Wode

Πριν τέσσερα χρόνια οι Wode από το Manchester με το "Burn In Mirrors" κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα black metal άλμπουμ των τελευταίων ετών. Ο δίσκος, όπως έγραφα τότε, και πιστεύω ακράδαντα μέχρι σήμερα, ήταν ένα φλεγόμενο κιθαριστικό όργιο με προσωπικότητα, που βρήκε τους Βρετανούς να πιάνουν μια κορύφωση των μέχρι τότε κυκλοφοριών τους. Συνεπώς, η είδηση της άφιξης του νέου τους δίσκου, εγείρει, ως ιδανικά θα όφειλε, μεγάλες προσδοκίες, σε μια μέτρια χρονιά για το ιδίωμα.

Από τις πρώτες ακροάσεις, καθίσταται αντιληπτό πως το "Uncrossing The Keys" είναι ένα άλμπουμ που δεν σκοπεύει να παρασυρθεί από το επόμενο κύμα της επικαιρότητας. Αντιθέτως, οι γοτθικές ρυπές του σπουδαίου "Saturn Shadow", που κάνει «εργολάβους» του gothic extreme metal της τελευταίας δεκαετίας να γελοιοποιούνται, δείχνουν πως η απόπειρα των Wode να εξελίξουν τον ήχο τους, έρχεται οργανικά. Κοινώς, το σχήμα διατηρεί την πιο κιθαριστική heavy πτυχή του παραδοσιακού, και έντονα ρυθμικού του black metal, που δίνει έμφαση στα leads και solos, αλλά στρίβει προς πιο σκοτεινές και gothic αποχρώσεις.

Αυτή η ευδιάκριτη, για τους λάτρεις της πρότερης δισκογραφίας της μπάντας, μετατόπιση, πιθανώς να ξενίσει. Ομολογουμένως, ανά στιγμές όπως το "Under Laternlight" προβληματίστηκα αρκετά για το κατά πόσο ο εν λόγω ήχος έχει ανανεωτικό νόημα εν έτει 2025 από μια μπάντα με αξιοσημείωτη διαδρομή, αλλά οι όποιες post-punk ή σουηδικά μελωδικές στιγμές, προϋπήρχαν. Απλώς, άλλαξε η δοσολογία του μείγματος. Έτσι, το "Prisoner Of The Moon", που κοιτάει και προς τα ελληνικά ‘90s, υπενθυμίζει γιατί οι Wode συνδυάζουν παραδοσιακό και ηπειρωτικό (δηλαδή όχι σκανδιναβικό) black metal, τόσο πετυχημένα. Σε στιγμές όπως το "Fiery End" δε, νιώθεις πως το στούντιο έχει ξαναπιάσει καπνό από πυρπωλημένες κιθάρες.

Το "Uncrossing The Keys" είναι ένα άλμπουμ που όσο εύκολα αποκαλύπτεται σε νέα ακροατήρια, άλλο τόσο κεντρίζει το ενδιαφέρον της εξερεύνησης από όσα άτομα είναι εξοικειωμένα με τους Wode. Κοινώς, οι Άγγλοι επιμένουν να παίζουν στα κόκκινα, όταν ακόμη και το εξάλεπτο mid-tempo "Lash Of The Tyrant", που φέρει έναν αέρα πρώιμων Lamp Of Murmuur, δεν σε αφήνει να ανασάνεις παρά τον «ατμοσφαιρικό» του χαρακτήρα. Οι Wode με το νέο τους άλμπουμ επιμένουν να βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή μιας σκηνής διόλου συνεκτικής, κυρίως χάρη στην έντονη προσωπικότητα και φυσικά την τραγουδοποιία τους.

Ομολογουμένως, με αρκετούς συνοδοιπόρους χρονολογικά να βρίσκονται σε ένα συνθετικό τέλμα έπειτα από κυκλοφορίες - διάττοντες αστέρες, οι Wode παρά τις ηχητικές τους ακροβασίες, κερδίζουν εκ νέου το στοίχημα. Το "Uncrossing The Keys" συχνά ηχεί πιο heavy και πιο gothic από όσο θα έπρεπε, περισσότερο ‘90s από όσο θα ήθελε ως προς το ανανεωτικό του σκέλος, και ίσως και προβλέψιμο στη δομή του. Τα 43 του λεπτά όμως δεν στερεύουν ποιότητας ποτέ, και κυρίως, δεν σου επιτρέπουν να αποσπάσεις την προσοχή σου. Στην εποχή του hype και των πολυαναμενόμενων κυκλοφοριών, αυτοί οι Άγγλοι εξακολουθούν να μένουν στις σκιές, κυκλοφορώντας τον ένα ποιοτικότατο δίσκο μετά τον άλλο. Απλώς εδώ, τους συντροφεύουν οι νυχτερίδες έναντι των δαιμονίων. Δεν ξέρω αν πάλι θα μοσχοπουλήσει ακραία ένα LP τους για την 20 Buck Spin όπως πριν από 4 χρόνια, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Μικρό το τίμημα της απώλειας hype, μπροστά στην ακαταμάχητη γοητεία του black metal riffing.

Bandcamp
Youtube