Χιόνι το κατακαλόκαιρο

Η ιστορία του λιγότερου διάσημου John Snow αναβιώνει στο Nashville και στη Γερμανία

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 21/03/2016 @ 09:30

Στην ζωή ενός πιστού μουσικόφιλου υπάρχουν άλμπουμ - σταθμοί. Δεν είναι απαραίτητα οι καλύτεροι ή οι πιο επιτυχημένοι, αλλά είναι αυτοί που συντελούν τα μέγιστα στο να ξεκλειδώσει έναν νέο μουσικό κόσμο. Για τον γράφοντα, ένας τέτοιος δίσκος είναι το "Snow" των Spock's Beard.

Στον μαγικό κόσμο της μουσικής τους με είχε εισάγει η προηγούμενη (εξίσου καταπληκτική) δουλειά τους "V", αλλά τούτο εδώ το διπλό concept άλμπουμ αποτέλεσε το έναυσμα για την αναζήτηση μεγάλων, progressive rock, concept δίσκων της δεκαετίας του '70, από το "Tommy" ως το "The Lamb Lies Down On Broadway". Η μουσική ποικιλία που διαθέτει, η εκτελεστική αρτιότητα των μουσικών, ο τρόπος παράθεσης της ιστορίας και το εξαιρετικό artwork διαμόρφωσαν σε έναν βαθμό τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετώπιζα εφεξής αυτό το είδος μουσικής.

Πρόκειται για το άλμπουμ το οποίο κλείνει το κεφάλαιο του Neal Morse στην ιστορία των Spock's Beard, καθώς πριν καν την επίσημη κυκλοφορία του ανακοίνωσε στα υπόλοιπα μέλη του ότι πρέπει να αποχωρήσει από το συγκρότημα, παραδίδοντας ταυτόχρονα τα συνθετικά κλειδιά, καθώς ήταν υπεύθυνος για το σύνολο της μουσικής και των στίχων ως εκείνη τη στιγμή.

Ανεξάρτητα αν κάποιος εγκρίνει ή όχι τις θρησκευτικές αντιλήψεις/πεποιθήσεις του Morse -οι οποίες τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση- οφείλει να σεβαστεί την επιθυμία του και να αναγνωρίσει ότι καλλιτεχνικά δεν τον περιόρισε σε κανένα επίπεδο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Εδώ, ας επικεντρωθούμε στην ιστορία του John "Snow", ο οποίος καμία σχέση δεν έχει με τον πολύ πιο διάσημο συνονόματο από το Game Of Thrones...

Ο κατά κόσμο βαφτισμένος John ήταν ένας αλμπίνος που γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό και ανήκε σε μια φτωχή, εργατική οικογένεια. Η κατάλευκη σάρκα του ήταν αυτή που του χάρισε το προσωνύμιο "Snow", όμως, δεν ήταν αυτή η μόνη του ιδιαιτερότητα...

Ο Snow διέθετε μια ικανότητα να διακρίνει πράγματα στις ψυχές των γύρω του με έναν περίεργο και ασυνήθιστο τρόπο, κάτι που δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό στη μικρή και συντηρητική κοινωνία όπου μεγάλωνε.

Έτσι, όταν έφτασε στην εφηβεία, μάζεψε τα ιμάτιά του και πήγε (που αλλού;) στη Νέα Υόρκη για να ξεκινήσει την περιπέτειά του. Μέσα από μια σειρά γνωριμιών στους δρόμους της πόλης και γεγονότων που έλαβαν χώρα, ο Snow θα γίνει διάσημος γι' αυτή την ιδιαιτερότητά του βοηθώντας διαφόρων ειδών ανθρώπους (από πόρνες και πρεζάκια μέχρι άστεγους), φτάνοντας μέχρι και στο εξώφυλλο του περιοδικού Time.

Κάπου εκεί, ερωτεύεται τη λάθος κοπέλα, η οποία τον αναγκάζει να εστιάσει στις δικές του αδυναμίες, στρέφοντας το ίδιο το χάρισμά του απέναντι στον εαυτό του, κάτι που θα τον οδηγήσει από το ζενίθ στο ναδίρ. Η πνευματική μάχη που δίνει και η τελική έκβαση της ιστορίας είναι ανοιχτή σε ερμηνείες...

Στην πραγματικότητα, όπως συμβαίνει πολύ συχνά στα concept άλμπουμ, ο δημιουργός του (Neal Morse) μεταφέρει πολλά από όσα ο ίδιος βιώνει και νιώθει μέσα του, έξυπνα κεκαλυμμένα κάτω από την ιστορία που παραθέτει. Το χάρισμα που τον κάνει να νιώθει ξεχωριστός, η αναγνώριση του ταλέντου, αλλά και οι απογοητεύσεις που προκύπτουν στην πορεία. Η όλη πνευματικότητα μέσα από τη φιγούρα που διακρίνει στους ανθρώπους τα εσωτερικά προτερήματά τους και συγχωρεί. Το κάλεσμα για μια νέα αρχή, για μια νέα ζωή. Εξ’ ου και το σταυροδρόμι του εξωφύλλου...

Προσωπικά, βρίσκω την πλειονότητα των στίχων εξαιρετικά δοσμένη και ιδιαίτερα στον τρόπο με τους οποίο τους παραθέτει ο Morse, ο οποίος δεν είναι περιοριστικός όπως σε επόμενες δουλειές του, αλλά αφήνει περιθώρια ερμηνειών, παρά την σαφή προδιάθεσή του.

Πέραν του στιχουργικού κομματιού, το "Snow" είναι από τα πιο εμπνευσμένα και γεμάτα μουσικά άλμπουμ που έχω ακούσει. Στις κάτι παραπάνω από δυο ώρες του διπλού άλμπουμ, ο Neal Morse παραθέτει διάφορες μουσικές εκφάνσεις από την πλούσια παλέτα του και το κάνει με μαεστρία.

Υπάρχουν '70s prog πολυφωνικές ομορφιές ("Long Time Sufferning"), πιάνο μπαλάντες ("Love Beyond Words"), soul/jazz περάσματα ("The 39th Street Blues"), hard rock συνθέσεις ("Devil’s Got My Throat"), αυτοσχεδιασμοί ("Snow’s Night Out") και γενικά πολλά - πολλά στοιχεία που μοιάζουν ως μικρά κομμάτια τις ενιαίας μουσικής ταυτότητας των Spock's Beard.

Μάλιστα, σε δυο (εξαιρετικά) τραγούδια ("Carie" και "Looking For Answers") τα φωνητικά αναλαμβάνει ο τότε drummer της μπάντας Nick D' Virgillio, λες και προεξοφλούσαν τις εξελίξεις που έπονταν.

Κυρίως, όμως, περιλαμβάνει μεγάλες συνθέσεις, όπως τα δυο μέρη του "Open Up The Flood Gates", το τρομερά συναισθηματικό "Solitary Soul" και το απαράμιλλης ομορφιάς και ψυχικής παρακίνησης "Wind At My Back".

Ποια η αφορμή να τα θυμηθώ όλα αυτά;

Το γεγονός ότι δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το "Snow” έρχεται και πάλι στο προσκήνιο!  Συγκεκριμένα, στην φετινή version του MorseFest - που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στο Nashville - όλα τα μέλη των Spock's Beard, πρώην και νυν, θα αποδώσουν το άλμπουμ στην ολότητά του, προκαλώντας παροξυσμό στους οπαδούς τους.

Όμως, επειδή το Nashville πέφτει υπερβολικά μακριά, οι καλοί κύριοι που διοργανώνουν το Night Of The Prog Festival στο Loreley της Γερμανίας φρόντισαν να φέρουν όλη την παράσταση αυτούσια στην Ευρώπη, και συγκεκριμένα στις 15 Ιουλίου.

Το set του Neal Morse μαζί με την πρώην μπάντα του θα περιλαμβάνει επιπρόσθετα του "Snow" και επιπλέον υλικό των Spock's Beard, σε μια μάλλον ιστορική εμφάνιση για τους οπαδούς της μπάντας και του ιδιώματος, ενώ την ίδια ημέρα ήδη έχουν ανακοινωθεί οι εμφανίσεις των Subsignal και Anekdoten.

Ο προγραμματισμός έχει ξεκινήσει, οι χάρτες έχουν ανοιχτεί, οι δικαιολογίες για άδεια έχουν αρχίσει να μαζεύονται μαζί με τα λεφτά και στο Loreley αναμένεται να γραφτεί prog ιστορία, έστω και για λίγους.

Προσδοκώ χιόνι μέσα στο κατακαλόκαιρο. Κανάς άλλος παλαβός υπάρχει εκεί έξω;

  • SHARE
  • TWEET