Rockwave Nights: Rotting Christ, Varathron @ Θέατρο Λυκαβηττού, 29/06/24

Ένα γεγονός με τη δική του σπουδαιότητα, αυτό της συμπλήρωσης 35 ενεργών χρόνων για τον ίσως διαχρονικά σημαντικότερο εκπρόσωπο της ελληνικής μεταλλικής σκηνής, άξιζε μια βραδιά σαν τη χθεσινή. Φυσικά, αναφερόμαστε στους εμβληματικούς Rotting Christ, οι οποίοι θα μας καθήλωναν για περισσότερες από δύο ώρες, με ένα έτσι κι αλλιώς εορταστικό (κι ελέω γενεθλίων του Σάκη Τόλη), δεδομένα χορταστικό, αλλά κυρίως απόλυτα αντιπροσωπευτικό setlist, αντάξιο των προσδοκιών μας.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά τους. Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις στο πρόγραμμα, οι ιστορικοί Varathron θα ανέβαιναν στη σκηνή στην ώρα τους και για την επόμενη μία περίπου ώρα θα αναβίωναν το μεγαλείο της ‘90s ελληνικής black metal σκηνής. Μιας σκηνής που είναι από ανέκαθεν εξέχον και ιδρυτικό μέλος, με κορυφαίες δουλειές στο ενεργητικό τους μέχρι και τις μέρες μας.

Εκκινώντας το set τους με το “Hegemony Of Chaos” κι ενώ ακόμη κόσμος συνέχιζε να εισρέει στο συναυλιακό χώρο, το σχήμα του επιβλητικού Στέφανου Necroabyssious δεν δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στις συνθήκες ενός αρκετά μεγαλύτερου stage – και με κοινό αρκετά ετερόκλητο και όχι απόλυτα εξοικειωμένο με το υλικό τους. Με τον ήχο σύμμαχο τους στις πρώτες σειρές, αλλά τον αέρα να δυσχεραίνει την ακρόαση όσων βρίσκονταν καθήμενοι, οι Varathron διέσχισαν τη δισκογραφία τους από το εμβληματικό “His Majesty At The Swamp” μέχρι και το περσινό, πολύ καλό “The Crimson Temple”, παρουσιάζοντας επιλεγμένες συνθέσεις.

Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις από τα όσα μας είχαν παρουσιάσει προ μερικών μηνών, υποστήριξαν απόλυτα το ρόλο τους ως το πιο ταιριαστό opening act σε αυτήν την πορεία 35 χρόνων των headliners, καθώς αυτό το ορόσημο αφορά δυνητικά το σύνολο της ελληνικής black metal σκηνής. Άλλωστε, χάρη σε αυτούς, στους Necromantia, τους Rotting Christ και τις τόσες και τόσες ταλαντούχες εγχώριες μπάντες του ιδιώματος, έφτασε να θεωρείται μια από τις σημαντικότερες παγκοσμίως. Έτσι, μέσα σε αποθέωση που άξιζαν και έχοντας ζεστάνει για τα καλά το πλέον πολυπληθές κοινό, θα έδιναν τη σκυτάλη για τη συνέχεια της βραδιάς, η οποία προμηνυόταν εκρηκτική. [Σ.Κ.]

«Και οι επτά άγγελοι εσάλπισαν»… Αν έχεις παρευρεθεί την τελευταία δεκαετία σε κάποια συναυλία των Rotting Christ, ξέρεις τι προμηνύει αυτό. Οι εγχώριοι metal τιτάνες, και ένα από τα ιστορικότερα extreme metal σχήματα παγκοσμίως, διαθέτουν πλέον ένα εκτόπισμα, που καθιστά τις συναυλίες τους μια γιορτή. Το κατάμεστο Θέατρο Λυκαβηττού, ήταν μια όμορφη απόδειξη, πως για την εγχώρια σκηνή, οι Rotting Christ δεν είναι απλώς ένα παρελθοντικό τοτέμ. Είναι κοιτίδα ζωής, ανατροφοδότησης, σημείο συνάντησης, είναι εν πολλοίς το πρόσωπό της. Αν συνυπολογίσουμε και το πόσος κόσμος ήρθε από το εξωτερικό για αυτή την ιστορική, για τα εγχώρια (metal) δεδομένα, συναυλία, τότε αντιλαμβανόμαστε πως οι φωνές που ενώθηκαν στο εναρκτήριο “666” θα απογείωναν μια αναμενόμενα άψογη εμφάνιση της τετράδας.

Πράγματι, με τόσες περιοδείες ανά τον κόσμο, οι εμφανίσεις των Rotting Christ έχουν εδώ και πολλά χρόνια τον χαρακτήρα του επαγγελματικού, με προσεγμένη την παραμικρή λεπτομέρεια. Από την προσαρμογή των συνθέσεων για την μέγιστη δυνατή συναυλιακή τους απόδοση, μέχρι την κινησιολογία στη σκηνή, και φυσικά την επικοινωνία με το κοινό, οι Rotting Christ είναι ένα ξεκάθαρο headline μέγεθος. Οι περισσότερες από τις δύο ώρες που βρέθηκαν στη σκηνή του θεάτρου, ήταν ένα κάλεσμα προς ένα τόσο ετερόκλητο κοινό, να απολαύσει στο έπακρο κάτι οικείο μεν, βαθιά προσωπικό για κάθε παρευρισκόμενο, αλλά και ταυτόχρονα τόσο όμορφα κοινωνικό. Φυσικά με μια εσάνς αντικομφορμισμού, όσο και αν έχει λειανθεί στις δεκαετίες μετά τις ένδοξες μέρες όπου οι Rotting Christ πρωτοπορούσαν ορίζοντας μαζί με την τότε συνομοταξία τους ένα ολόκληρο υπο-ιδίωμα του black metal.

Όπως λοιπόν συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, που η μπάντα απολαμβάνει τη μεγαλύτερη δυνατή αναγνώριση παγκοσμίως, το σετλιστ τους στην εκκίνησή του βασίστηκε στην ύστερη περίοδό τους. Σκοτεινό metal, εντελώς συναυλιακής δομής άμεσες συνθέσεις, κοφτερά ρυθμικά, και εκπροσώπηση από σχεδόν κάθε δίσκο που, μεταξύ άλλων, αυξάνει το κοινό της μπάντας. Έτσι, μην σου κάνει εντύπωση που το “Fire, God And Fear” μέσα από το “The Heretics” έφερε τόσο καθολικής αποδοχής. Στο προσωπικά αγαπημένο «Κατά τον Δαίμονα Εαυτού» μέσα από τον ομότιτλο δίσκο, που για ακόμη μια φορά εκπροσωπήθηκε περισσότερο από κάθε άλλο στην εντυπωσιακή τους δισκογραφία, άνοιξαν τα πρώτα αποφασιστικά mosh pits, παρά τον ελάχιστο διαθέσιμο χώρο. Είναι τέτοια η σχέση του κοινού με την μπάντα, που γνωρίζει και αυτό πως «πρέπει» να ανταποκριθεί σε κάθε περίσταση. Σπάνια συναντάς σε συναυλίες τέτοια αρμονία και χημεία μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη.

Το πισωγύρισμα στο “Aealo” με το ομότιτλο αλλά και το υπερβατικό “Demonon Vrosis”, προσωπικά με έπιασε θετικά απροετοίμαστο, αλλά αποτέλεσε μια από τις πολλές ευχάριστες εκπλήξεις της βραδιάς. Το “Like Father Like Son”, εκπροσώπησε το φετινό “Προ Χριστού”, με τον Σάκη να το προλογίζει κατάλληλα, και ειλικρινά μιλώντας, ο τρόπος που ο κόσμος το αγκάλιασε, σε κάνει να κατανοήσεις πολύ καθαρά τι είναι σήμερα αυτό το σχήμα. Έπειτα βέβαια, η μετάβαση έγινε ανάποδα, αφού πήγαμε στο παρελθόν. Για την επόμενη ώρα, οι Rotting Christ γύρισαν τον χρόνο πίσω για τα καλά.

Αρχής γενομένης με τον στόμφο του επιβλητικού “King Of A Stellar War”, διαχρονικού σημείου αναφοράς του συγκροτήματος και των συναυλιών του, οι Rotting Christ ξύπνησαν αναμνήσεις άλλων εποχών. Η δυάδα “Shadows Fall” & “Archon” έκλεισε την τριαρχία των χαμένων εραστών επικά. Το “Gloria De Domino Inferni” από τα ηχεία προιδέαζε για επίσκεψη στο θρυλικό “Passage To Arcturo” EP, και το σαρωτικό “The Forest of N’Gai” υπενθύμισε γιατί το μακρινό 1989 ήδη οι Rotting Christ ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά σχήματα του extreme metal underground. Ανατριχίλες. Για την τρικυμία του βασικού riff του “F’gmenth Thy Gift”, δεν έχει νόημα να σχολιάσω κάτι. Το ακούς και φαντάζεσαι το κοινό.

Ακούραστοι, με έναν άκρως ευδιάθετο και ευγνώμονα Σάκη Τόλη στο μικρόφωνο να προλογίζει όμορφα κάθε σύνθεση, δίχως να παρουσιάσουν στιγμή καμπή, οι Rotting Christ συνέχιζαν ακάθεκτοι. Συναυλιακά αγαπημένα όπως η εθιμοτυπική διασκευή του “Societas Satanas”, το τραγούδι στο “Among Two Storms” ή το πανέμορφο χάος του “Athanatoi Este” (με αυτή την αλλαγή στα μέσα να συγκλονίζει κάθε φορά), ανανέωναν διαρκώς την ενέργεια, και κρατούσαν τις εντάσεις στα κόκκινα. Η επιλογή του “Nemecic” μέσα από το ιστορικό “Theogonia” ήταν μια ιδανική πινελιά σε μια τέτοια επετειακή συναυλία, και μας επανέφερε σιγά σιγά στις ύστερες μέρες της μπάντας. Το “In Yumen – Xibalba” θα προκαλεί moshing και ακουστικά να παιχτεί, ενώ η υμνητική χροιά του “Grandis Spiritus Diavolos” θα ταρακουνά το έδαφος από τα τόσα συντονισμένα χοροπηδηχτά. Φυσικά, δοθήσης της παραμικρής ευκαιρίας, το κοινό θα τραγουδούσε κάθε χαρακτηριστική κιθαριστική μελωδία.

Οι Rotting Christ γιόρτασαν το βράδυ του Σαββάτου τα 35 χρόνια μιας θριαμβευτικής ιστορίας. Οι Σάκης και Θέμης Τόλης, είδαν το σχήμα τους να διαγράφει μια πορεία από το βαθύ περιθωριακό extreme underground, μέχρι τα μεγαλύτερα metal φεστιβάλ παγκοσμίως. Με κάθε υφολογική αλλαγή, επηρέαζαν τις εξελίξεις στην εγχώρια σκηνή, και άφηναν το στίγμα τους στη διεθνή. Με κάθε δίσκο, με πλήρη αγάπη, αφοσίωση, πείσμα, με θυσίες, διατήρησαν τους Rotting Christ στην επιφάνεια. Πλέον όμως η μπάντα είναι φάρος. Σε μια συγκινητική στιγμή, ο Σάκης, που του τραγουδήσαμε και τα χρόνια πολλά, μίλησε για την αξία της συνέχειας, την αλλαγή φρουράς, το νέο αίμα, το μέλλον. Σε αυτή την ιστορική συναυλία, δεν μίλησε μόνο η νοσταλγία, οι αναμνήσεις, τα όνειρα του παρελθόντος, τα βιώματα. Κρυβόταν και μια χαραμάδα ελπιδοφόρου φωτός για το μέλλον. Για όσα είναι να έρθουν, για όσα οφείλουμε να αγκαλιάσουμε και να στηρίξουμε, να διορθώσουμε να οικοδομήσουμε με τη σειρά μας.

Το κανονικό σετ ολοκληρώθηκε με την απόδοση του “Under The Name Of A Legion” μέσα από το “Genesis”. Ξέραμε όλοι όμως πως η βραδιά αυτή δεν θα μπορούσε να λήξει έτσι. Δεν γινόταν να τελειώσει έτσι απλά. Οι Rotting Christ δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Δύο για την ακρίβεια. Το encore ξεκινά με το “The Sign Of Evil Existence”. 35 χρόνια αυτό το ρημάδι δεν ξεθώριασε. Το ιστορικό ντεμπούτο, “Thy Mighty Contact”, στέκει ακόμη εκεί, αγέρωχο, προκαλώντας δέος. Το φινάλε θα γραφόταν ως γύρος θριάμβου. Κόσμος στη σκηνή. Ανεξαρτήτως ηλικιών. Κατάρριψη αποστάσεων. Δεν γίνεται να μην το τραγουδήσεις, να μην παραδοθείς στην απελευθερωτική του δύναμη, Δέος. Non Serviam. Χρειάζεται να ειπωθεί κάτι άλλο;

Rotting Christ, σας ευχαριστούμε.

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούκας