It's a kind of magic

Σιγά το πράγμα. Αριθμημένες θέσεις στο Ηρώδειο κάναμε sold out σε δυο ώρες. Όχι κάποιο στάδιο, όπως θα γινόταν σε κάποια άλλη χώρα. Αλλά και πάλι έχει μια αξία, αν σκεφτεί κάποιος πως ο κόσμος δεν ξέρει καν τι πρέπει να περιμένει από τους Foo Fighters στις 10 Ιουλίου...

Θα είναι ακουστικό σετ ή κανονικό; Θα παίξουν σε κανονική ένταση ή με περιορισμούς; Τη θεματολογία θα την καθορίσει το ότι δεν είναι «νορμάλ» συναυλία, αλλά μια ζωντανή εμφάνιση στο πλαίσιο τηλεοπτικής εκπομπής; Μια εβδομάδα πριν τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα, αλλά στην πραγματικότητα κανείς από όσους κατάφεραν να εξασφαλίσουν ένα μαγικό χαρτάκι με τον αριθμό της ταυτότητάς τους δεν ανησυχεί...

Διότι, όσοι ξέρουν τι σόι τύπος είναι ο Dave Grohl γνωρίζουν πως μόνο αν τα θαλασσώσει κάποιος τρίτος, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα η εν λόγω συναυλία να μην είναι μια αξέχαστη εμπειρία. Που και πάλι είναι πολύ πιθανό ακόμα και υπό κακές συνθήκες ο Dave να βρει τρόπο να αναστρέψει την κατάσταση...

Ο τύπος είναι rock star και πιθανότατα ο μεγαλύτερος της γενιάς του. Έχει το άστρο, όπως υποδεικνύει κι ο όρος. Και παρόλο που αυτό το άστρο θα αρκούσε από μόνο του, δεν επαναπαύτηκε ποτέ πάνω του...

Δείτε τα setlist των Foo Fighters. Δύο, δυόμιση, ακόμα και τρεις ώρες. Αλλάζοντας επιμέρους τραγούδια σχεδόν κάθε βράδυ, παίζοντας διασκευές και παρουσιάζοντας και κάτι διαφορετικό όποτε του δίνεται η ευκαιρία.

Έχοντας αποδείξει πως ακόμα κι αν σπάσει το πόδι του θα (προσπαθήσει να) τελειώσει το show.

Ή ακόμα κι αν κόψουν τον ήχο, θα συνεχίσει μέχρι να ολοκληρώσει το τραγούδι.

Όπως και να έχει, θα βρει τρόπο να κάνει τους παρευρισκόμενους να φύγουν ευχαριστημένοι.

Συχνά ανεβάζει επί σκηνής μουσικούς που θαυμάζει κι ο ίδιος και οι οπαδοί του. Στη μια και μοναδική φορά που είχα την τύχη να δω τους Foo Fighters, από το πουθενά απήλαυσα έναν Alice Cooper κι έναν Roger Taylor (Queen). Παρεμπιπτόντως, είναι μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει στη ζωή μου, που σε show και απόδοση θα μπορούσα να συγκρίνω μόνο με ονόματα όπως οι ACDC και οι Metallica...

Άλλοι έχουν δει να ανεβαίνουν στη σκηνή με τους Foo Fighters τον Jimmy Page και τον John Paul Jones, άλλοι τον Geddy Lee και τον Alex Lifeson και γενικά έχουν καλλιεργήσει στους οπαδούς τους την αίσθηση ότι πάντα μπορούν να περιμένουν κάτι αναπάντεχο όταν παίζουν ζωντανά.

Αυτό το κάτι είναι που προσδίδει μια rock «μαγεία» στους Foo Fighters, η οποία προφανώς και εν πολλοίς οφείλεται στον Dave Grohl. Αυτού του είδους η «μαγεία», που ο καλλιτέχνης δεν κάθεται να προαποφασίσει τα τραγούδια που θα παίξει και τη διάρκεια της κάθε εμφάνισης, προσπαθώντας να αλληλεπιδράσει με το κοινό ξεχωριστά την κάθε φορά, συναντάται σε όλο και λιγότερους καλλιτέχνες, όλο και πιο σπάνια. Μπορώ να σκεφτώ τον Bruce Springsteen, τους Pearl Jam και λίγους ακόμα καλλιτέχνες μικρότερου βεληνεκούς.

Ήδη βλέπω τις αντιδράσεις. Από αυτόν που θα σπεύσει να πει ότι είναι υπερτιμημένοι, ότι παίζουν βλαχορόκ (δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά το λέω γιατί το είδα ήδη), ότι η μουσική τους είναι επιφανειακή, ότι είναι ατάλαντοι... Όλα αυτά ρίχνουν σκόνη στα μάτια όποιου δεν θέλει να δει και δεν έχουν σχέση με την νοοτροπία που παρατίθεται παραπάνω.

Μπορεί να μην αρέσει καθόλου η μουσική ή η φάτσα του Grohl σε κάποιον και είναι δικαίωμά του να το λέει και να το φωνάζει. Αλλά δεν αναιρεί ότι είναι ένα από τα πιο λαμπερά αστέρια του rock γαλαξία στις μέρες μας, για λόγους που ξεπερνούν υποκειμενικές απόψεις.

Κι αυτό το αστέρι θα είναι στις 10 Ιουλίου στο Ηρώδειο και θα το δούμε επιτέλους στη χώρα μας με την μπάντα του. Έστω και σε ένα show με περιορισμούς, έστω κι από σπόντα. Δεν ξέρουμε τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε, αλλά πιθανότατα θα είναι κάτι που θα ξεπεράσει τις προσδοκίες μας. Κι αυτήν τη σιγουριά την έχουν χτίσει με μεγάλη συνέπεια οι Foo Fighters κι ο Dave Grohl.

Ίσως αυτή είναι και η ευκαιρία μας να τους πείσουμε ότι πρέπει να τους ξαναδούμε υπό πιο κανονικές συνθήκες σύντομα. Περνάνε τα χρόνια και καλό είναι να τους δούμε όσο ακόμα είναι στην κορυφή τους.