο του "Load". Ή τους System Of A Down, των οποίων τα διπλά φωνητικά των Tankian/Malakian είναι σαφώς επηρεασμένα από τη σχολή που δημιούργησαν με το δίπολο των φωνητικών τους, οι Jerry Cantrell και Layne Staley.

Επίσης, είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα συγκροτήματος που «κέρδισε τον θάνατο» με τόσο εμφατικό τρόπο. Ο Layne Staley είναι αναντικατάστατος, από τους ερμηνευτές που δεν ξαναβγαίνουν και υπήρξε τόσο σημαντικός για την προσωπικότητα και την μουσική της μπάντας, που το γεγονός ότι οι Alice In Chains κατάφεραν να συνεχίσουν και να κυκλοφορήσουν τρία (ως τώρα) τόσο σπουδαία (ως αριστουργηματικά) άλμπουμ, όσο τα "Black Gives Way To Blue", "The Devil Put Dinosaurs Here" και το φετινό "Rainier Fog" προσωπικά το θεωρώ μοναδικό επίτευγμα. Και επιπρόσθετα παίζει τεράστιο ρόλο ο τρόπος που χειρίστηκαν το όλο θέμα: Με ένα σεβασμό που κερδίζει και τον πλέον δύσπιστο. Lay down, I remember you...

Κι εδώ που τα λέμε, ελάχιστες μπάντες μπορούν να υποστηρίξουν ότι έχουν τόσο αψεγάδιαστη δισκογραφία όσο οι Alice In Chains. Από το "Facelift” ως και το "Rainier Fog", καμία δουλειά τους δεν είναι «συμπληρωματική» ή «δευτερεύουσα», το οποίο είναι επίσης πολύ σπάνιο φαινόμενο για μια μπάντα με σχεδόν 30 χρόνια πορείας. Κι είναι ακόμα εδώ, κυκλοφορώντας νέες δουλειές που δεν δικαιολογήσουν απλά την ύπαρξή τους, αλλά τους τοποθετούν μεταξύ των κορυφαίων.

Κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι στην πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας - έστω και με τόση καθυστέρηση - θα δούμε μια «χθεσινή» μπάντα. Αντιθέτως, πέραν από ένα σπουδαίο live, από μόνο του αποτελεί και μια ευκαιρία εξιλέωσης για όλα όσα δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να δούμε στα μέρη μας: για τους Soundgarden, για τους Nirvana... για τον Layne.

Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα τον τιμήσουμε πολύ καλύτερα από αυτούς που ισχυρίζονται ότι «δεν υπάρχουν Alice In Chains χωρίς αυτόν», όταν κοιτώντας στον ουρανό, θα τραγουδάμε "So, I made a big mistake, try to see it once my way".

  • SHARE
  • TWEET