Σε περίπτωση που το εξώφυλλο του δίσκου δεν είναι αρκετά σαφές, μία ανάγνωση του τίτλου φτάνει και περισσεύει για να φύγουν οι όποιες αμφιβολίες. Επιστρέφοντας από την πολυετή δισκογραφική απουσία τους, μετά την παρένθεση του "2016 Atomized", οι Raveonettes αντί για κλεφτές ματιές προς τα πίσω, πιάνουν από εκεί που είχαν αφήσει το μακρινό 2014. Τα σκοτεινά θέματα, οι φωτεινές εκλάμψεις, η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στα τσιτώματα και τη μελωδία, όλες οι αντιθέσεις που μια φορά κι ένα καιρό τους έβαλαν στα σαλόνια του εναλλακτικού χώρου, βρίσκονται στο επίκεντρο. Ο αέρας διατηρεί τη δροσιά και το coolness των δημιουργών του. Οι παραμορφώσεις κόβουν αλύπητα. Κοιτώντας από απόσταση, δεν θα ήταν παράλογο οι διαφοροποιήσεις στη γνώριμη συνταγή να περάσουν σχεδόν απαρατήρητες. Η εισαγωγική τετράδα μπαίνει με σπασμένα φρένα, με τα "Blackest" και "Killer" να κερδίζουν στο νήμα τις εντυπώσεις. Στη δεύτερη πλευρά, αναμενόμενα, το πόδι ξεκολλάει από το πάτωμα. Το συνολικό πρόσημο παραμένει καθαρά θετικό. Όποια απόπειρα σύγκρισης με το πρωτότυπο, κρίνεται ως άνευ σημασίας.

Οι Heart Attack Man, αργά αλλά σταθερά διαγράφουν τη δική τους πορεία στο χώρο του ευθαρσώς χαζοχαρούμενου punk. Φέτος στον ήδη τέταρτο δίσκο τους, "Joyride The Pale Horse", βλέπουμε μια ανοδική πορεία διασκεδαστικού pop punk με emo χαρακτηριστικά, βάζοντας σε λειτουργία όλες τις εμπειρίες που μάζεψαν σε διάφορα στενά του κόσμου συνοδεύοντας τεράστια ονόματα του χώρου όπως οι Tigers Jaw, Hot Mulligan, Spanish Love Songs. Το νέο πόνημα των Heart Attack Man είναι ένας δίσκος γεμάτος ενέργεια. Νοσταλγικός αλλά με τα πόδια στο σήμερα, γεμάτος κομμάτια που θα κάνουν τους ανυποψίαστους τριανταπεντάρηδες να ξαναμπούν στο moshpit κατά λάθος - βλέπε "Lay Down And Die" αλλά και τους νεότερους να ζήσουν τους συγκεκριμένους ήχους όπως εμείς κάποτε - θα το νιώσεις αν τραγουδήσεις το "Laughing Without Smiling". Ένας δίσκος που υπηρετεί ακριβώς αυτό στο οποίο πιστεύει, η νέα δουλειά των Heart Attack Man μυρίζει καλοκαίρι, και την υποδεχόμαστε με χαρά.

Website | Spotify

Αγαπημένη Σουηδία, ό,τι κι αν κάνει. Η περίπτωση των This Gift Is A Curse είναι μία από τις λίγο καλύτερα κρυμμένες, παρ’ όλα αυτά μια από τις ιδιαίτερα ποιοτικές. Αν τους ακούσει κανείς με προσοχή, μπορεί να κρίνει πως δεν μπορούν να αποφασίσουν το ιδίωμα που θέλουν να εκπροσωπήσουν, όμως, καταφέρνουν να ενσωματώσουν όλες τις επιρροές τους αρμονικά. Black metal, death metal, sludge, hardcore, όλα βρίσκουν τη θέση τους πάνω στο βασικό στοιχείο των This Gift Is A Curse - να γράψουν λίγη από την πιο σκοτεινή μουσική που έχεις ακούσει. Πράγμα που καταφέρνουν, θυμίζοντας σε αυτό το επίτευγμα περιπτώσεις σκότους σαν και αυτή των συντοπιτών τους Terra Tenebrosa. Τα black κομμάτια όπως τα "Death Maker", "Vow Sayer" και "Seers Of No Light" εναρμονίζονται με περισσότερο death στιγμές - το "No Sun Nor Moon" μοιάζει με καλύτερης μουσικής ποιότητας Behemoth, ενώ τα "Cosmic Voice" και "Old Space" αποδεικνύουν πως η μπάντα μπορεί να πράξει και το σκοτεινό sludge εξίσου καλά. Ένας δίσκος που παρά τον μακροσκελή του χαρακτήρα είναι ικανός να κερδίσει πολλούς νέους ακροατές στο συγκρότημα με το πολυποίκιλο, μαύρο υφαντό του.

Bandcamp | Spotify

Ο Femi Kuti επιστρέφει με το "Journey Through Life", έναν δίσκο που δεν πατάει φρένο ούτε στιγμή. Εδώ δεν έχουμε απλώς ένα ακόμα afrobeat άλμπουμ. Αν και είναι από τα καλύτερα σίγουρα για φέτος. Είναι μια διαδρομή γεμάτη ιδρώτα, πολιτική, χορό και συνείδηση. Οι ρίζες του πατέρα του είναι εκεί, φυσικά. Οι πολυφωνικές γραμμές πνευστών, οι ρυθμοί που σε τραντάζουν, η αίσθηση ότι κάθε κομμάτι είναι κι ένα κάλεσμα για επανάσταση. Αλλά ο Femi δεν επαναπαύεται. Ενσωματώνει funk, jazz και νότες από σύγχρονη electronica, κάνοντας τον ήχο του πιο φρέσκο από ποτέ, χωρίς να χάνει το πάθος του. Τα φωνητικά του είναι κοφτερά, σχεδόν αγανακτισμένα, γεμάτα ένταση αλλά και ελπίδα. Μιλάει για τη διαφθορά, για τον πόνο του Νιγηριανού λαού, αλλά και για το πώς μπορείς ακόμα να χορέψεις. Και να ζήσεις. Μέσα στην καταστροφή. Η παραγωγή είναι καθαρή αλλά όχι γυαλισμένη. Ο ήχος έχει σκόνη. Έχει δρόμο. Το "Journey Through Life" είναι ένας δίσκος που δεν ζητάει την προσοχή σου. Την απαιτεί και μάλλον την κερδίζει. Με κάθε πνευστό ξέσπασμα, με κάθε ρυθμικό κάλεσμα, σε πετάει κατευθείαν στην καρδιά του Fela-ικού ονείρου, ανανεωμένου για το 2025.

Bandcamp

Ο τραγουδοποιός Esteban Flores μπορεί να μεγάλωσε στο Νέο Μεξικό και να διαμένει στο Τέξας, ωστόσο η αγάπη του για τις κεντροδυτικές πολιτείες είναι εμφανής στη μουσική του. Με το προσωνύμιο Slow Joy, ο Esteban δημιουργεί μουσική που αντλεί πολλά στοιχεία από τα 90s - midwest emo, grunge, shoegaze, alternative rock, όλα συνδυάζονται αρμονικά σε μια φρέσκια, λες και την έκοψες από τον κήπο μόλις κυκλοφορία, στον πρώτο του ολοκληρωμένο δίσκο, "A Joy So Slow At Times I Don't Think It's Coming". Ταιριαστά με τον τίτλο, ο Esteban αφηγείται τη ζωή του μετά το θάνατο της μητέρας του και πως αυτή προχωρά με μία απώλεια ασύγκριτη με τις άλλες.

Ο δίσκος κυλά σαν γλυκιά καραμέλα που κατεβαίνει το λαιμό κι ενώ ο Slow Joy τράβηξε την προσοχή στο Tik Tok με πρότερες συνθέσεις του, τα singles του δίσκου επιδεικνύουν πανέξυπνη τραγουδογραφία εκ μέρους του - έτσι τα "Gruesome", "Wound" και "Here For You" δεν αργούν να τραβήξουν την προσοχή. Πραγματικό διαμάντι του δίσκου όμως και μελλοντικό hit προβλέπουμε το "Drowning" και τη ρεφρενάρα του. Ένα πραγματικά γάργαρο άκουσμα που θα τοποθετήσει στο χάρτη το σχήμα των Slow Joy που δημιουργεί πολλές προσδοκίες για τον ήχο.

Spotify | Youtube

Εδώ και 25 χρόνια, οι Sankt Otten από το Osnabruck της Γερμανίας έχουν αφιερωθεί στην αγία τριάδα του krautrock, της ambient και της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, με δικά τους λόγια, και η περιγραφή είναι εύστοχη. Το ντουέτο - σαν άλλοι Kraftwerk - οικοδομεί ένα σύμπαν ήχων μέσα από πανέμορφα στρώματα αναλογικών synthesizer, ζεστών μελωδιών και ρυθμών. Σε κάποιες συνθέσεις κυριαρχεί ο παλμός, η μουσική όμως των Sankt Otten απογειώνεται όταν γίνεται πρωτίστως ατμοσφαιρική, όταν δηλαδή προσφέρεται για αυτές τις ράθυμες διαστρικές ονειροπολήσεις που η σχολή του Βερολίνου μας έχει χαρίσει τόσο απλόχερα. Αυτό εδώ δεν είναι ένα άλμπουμ που θα σε κερδίσει με την εφευρετικότητα του, είναι όμως δύσκολο να μην πέσεις σε ένα έντονο trip αν τυχόν βάλεις ακουστικά και παραδοθείς στους γεωμετρικούς του λαβύρινθους. Δουλειά που οι Sankt Otten έπειτα από 14 άλμπουμ ξέρουν να κάνουν πολύ, πολύ καλά.

Bandcamp

Οι Λετονοί ήταν πάντα τίμιοι σε αυτό που κάνουν. Και στο "Ghost" και στο "Control" εκαναν μουσική πάνω από τα στάνταρ του ήχου. Eπιστρέφουν φέτος με το "I N T E R V A L", ένα τετράπτυχο ατμοσφαιρικού sludge/post-metal που διατηρεί την ίδια βαριά αλλά μελωδική προσέγγιση που τους χαρακτηρίζει, χωρίς να χάνουν την πειραματική τους διάθεση. Τα τέσσερα κομμάτια, διάρκειας συνολικά σχεδόν 38 λεπτών, ισορροπούν ανάμεσα σε ήρεμες, σχεδόν ονειρικές στιγμές και κορυφώσεις γεμάτες ένταση και θόρυβο, χωρίς να κουράζουν τον ακροατή. Χωρίς φωνητικά, το βάθος και η συναισθηματική φόρτιση προκύπτει από την πυκνή υφή των κιθαρών και τους αργούς, βαριούς ρυθμούς. Το "I N T E R V A L" δεν αλλάζει τον ήχο τους, αλλά εδραιώνει την ικανότητά τους να δημιουργούν ορχηστρικές συνθέσεις σαν τους Pelican που σε βυθίζουν σε ένα σκοτεινό, σκοτεινό τοπίο, απευθυνόμενο κυρίως σε όσους αγαπούν το sludge με ατμόσφαιρα και ψυχή.

Bandcamp

Ο νέος δίσκος του Marc αποτελεί μια πυκνή, συναισθηματικά φορτισμένη εργασία που συγκεντρώνει ηχογραφήσεις από demo και home sessions με πορεία τριών δεκαετιων (και βάλε μάλλον). Παραγωγές μεταξύ άλλων και του Hal Willner. Πολιτικός στοχασμός και προσωπική εξομολόγηση, μέσα από ένα ηχητικό φάσμα που εκτείνεται από free jazz, no-wave και desert blues έως experimental folk, bossa nova μέχρι και spoken word ρε. Κεντρική ιδέα του αποτελεί η μεταφορά μιας «μπλε πόλης» (εμπνευσμένη από παιδικό σχέδιο της κόρης του) ως χώρου συναισθηματικής απώλειας αλλά και απεριόριστων πιθανοτήτων. Για πρώτη φορά η φωνή του Ribot έρχεται στο προσκήνιο λοιπόν, με ερμηνείες ανεπιτήδευτες, θραυσματικές και γεμάτες ουσία. Κάπου διάβασα ότι πολλά ειναι κομμένα απο δισκογραφικες κομμάτια, ως πολύ σκοτεινά! Ε είναι μια βαθιά προσωπική καταγραφή ενός καλλιτέχνη που κοιτάει πίσω και μπροστά ταυτόχρονα.

Bandcamp

Απ’ τις στυλιστικές στροφές που θα περάσουν μάλλον απαρατήρητες σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά που ταυτόχρονα ανεβάζουν το στάτους μίας μουσικού κατακόρυφα, είναι κι αυτό της Γιαπωνέζας μουσικού, Ichiko Aoba. Έχοντας δημιουργήσει μία σειρά δίσκων σε ακουστικό δυτικότροπο folk, η Aoba κυκλοφόρησε το 2020 το "Windswept Adan", που τη βρήκε να συνθέτει ένα μεγαλεπήβολο κι ονειρικότατο chamber folk δίσκο, με πλούσιες ενορχηστρώσεις. Με τον συνεργάτη της, τον πιανίστα Taro Umebayashi, συνεχίσουν προς την ίδια κατεύθυνση, υπογράφοντας έναν ακόμη δίσκο με τρομερή μουσική, βγαλμένη απ’ τις πιο απατηλά παιχνίδια του νερού και της φύσης, πλαισιωμένα από φωνητικά σειρήνας που παίζει στη στεριά.

Εμπνευσμένη απ’ τις νήσους Ryukyu, η Aoba, αφότου αφηγήθηκε μία μυθοπλασία για το επινοημένο νησί Adan στον προηγούμενο δίσκο της, τώρα καταβυθίζεται στο αρχιπέλαγος με τους κοραλλιογενείς υφάλους, και κολυμπά πλάι στην ζωή που αναπτύσσεται εκεί. Και παρ’ όλο που κυκλοφόρησε αρχές του έτους, μου συγχωρείται που το παρουσιάζω τόσους μήνες μετά, καθώς δεν υπάρχει εποχή πιο ταιριαστή γι’ αυτό το υδάτινο άλμπουμ απ’ το καλοκαίρι.

Bandcamp | Spotify

Από την εξωφυλλάρα φαίνεται πως κάτι πολύ special θα ακολουθήσει, τίποτα όμως δεν μπορεί να σε προετοιμάσει επαρκώς για το jazzgrind των Ρώσων Byonoisegenerator. Το δεύτερο τους άλμπουμ αποτελεί ένα ασυγκράτητο μείγμα από κολασμένο, χαοτικό και αρκετά τεχνικό grind με εκτεταμένα free jazz περάσματα στα οποία κυριαρχεί το σαξόφωνο. Προφανώς βρισκόμαστε στο βασίλειο που έχτισαν κάποτε οι Naked City του Zorn, εδώ όμως οι Byonoisegenerator παρουσιάζουν πολύ πιο σοφιστικέ extreme metal παιξίματα κι άποψη, με πολλά riffs να παρουσιάζουν μια dissonant/προοδευτική όψη, κι αρκετές πειραματικές ιδέες. Στόλισε με ιδιαίτερη αγάπη και προσοχή το επικό αλά-κατσαρόλα ταμπούρο και το γεμάτα πρίμα μπάσο - και τό πόσο άριστα εξυπηρετούν το ηχητικό σύνολο. Όταν επίσης η μπάντα πετάει, ενίοτε, swing περάσματα, είναι αδύνατο να αντισταθείς. Το άλμπουμ είναι (όπως πρέπει) σύντομο αλλά πλουσιότατο σε πληροφορία, προσφέρεται για μπόλικες απολαυστικές ακροάσεις κι αποτελεί μία έξοχη, άρρωστη πρόταση για όλους όσους μπορούν να ακούσουν την λέξη jazzgrind και να νιώσουν έλξη. Έπος.

Bandcamp

Είτε για τα σόλο του άλμπουμ, για τους Sonar ή τους Fractal Sextet, επιμένουμε να μιλάμε για τον Stephan Thelen και το υπέροχο, μινιμαλιστικό του rock διότι, πολύ απλά, δύσκολα θα βρεις κάτι αντίστοιχο. Στο νέο του άλμπουμ, ο Thelen επιμένει στις τρομερές του πολυρυθμίες, στα απλωμένα ambient rock ηχητικά τοπία, στις εκπληκτικές κιθάρες που άλλοτε γέρνουν προς το fusion κι άλλοτε στους όψιμους King Crimson, και γενικώς σε αυτήν την ιδιαίτερα sophisticated progressive rock γωνία θέασης. Οι περισσότεροι συνεργάτες του στο "Worlds In Collision" είναι σταθεροί - ναι, συμμετέχει κι ο τεράστιος David Torn - είναι όμως ο Fabio Anile που εισάγει κάποια νέα στοιχεία στο σύμπαν του Thelen. Πρόκειται για επεξεργασμένες ανθρώπινες φωνές, οι οποίες κάθονται πάνω στην μουσική και της προσδίδουν ένα έξτρα εξωγήινο στοιχείο, μια αίσθηση κατακερματισμού μα και δημιουργικής συρραφής αντιθετικών πηγών. Το ταξίδι είναι όπως πάντα βαθύ, μέσα και πέρα από τα συνήθη σύνορα του instrumental κιθαριστικού rock, σε έναν κόσμο γεωμετρικό και ξένο - σαν μουσική από εξωπλανήτες.

Bandcamp

To "Gas Lit" μας είχε εντυπωσιάσει με την ένταση του, τη σαφήνεια της πολιτικής του θέσης και έναν ηχητικό όγκο που έπνιγε χωρίς υπερβολές. Το "Systemic" ήταν πιο αφηρημένο και αποστασιοποιημένο. Αρεσε λιγότερο. Το "Insatiable", δυστυχώς, συνεχίζει προς αυτή τη δεύτερη κατεύθυνση και φεύγει ακόμα παραπέρα, με πιο πολύ τεχνική drone παρά μουσική με δομή ή πρόσωπο. Ο δίσκος μοιάζει να βασίζεται κυρίως σε επαναλαμβανόμενες υφές, παραμορφωμένες κιθάρες και μακρόσυρτα κρεσέντο που δεν οδηγούν απαραίτητα κάπου. Τα τυμπανα υπάρχουν αλλά σπάνια δίνουν κίνηση. Η Takiaya Reed πλέον είναι μόνη και παίζει (ή φτιάχνει) τα πάντα.

Το "Monolithic" και το "Hegemonic"ξεκινούν με υποσχέσεις. Ακους όγκο, παλμό, ιδέα. Αλλά στη συνέχεια όλα θολώνουν. Δεν υπάρχει ρυθμική βάση και καμία κορύφωση στον υπόλοιπο δίσκο. Μερικά κομμάτια διαρκούν περισσότερο απ’ όσο αντέχουν τα ίδια. Ο δίσκος δεν είναι ούτε αδύναμος ούτε ανούσιος. Είναι απλά στατικός. Δεν μιλάει τόσο με μουσικά μέσα όσο με ατμόσφαιρα και πρόθεση. Εχει και εδω chamber σημεία. Βαρετά. Σαν drone δεν το λες κακό και αν σου αρεσει η μονοτονία και ο πειραματικός επίμονος βόμβος, εισαι καλά. Στα "Provenance" και "Disintegrate" εγώ βρήκα και το metal στοιχείο που μου αρέσει, αλλά δεν μου εφτασαν.

Bandcamp

Δισκάρα "Ere" και μετα κι αλλη δισκάρα "Endocannibalismo", ενδιάμεσα όχι και τόσο (υπερ)αγαπημένο "Finis Terrae". Οι Stormo συνεχίζουν το χαοτικό και συναισθηματικά φορτισμένο τους ταξίδι με τον νέο δίσκο, με διάρκεια μόλις εικοσιδύο λεπτών. Οι Ιταλοί αφήνουν πίσω το mathcore των πρώτων δουλειών τους και παραδίδουν έντεκα κομμάτια ωμής screamo ενέργειας, με θραύσματα neocrust οπότε και μια πιο metal αισθητική. Τα φωνητικά σε ρόλο οργάνου, τα riffs πότε σπαρακτικά και πότε αιχμηρά, ενώ τα τύμπανα σερβίρουν ασφυκτική ένταση. Η παραγωγή είναι επίτηδες τραχιά, ή έτσι νομίζω, δημιουργώντας μια αίσθηση άμεσης και βίαιης έκφρασης, που ομως τα κρατάει όλα σχετικά πίσω. Τα "Kallitype", το "Bordi" και το "Sabbia Pt.2: Ghiaccio" ξεχωρίζουν ή πιθανά τα λάτρεψα εγω, για την έντασή τους και την πειραματική τους διάθεση. Είναι ένας δίσκος που σε τεντώνει. Ένα ηχητικό μανιφέστο ενάντια στην στασιμότητα, από μια μπάντα που εξελίσσεται με φρενήρη βηματισμό. Κάπου όμως η σκόνη, η θολούρα, το περισσότερο metal και το σάπιο της παραγωγής δεν με κράτησαν.

Bandcamp

Ντεμπούτο για αυτούς τους τρεις πιτσιρικάδες από το Λονδίνο, με ένα άλμπουμ που ξεφεύγει αρκετά από τα στερεότυπα του genre τους. Πιο συγκεκριμένα, οι University έχουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μιας μπάντας που συνδυάζει το indie rock (μια ελαφριά αίσθηση από Friko ίσως;) με emo/post-hardcore, με έμφαση στο πρώτο. Όμως γρήγορα διαπιστώνει κανείς πως η μπάντα διαθέτει ένα απρόβλεπτο, ακατάσχετο νεύρο, με σύντομα, αλλόκοτα και εκτός ρυθμού breakdowns να σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους, πριν εξαφανιστούν πάλι στις σκιές. Κάτι πολύ φρέσκο κρύβεται πίσω από την μουσική τους, η καταστρεπτική μανία ενός trio που αγαπάει τόσο το noise rock όσο και την κληρονομιά των The Who, προσπαθώντας να την συνδυάσει με πιο νεανικές και χαρωπές μελωδίες. Σαφώς, οι University έχουν ακόμα δρόμο στο να κάνουν το songwriting τους πιο στοχευμένο και σαφές, η πρώτη τους δουλειά αποτελεί όμως μια πολλά υποσχόμενα alternative πρόταση, με περίσσευμα ταλέντου - και γνήσιου βρετανικού χιούμορ, όπως μαρτυρούν οι τίτλοι τους. Κυκλώστε αυτό το όνομα.

Bandcamp