AFI

Βρίσκω μέσα μου έναν αστείρευτο σεβασμό για τους καλλιτέχνες που καταφέρνουν να παίξουν ένα σωρό μουσικά είδη και να το κάνουν καλά. Δεν μιλώ για την κατηγορία μουσικών που κάποια στιγμή κάνουν στροφή στην καριέρα τους και αλλάζουν ύφος, μα για όσους συνεχώς καταπιάνονται με κάτι νέο. Η συνεχής αυτή αλλαγή δεν είναι ζητούμενο, αλλά σίγουρα επιδεικνύει κάποιο σαφές δείγμα ταλέντου τις στιγμές που υφίσταται. Θυμάμαι πρόσφατα να έχω χαρακτηρίσει τους Ulver ως μουσικούς χαμαιλέοντες κι αυτό είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού που προσπαθώ νοητά να περιχαρακώσω. Ωστόσο υπάρχουν πολλοί εκεί έξω και στην παρούσα συζήτηση, θα μιλήσουμε για τους AFI.

Η συντομογραφία της φράσης A Fire Inside έμελλε να γράψει τη δική της ιστορία στο σκληρό ήχο τη στιγμή που έγινε AFI. Οι Καλιφορνέζοι είναι punk ψυχές, πράγμα που μαρτυρούν και οι πρώτοι τρεις δίσκοι τους, τα αρχικά μέλη όμως των Davey Havok και Adam Carson σύντομα βρίσκουν τους παντοτινούς τους συνοδοιπόρους στους Jade Puget και Hunter Bergan κι έκτοτε ξεκινά μια τρελή πορεία. To hardcore συντάσσεται με το σκοτεινό punk, έπειτα το post hardcore συναντά την emo rock αισθητική - και οι AFI γίνονται μπάντα σύμβολο της σκηνής με το αξεπέραστο "Miss Murder", φλερτάρουν με το alt rock γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία, δοκιμάζουν τους εαυτούς τους στο post-punk και το new wave, τόσο εντός AFI όσο και σε άλλα σχήματα.

Όλα αυτά, οι AFI τα έχουν κάνει από σωστά έως τέλεια. Όλοι τους οι δίσκοι περιέχουν ένα ή περισσότερα κομμάτια που είναι επιτυχίες. Ωστόσο δεν επαναπαύονται. Η αστείρευτη ανάγκη τους να δημιουργήσουν κάθε φορά κάτι διαφορετικό, τους οδηγεί φέτος με το "Silver Bleeds The Black Sun…" να βουτήξουν χωρίς δεξαμενή οξυγόνου βαθιά σε οτιδήποτε-goth και να δείξουν πως έχουν όλη την ικανότητα να το κάνουν και αυτό, τέλεια. Κακά τα ψέματα, μας προϊδέασαν ενδελεχώς με δύο single μπουρλώτα, με το "Holy Visions" να ξεχωρίζει για τον κολλητικό του χορευτικό ρυθμό και τις φανταστικές του κιθάρες - μελωδίες αξιοζήλευτες που για ‘μένα γράφουν ένα σίγουρο κορυφαίο κομμάτι για τη χρονιά μας.

Σήμα κατατεθέν βέβαια των AFI, αποτελεί ο, γνωστός και άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα, Davey Havok. Ο τραγουδιστής του σχήματος, σχεδόν ακολουθεί πιστά ένα method "acting" (στην προκειμένη θα το λέγαμε "singing"), καθώς σε κάθε διακριτή μουσική περίοδο της μπάντας, υιοθετεί και ένα, εντελώς διαφορετικό στιλ. Αυτή τη φορά ο Davey είναι ο καλοκάγαθος (αν δείτε ποτέ συνέντευξή του θα θέλετε να του ζουλήξετε το μάγουλο σαν θεία) goth daddy μας που φέρνει λίγο σε χαρακτήρα από το The Lighthouse του Eggers και μέχρι κι αυτό το υποστηρίζει τέλεια. Πέραν βέβαια του εμφανισιακού, ο Havok διαθέτει μια φωνή που τιθασεύει πλήρως κάθε φορά στις ανάγκες του. Ίσως να μην έχει την πιο «καλή» φωνή αν εξετάσουμε χαρακτηριστικά όπως το εύρος ή οτιδήποτε άλλο είναι σημαντικό στη μουσική θεωρία, όμως, έχει την ικανότητα να της προσθέτει ύφος.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το "Silver Bleeds The Black Sun…" δεν προσπαθεί μίζερα να αποτυπώσει ή και αντιγράψει κάποια συγκεκριμένη πλευρά της goth μουσικής κληρονομιάς. Τα τραγούδια του δίσκου, περνούν έξυπνα από όλο της το φάσμα. Το εναρκτήριο "The Bird Of Prey" όπως και το "Spear Of Truth" ποτίζονται από μια neofolk, martial αισθητική με ιδιαίτερο φωνητικό βάθος. Ιδιαίτερα έντονο όπως και θα όφειλε είναι το στοιχείο του gothic rock που εξαπλώνεται στα "Behind The Clock", "Blasphemy And Excess" και "A World Unmade".

Ναι, σίγουρα υπήρχε πολύ έντονο το post-punk στοιχείο στις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες των AFI. Αυτή τη φορά όμως, το επίκεντρο γίνεται το σκοτάδι και όχι το rock. Εμφατικά, τα "Ash Speck In Green Eye" και το "Marguerite" με το αιθέριο ρεφρέν του δίνουν το στίγμα του post-punk που θα ακούσεις στο νυχτεριδοκλαμπ. Το μάλλον δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι μετά το προαναφερθέν "Holy Visions" (που έχω ακούσει απελπιστικά πολύ) είναι κατά πάσα πιθανότητα η πιο new wave στιγμή του δίσκου που βρίσκεται στο "VOIDWARD, I BEND BACK" όπου και τα φωνητικά του Davey είναι υπέροχα και η μελωδία είναι βγαλμένη από τα 80s χωρίς να μυρίζει ναφθαλίνη και η βασική μπασογραμμή του Hunter ερωτεύσιμη. Για το κλείσιμο, έτσι επειδή δεν πείθουν κανέναν ότι έχουν απαρνηθεί το αλήτικο παρελθόν τους εντελώς, το γκαζιάρικο "Nooneunderground" κλείνει τον κύκλο όχι μόνο με ποιοτικό goth ‘n’ roll, αλλά και με την τέλεια αυτοαναφορική στιγμή (στο δίσκο τους "Decemberunderground", φυσικά).

Εξερευνώντας όλες τις γωνιές του "gothic and beyond" ήχου, οι AFI επιστρέφουν με - έτι μια φορά - νέα αισθητική, καταπληκτικά κομμάτια κι έναν δίσκο που περνά σφηνάκι μιας που απαρτίζεται από το χρυσό συνδυασμό μισή ώρα - δέκα hits. Η χρονική του συγκυρία, τόσο στο μακροπρόθεσμο όπου βλέπουμε το goth και το post-punk να απολαμβάνουν μια συγκινητική μακρά περίοδο δημοφιλίας και αναγέννησης, όσο και στο βραχυπρόθεσμο της gothic-adjascent κυκλοφορίας το μήνα Οκτώβριο (πια που το «χαλογουίν» είναι παγκόσμια γιορτή), είναι κι αυτή ενισχυτικός παράγοντας στο πόσο χρειαζόμασταν, αυτή την κυκλοφορία. Κυρίως όμως τη χρειάζονταν εκείνοι - πράγμα ολοφάνερο αν παρακολουθήσεις έστω και τρία λεπτά από τις πρόσφατες ζωντανές τους εμφανίσεις και με τι πάθος, χορεύουν και παίζουν. Όλα αυτά, είναι υπέρ- αρκετά για να καταστήσουν το "Silver Bleeds The Black Sun…" έναν υπέροχο δίσκο.

Bandcamp | Youtube