Μια κρύα ημέρα

Η ζωή προχωράει. Μαζί της μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε, ξεχνάμε, θυμόμαστε, πληγωνόμαστε και μέχρι να έρθει το τέλος, προχωράμε. Ενδεχομένως κάποια στιγμή να νιώθουμε πολύ δυνατοί και αυτόνομοι. Αλλά η αλήθεια είναι πως όσο προχωράμε χρειαζόμαστε στηρίγματα. Την οικογένεια στην οποία μεγαλώσαμε, την οικογένεια που φτιάχνουμε, τους παλιούς φίλους, τους νέους φίλους κοκ. Για κάποιους από εμάς η μουσική είναι μέσα σε αυτά τα στηρίγματα, κι από ένα σημείο και μετά είναι σαν τον αέρα που περιβάλλει τα πράγματα, που είναι παντού: βρίσκεται στις πιο μοναχικές στιγμές και στις πιο κοινωνικές μας, στις πιο στενάχωρες και στις πιο χαρούμενες. Διαβάζοντας την είδηση του ξαφνικού χαμού του Taylor Hawkins ένιωσα έναν ακόμα ισχυρό τριγμό στα θεμέλια του στηρίγματος αυτού.

Έχουμε - θέλοντας και μη - συνειδητοποιήσει ότι φτάσαμε σε έναν καιρό που αναγκαστικά θα αποχωριζόμαστε ολοένα και περισσότερους από τους μουσικούς ήρωές μας, αλλά είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα όταν η απώλεια αφορά νέους ανθρώπους σαν τον Taylor. Χωρίς ακόμα να μπορώ να ισχυριστώ ότι έχω πλήρως κατανοήσει και διαχειριστεί περιπτώσεις όπως αυτές του Chris, του Chester, του Andre ή του Warrel, η είδηση αυτή αποτέλεσε ένα ακόμα ανάλογο χτύπημα.

Ίσως έχει να κάνει με το ότι είχα μόλις τελειώσει να διαβάζω το βιβλίο του Dave Grohl, το "Storytellers". Όπως και σε παλιότερα ντοκιμαντέρ, σε συνεντεύξεις ή σε αυθόρμητες στιγμές επί σκηνής, έτσι και μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, η φιλία που ένιωθα να ενώνει τον Dave με τον Taylor ήταν κάτι το μοναδικό. Στον τρόπο που συνδεόντουσαν έβλεπα συχνά τη δική μου σχέση με αδελφικούς φίλους, που είχα την ευτυχία να αποκτήσω σε αυτήν τη ζωή. Με αρκετούς από αυτούς, μάλιστα, μας συνδέει η αγάπη για τη μουσική. Και τρέμω στην ιδέα να μπω στη θέση του Dave. Έχασε ένα μεγάλο στήριγμα στη ζωή του. Έναν "brother from another mother", όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί επί σκηνής.

Προφανώς, ακόμα περισσότερο έχασαν το στήριγμά τους η οικογένειά του και τα τρία παιδιά που αφήνει πίσω του, αλλά τι μπορεί να πει κάποιος γι’ αυτό; Βλέποντας, όμως, την ατελείωτη αγάπη, τον σεβασμό, τον θρήνο απ’ όλη τη μουσική κοινότητα και συνειδητοποιώ πως η απώλεια του Taylor είναι ένα πραγματικό σοκ για όλους όσους αγαπάμε τη rock μουσική, όχι μόνο τους Foo Fighters. Η ίδια η rock μουσική έχασε ένα στήριγμα της. Όχι μόνο έναν εξαίρετο μουσικό, αλλά έναν άνθρωπο που γέμιζε πάντα τον χώρο με το χαμόγελό του, έναν τύπο που ένιωθες πως τον αγαπούσαν όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω του. Και μαζί του, ενδέχεται η μουσική να έχασε ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα των τελευταίων 30 ετών, τους Foo Fighters. Μακάρι να διαψευστώ, αλλά δεν ξέρω πού θα βρει δύναμη ο Dave κι οι υπόλοιποι να συνεχίσουν.

Και κάτι ακόμα. Σε στιγμές σαν κι αυτές που είναι δύσκολη η διαχείριση των συναισθημάτων πολλές φορές υπάρχει ανάγκη διοχέτευσης του θυμού. Εμένα κατευθύνεται προς όλους αυτούς τους τύπους που κρίνουν τη rock μουσική με όρους «μαγκιάς» (ή τέλος πάντων όποιου κριτηρίου έχουν) και έσπευδαν συνήθως με άκομψο τρόπο να δηλώσουν πως δεν έβρισκαν αρκετά μάγκες τον Dave, τον Taylor, τους Foo. Διότι μου έρχονται στο νου οι πάμπολλες ανοησίες, άλλοτε με ύφος υποτιμητικό κι άλλοτε με ύφος δικαστή που συχνά αναγκαζόμαστε να διαβάζουμε.

Στην πραγματικότητα, όμως, τους ζηλεύω που δεν συμμερίζονται τη στεναχώρια και δεν μπορώ να διοχετεύσω κάποιον θυμό, γιατί τα μόνα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τον Taylor είναι αγάπη για τη μουσική, χαμόγελα και ωραίες στιγμές. Σαν αυτές που χάριζε απλόχερα με τους υπόλοιπους Foo σε τόσες χιλιάδες κόσμου. Σαν αυτές που κι εγώ έζησα στο Milton Keynes Bowl, στο Ηρώδειο, στο London Stadium. Παρέα με ξεχωριστούς, δικούς μου ανθρώπους. Όπως ξεχωριστός έμοιαζε να είναι ο Taylor για τους δικούς του ανθρώπους.

One of these days your heart will stop and play its final beat, λέει το τραγούδι. Αποδείχθηκε μια κρύα ημέρα παρά τον ήλιο. Πολύ νωρίς, πολύ άδικα ρε γαμώτο.