Electric Litany

Απ’ το 2010 που μας συστήθηκαν δισκογραφικά, οι Electric Litany έχουν κυκλοφορήσει τέσσερα LP, δείχνοντας ότι δεν φοβούνται να αφήσουν σημαντικό κενό μεταξύ δίσκων. Πράγματι, η αναμονή για το "Desires" κράτησε έξι χρόνια, με το "Sonder (EP)" να σβήνει τη δίψα το ’22, αλλά για πόσο; Οι προσδοκίες ήταν ψηλά, συνεπώς, και ανέβηκαν ακόμη ψηλότερα με το πρώτο single, το "Diamonds", στο οποίο η γνώριμη ένρινη φωνή του Αλέξανδρου Μίαρη μπλέκεται αρμονικά με post-punk μπασογραμμές του George Alevizeo και ηλεκτρονικές πλεξούδες του Jason Tsontillis.

Οι μεγάλες προσδοκίες οδηγούν συνήθως σε μεγάλες απογοητεύσεις, όπως δεν είπε ποτέ ο Κάρολος Ντίκενς, όμως ευτυχώς το "Desires" δεν ήταν μία τέτοια περίπτωση, αφού με ιδιαίτερη μαεστρία θρυμματίζει την αρνητική κριτική. Όχι πως δεν υπάρχουν σημεία στα οποία θα στεκόμουν. Εν αρχή, το εξώφυλλο και το promo video για το άλμπουμ, που πιθανολογώ πως είναι ΑΙ. Το γεγονός ότι ως ιδέες και αισθητική προσέγγιση είναι πραγματικά ξεχωριστά, κάνει την υποψία ακόμη πιο ενοχλητική, σαν να προδίδεται μία αμοιβαία και άρρητη συμφωνία μεταξύ δημιουργού και κοινού – το πώς αυτή η εμπιστοσύνη κατασκευάζεται και ταυτόχρονα κάμπτεται στα πλαίσια της εμπορευματοποίησης της τέχνης, είναι άλλη κουβέντα.

Έπειτα, το "Desires" χάνει λίγο το αψεγάδιαστο σερί του απ’ τη μέση και μετά, δίνοντας ενίοτε την εντύπωση πως αδημονεί να τελειώσει. Αν αυτό δεν φαίνεται τόσο στο τέλος του "For Another", δεν γίνεται να μην το σκεφτείς στο κλείσιμο του ελεγειακού "Bless". Χτίζει καρτερικά την κορύφωσή του σε μία μελωδία που παραπέμπει στο "Feather" του Nujabes, κι εκεί που έχει απλώσει το χέρι και αισθάνεται την υπερβατικότητα στ’ ακροδάχτυλά του, σχεδόν ακούς το έδαφος να υποχωρεί κάτω απ’ τα πόδια του και να το κατακρημνίζει, όσο εσύ ωρύεσαι με ένα απ’ τα πλέον μεγαλόπρεπα μουσικά edging της χρονιάς.

Θα μπορούσα να παίξω με την ιδέα ότι το AI εξώφυλλο είναι κι αυτό κομμάτι του θέματος μεταξύ αληθινού, ψεύτικου, πραγματικού, υπερπραγματικού, και ονειρικού, ή πως τα απότομα κλεισίματα του άλμπουμ είναι ένα σχόλιο στο φευγαλέο των επιθυμιών αλλά δεν θα το κάνω. Το "Desires" έχει πολλές περισσότερες αρετές ώστε να μην χρειάζεται σώσιμο με θεωρητικές δικαιολογίες. Πριν και πάνω απ’ τις συνθέσεις, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που ακούγεται τυλιγμένος με το υλικό των ονείρων. Χρωστά αρκετά στην εκπληκτική παραγωγή του Γιώργου Μπότη, που χαρίζει στο άλμπουμ ένα ιδιαίτερο εύρος ήχων και δυναμικών, ενώ το sound design εξυψώνει κάθε σύνθεση στις λεπτομέρειες.

Ήδη απ’ τα glitch του "Falcon" και την νευρική μπότα των drums, καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι απλώς ένα καλογραμμένο άλμπουμ με καλή ακουστική, αλλά πως η ακουστική του είναι κομμάτι της εμπειρίας του (κι όχι τυχαία θεωρείται «πέμπτο μέλος» ο Μπότης). Κι ενώ οι περισσότεροι ήχοι είναι ηλεκτρονικοί και επεξεργασμένοι, δεν χάνεται ποτέ μία οργανική αίσθηση, σαν να πλαισιώνει το συγκρότημα μία κανονική ορχήστρα. Εξαίρετη απόδειξη της φόρμας και της συνθετικής εμβρίθειας του συγκροτήματος είναι το επτάλεπτο έπος που ακούει στο όνομα "Opia", μία απ’ τις ομορφότερες συνθέσεις στην ιστορία τους, που χωράει τόσα πράγματα χωρίς στιγμή να χάνει τον προσανατολισμό του ή να γίνεται ασφυκτικό, εναλλάσσοντας cold electronics με άριες και post-punk μπασογραμμές.

Ομολογουμένως, ο δίσκος είναι διάσπαρτος με στιγμές διάχυτης έμπνευσης. To "Prism" είναι απλό στη σύλληψη αλλά αφήνει ιδιαίτερο αποτύπωμα, όταν μέσα απ’ τα πλήκτρα του πιάνου, τα ντραμς, και τους ηλεκτρονικούς ήχους, ξεπροβάλλει ένα ολόκληρο καλοκαίρι με το παίξιμο της τρομπέτας. Να αντιπαραβάλλω σ’ αυτήν την νοσταλγία την νευρική χορευτικότητα του "Reciprocate", που αποτελεί μία μόνο ένδειξη για την επιρροή των Depeche Mode. Κι αν δεν είναι στιγμές έκπληξης όπως ο ορυμαγδός του Simic στα ντραμς στην εισαγωγή του "Junkie" εκείνες που θα σε τραβήξουν, ίσως να είναι η electro-pop τελειότητα του "Crumpets".

Παρά τα ατοπήματά του, το "Desires" ξεχωρίζει με ευκολία, όχι μόνο ανάμεσα στην φετινή, καχεκτική λίγο σοδειά, αλλά και ως μία κυκλοφορία που επιβεβαιώνει στο έπακρο κάθε γνώμη που έχουμε σχηματίσει για το σχήμα. Ναι, μπορεί να μην έχει ένα "Feather Of Ecstasy" αυτή τη φορά, όμως έτσι κι αλλιώς δεν νομίζω ότι εν προκειμένω στόχευαν στο γωνιώδες σκοτάδι που τόσο έχουν τραγουδήσει. Υπάρχει κάτι φωτεινό και ψυχεδελικό στον τρόπο με τον οποίο μιλούν και πενθούν για την επιθυμία στο δίσκο αυτό, και πολλά περισπούδαστα μπορεί να έχουν πει στο παρελθόν με τα οποία να έχουμε συμφωνήσει, όμως αυτή τη φορά το only love can save your heart, and sometimes that’s enough είναι η κατακλείδα που τα λέει όλα.

Bandcamp