Vive Le Punk Rock Festival (G.B.H., Feral Kids, Meryl Streek, κ.ά.) @ Gagarin 205, 15/02/25

Μπορείτε να διαβάσετε την ανταπόκριση της πρώτης ημέρας εδώ.

Η δεύτερη ημέρα του Vive Le Punk περιελάμβανε μια ιδανική ισορροπία ανάμεσα σε έμπειρους, ιστορικούς καλλιτέχνες, και νεότερους μουσικούς, εγχώριους και διεθνείς. Κακά τα ψέματα, πόσες φορές θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε στο ίδιο εγχώριο πανκ φεστιβάλ τους εμβληματικούς (charged) G.B.H. και τον ισοπεδωτικό πειραματιστή Meryl Streek; Και αν η επιλογή της διοργάνωσης να ρίξει αυλαία στην πορεία της με μια επανάληψη του προ διετίας θριάμβου των Άγγλων στον ίδιο χώρο, η προσθήκη του Ιρλανδού alt/post/experimental/anarcho-πάνκη, ήταν μεγάλη κίνηση. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Για ακόμη μια φορά, το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα, με τους Nothing Thrives να ανεβαίνουν πρώτοι στη σκηνή. Έχοντας κυκλοφορήσει πριν λίγους μήνες το ντεμπούτο τους “Tales Of Disgrace”, πάνω στο οποίο βάσισαν επί το πλείστον την εμφάνισή τους, οι punk ‘n’ rollers με σύμμαχο μια motorhead-ική μπασαδούρα, καθαρό ήχο και διακριτές μελωδίες, αποτέλεσαν το ιδανικό soundtrack για να εγκληματιστούμε στο χώρο.

Ομολογουμένως, ακόμη δεν είχε συγκεντρωθεί κόσμος για να γεμίσει ο χώρος, αλλά όλα τα παρευρισκόμενα άτομα είχαν επικεντρωθεί στη σκηνή, δείγμα του πόσο θελκτική είναι η μουσική των Nothing Thrives ειδικά σε ζωντανό πλαίσιο. Αυτή η μπάντα, παίζοντας διαρκώς ζωντανά, μόνο να βελτιωθεί μπορεί, και είμαι βέβαιος πως θα μας κρατούν συντροφιά για καιρό.

Συνέχεια με τους Αγγλέουρες Knock Off, που για όσο βρέθηκαν στην σκηνή έμοιαζαν γεννημένοι για να ντύνουν μουσικά οδομαχίες. Αρχετυπικό oi! punk rock trio, με την πόζα, τον ήχο, το ντύσιμο και τον μουσικό εξοπλισμό που απαιτεί η περίσταση, οι Knock Off ξεσήκωσαν το κοινό που είχε αρχίσει να συρρέει. Ειλικρινά μιλώντας, με κομμάτια όπως το “Football, Beer & Punk Rock”, ξέρεις ακριβώς τι να περιμένεις.

Γερές δόσεις από Cock Sparrer, Cockney Rejects, Evil Conduct, Angelic Upstarts, Infa-Riot, The Oppressed κλπ κλπ, με τις πιο μελωδικές ’80-’82 στιγμές, και γενικότερα μια πεισματική αφοσίωση στις ‘80s ημέρες του ιδιώματος, με επιλογές μέσα από τα πέντε άλμπουμ τους. Οι Knock Off, αποτέλεσαν ιδανική προσθήκη στο Vive Le Punk, αφού ανέβασαν εξαρχής τους τόνους, κινούμενοι σε έναν ήχο που εκτιμάται δεόντως από τον κόσμο που στηρίζει το φεστιβάλ. Η συναυλιακή τους εμπειρία δε, ακόμη και στα λογύδρια με τη δύσκολη προφορά να τους δίνει άλλο αέρα, δεν κρύβεται, και σαν καλοκουρδισμένη μηχανή μέχρι το τέλος του σετ είχαν πυροδοτήσει τα πρώτα pogo.

Όλα ήταν έτοιμα για την πρώτη εμφάνιση του Meryl Streek στα μέρη μας. Ο Ιρλανδός, αποτελεί ένα από τα πιο καυτά ονόματα του παγκόσμιου underground, με το προ τριετίας ντεμπούτο του “796” να κάνει πάταγο, και η προσθήκη του στη σύνθεση του φεστιβάλ, πέρα από την ηχητική διαφοροποίηση και τον εναγκαλισμό με τις σύγχρονες εξελίξεις, ήταν και ένα στοίχημα. Όπως είπε και ο ίδιος, καλωσορίζοντας μας, είτε θα λατρέψουμε το σόου του, είτε θα το μισήσουμε. Ο Streek, με λουλούδια στο μικρόφωνο, μόνος του στη σκηνή, με ένα φωτορυθμικό φακό, για τα επόμενα 45 λεπτά ξέσπασε. Με εντελώς anarcho-punk φωνητική προσέγγιση, στρατευμένους ρυθμούς και στίχους, και αναμενόμενα, όλους τους μουσικούς σκελετούς των κομματιών του playback, μαγνήτισε το παρευρισκόμενο κοινό.

Ομολογουμένως, οι συνθήκες ήταν δύσκολες για να εμβυθιστεί κανένα στην έντονα πολιτικοποιημένη μα και εκκεντρική μουσική προσέγγιση του Streek, ειδικά όταν τα κοφτερά riffs ηχούσαν από τα ηχεία, αντί για ζωντανά στη σκηνή. Η αφηγηματική του δεινότητα όμως και οι σπουδαίοι του στίχοι όσο περνούσε η ώρα κέρδιζαν το στοίχημα. Μάλιστα, ο καλλιτέχνης αντιλαμβανόμενος τη συνθήκη, πέρα από το να ζητά από το κοινό να χορέψει και να χειροκροτήσει, κατέβηκε κάτω, παίζοντας τα τελευταία 20 λεπτά του σετ του ανάμεσα στο πλήθος.

Διαρκώς σε κίνηση, χτυπώντας τα μικρόφωνα, ουρλιάζοντας, έδινε ένα δρομίσιο αέρα στην πειραματική του προσέγγιση, με τα beats να εναλλάσσονται με ωμά πανκ ξεσπάσματα. Μουσικά, το σετ βασίστηκε, αναμενόμενα, στο περσινό εξαιρετικό “Songs For The Deceased”, και με στιγμές όπως το “Paddy”, αφιερωμένο στον ιδεολόγο θείο του, το “Counting Sheep”, το συγκλονιστικό “Death To The Landlord”, όπου και το κοινό συνδέθηκε για τα καλά, στο τέλος της παρθενικής εμφάνισης του Meryl Streek με το φλεγόμενο “If This Is Life”, ήταν σαφές πως βλέπαμε έναν μουσικό που δικαίως κάνει όλο και περισσότερα κεφάλια να γυρίζουν για να ασχοληθούν με την πάρτη του.

Όπως αποδείχθηκε, την εμφάνιση των Feral Kids την περίμενε η συντριπτική πλειοψηφία του παρευρισκόμενου κοινού. Με το πρόσφατο “Lost In Disgraceland”, πρώτο LP της μπάντας με μέλη από έτερα πανκ εγχώρια σχήματα, να έχει κερδίσει τις εντυπώσεις ακόμη και πιο «περαστικών», το τσιτωμένο κιθαριστικό “riot blues” όπως το αποκαλεί η μπάντα, είναι αρκούντως συναυλιακό.

Με τα μέλη να έχουν το κατάλληλα καλτ ενδυματολογικό προσανατολισμό για την αυτοσαρκαστική περίσταση, και τις πόζες αλά true metal μέσων των ‘80s να δίνουν και να παίρνουν, οι Feral Kids γνώρισαν την αποθέωση. Το σχήμα έπαιξε στο έπακρο των δυνατοτήτων του, το ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα, οι «ποζεριές» τους αγκαλιάστηκαν από το κοινό, τα κιθαριστικά σόλο ήταν πάντα στοχευμένα, και αυτή η πρώιμη NWOBHM meets burning spirits αύρα, δίχως το δρομίσιο πρώιμο πανκ στοιχείο να πηγαίνει περίπατο, κατέστησε την εμφάνιση των Feral Kids ένα από τα highlights της βραδιάς για την πλειοψηφία των παρευρισκομένων.

Σημειώνεται πως πριν την εμφάνισή τους, όπως και την πρώτη ημέρα, διαβάστηκε κείμενο στη μνήμη του Παναγή, στον οποίο ήταν επαναλαμβάνουμε αφιερωμένη η φετινή διοργάνωση, μέσω του οποίου ανακοινώθηκε η καθιέρωση ενός νέου φεστιβάλ κάθε Οκτώβριο.

Έπειτα από το απαραίτητο διάλειμμα, όλα ήταν έτοιμα για την επέλαση των (charged) G.B.H.. Αν έχεις παρευρεθεί σε μια συναυλία τους, ανεξαρτήτως χρονικής περιόδους, μιας και η υψηλού επιπέδου σταθερότητά τους είναι παροιμιώδης, τότε γνωρίζεις τι να περιμένεις. Αν προσπαθήσεις, εξιδανικευμένα, ανασύροντας εικόνες από τις ένδοξες μέρες του UK82, να φανταστείς τι συμβαίνει, πάλι μέσα θα πέσεις. Ναι, οι G.B.H. είναι πολεμική μηχανή. Η τετράδα, όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει χάσει (d-)beat στον ρυθμό, την ένταση, την σαρωτική απόδοση. Για περίπου 65 λεπτά, όσο έμειναν στη σκηνή, τα διέλυσαν όλα.

Αναμενόμενα, το σετ βασίστηκε κατά πολύ στο θρυλικό “City Baby Attacked By Rats”, γεγονός που «μπρίζωσε» άπαντες στο κατάμεστο, πλέον, Gagarin. Η κιθάρα του “Jock” και τα αλήτικα φωνητικά του Colin Abrahall ήταν η αιχμή του δόρατος, σε μια εμφάνιση που εικάζω πως ήταν επίσης συναισθηματική και για τους ίδιους τους GBH, όντας η τελευταία μπάντα που θα ανέβαινε στη σκηνή του Vive Le Punk, ενός φεστιβάλ με το οποίο έχουν ιδιαίτερους δεσμούς. Το riff του “Sick Boy” θα ισοπεδώνει το σύμπαν στον αιώνα τον άπαντα, το “Am I Dead Yet?” θα τραγουδιέται, όπως και το “Maniac” σε πλήρη έκσταση από κάθε παρευρισκόμενο, τα pogo θα γίνονται εκθετικά πιο δυναμικά και μεγαλύτερα όσο περνάει η ώρα, οι thrash τσίτες των “I Am The Hunted” και “Heavy Discipline” θα υπενθυμίσουν την τιτάνια κληρονομιά της μπάντας. Η απόδοση των G.B.H. που είχαν μετατρέψει το Gagarin σε κολαστήριο δεν είχε διακυμάνσεις, δεν κόπασε, ήταν έντονη όσο δεν πάει.

Όπως είπαν και οι ίδιοι, είναι από το Birmingham, όπως και οι Black Sabbath, αλλά δεν χρειάζεσαι χιλιάδες (sic) ευρώ για να τους δεις. Και μπορεί να μην έχουν “War Pigs”, αλλά έχουν “Wardogs”, είπαν. Καλά έκαναν. Και πάμε πάλι από την αρχή παροξυσμικά πιτ, τύμπανα ακατάπαυστα, stage diving και crowd surfing, και με τον ήχο να είναι εντυπωσιακός δεδομένου του όγκου που μεταδιδόταν, φτάναμε προς το τέλος του κυρίου μέρους του σετ. Το “Give Me Fire” είναι αγαπημένο του εγχώριου κοινού, ενώ η δυάδα των “Babies” μάλλον το απόλυτο συναυλιακό highlight, αν όχι της ημέρας, τότε το δικό μου. Δεν υπάρχει σύνθεση σαν την ομότιτλη του ντεμπούτου τους, τι να κάνουμε.

Έπειτα από ένα σύντομο διάλειμμα για ανάσες, οι G.B.H. επέστρεψαν για ανκόρ. Στο “Time Bomb”, που άργησε ομολογουμένως να κάνει την εμφάνισή του, υπήρξε αποθέωση, ενώ το πατροπαράδοτο φινάλε της εμφάνισης των Άγγλων με τη διασκευάρα στο “Bomber” των μέγιστων, ήταν το επιστέγασμα μιας ακόμη άψογης διοργάνωσης, ενός υπέροχου φεστιβάλ, η τελευταία ανάσα ενός μεγάλου ταξιδιού γεμάτου αδρεναλίνη. Το Vive Le Punk λοιπόν έριξε αυλαία, κλείνοντας έναν κύκλο γεμάτο αναμνήσεις, εμπειρίες, διαγράφοντας την δική του, αυτόνομη και θαρραλέα πορεία στον αθηναϊκό συναυλιακό χάρτη, προσφέροντας απλόχερα συγκινήσεις και μεγάλες συναυλιακές στιγμές βγαλμένες από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ιστορίας του αγαπημένου ιδιώματος. Δεν γνωρίζω τι επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά πέρα από ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα όσα προσέφερε, δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης